Vísir - 11.03.1921, Qupperneq 3

aiveg komið að gjaldþroti — 09;
finst mönnuir þaí í raun og veru
c5iiiegt. j:ó lila iari. á þecsúm erí-
;'oU og óútreiknanlegu tímum. Eru
sögur þessar orðnar nokkuS á-
byggilegar, eSa hitt þó heldur, á
meSal almennings nú upp á síS-
festiS, því í gær gekk þaS staf-
laust um bæinn, aS annar bankinn
væri búinn aS loka hjá einni at
stærri verslunum þessa bæjar, og
meira aS segja fylgdi þaS sögunni,
aS þaS hefSi átt aS vera gert kl. 2
— á mínútunni — í gær. — Þetta
er hin mesta f jarstæSa, og er efna-
liagur þessarar verslunar mjög
góSur. — Hjá hverjum lokar ..al-
mannarómur“ næst ? X.
Hvaö hefirðu þér til skemtunar?
maaranua, og failega:; söng, í K.
F. U. M. kl. 8 annað livtiá. ÞaS
kostar ekkert, og allir velkomnir,
meSan húsrúm leyfir. En jeg ætla
mér aS nota tækifæriS til að ganga
í DýraverndunarfélagiS, — hvaS
sem hinir gera. Ignotus.
Kvöldskemtun
til styrktar ekkju Bjama Dags-
sonar verSur haldin í Bárunni
laugardaginn 12. mars kl. 9 siSd.
Til skemtunar verSur: GuSm.
Finnbogason: Erindi, GuSm. FriS-
jónsson: Upplestur, Gunnþórunn
Halldórsdóttir syngur gamanvísur.
— Dans á eftir. HúsiS opnaS kl.
81/2. ASgöngumiðar seldir í bóka-
verslun Sigf. Eymundssonar á
föstudag og laugardag og í Bár-
unni á laugardaginn eftir kl. 3.
Sumir hugsa ekki um artnaS en
•aS skemta sjer; hafa enga vinnu
á hendi aðra, en að Jeitn uppi
skemtanir og njóta þeirra. Þeir eru
oft ekki vandir aS valinu, og reyna
aS skemta sér viS eitt i dag og
-annaS á morgun.
ASrir eru önnum kafnir við
vinnu allan vinnutíma dagsins. Þeir
bafa þá helgidagana og kveldin
sjer til hvíldar og hressingar. og
"besta hressingin er aS njóta ein-
hverrar góSrar og Iiollrar skemt-
unar. En þaS er vandi að velja,
þegar margt er í boöi.
Skrall í Bárunni, ball i ISnó,
gantanvísur í Gúttó, nv ínynd i Bíó,
leikin af heimsfrægri leikkonu.
„orkan grín“ hjá Ingimundi, sem
sýnir allar sínar kúnstir meS söng
og hljóSfæraslætti. En þetta kostar
alt peninga.
Eg kýs mér fyrirlestur um líf•
Til fátæku hjónanna:
frá Þ. J. 10 kr., frá N. N. 5 kr.
Hljómleikar og spilakúnstir
verSa í Bárunni kl. 8V2 í kvöld.
Fuglamál spilaS eftir nótum. Að-
göngumiSar fást til kl. 8.
Frn Parneli látin.
Catherine Parnell, ekkja Charles
Pamells, andaðist 5. f. m. nær 77
ára gömul. Sú var tíðin, aS nafn
hennar var á margra vörum. þó aS
hljótt væri um hana síSasta aldar-
fjórðung. ,,Kitty“ O’Shea var hún
kölluö þau árin, sem Yiún kom mest
viS sögur, en þaS 1889—91. cSa
fyrir 40 árum. Hún hafði veriö gift
yfirhcrforingja O’Shea, þingmanni
í breska þinginu, en komst í kynni
Saltkjöt
Nokkufs af eldra saltkjöti, höftxm vér til sölu. Kjötiö er á-
gætlega verkaÖ og hefir því geymst vel. — Veröið er 160 krónar
tunnan.
Kaupfélag Seykvlkinga
Laugaveg 22. . Simi 7 2 8
viS Pamell, foringja írska flokks-
ins, og höfðu leynilegar ástir tek-
ist meS þeim. Maður hennar komst
að þvi og krafðist skilnaSar. Var
máliS sótt 1890 og konan fundin
sönn aS sök. Skömmu síSar gekk
Pamell aS eiga hana, en lifði
skamma stund eftir þaS og dó 6.
október 1891. — Parnell hafSi bar-
ist fyrir réttindum írlands frá því
um 1875 °S? frægS hans, fyJgi og
áhrif vaxiö meö ári liverju. Mörg-
um Englendingum stóS stug,gur af
gengi hans í írlandi, og sátu þeir
um hvert færi til þess að koma
honum á kaldan klaka. Einkan-
léga var reynt aS bendla hann viö
glæpi, sem framdir vom í írlandi,
og flutti „Times“ langar ritgeröir
um þaö efni 1887, er kallaðar vora
„Pamells-stefna og glæpir." Birt-,
ist þar eftirgerð mynd af bréfi,
meS eiginhandar undirskrift Par-
nells, sem skilja mátti svó, sem
honum hefSi ekki veriS ólainnugt
um morSin í „Phænix Park“, sem
framin voru nokkru áöur. Parnell
IiöfSaSi mál gegn „Times“ og
sannaöist þá, aö bréfiö var falsað,
en mannræfill sá, sem það gerði,
hafSi taliS ritstjóm „Times“ trú
um aö bréfiS væri ófalsaS, og selt
blaSinu þaö dýru veröi. „Times“
haföi mikla skömm af máli þessu,
en Pamell slíka frægS og uppreist,
aS slíks era fá dæmi. StóS þá veg-
ur hans meö hinni mestu sæmd og
voru miklar horfur á, aö honum
mundi takast aS fá sjálfstjórn
handa írlandi. En þá dróst hann
inn í lijónaskilnaöarmál O’Shea og
lágu óvinir hans þá ekki á liöi
sínu til aS ófrægja hann. Fylgis-
menn hans í írlandi tvístraðust,
vildu stunir velja annan foringja,
en nokkrir stóSu meö Parnell,
hvaS sem á gekk.
Hjónaskilnaöarmál era ekki fá-
tíö í Bretlandi, fremur en annar-
staöar. Tlitt er sjaldgæft, aö þau
VarSi örlög heillar þjóðar, eins og
hér varS. Pamell tók sér þetta mál
svo nærri, aö hann bar þess aldrei
bætur, og málefni þaS, ^m hann
hafSi barist fyrir, beiö þann
hnekki, sem ekki hefir enn ráöist
bot á.
. í' s
Einþykka stúlkan. to6,-
lög mín,“ svaraöi hann. „Stúlkan,
-sein eg elska, á hér heima: hún ætl-
ar aö Segja mér i dag, hvers eg
megi vænta. Þakka þér fyrir,
gamli félagi, —- þakka þér fyrir.
Þegar. — þegar eg hefi séS hana
og fengið aS vita, hvort mín biöur
æðsta hamingja eöa dýpsta sorg,
þá skal eg fara til London. Eg hefi
fullan vilja á því, aS minsta kosti.
að minsta kosti, eg skal finna
manninn fvrir þig. En, hvaS heitir
hann?“
„Hann heitir,“ sagði Willie og
beit á jaxlinn, „hann heitir Ceei)
Neville —- Neville lávarður. Hvaö
•gengur að þér?“ spuröi hann, þvi
aS Gerald Moore hafði þotið á fæt-
ur, starði út á haf. vaf nábleikur
og meS krefta hnúa. „Hamingjan
góöa! Gerald, er þér ilt?“
Vesalings maðurinn reyndi aS
breyta angistarsvip s'xnum í bros,
en lionum var þaS svipuh eldraun
eins og mörgum mönnum aS heyja
dauSastríö sitt. „Já — já. — eg
á vanda til aS fá þessi köst. ÞaS
líöur hjá, Willie. Plefir þú ekki
vasapela á þér? — Þú ert feröá-
maSur, eins og þú veist,“ sagSi
bann og hló gleSisnauðutn, hljóm-
lausum hlátri.
Willie tók i>ela úr vasa sínuin og
helti koniaki i bikar, sem Gerald
Moore tók viS meS skjálfandi
hendi og slokaSi úr. Honum léttl
viö það, og leit nú framan í Willie,
(.n var náfölur enn, þó aS sólbrann-
inn væri. „Eg er nú jafngóður.
Willie. Haltu áfram. Hvað sagöit
þú bann héti?“
„Gerir ekkert! Hvíldu þig ofur-
litla stund. HallaSu þér aftur á
bak, Gerald. og vertu rólegur."
„Nei, nei. Eg se.gi þér satt. eg
er jafngóöur oröinn.“ sagöi Gerald
Mpore óþolinmóður. „HvaS hét
hann — hvaö hét hann?“
„Cecil Neville lávaöur, soriur -—"
„Eg veit, eg veit,“ greip Gerald
Moore fram í, og huldi skjálfandi
handurnar i vösum sínum. „Og —
og þú vilt. aS eg hafi upp á hon-
um? Jæja, eg skal gera þaS. GáSu
aS: Vináttan er rétthærri en ástin.
Eg vil fórna miklu fyrir vináttuna.
og framkvæma erindi þitt fvrst.
Ef til vill — hver veit? — veröur
J>aS mér t il liamingju í mínum fyr-
iræthmum.“ Hann brosti hræSilega
um leiö og hann sagöi þetta.
„Nei, nei!“ sagöi Willie mótmæl-
andi, en Gerald veifaöi hendinm
óþolinmóöur og visaöi Öllum mót-
mælum á bug.
„Og —h og þessi Neville lávarö-
ur ætlar aö ganga i hjónaband, er
ekki svo?“ spurSi hann og leit til
jaröar.
„Já,“ svaráSi Willie þungbúinn.
„Hann ætlar aö eiga einhverja
Florenzu prinsessu, eSa hvaö hún
heitir. Þorparinn og flóniS, hefir
yfirgefiS ástina mina, vegna ætt-
göfgi hinnar, býst eg viS. Fari
hann bölvaöur! En hann er ekki
kvæntur enn,“ sagöi hann ibygg-
irrn'. ■ j
„Nei.“ sag'Si Gerald Moore og
brosti hræSilega eins og áSur.
„Nei. hann er ekki kvæntur enn ;
og — og,“ — hann stundi viS —-
„|ux heldur aö hin konan. — Jxessi
unga stúlka. sem honum hefir far-
ist svona illa \dS. muni elska hann
ennþá?“
Willi'e kinkaSi kolli, dapurlega.
. Pf mér gæti komiS annaS til hug-
ar. |>á væri Neville lávaröur svo
gott sem dauöur hérna í fjörunni.
F’aS er aS eins þessi efi, sem getur
frelsaS hann.“ svaraöi Willie.
Gerald Móore sat hljóöur litla
sturid: síSan sagöi hann í lágum
rómi, eins og hann væri aS hafa
upp eitthvaS, sem hann kynni:
„Hvar á eg aS hitta Jng; ef — ef
eg finn Jiennan mann ?“
„Komdu hérna til Rose Cottagé.'
svaraði Willie.' „Frú Tiarrington.“
Harin vissi ekki af Jiví, aS hann
JiefSi nefnt nafniö, en Gerald tók
eftir Jiví, og ef hann heföi áöur
veriS t nokkrunt efa um. hver hér
ætti hlut aS máli, ])á var sá efi
algerlega horfinn.
Hann kinkaSi kolli. „Gott og
vel. Þú bíöur ])ar. Þú ferS ekki —
ferS ekki til gistihússins, Willie.
Þar er fult, og — og allra handa
fólk saman komiö. En meðal ann-
ara orða, J)aS getur veriS, aö eg
geti orSiö einhvers vísari um þenxxa
marin þinn. án þess aé fara til
borgarinnar. Gætir þú, ef svo færi,
veriS til taks og komiS til mín,
hvert sem væri og hvenær sem
væri, ef eg gerði þér orð?“
„Vitaskuld," svaraSi Willie. „Eg
er þér mjög þakklátur, kæri Ger-
ald.“
„Þú Jtárft þess ekki; biddu viS,
] angaS til þú hefir ástæöu fil þess.“
svaraöi Gerald Moore og stóS því
næst á fætur. „Þú hefir boriS traust
til mín, Willie Fairfold. Þú munt
komast aS raun um, aS ég bregst
ekki trausti þínu.“ Hann kvaddi
stuttlega og hélt leiSar sinnar.
Þrítugasti kapítuli.
Sannleikurinn hafSi lostiö Ger-
ald Moore eins og géigvænleg eld-
ing. Nú skildist horium. hvaö lá
i hinúm illgirnislega hlátri Zenó-
bíu. Iionurh skildist fögnuöur