Vísir - 18.03.1921, Blaðsíða 2

»»81»
FeDguai£ine& p/a. íslaud:
Hershey’
átsúkkulaði af mörgum tegun
Hrísgrjón Matarkex - Lunch
Sóda Snowflake - Cabin
Maísmjöl Dósamjólk - ensk -16 oz. dósir
Kaffi — Rio I Cocoa - frá Bernsdorp.
Kartöflnmjöl
Þessar vörur éru aö mun Ö<3L^’X!»d.rl en.undaufarið.
Hershey’s
cocoa í
II 1!
og 1 ]bs: dósum.
höfum við fyrirliggjaudi.
Jöh. Olafsson & Co.
Símar 684 & 884.
Reykjavík.
Simuefui „Juwel“.
Frá Alþingi.
Traustsyfirlýsingin til stjórnarinnar
feld með /2 all(V. — 15 þingmenti
neita að greiða atlfvœði.
J?að eru líklega einsdæmi, jafn-
vel þó að leitað væri um öll lönd,
þar sem þingræðisstjórn er, að
starfandi stjórn sé svo gersamlega
fylgislaus í þingi, eins og raun varð
á um núverandi stjórn vora í gær.
Eftir hinar löngu og ströngu
tveggja daga umræður um van-
traustsyfirlýsinguna í neðri deild,
sem hér er ekki rúm til að skýra
frá, var loks gengið til atkvæða
rúmum tveim stundum eftir mið-
nætti. Var fyrst borin upp dagskrár-
tillaga Gunnars Sigurðssonar, um
að lýsa trausti á stjórninni. Hafði
hann áður boðist. til að taka þá
tillögu aftur, ef teknar yrðu \k
einnig aftur „loðmuIIu“-tillögur
þær, sem fram höfðu verið bornar
í því skyni, að fá vantraustsyfirlýs-
ingunni vísað frá. En því tilboði var
ekki tekið. Fóru síðan svo leikar
að þessi traustsyfirlýsingartillaga
var feld með 12 atkv., en 12 þing-
menn neituðu að greiða atkvæði,
vegna þess að tillagan væri „óþing-
lega“ fram borin. Forseti neitaði að
taka slíka undanfærslu til greiná,
en þá kröfðust þingmenn þessir at-
Tcvæðagreiðslu um það, og úrskurð-
uðu með atkvæðum sínum, að þessi
ástæða þeirra, til að koma sér hjá
því að greiða atkv., væri „góð og
gild“! pessir þingmenn vóru: Björn
Hallsson, Einar porgilsson, Jón A.
Jcnsson, Jón Sigurðsson, Jón por-
lgksson, Magnús J. Kristjánsson,
Olafur Proppé, Pétur Ottesen, Sig-
urður Stefánsson, Stefán Stefáns-
son, Sveinn Ólafsson og pórarinn
Jónsson. Ráðherrarnir tveir, Magn.
Guðmundsson og Pétur Jónsson,
neituðu að greiða atkvæði, ekki af
þvi að till. væri „óþingleg", heldur
af því, að hún snerti þá, og loks
neitaði porleifur Jónssön að greiða
atkv., án þess að gera grein fyrir
ástæðunni. — Af þingmönnunum
tólf, sem áður voru taldir, var það
játað, að þeir hefðu gert samtök
um að hjálpast þ'annig að því, að
komasjí hjá að greiða atkvæði, án
þess áð það varðaði vítum, og þeir
yrðu taldir „með meirihlutanum".
Á móti tillögunni greiddu atkv. r
Benedikt Sveinsson, Bjarni Jónsson,
Eiríkur Einarsson, Gunnar Sigurðs-
son, Hákon Kristófersson, Jakob
Möller, Jón Baldvinsson, Magnús
Jónsson, Magnús Pétursson, Pétur
pórðarson, porleifur Guðmundsson
og porsteinn Jónsson.
Lýsti forseti því þá yfir, að þessi
traustsyfirlýsingartillaga væri fallin,
en Bjarni Jónsson tók þá aftur till.
sína (vantraustsyfirl.), með því, að
sýnt væri, að stjórnin hefði ekki
traust deildarinnar, og því óþarfi:
að ganga til atkvæða um þá tillögu.
— pá var því hreyft (Jón porl.).
að traustsyfirlýsingin væri ekki lög-
Iega fallin, og vitnað, því til sönn-
unar, í grein í þingsköpunum, sem
er á þá leið, að engin ályktun sé
lögmæt, nema með henni hafi verið
greiddur fullur helmingur atkvæða.
— En slíkar hártoganir á orðum
þingskapanna, geta engu breytt um
það, að traustsyfirlýsingin var feld,
og það svo rækilega, að ekkert at-
kvæði var fáanlegt með henni.
Er nú eftir að vita, hfternig
„hæstvirt“ stjórn tekur þessum
málalokum. — Viðbáran sú, að
traustsyfirlýsingartill. hafi verið „ó-
þinglega“ fram borin, af því að
flutningsmaður hennar lýsti því yf-
ir, að hann ætlaði að greiða atkv.
á móti henni, er einskis nýt, og eru
mörg dæmi þessu lík í þingsögunni.
T. d. tók Benédikt sál. Sveinsson
upp stjórnarskrárfrumvarp Valtýs
Guðmundssonar á þingi 1897, sem
Valtýr sjálfur hafði tekið aftur, og
gerði Ben. Sv. það að eins í þeim
tilgangi að það yrði felt. enda
greiddi hann sjálfur atkv. á móti
því. — En þingmennirnir, sem skor-
uðust undan því að greiða atkv. um
traustsyfirl. til stjórnarinnar í gær,
vildu sumir hverjir með engu móti
greiða atkv. með slíkri yfirlýsingu,
hvernig sem hún hefði verið bon'n
fram, en aðrir, hinir örfáu fylgis-
menn stjórnarinnar, vissu á hinn
Veginn, að þeir myndu ekki verða
nema svo örfáir, s.em fást mundu til
að greiða henni atkv., að þeir kusu
heldur að taka þátt í samtökunum
um að greiða ekki atkvæði, heldur
en að láta það sjást, hve fáir þeir
væru.
pað var sagt í umræðunum í
gær, áð núv. forsætisráðherra hefði
til þessa „flækst fyrir“ því, að
nokkur tilraun fengist gerð til þess
að mynda samfeldan meirihluta um
samstæða sijóm. Ef hann situr nú
enn, í trássi við þessí úrslit, þá sann-
ar hann þessi ummæli svo vel sem
verða má. Og mikið má þá stjórn-
ina langa til að hanga, ef hún get-
ur sætt sig við atkvæðagreiðsluna,
eins og hún varð,
• Tiðskiftahöitin.
Nefndarálit samvinnunefndar
þingsins í viðskiftamálum um við-
skiftahömlurnar hefir nú verið prent-
að, og eru aðalniðurstöður nefndar-
innar á þessa leið:
„iSlefndinni þykir það mjög miklu
máli skifta, að verðlag erlendra
nauðsynja hér á landi geti lækkað
sem fyrst og sem mest. Hún lítur
svo á, sem innflutningshömlur geti
tafið fyrir slíkri verðlækkun og að
þær hafi gert það á stundum.
Henni virðist hins vegar sem nú sé
ekki lengur hætta á, að þær vörur
muni fluttar inn um hóf fram, þótt
slept sé hömlunum, því að lækkandi
vöruverð og minkandi kaupgeta
ætti að vera innflytjendum nægi-
legt tilefni til varúðar. Hún vill því
að gerðar séu nú þegar ráðstafanir
til að innflutningshömlur á nauð-
synjavörum verði afnumdar, og
leggur til, að Álþingi láti þann vilja
í ljós með því að fella frv. á þgskj.
14, en þar með- falla þá bráða-
brrgðalögin frá 15. apríl 1920 úr
gildi og þar með viðsþiftanefndin.
Nefndin viðurkennir, að nauð-
syn sé að takmarka póstávísanir
frá íslandi til útlanda fyrst um sinn,
en slíkar takmarkanir má gera með
stjórnarráðstöfun, án þess að ti!
komi sérstök lagaheimild, og er
þetta atriði þannig ekki því til fyrir-
stöðu, að bráðabirgðalögin séu feld
úr gildi. pað verður ,ekki séð, að
viðskiftanefndin hafi í framkvæmd-
inni haft úrskurðun um yfirfærslur
hankanna til útlanda, heldur hafi
hvor banki ráðið þeim sjálfur fyrir
sig, og virðist nefndinni, að svo
megi vera áfram. Bann gegn því.
að skipv^rjar eða farþegar flytji
peninga til útlanda, virðist Jrýðing-
árlaust eins og nú stendur, því að
þeir einu seðlar, sem hér eru í um-
ferð, eru ekki ínnleystir erlendis, svo
nökkru némi, en gullpeningar og
silfurpeningar eru ekki í umferð, og
verða því ekki fluttir út. Telur
nefndin því, að afnám reglugerðar-
Brodergarn D.M.C.
og flokksilki í öllum lit-
um, fæst í
Haimyrðaverslnninni
örettisgötu 26,
innar frá 26. apríl, sem að sjálf-
sögðu fellur úr gildi með bráða-
birgðalögunum, þurfi ekki að válda
neinum vandkvæðum.
pað hefir orðið að samkomulagi
í nefndinni, að fallast á það, að
heimildarlögin frá 8. mars 1920
héldust í gildi fyrst um sinn, en með
því skilorði að „óþarfur varningur"
í þeim lögum merki einungis óþarfar
vörutegundir, en alls ekki nauðsyn-
legar vörur, þétt landsstjórninni
þyki óþarft að flytja þær til lands-
ins eftir þeim kringumstæðum, sem
kunna að véra fyrir hendi í ein-
hverju einstöku tilfelli. Eftir því sem
nefndin vill, að þau lög séu skilin.
hefir þá stjórnin samkvæmt þeim
heimild til að banna eða takmarka
með reglugerð innflutning á óþörf-
um vörutegundum, sem yrðu taldar
upp í reglugerðinni. pó telur nefnd-
in óhjákvæmilegt, að undanþágur
frá slíku innflutningsbanni séu, ef
til kemur, veittar, eftir svipuðum
grundvallarreglum og viðskifta-
nefndin hefir fylgt hingað til, en tel-
ur að stjórnarráðið eigi að afgreiða
slíkar undanþágur sjálft án þéss að
halda uppi sérstakri skrifstofu til
þess.
Meðal nefndarmanna eru skiftaj
skoðanir um það, hvort rétt eða
hagkvæmt sé að stjórnin noti þessa
heimild laganna frá 8. mars. Meiri-
hluti nefndarmanna er þeirrar skoð-
unar, að minkun sú á innfluttu
vörumagp.i, sem leitt gæti af notkun
heimildarinnar, jnuni nema svo lít •
illi fjárhæð, að ráðstöfunin yrði
þýðingarlaus fyrir verslúnarjöfnuð
landsins, og kæmi því ekki að fullu
haldi til gjaldeyrisspai-naðar. En
nokkrir nefndarmenn álíta, að upp-
hæðin muni nema svo miklu, að rétt
sé að taka upp þessa tilhögun fyrst
um sinn. Varð það að samkomu-
lagi, að leggja það á vald stjórn-
arinnar, hvort hún notar heimildina
eða ekki.“
i