Vísir - 24.10.1921, Blaðsíða 3

®!s*»
Gleratigassala ng«Iælniæ Lækjarg 6 &
Opin kl. 6—8 á k’röldin.
Hefnr affcnr fengið:
®njóbiptu glsraugu af ýmsum gerðum, glerin lituö effcir
fyrireögn 8ir William Crookes og Dr. Hallauer.
ISiljglermxsui af ýmsum gerðum.
Almmn IssglersixsigiuL, öll með vönduðustu þýskum glerj-
um, að undanskildum ódýrustu gleraugunum. •
Heygrimur, Glerausrnahús og margt íleira.
ITfcregar aliar fcegundir gleraugna.
mönnum rúgmjöl fyrir 48 krónur
Sunnuna. Verð Landsv.erslunar er
50 krónur .
Skipafregnir.
Gullfoss fór í gærmorgun.
Metia! farþega voru: Thor Jensen,
'A. Funlc. Pétur Gunnarsson, Sig.
Flygenring, Bjarni Matthíasson,
’Magnús Kristjánsson. Óskar Lár-
usson og kona hans. Eyjólfur Kol-
beins, Jón Þorleifsson, Eggert. V.
ÉBríem. Martin Bartcls, Einar Þor-
gilsson. frú Ásta Hermannsson,
'frú Margrét Grönvokl, frú Soffia
Sigur'ósson. frú Asta Kronika,
Haildór Alberts, ungfrúrnar Val-
dís Böövarsd., Rigmor Hansen.
ínga GuSmundsd.. G. Briem, Hilda
iBjarnason. Elinborg Bjarnason.
Goöafoss er kominn til
Þórshafnar.
L a g a r f o s s er á Siglufiröi
á leið til útlanda.
Eotnía fór frá Siglufiröi á
íöstudaginn á leið til útlanda.
í s 1 a n d fór frá Kaupmanna-
'höfn á laugardaginn.
"Versl. Skógafoss
var opnuð aftur á laugardaginn.
'Hefjr allar nauðsynjavörur ' sem
áður.
Gjöf
til mannsins, sem tapaði sumar-
kaupinu kr. io frá H. E. G.
Ný skóverslun
hefir verið opnuð í Veltusundi 3.
Glímufél. Ármann.
Flokkur Ármanns, sém iðkar
gríska glímu, heldur fyrstu vetr-
aræfingu sina þriðjudaginn 25. þ.
m., á sama stað sem áður.
Matmilstími.
paS mátti teljast tii umbóta, þeg-
ar sú breyting komst á, aS matmáls-
tími yrSi ekki nema einu sinni á dag
í algengum vinnuh'ma. í því er
tímasparnaður, jafnt fyrir vinnu-
kaupanda sem vinnuseljanda, bor-
iS saman viS þaS, sem áSur var.
Samt sem áSur tókst afleitlega til
um þessa breytingu matmálstímans
að því leyti, að aðalmáltíðin („mið-
dagur“) skyldi lenda í miðjum
vinnuh’manum. A þessu ætti að ráða
bót hið fyrsta./
J?að er óeðlilegt og óholt að neyta
„þungrar“ fæðu meðan á vinnu
stendur. Matmálstími á daginn er
að jafnaði mjög takmarkaður, sem
kann að vera æskilegt til þess að
hætta megi störfum sem fyrst að
kveldinu. Að þessu leyti er og ó-
hagstætt, að neyta aðalmáltíðarinn-
ar þá, því að hennar ætti aS neyfca
í góSu næSi, gefa sér nægan tíma
til þess aS fyggja matinn vel og slá
sér síðan til rólegheita um stund á
eftir. .
petta er útilokað með núverandi,
heimskulegri venju. Hér við bætist
að fólk er ákaflega ófrótt um kost
og löst algengrar fæðu og kann ekki
með mat að fara. Munu þær hús-
mæður teljandi hér á landi, sem
viti, hversu margar Iiitaeiningar
meðalmaður þarf á dag, eða hvern-
ig máltíðin verði saman sett til þess
að framleiða þær. pví síður er að
fólk viti, hversu fleiri hitaeingingar
menn þarfnast við erfiða vinnu en
létta, eða hvað ætlandi er kvenfólki
og börnum. Helsta „stillifæri“ (re-
gulator) er kaffi. Ef á skortir fulla j
fæðu, er altaf gripið til kaffisins. !
pað þamba menn stöðugt, sýknt og !
heilagt, í hugsunarleysi og af fá-
fræði, vitandi hvorki að það er með
öllu næringarlaust né að þáð eyði-
leggur tennur, maga og taugar, eða
með öðrum orðum: stórspillir heils-
unni.
Mataræði 99% íslendinga er hér
um bil þetta: Kaffi á morgnana,
helst í rúmið. Miðdegismatur (sein-
meltur) í miðjurn vinnutíma, með
kaffi á eftir. Kaffi enn kl. 3—4,
Kveldmatur kl. 7—8 og svo kaffi i
að lokum, undir svefninn.
í staðinn ætti að koma: Hafra-
mjöísgrautur að morgni. Auðmeltur
(,,léttur“) matur um hádegi, sem
neyta má á vinnustaðnum. Síðdegis
geta menn fengið sér að skaðlitlu,
kaffi eða te, og að skaðlausu vatn
lm og krnasottar
úr ull ug bóuiull.
Kvenbelti svörfc og mislit.
Jés. Hanseis M.i
Teygjubönd, margar teguudir.
Hnappar og tölur margar teg
Flauel
Flauelsbönd
Vasakhitar.
JOHS. HANSENS ENKE.
korið neftóbak
ódýrt og óviöjafnanlegt aö gœð-
um, fæst í
versl, ;SKÓ6ÁF0SS
Aðalsfcræíi 8. Sími 368.
eða mjólk. Loks á að neyta aðal-
máltíðarinnar (,,miðdags“) eftir
vinnu, og sleppa öðrúm kveldmat.
pó að sumum þyki það lýsa lítil-
fjörlegum hugsunarhætti, að hafa
ánægju af neytslu góðs matar, þá
verður því þó ekki neitað, að svc
eru menn af guði gerðir, enda er
maturinn mannsins meginn, pað er
því ekkert eðlilegra en valinn sé
hentugur tími til aðalmáltíðarinnar.
pað á ekki að rífa hana í sig eins
og hundur og rjúka síðan til strít-
vinnu. pað er hollast, best og skemti-
legast að njóta hennar í næði að
loknu erfiði dagsins.
Hvert er álit lesenda ,,Vísis“ á
þessu? J. K.
<f5smmai*nir. 12
ævinni, — þá mundi æviferill þeirra verða allur
annar en hann er.“ Cartoner hafði litið snögt við
íionum, er hann mælti þetta, en sá ekki annað
en glaðlegt, rólegt bros á andlitinu.
Deulin átti vini meðal allra þjóða. Skipstjóri á
stóru farþegaskipi þekkir ef til vill fleiri menn en
fíestir aðrir, og í hvert skifti sem hatin leggur frá
landi, verður hann að fullyrða við marga blá-
ökur.nuga menn, að hann muni mætavel eftir þeim
Deulin hafði á undanförnum fjörutíu árum kom-
íisI: í kynni við óteljandi menn og mundi eftir svip
’þeirra eins og skipstjóri, sem verður að kannast
viS þej, sem ferðast hafa með honum, án þess að
muna nöfnin eða hafa fest sér svo í minni ein-
íkenni þeirra, að hann geti þekt hvern einstakan
m múgnum. En það er sorglegur sannleikur, að
menn og konur líkjast átakanlega hvert öðru; and-
litro ein eru mismunandi, því að guð hefir skapað
jþau, en mennirnir hafa sjálfir mótað hugarfar sitt.
Deulin hafði kynst fáum, sem ekki voru líkir
öðram, og einn þeirra var Reginald Cartoner.
Hann rakst á hann af hendingu í sendisveitar-
stsirfi sínu, þegar hann hafði gegnt því um tuttugu
ára skeið.
„,Eg geng ævinlega yfir götuna," sagði hann,
„þegar eg sé Cartoner hinu megin. Annars mundi
bann ganga fram hjá.“
petta gerði hann í raun ög veru, daginn eftir
komu Cartoners, þegar hann hafði komið frá Vest-
urheimi. Deulin sá vin /sinn koma út úr klúbb í
Pall Mall og ganga vestur á bóginn, eins og hann
œtti þangað erindi. Deuiin fcunini best \rið sig
undir beru lofti, eins og margir Frakkar. Og hann
hafði mætur á strætunum eins og allir landar hans.
Hann var að snúast í Pall Mall og forðast mann j
og mann. pví að allir eigum við vini, sem okkur
er kært að fari fram hjá hinumegin við strætið.
Cartoner sá vin sinn nálgast, því að Deulin var
svo heppinn eða óheppinn, að vera einkennilegur
sýnum, hár og höfðinglegur, grannvaxinn, með snot-1
urt, hvítt efrivararskegg; hann var rólgeur í fram
göngu og hafði á sér þann brag, sem gerir suma
efnalausa menn líkasta auðugum landeignamönn-
um.
Hann tók þegjandi í hönd Cartoner, sneri við
og gekk með honum.
„Eg leyfi mér að spyrja,“ sagði hann, „hve
nær komuð þér frá Kúbu?“
„Eg steig á land í Liverpool í gærkveldi.“
Cartoner snerist snögglega við félaga sínum og
virti hann fyrir sér frá hvirfli til ilja. Ef til vill
var hann einu sinni _ enn að furða sig á, hvað
byggi bak við hlæjandi augu hans.
„Eg er í London, eins og þér sjáið,“ sagði Deul-
in, eins og hann væri að svara spurningu. „Eg er
að bíða eftir fyrirskipunum. Eitthvað cr einhvers
staðar í bruggi, mætti ætla. Koma yðar til London-
ar virðist staðfestá þann grun. Við skulum vona,
að við eigum eitthvert lítilsháttar .... erindi sam-
an, — ha?“
Meðan Deulin var að segja þetta, hneigði hann
sig fyrirmannlega, eins og honum var lagið, fyrir
einhverjum gcmlum manni, sem gekk snúðugt fram
hjá þeim á hermanna vísu, og leit hann við og
horfði forvitnislega á þá félaga.
„pér eruð í bestu fötum yðar,“ sagði Deulin
eftir stutta þögn, „þér ætlið í heimsókn.“
„Eg ætla að fara að heilsa gömlum yfirmanni
mínum.“
„pá ætla eg að biðja yður leyfis að mega fara
með yður. Eg hefi líka nýjan hatt. Eg hefi ekkert
að gera. Mig Iangar til að hafa eitthvað fyrir stafni.
Mon Dieu! Eg hefði gaman að taia við góða,
enska konu, rétt til tilbreytingar. Eg þekki alla yð-
ar gömlu yfirmenn, vinur minn. Eg veit hvar þér
hafið verið á hverju augnabliki, síðan þér fenguð
orð á yður í þessu starfi. Menn gefa gaum að þeim,
sem hægt fara.“
„Henni mun þykja vænt um að sjá yður,“ sagði
Cartoner og brosti.
„0, hún er æfinlega gestrisin, sú kona; því
að mig grunav, hvert þér ætlið. Hún hefði getað
orðið voldug kona .... ef hún hefði ekki orðiS
hamingjusöm.“
„Eg heimsæki þau æfinlega, þegar eg kem til
borgarinnar,“ sagði Cartonei'. Hann var oftast van-
ur að tala að eins um daglega viðburði.
„Og hann — hvernig líður honum?“
„Honum líður svo vel, sem við er að búast. Hann
hefir unnið mikið og lengi víðsvegur um heim.
Hún ct ævinlega kvíðin hans vegna.“
„pá raun verða margar konur að þo!a,“ sagði
Deulin. „peirra ævi er að elska og brenna af
angist, vinur minn. pó að undarlegt megi virðast.
ætlaði eg þangað í kveld, þó að eg hefði ekki hitt
yður. Mér er nauðsyn á hennar góðu hjálp —
aftur.“
Og Frakkinn ypti öxlum og hló, eins og honum
hefði skyndilega flogið í hug hræðileg yfirsjón frá
fjTri árum.