Vísir - 10.01.1922, Blaðsíða 4

Vísir - 10.01.1922, Blaðsíða 4
slssi T«r.) ekki við sprengingunum búnir. Slys af þessuin spreng- ingum liafa ekki orðið teljandi taá þessa, en þó nógu mikil, í «kki stærra bæ en Reykjavik, « þess að hafa þenua hégóma •kki um hönd oftar en eitt kvöld i ári. y. y. R. Viðgerðir iritvéiam,gramm6fónnm, sanma- ' vélum, prlmusum og m. fi. G ullsmlða vinnuato f a Ölaís Sveinssenar, Austuretræti 5. Oamllr hattar gerðir upp sem nýjir. Einnig kjólar téknir til sauma Laugaveg S7. uppi. Langsjal fundið Laugaveg 71. Vitjist á (138 Karlmannsúr tapaðist nálægt Nýja Bíó á sunnudaginn. Uppl. i versl. Von. (130 Fundin brjóstnál í fríkirkj- UMiii. Uppl. hjá fríkirkjuverðin- uki, Grettisgötu 24, niðri. (144 / Hodersprjten VULCANO: Pris 10 og 12 Kr., med alle jy* 3 Rör 14 og 16 kr. Udskyld- / \ ingspulver 2,60 kr. pr. SBske pr. Efterk. eller Frim. Forl. ill. Prisliste over alle Gummi- og sauitefcsvarer gratis. Firmaet „Samariten". Köbenhavn K. Afd. 59, Tveggja herbergja íbúð Lil leigu. Tilboð sendist afgr. Vísis, merkt „Ibúð“. (129 Góð stofa með forstofuinn- gangi til leigu. Tilboð merkt „50“ sendist Vísi. (143 KENSLA | Bifreiðarkeðja tapaðist frá Álafossi til Reykjavíkur. Skibst til Sigurjóns Péturssonai', Hafn- arstræti. (146 Enn geta nokkrar stúlkur fengið tilsögn i léreftasaum, hjá Jórunni pórðardóttur, Lækjar- götu 4, heima 4—7 síðd. (139 Skóhlíf fundin. Upplýsingar Bjarnaborg nr. 7. (133 | YINffA j BÚSNÆBI | í söðlasmiðabúðinni Sleipnir ter tekið til viðgérðar reiðtýgi, aktýgi, og annað er tilheyrir. Enn fremur ei’u reiðtýgi tekin til hreinsunar og smurnings. Söðlasmíðabúðin S1 e i p n i r, Klapparstíg 6. Sími 646, Eggert Kristjánsson. (100 Til leigu nú þegar 2 herbergi og eldliús á Vesturgötu 23 B. (135 Herbergi til leigu. Uppl. gef- ur Gunnar Gunnarsson, Hafn- arstræti 8. (134 Undirrituð tekur að sér alls- konar prjón. ÖU vinna fljótt og vel af hendi leyst. Ingólfsstræti 21 B, Snjófriður Gísladóltir. (140 Gullsmíðavinnustofa Jóns Levi, Bergstaðastrseu 1, tekur að sér allskouar gull- og silfursmið- ar, eftir pöntun. Verslið J>ar. (127 Stúlka, sem hefir ágæt með - mæli, óskar eftir ráðskonustörf- um. A. v. á.’ (137 Til leigu litið herbergi fyrir einlileypan karlmann. Uppl. á ! Lokastíg 25. (132 Fámenn, umgengnisgóð fjöl- skylda (ískar eftir 1 herbergi með aðgang að eldhúsi, sem fyrst. Tilboð merkt „13“ send- ist afgreiðslunni fyi'ir 15. jan. (128 íbúð. — Til leigu 3—4 her- bergi i góðu húsi 14. maí. Til- boð merkt „Ibúð 1“ sendist Vísi. (148 Stúlka óskast í visl. Uppl. á Njálsgötu 12 A. (145 Ivona eða stúlka óskast ti| hjálpar á fámennu heimiii, —* A. v. á. Slúlka óskast nú þegar. UppL Vesturgötu 54. (147. Prímusviðgerðh' bestar og ódýrastar á Laugaveg 4, Ólafur Bjarnason. (126 Tek að mér að þVo þvott heima; tek einiiig menn í þjón- ustu. porbjörg Egilsdóttir, Lind- argötu 43 B, kjallaranum. (141 Lítið hús, raflýst á sólríkum stað, til sölu. A. v. á. (142 Frímerki kaupir Hannes Jóns- son, Laugaveg 28. (84 Smábrenni til uþpkveikju fæst í versl. Hornbjarg, Vesturg. 20. (44 , Nýleg aktýgi, olíuofn, olíu- vél, oliubrúsi 20 litra úr jái ni, rafmagns- og oliuborðlampi, til sölu mjög ódýrt. Erin freujur ný vigt, löggilt, sem engin lóð þarf við. Tekur 400 kg. Uppl. í síma 646. _ (99‘ Ágæt kæfa til sölu. Tækifær- isverð. Grjótagötu 16, uppi. (136- Silki crépe kjóll til sölu. Yerð 25 krónur. Saumar teknir. A. v. á. (131 F élagspreiitsmiðjan. „Við sannfænng sína,“ sagði Cartoner. „Og, atkugiS þér afleiðingarnar.“ „pá eruS þér góSir, ekki síSur en gagnorSir,“ í sagSi hún og leit alvarlega og hugsandi til hans. i „]7að er augljóst," sagSi hann, „að hver sá i ■taður, sem telur stúlku á aS giftast sér, án löng- ( uar eSa sannfæringar eða samvisku, hann er að ttofna tii óhamingju hennar og sín-“ j „Ó!“ sagði hún, ,,en þér krefjist mjög mikils." : „Eg biS um ást.“ „Og,“ sagði hún, án þess að svara spurning- unti, „engar hindranir.“ „Engar hindranir, sem bæSi gætu ekki með góðri sawvisku horfst í augu viS og vísað á bug.“ „En ef eitthvað slíkt kynni upp að koma — irversu lítiS sem væri?“ „pá verða þau að sætta sig við ástina eina.“ Wanda leit af honum nokkur augnablik og var hugsandi. pau virtust bæði vera að feta sig áfram á |?eim vandfarna vegi, sem margur anar út á' og mörgum verður að fótakefli. „per hafið lag á því,“ sagðil hún, „að orða — í fám orðum — það sem aðrir hugsa óljóst og reyna ekki nema að litlu leyti að breyta eftir. Ef þeir gerðu ]?að, — mundu, ef til vill, engin hjóna-, könd verða.“ „pað yrðu engin óhamingjusöm hjónabönd,“ sagði Cartoner. ,,Og j?að er betra að sætta sig við ástina eina?“ í ,,Betra,“ svaraði hann. Nú varð aftur j?ögn góða stund, j?ó að jiau | hefðu svo stutta stund til viðtals. Klukka á arin- j hillunni sló hálf-ellefu. fcyrir að eins hálfri stundu j hafði Cartoner boðið Jósep P. Mangles góðar j nætur og á þessari stuttu stund hafði hann lent í lífsháska — hann hafði reynt þyngstu áhyggjur i og hæstu gleði, síðan þeir skildu. pegar guðirnir koma til sögunnar, þá eru þeir hraðvirkir. „Svo að það er yðar kenning," sagði hún loks- ins. „Og þar er engin má!amíðlun?“ ,,Engin,“ svaraði hann. Og hún brosti alt í einu að einsatkvæðis svörum hans. Hún hafði haft meiri kynni en títt er um tignar konur af mönnum, sem ekki vildu hlusta á neina málamiðlun, og hún vissi, ef til vill, að slíkt er einkenni mestu þrekmanna. „Ol“ sagði hún andvarpandi og leit eftir endi- löngum salnum, „þér hafið þrek — þér hafið þrek handa tveimur.“ Hann hristi höfuðið neitandi, því að hann vissi að hún var gædd því óbilandi, stælta kvenþreki, sem alla ævi rís undir byrðum, sem veröldin veit ekkert um. En nú sneri hún talinu að því, sem þau höfðu ekki rætt enn, því að hún vildi breyta eftir þeirri kenningu sinni, að leita ævinlega að réttum skilningi. „Og ef maður og kona ættu þetta sameiginlegt," sagði hún í spurnarrómi, „sem þér segið að gæti gert þau ánægð, — ef þau ættu það og væru sannfærð um að svo væri og bæru jafnframt full- komið traust hvort tii annars—en vissu að þau gætu aldrei öðlast neitt annað, gætu þau verið ham- ingjusöm?“ „pau gætu verið sælli en nálega allir aðrir í heiminum,“ svaraði hann. „Og ef þau ættu að lifa svona alla ævi -— og ef annað væri í London og hitt í Varsjá — Var- sjá?“ „pau gætu þó verið hamingjusöm.“ „Ef hún — alein í útjaðri álfunnar“ — spurði Wanda, sem jafnan vildi þekkja alt út í ystu æs- ar, — „ef hún sæi smáhverfa þessa litlu prýði, sem æskan lánar —’ og hún hefir ef til vill sjálf haft mætur á?“ „Hún gæti þó verið hamingjusöm, — ef — ',,Ef —?“ .„Ef hann vissi að hún elskaði hann,“ svaraði Cartoner hægt. Wanda sneri sér við og leit á hann og hló ein- kennilega um leið, og það blikaði á tár í aug- unum. „Ó! þér megið vita það,“ sagði hún. „pér megið fyllilega treysta því, ef það m- það, sewr þér kjósið.“ „Eg kýs mér það.“ pegar hann sagði þetta, tók hann í hönd henni og bar hana hægt að vörum sér. Hún horfði á niðurlútt höfuð hans og þegar hún kom auga á hærurnar í vöngum hans, þá brá skyndilega bjarma fyrir í augunum, sem var verndandi og umhyggjusamlegur. „Mig langar til að þér farið úr Varsjá,“ sagðí hún. „Eg vildi heldur að þér fæiuð, — jafnvel þó að þér segðust vera hræddir við að vera hér.“ „Eg get ekki sagt það.“ „Auk þess,“ sagði hún og hló glaðlega, „þau mundu ekki trúa, þó að þér segðuð það.“ ,,Eg lofa yður,“ sagði hann, „að leggja mig ekki í neinar hættur og gæta allrar varkárni. Ea við megum ekki sjá hvort annað. Eg kann að þurfa að fara án þess að sjá yður.“ Hún kinkaði kolli til merkis um að hún skildi hann, og beit á vörina. Hún leit í áttina til dyr- anna, því að hún heyrði mannamál j?aðan. „Mér þætti vænt um að mega gefa yður lof- orð í staðinn," sagði hún. „pað yrði mér til ösegj- anlegrar ánægju. Einhvern tíma kann yður a3 þykja gaman að minnast þess.“ Mannamálið barst nær þeim. Deulin var að tala. og virtist hafa óþarflega hátt. „Eg lofa yður,“ sagði Wanda og horfði til hans hyldjúpum augum, „að giftast aldrei öðrum manni.“ Og dyrnar lukust upp og inn kom Deulin, hlæj- andi og talandi. Hann gekk áfram og leit hvorki á Wöndu né Cartoner, heldur á klukkuna. „ 1 il tjalda þinna, ó, ísrael!“ sagði hann. Cartoner bauð góðar nætur þegar í stað, og gekk til dyranna. Deulin var einn hjá Wöndu augna- blik. Hann gekk að smáborði og tók upp staf sinn og velti honum við í hendi sér. • „Wanda,“ sagði hann, „minnist þér mín í bæn- um yðar í kvöld!“

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.