Vísir - 04.04.1923, Blaðsíða 3

yfsm
Jasper’s Raftaug'akleximmr
sem setja má saman raf-
taugar með á einni mínútu.
Einfaldasta tengingin.
Geysi mikill tí masparnaður
Leiðir rafmagnið best.
Sparar kveykingu.
Sparar einangrun.
Einangrar tenginguna best
Einkasalar hér á landi:
Halldór G-uðmundssson & Co. Ratvirkjafélag1.
Bankastrœti 7 í Reykjavik.
i
Aðalfundur
Jarðræktarféiags Reykjavíkur
var haldinn fyrra laúgárdag.
Einar Helgason, garðyrkju-
stjóri, Iiefir verið forseti félags-
ins mörg á, en beiddist nii und-
an endurkosmngu, og var kosinn
i hans sta'ð Grímúlfur Ólafsson,
en meðstjórnedur Pétur Hjalte-
sted á Sunnuhvoli og porsteinn
kennari Finnhogason. Rætt var
um framtíðarstarfsemi félags-
ins og var ráðgert, að boða til
aukafundar í félaginu innan
skanls. Hagur félag'sins er likur
því, sem hann hefir verið und-
anfarið og jarðræktarvinna fé-
lagsmauna var með mesta móti,
og er þó ekki í skýrslunum tal-
ið það land, sem þúfnahaninn
hefir rifið í sundur.
Gjafir •*}
til fátæku konunnar: Frá N.
N. 25 krónur, frá N. N. 10 kr.
frá N. N; 10 kr.
Trúlofun
sina opinberuðu á páskadag
ungfrú Dagbjört Bjarnadóttir,
Bérgþórúgötu 18 og Jónas
Björnsson, Rórsgötu 15.
Hundrað og fimm ára kona
Iátin. Hinn 20. des. síðastlið-

SLOANS LINIMENT
or besti og útbrei ddnsti úbnrður i
lieimi, og þúsundir raanna reiða sig
á bann. Hitar strax og linar verki.
Er borinn á án núnings. Seldur í
öllum lyfjabúðum. Nákvæmar not-
kunarreglur fylgja hverri flösku.
Mustads önglar
líka langkesb allra ðngla. Fengaælastir, heit getðir,
brotna ekki, bogna ekki.
Sendið pantanir til aðainmboðamanna okkar fyr-
ir íaland: 0. JOHNSON & KAABER, Reykjavik
0. MDSTAÐ & SÖN, Christiania
'i
inn lést í Minneota Minn. Val-
gerður Williamsson, 105 ára,
eins mánaðar og fimm daga
gömul. Hafði hún verið rúm-
föst að eins tvö árin af sinni
löngu ævi. Valgerðúr var fædd
i Brenniási í Bárðardal, dóttir
Jóns bónda Jónssónar og konu
hans Guðrúnar Jónsdóttur.
Um tvítugsaldur giftist hún
Vilhjálmi Vilhjálmssyni ur
Vopnafirði og eignuðust þau
fimrn sonu; eru tveir þeirra á
lifi, Vilhjálmur og Jón, báðir í
Vesturheimi. Dvaldist \ralgerð-
ur hjá Jóni syni sínum síðustu
þrjátíu ár ævinnar. — Til Vest-
urheims fór hún 1882. Var hún
þá orðin elckja og var ávalt síð-
an hjá sonum sínum.
„Hún unni honum“,
„Skift um hlutvérk“ og' fleiri
sögur, sem iit liafa komið neð-
anináls í Vísi, fást á afgreiðslu
blaðsins.
1 VARGAKLÓM.
mennsku. pau verða þér einhverntíma til auSnU-
Ieysis -t—
„Nú, skift þú þér ekki af því, og láttu það af-
skiftalaUst," sagði hann afundinn. „Farðu ekki að
prédika fyrir mér- Eg er orðinn leiður á þess háttar
masi. pað voru eilífar prédikanir, daginn út og
daginn inn, þar sem eg var. pú segir það sé gull,
og eg tek það trúanlegt, því að þú ert svo ung og
ráðvendnisleg. En eg á þarna ný föt í böglinum,
sem eg skal leggja í móti. Eg býst við þau kosti
ekki minna en nælan. Og þú þarft ekki að setja
það fyrir þig, að eg megi ekki missa fötin; eg þarf
ekki á þeim að halda. Eg fæ mér önnur föt, þegar
eg kemst í skiprúmið.1*
Nóra hristi hÖfuðið og hélt áfram. En hún hafði
ekki gengið nema fáa faðma, þegar hún nam staðar.
Hún sneri baki að drengnum, en hann hrópaði
á eftir henni espur og reiður. Henni flaug í hug
tráðagerð, sem kom henni til að roðna, og hún
fékk ákafan hjartslátt. Hún var að leggja út í
veröldina, óreynd stúlka, og átti fyrir höndum alla
þá örðugleika og hættur, sem bíða á vegi slíkra
stúlkna. Alla ævi hafði hún óskað þess, að hún
væri drengur. Nú höfðu atvikim magnað þá löng-
un margfaldlega. í bögglinum var alt, sem hún
hurfti, til þess að taka á sig karlmannsgerfi, og
þá gat hún verið óhrædd um, að hún þektist. Ef
hún eignaðist böggulinn, var hægðarleikur að kom-
ast áfram, fá atvinnu og komast á óhultan stað.
Engin freisting hefði getað leitt hana í þessar
öfgar, ef öðru vísi hefði verið komið högum henn-
ar. Henni hefði blöskrað slík hugmynd og óttast
hana. En nú var þessi eina hugsun alls-ráðandi
í hug hennar, að komast undan, — flýja, og hún
yfti' staðráðin í J?ví, aS sæta hverju feeri, sem gwf-
íst, til þess. Hún kendi enn hins ákafa hjartsláttar,
en lét sem ekkert væri, gekk rakleitt til stráksins,
tók næluna úr kjólnum og rétti honum.
„Ætlarðu þá að spila við mig?“ spurði hann
himinlifandi.
„Nei,“ sagði hún, „en eg vil gefa þér þessa
nælu fyrir böggulinn, sem liggur þarna.“
Hann varð dapur í bragði.
„Jæja, við skulum samt spila um hann,“ sagði
hann.
„Nei,“ sagði hún, „eg vil ekki vinna hann af
þér, eg vil ekki spila við þig. Eg vil annað hvort
kaupa hann fyrir næluna, eða ekki.“
,,pú ert þrjósk og þrálynd stúlka. pú ert hrædd
um, að þú tapir nælunni, það ert þú. pú ert hug-
laus eins og mús. Hana þá! Hérna!“ kallaði hann,
þegar Nóra var að snúa sér við, hálfsneypt yfir
fyrirætlun sinni. „Eg ætla að skifta við þig, þó að
eg vildi miklu heldur spila um næluna. parna,
þá!“ Hann þeytti böglinum til hennar og hrifsaði
næluna úr hendi henni. „Hvað ætlarðu að gera
við þau? Selja þau í Porlash, eða gefa þau litla
bróður þínum?“
Nóra tók upp böggulinn og sneri sér undan,
eldrjóð í kinnum.
„Já, — eg veit ekki. Vertu sæll!"
„Hæ! Eg vil kasta hlutkesti við þig um þetta
prik, til þess að bera þau á,“ kallaði hann á eftir
henni, en hún hélt leiðar sinnnar, án þess að líta við.
Nokkru neðar við veginn sá hún hálfbruninn
kofa hjá akri. Hún leit í kring um sig. Drengurinn
hafði tekið til spilanna og hún sá engan mann.
Hún lauk upp hliðinu á akrinum, gekk inn með
girðingunni og inn í kofann.
X. KAFLI.
AmaÍtu vegnar vel
Ryall hafði gengið inn í húsið, þegar kona hans
kallaði á hann. Hún stóð í göngunum og var ekki
með öllu runnin reiðin, var enn rauð í andliti og
varirnar bærðust.
„Eg fór út til að svipast að Nóru,“ stamaði
hann. „pú, — þú varst heldur harkaleg við hana,
Amalía. pú veist Nóra er fremur — fremur geð-
stór, — og hún hefir ekki verið vön —.“
„Nei, það er meinið!“ greip frúin fram í. „Hún
hefir engan haft til að líta eftir sér og hafa hemil
á sér. Hún hefir alt of lengi verið húsmóðir hér;
en nú er eg húsmóðir hér, og eg ætla að láta hana
vita það. Eg er ekki ein af þeim, sem læt kalla
mig lygara. Eg hefi nógu lengi þolað ósvífni henn-
ar. Hún sýndi mér hana fyrsta kveldið, þegar eg
kom, og hefir alt af síðan verið eins og snúið roð
í hund, — hamingjan má vita, hvers vegna,“ sagði
hún og biés við háðulega. „Eg er minsta kosti eins
góð eins og hún. Faðir minn var —.“
Ryall leit um öxl út í myrkrið og tvísteig vand-
ræðalega.
„Mér þykir ekki gott, að hún sé úti alein. Hún
hlýtur að vera fjarskalega einmana. Hún hefir
aldrei verið slegin áður, og — hm — hm — eg
vildi þú hefði ekki gert það, Amalía.“
„Einmitt! pú vildir að eg þyldi henni ósvífnina
með þögninni? Nei, víst ekki! Svona stelpuanga
læt eg ekki bjóða mér þess háttar. Eg mundi ekki
þola henni það, þó að hún væri dóttir mín. Henni
hefir orðið það til góðs, og'henni er gott að vera
úti dálitla stund og hugsa um það. Henni skilst
þá, hver er húsmóðir hérna, og hún þarf þess
fyrr en síðar. Mér er nógu þunghært að hafa gíftsí