Vísir - 24.07.1923, Blaðsíða 3

VlSIR
eins og Mary MacSwiney (systir
borgarstjórans frá Cork), er hún
lauk tali sínu viö mig, og augu
liennar leiftru'öu: Þá ætlum vib
a‘ö senda politíska munka út um
öll hrjáðu löndin í Evrópu og pré-
dika urn friö og frelsi fyrir þeim
öllum, er þess óska, alveg eins og
viö geröum fyrir iooo árum, þeg-
ar viö sendum munka til heiöinna
þjóöa og kristnuöum þær. — Þaö
er eftirtektarvert, aö einmitt sú
þjóö, sem þarf aö beita allri orku
til sinnar eigin viöreisnar, skuli
samtímis þrá af öllum huga, að
hjálpa öörum, sem líöa.
Knud Holmboe.
G-ensyn.
Altid i Taage,
Sol og Vind,
medens Dagene rinde,
husker jeg Dig med Smil paa Kind,
husker jeg Dig, dit Dronningesind,
somJDu er mig í Minde.
Tider kan skifte
og Mennesker med,
medens Dagene rinde,
Island i Havet med stenet Bred,
Ijland med Dalenes grönne Fred
omskiftes ingensinde.
Moderlig mild
i Liv og Död,
medens Dagene rinde,
drömmer Du der í Havets Sköd,
stirrer i Aftensolens Glöd,
spejler Din tonende Tinde.
Altid den samme
i Fryd og Ve,
medens Dagene rinde,
med Hovedslör af den evige Sne,
med Solpandeguldet yndig a,t se
skal jeg min Fostermor finde.
Eline Hoffmann.
BókaffegQ.
Kristján Albertsson: Hil-
mar Foss. Sjónleikur í 4
þáttum. — Rvík. Þór. B.
Þorláksson. 1923.
Hér kernur frarn á sjónarsviöiö
nýtt leikritaskákl, og er all-myrxd-
arlega af staö fariö. Aö vísu er
hér enginn „boöskapur“ fluttur,
ekkert,, evangelíum“ prédikað, en
að eins hirt um að lýsa sálarlífi
i oröum og athöfnum. En það er
líka gert, aö mínum dómi, á ljóm-
andi fallegan hátt, — aö eins hugs-
aö um, aö leikritið sé sálfræðilega
satt, enda hefir það tekist mæta-
vel. Höf. hikar ekki viö að láta
aðalhetjuna í leikritinu, sem þaö
dregur nafn af, fremja algert ó-
þokkabragö, í ofsa ástar og heift-
ar, — en hann má til meö aö gera
það samkvæmt því, hvernig hann
er að upplagi, og samkvæmt því,
hvernig atvikin hafa fariö með
hann. Hann verður lésandanum ef
til vill ekki jafn-hugfólginn fyrir
bragöið, en hann verður líkari því,
sem menn gerast, veröur mann-
legri. Þaö, aö vera manrilegur, þýð-
ir oftast, því miður, sama og aö
vera breyskur.
Skipulag leikritsins er gott, og
samtölin eru bæöi viöfeldin og eðli-
lcg. Viröist mér vera til-valið aö
sýna þaö á leikhúsi. Máliö er óaö-
finnanlegt, og víða eru sannmæli,
er lýsa meiri reynslu, en ætla mætti
eftir aldri höfundarins. En skáld-
legt innsæi getur stundum komið í
reynslu stað. —•
Hilmar Foss ier eiginlega ekkert
sérlega hugnæm persóna. Hann er
„kraftur", sem snúist getur til
góös eða ills. Tilfinningar hans
eru ofsafengnar, og hann ræöur
alls ekki viö þær. Og ógæfan hefir
þau áhrif á hann, aö gera hann
aö verri manni, — alveg gagnstætt
SLOANS; LINISENT
er besti og útbreiddasti áburður í
heimi, og þúsundir ’inanna reiða
sig ú hann. Hilar strax og linar
verki. Er borinxi ú ún núnings.
Seldur í óllum lyfjabúðum. Nú-
kvœmarj, notkunarreglur fylgja
liverii llösku
líkingunni um gulliö, sem slcýrist
t deiglunni. Aftur á móti er and-
stæðingur hans og keppinautur,
Friörik Laxdal, sannarlegt prúö-
menni. Unnur, sem er keppikeflið
milli þeirra, kemur og skýrt fram,
og er í raun og veru göfuglynd og
góö kona, en ístöðulítil framan af.
Sarntal þeirra Baldurs, vinar Hil-
mars, og móöur Hilmars — í
fyrsta Jiætti — er fallegt og satt.
Þar kemur móöirin fram — með
takmarkalausa ást sína og sorg yf-
ir því, að geta ekkert gert fyrir
barniö sitt á þyngstu raunastund-
um lífsins. — Jafnvel aukapersón-
unum er lýst þannig, að þær veröa
sérkennilegar í augum lesandans.
Fallega er frá því skýrt í 3.
þætti, hvernig smá-atvikin geta
ráðiö athöfnum manna. Hilmar
hefir þegar staöráöiö aö láta ekki
fara frá sér níðgreinina um Lax-
dal, enda veit hann nú, að níðið
er á engum rökum bygt. En þá
kemur Laxdal sjálfur til að krefja
hann reilcningsskapar, og þá um-
snýst Hilmar svo í ofsanum og
reiöinni, aö hann lætur greinina
koma í blaðinu — þvert á móti
betri vitund.
Kartöflur
eru væntanlegar nú með íslandi
Tekið á móti pöutunum
i versl. „Von“
Sni 448.
Leikritiö hefir þann höfuðkost,
aö þaö er ekki leiðinlegt. Má sjálf-
sagt vænta mikils af höfunditium,
er tímar líöa. En ckki myndi það
skaða, þótt hann tæki sér fleiri
vrkisefni en ástir. Aö vísu fylla
þær aö miklu leyti líf margra
manna, en það er fleira til, sem
betur fer, heldur en ást í meinum.
Þetta á ekki aö vera nein aöfinn-
ing, heldur aö eins bending —
meöal annara oröa. Og ekki er
ráö, nema í tíma sé tekið.
Jakob Jóh. Smári.
DwM ejkj. pípiar
i.ýko inr
Lat dsstjörcnua.
VARGIAKLÓM.
þaS var hann þarna Stripley, skrjóSurinn, — en
þaS skiftir engu. Elíot, — Elíot, þaS var nafn
bróSur míns, sem var vinur föSur ySar. Hann hef-
ir ekki gleymt okkur, — mér, — jafnvel þó aS
hann ætti aSra konu. Eg vildi óska aS hann hefSi
komiS heim til mín, þegar hún dó, — en nú er
þaS alt um garS gengiS, og gengiS er gleymt!
En þér eruS hér. KomiS þér og setjist hjá mér,
kæri.“
paS kom grátstafur í háls Elíot; hann kendi
innilega til meS unnustu föSur síns, og eins og
eðlilegt var, bar hann til hennar sonarlega ræktar-
semi. Hann settist fast hjá henni og tók um hand-
legg henni og klappaSi ástúSIega og blítt á þunna
og grannlega hönd hennar. Hún lagSi hina hönd-
ina á hina sterklegu hönd hans og leit framan í
hann meS þcim svip, aS Elíot varS aS taka á
karlmensku sinni til þess aS verjast tárum.
„]7ér verSiS aS segja mér alt um ySar hag,“
sagSi hún. ,,]?ér verSiS aS segja þaS hægt og
og megiS ekki kippa ySur upp viS, þó aS eg biSji
ySur aS segja oft þaS sama, því aS eg er orðin
sein aS skilja og átta mig á því, sem mér er sagt.“
„Eg skal segja ySur alt, smátt og smátt,“ sagSi
Elíot. „Undarlegt er, hvaS veröldin er lítil,“ sagSi
hann og hló. „Eg hefi komiS hingaS í starfsmála-
erindum til göfugrar konu og kemst þá aS raun um,
aS hún er — besti vinur föSur míns!“
„Og ySur líka, ef þér viljiS leyfa henni þa8,“
sagiS Debóra í hálfum hljóSum. „En hvaS þér
eruS hreystilegur, Elíot! En þó eruS þér ekki
glaSIegur; mér sýnist þér séuS þreyttir og eitthvaS
ami aS yður. Eg er hrædd um aS þér leggiS of-
mikiS aS ySur. En því er nú öllu lokiS,“ sagSi hún
staSfastlega og ánægjulega, „pér eruS nú mér
áhangandi Elíot, — þetta er eins og faSir ySar
væri kominn heim til mín; — nei, eins og hann
hefði sent mér einkason minn, til þess aS gleSja
og gera bjart um þá fáu daga, sem eg á eftir —“
„Til þess aS annast um ySur, ef þér viljiS leyfa
mér það, í mörg, mörg ár, kæra Debóra," sagSi
Elíot. ,.pér hafiS cflengi veriS einmana —“ Hann
hrökk viS, þegar hann sagSi þetta og leit snögt
upp og roSnaSi. Frú Nótt! „Hér er einhver, sem
annast um ySur?“
Já, Ada — Ada Merton, eigið þér við hana?,“
sagiS Debóra. „Já, hún er besta stúlka. Svo viS-
kunnanleg sem stúlkur geta veriS. Hún var hérna
inni rétt áSan, en hljóp út, þegar þér komuS. Eg
ætla aS senda eftir henni. Mig langar til aS segja
henni hver þér séuð. HringiS þér bjöllunni, góði.“
Elíot stóS á fætur og hringdi bjöllunni, en sett-
ist síSan hjá Debóru.
„Var ekki einu sinni drengur hjá ySur, sem
Cyril hét, skýr og skemtilegur unglingur. Hann
hét sama nafni eins og þessi unga stúlka; eru
þau nokkuS skyld?“
„Ójá!,“ svaraSi Debóra, sem tók eftir ákefS
hans. „Cyril, drengurinn minn, var besti piltur,
en ákaflega gálaus. Mér þótti mjög vænt um hann
og sakna hans mikiS. Mér þætti vænt um, ef hann
kæmi aftur og eg sagði stúlkunni aS skrifa hon-
um og segja honum þaS. Eg býst viS að hann
komi, þegar honum sjálfum gott þykir. Hann var
ævinlega hræðilega sjálfráður, og eg býst við, að
eg hafi verið honum of eftirlát.“
James gamli kom inn í stofuna í þessu og De-
bóra sagði honum að Ada ætti að koma, og bað
hann að svipast að henni.
„Hún fór út,“ svaraði James, „og sagði, að
ekki ætti aS bera á borS fyrir sig. Eg ætla að fara
að koma með teið.“
Hann gekk út og kom að vörmu spori meS
bakka í annari hendi og lampa í hinni.
„pér verSiS aS hella teinu í bollana, góði minn,“
sagið Debóra viS Elíot. „Eg er svo nærsýn, að eg
helli því utan hjá, og eg man ekki, hvort eg læt
sykurinn í eða ekki. Hvað hefir nú orðið af stelpu
friSrildinu, — þaS þætti mér gaman aS vita. —
Ó, gcði drengur! pað er skemtilegt að sjá yður
sitja svona nærri sér, þó að það komi mér til að
hugsa um —.“ Tárin komu fram í augun á henni,
en hún strauk þau af sér og brosti til hans. „Að
sjá yður svona nærri mér, drenginn hans Páls
r (t
mins.
I
XXXVI. KAFLI.
„Nóra!“
Meðan þessu fór fram, gekk Nóra fram og aft-
ur um garðinn og brann af geðshræringu. Hún
hafði enga vitneskju haft um að Elíot ætlaði að
koma til Moorecroft, og tókst með naumindum að