Vísir - 07.01.1924, Blaðsíða 3

f
______________________________________,VÍ SIR____________.
Nú er gott tækiíæri jtil að kaupa
IS^ ódýrt og1 gott!
Prá 7. janúar tíl 13. l&efst Mn stóra ntsala,
i sem aðeins er er eiúu sinni á ári og er þessvegna
ekkert
■ seni fólk getur lika sannfærst um. — Af útsöluvörunum má sérlega nefna það í?em eflir er af: DSMarfkfrfikkllB, S6IS
áðar htía kostað kr. 110,00—125.00 seljast aú á 25.00 og 35,00 stk.
Svartar og gráar Dcimaregnkápar, áðar 49.50, nú ,30.00.
DtSmu-golftreyfar — 52,00, — 8,00—12.00.
Dáma kjólapíls — 36,'0. — 15,00 16 00.
Brúnir barnaskór á börn á lyrsta ári kosta nú aðeins 2,00. Barnahúfnr á 0 50, 1.00, 2.00, 300, 4.00. Sv„ lakk-
regnhattar aðeins 5.00, nokkrir sem eru (lálitið skeiiHÍir 3.00
Mislii miilipils, sem hafa upplitast í glugganum aðeins 4,00, 5.00 og 7.00. DÖmu-léreftSSkyrtnr er iiafíi flúiitið skemst,*-1
seljast á 4.00, 5.00, og 6 00.
Dllar-teppi frá kr 8,00.
Hótnðsjol 3,00.
Silkl- dömnblú sar aðeins 20,00.
Dllartan-hlússar 15.00.
Alt, sem~eflir er af spönskum vetrarsjölum sem áður kostuðu kr- G0,00 seljast á kr. 40.00. Sv. dömu-vestí 5.00, Siiki-
- dömuregnhlifyr seljast mú frá kr. 15,00. Drengjasportföt mjög ódýr. Alt sém eítir er af telpu-kápum selst fyrir mjög lágt verð*.
\
Af öllam öðrom vörnm er getið 10% afsláttar meðan útsalan stendar ylir.
Sv. Juel Henningsen.
Talsími 623. Austurstræti 7.
jENGINN veit sína æfina —
t iann var litlu j’ngri en karlinn og brá helcl- ^
ur'en ekki í brún er hann leit niður í gröf-
ina og sá Raíe ]>ar aö verki.
..l lver er petta, Dunean ?“ sþuröi hann. „i'ú
sagöir mér ekki, aö þú lieföii- hjálparmann.“
,,1'aö er Stranfyre lávaröur," svaraöi Dun-
can gamli stuttlega.
..Góöan clag.“ sagöi Rafe og leit brosandi
til prestsjns. ,,lfg var aö livíla Duncan í svij>.“
„Stranfyre lávaröur! Eg leyfi mér að hiöja
yöur aö koma tafarlaust upp úr gröfinni,“
sagöi prcsturinn alvarlega, en ])<) sá Rafe af
augnaráöi hans, aö alvaian álti sé» ekki djúp*
ar rætur. „Duncan, eg er hræddur um aö þú
haíir ekki gegnt skyldu þluni og hafir ekki
gætt þeirrar ktirteisi. sem þér her aö sýna
yfirmönnum þ.ínum.“
„Jú, herra.“ svaraöi tluncau stuttlega, „eg
liefi gætt þess aö hlýða skiptmum yfirhoöara
minna.“ >
' „Hann segir satt,“ sagði Rafe er hann stökk
ttpp úr gröfinni og kinkaSi kolli til prcsts,
svo sem i afsökunar skyui. „Já, herra prest-
ur, mig sárlangaöi tií aö grípa í þetta verk.
TMér fanst eg heföi ekki snert á spaöa árum
saman og migMangaöi rétt til að vita, hvernig
þaÖ væri.“
„Eg skil yður, Stranfyre lávarður,“
ságði prestur alvarlega, „en Duncan er
nú orðinn svo gatnall, að ltann ætli að
vjtn, að það er ekki æviltlcga rétt að lála
undan dullungum itngra manna, og ekki
Iiæfir, að jarlinn af Stranfyre vinni vcrk
grafarans, — og veit cg þó ckki,“ sagði
hann hykandi og brosti, þegar ltann sá,
að Rafc varð citthvað lúpulcgur undir
þcssum álölum og þurkaði af sér svitann,
eins og Duncau ltafði gert. pví næst fór
hann að skafa Ieirinn af liöndum scr á
rekublaðinu, cn prestur hclt áfram að tala
og sagði: „petta er heilnæm vinUa og mjög
alúðlegt af ^yður að hvíla Duncan gamla.“
„pcr vilið, að eg þurfti cngrar hvíldar,“
sagði Duncan afundinn.
„Gerið svo vel að koma með mcr hcim
á prestssetrið, Strtxnt'yre lávarður, til þess
að j>vo yður um hendur,“ sagði prcstur.
„En lcyíið mcr að segja deili á mói'.“
Hann tók ofan og sagði: „Eg heiti Gil-
fillan og cr prestur hér, eins og þcr hafið
vafalaust rcnt grun i. Við göngum hérna.“
Mcðan þeir gengu eftir götunni, sem lá
upp að prestssetriuu, Iiélt prestur áfram
viðræðum og mælti:
„Eg ætlaði að veila mér þá ánægju og
heiður, að heimsækja yður i kastalanum
i dag og bjóða yður velkominn, óg mcr
þykir fyrir þvi, að fyrstu orðin, sem cg
sagði við yður, skýldu vera ávítur. Eg vona
að þér misskiljið mig ekki, cg tel cngan
skaða skeðan við þessa vinnu yðar, en sum
störf, spm þó cru mjög heiðaleg i raun
og veru, skarta ekki manni i yðar stöðu,
Slranfyrc lávarður. Og þó —hannjþagn-
aði og Icil hrosandi á Rafe, — „þó veit cg
ckki, nema ,mér skjátlist, og ef íil vill
íinst cngum, að mönnuin i yðar stétt sé
vansi að heiðarlegri vinnu, — einkanlega
eí' þcir eru stórir og sterkir cins og þér.“
„pelta er rétí, sira Gilfillaai,“ svaraði
Rafe, „yður fer vel, að taka ekki hart á
mér. pér vitið, að eg er nýkominn i þetta
iávarðsstand. Eg kom frá sfað, þar scm
allir unnu, eða fleslir að ininsta kosti.
peir fáu, scjii ekkcrt unnu, þ<»ttu eyðslu-
seggir. Já, eg er þessu öllu ókunnugur,
en mér lærist nú ofurlitið mcð' degi hverj-
um. pér elgið tjómandi lieimili hér,“ sagði
Rafe í þvi er þeir gengu gégnuni alhlómg-
aðan garð inn í hið snotra anddyri á þrests-
setrinu.
„Já, svo er yður og yðar fyrir að þakka,“
svaraði prestur auðmjuklega. „Mary,
sæktu vatn i skál, sápuspil og hreína þurku
handa Stranfyre Iávarði.“
Lilil, hrosandi og rjóð stúlka, dóttir
prestsins, flýtti sér að verða við skipun-
um föður sins, en Rafe !>að liana hævcrsk-
lega að fyrirgcfa fyrirhöfnina, sem hlytist
af sér, og lók að þvo sér mn hendur.
„Og nú þiggið þér citt mjólkurglas,“
sagði slra Gilfillan. „pað tekur ekki frá
yður matarlyst, þegar þér Fáið morgun-
ver'ðinn i kastalanum. Gerið svo vel að
fá yður sæti, Stranfyre lávarður,. gerið sv«
vel! pér líkist afa yðar,“ sagði hann íágl,
meðan Rafe var a'ð drekka spenvolga ný~