Vísir - 22.05.1924, Blaðsíða 3

*
'B&ftlsl Bft&iðluott
Ursmiður & Leturgrafari.
Símt XI7S. Liuig-avog- 64
7i Jónsinessunútt af ])jóni sinum
þrítuguni, eiSa réttara sagt dregur
íiann á tálar. Hún fylgár e'Slishvöt
sinni og lætur stjórnast af ástriö-
imi sínuni, en Strindberg gerir litla
fiiraun lil aS skýra þessa atburöi;
TÖli manns er dularfult, og hann
sýnir í riti þessu ranghverfurnar
i fari ni'anns, blátt áfram og án
teprtiskapar.
• Schnitzlcr lýsir í „Anatol“ ást-
srþörf manna, er ekkert á skylt
viö trygö eöa þeint mönnum, er
ástarþurfa ertt. en eru ekki viö
eina fjöl feldir. í riti þessu eru
tvcir. menn, annar (Anatol) er
:;nýtur ásta, en hinn (Max) er skýr-
ir sálfrasöilega atburöi hins. Ana-
tol cr tiíinninganæmur. veikgeöja,
■ g lætur sljórnast af hughrifum
:.'Ugnabliksins. I'essi hughrif eru
■nokkurs konar lifselextr fyrir
hann, án þcirra væri líf hans eins-
kísviröi. Hann finnur alt af eitt-
hvaö nýtt hjá hverri stúlku, cr
íiann kynnist. — þaÖ er eins og
vorkvöldiö. andi hlýtt á hann, seg-
ir hann, er hann fcr út i útjaöar
stórborgarinnar, og kysmist þar
ómentaðri þjónustustúlku, þó aö
hann áöur hafi elskaö hámentaöar
aðalsstúlkur.
Þó aö ýmsum getist ekki aö
’lifsskoöún Strindbergs og laus-
ttngarhætti Schnitzlcrs, hafa þeir
háöir skynjaö marga viökvæmustu
rg- fingeröustu Jrætti mannlegs
cölis og lýst i riturn sínum. Stririd-
tærg tekst t. d. ágætlega aö lýsa
þjóninum cftir aÖ Júlia er búin aö
ná valdi á honum, og mun þvi
margan fýsa að hlusta á leik Júlía
og þjónsins.
Leikvinur.
vT*m
Dánarfregn.
Einar Hennannsson prentari og
kona hans hafa oröið fyrir þeirri
sorg, að rnissa Harald son sinn.
Hann veröur jarösunginn á morg-
un.
: j
Veðrið í rnorgun.
Hiti um land alt. í Reykjavík
S st., Vestmannaeyjum 7, ísafirði
5, Akureyri 6, Seyðisfiröi 4,
Stykkishólmi 7, GrímsstöÖum 3,
Raufarhöfn 3, Hornafiröi 5, Kaup-
tnannahöfn 9, Utsire 8, Tynemouth
14, Leirvik 8 og Jan Mayen 7. —
Loftvægislægð fyrir sunnan land.
Austlæg átt, allhvöss fyrir sunnan
land. Horfur: Austlæg átt.
Gullfoss 1
kom aö vestan í gærkvöldi. Meö-
al farþega voru: Sig. Sigurösson
frá Vigur, Sæmundur Halldórsson
kaupm. og írú frá Stykkishólnú,
Magnús Magnússon katipm. o. fl.
1
Menja
kom af veiðum í morgun, með
um 90 tn. Iifrar.
Söngkenslu
auglýsir Guöm. Kristjánsson á
öörum stað hér í blaöinu. Ilefir
hann dvaliö í 2 ár i Þýskalandi
og stundaö þar söngnám hjá ágæt-
um kennara, sem hefir kent mörg
um þeim mönnutn, sem nú eru meö
bestu söngvurutn Þýskalands. Aö-
ferö sú, er GuSm. hefir lært, er
ítölsk, og er liún sú besta, enda
nota allir bestu söngmenn heims-
ins hana. (fttömundur mun dvelja
hér nokkra mánuöi, og ættu þvi
allir, sem góða rödd hafa, að nota
nú tækifærið og læra að syngjn
rétt. — Þaö má töluvert Iæra á
nokkrum niánuöum. X.
Tilboð í akstnr
óskast, austur fyrir Eystri-Rttngá, á 4050 feíum af boiðvið, 80 tuna-
um sementi, 25 kg. saum og 27 plötum af járni 11 fóla, 12 rullum
pappa, 47* gluggafagi og 6 hurðum með körmum, ca 100 kg.
málningu, striga og betrekki. Tilboðin verða að vera kornin fyrir
kí. 4 á föstudag, á Vesturgötu 25 b, til Guðmundar Vigfússonar.
Es. Diana
fór frá Iíúsavík í. morgun, á
leiö hingaö.
Fylla
kom hingaö í gær, meö póst aö
noröan og austan.
Knattpyrnumót drengja.
Kappieik Víkings og Fram (3.
fl.) lauk svo, að Víkingur vann
(3:1), en kappleikurimi milli Vals
og K. R. fór svo, aö K. R. vann
(5-3)-
Es. Mercur
fór héÖan í gær, áieiðis til Nor-
egs.
Emil Walter,
sendiherraritari Tj ekkóslóvaka
í Stokkhólmi, er hér staddur með
fríi sinni. Hann hefir Iagt stund
á norræn fræöi, einkum forri-is-
lensk, og er hér kominn, til nö
kynria sér land og þjóð. Hann hef-
ir þýtt á mál Tjekkóslóvaka sögu
Gunnlaugs Ormstungu og sögu
Hrafnkels Freysgoða, og eru þær
háðar komnar út. Sömuleiöis hefir
hann þýtt „Geisla" Einars Skúla-
sonar, „Lilju“ Eysteins Ásgríms-
sonar munks og Gylfagynningu <úr
Snorra-Lddu. Lr hann nú í þann
veginn að snúa sér að Iíddukvæð-
unum og ætlar að þýða Völuspá.
Þessum þýöingum hr. Walters,
sem útkonmar eru, hefir verið vel
tekiö, Gunnlaugssaga t. d. útseld.
—■ Ilr. Walter er þess veröur, að
honuin sé sérstakur sómi sýndur
Sig. Magnnssou
læknir
hefur fíutt tannlækningastofu sína
á Laogaveg 18 uppi.
Viðtalstfnii 107*—12 og 4—6,
Síml 1097.
fyrír áhuga lians á islenskum fræö-
um og starfi hans til að gera þau
kimn meöal samlanda sinna. —
Ilér á landi ern flestir mjög ófroö-
ir um hiö nýja ríki Tjekkóslóvaka,
sem klofnaöi frá Austurríki eftir
ófriönm. Þaö er aö fólksfjölda.
stæTra en öll Norðurlönd til sam-
ans (um 13 miljónir), en íandiö
sjálft er aö eins tæpum þriSjungf
stærra en ísland, með öSram orö’-
um — mjög Jiétthýlt land ©g auö-
ugt. — Stúdentafræðslan hefir
fengið lir. Walter tfl a'ð flytja er->
Indi um Tj.ekkóslóvakíu á sunmt-
dagínn, og ])arf ékki að cfa, aS
það verðtrr vel sótt.
If. M. F. Jt.
Síöasti fundur í vor, er 5 kvökl.
Skemtlíimdur.
Mhterva
fer skemtiför til Viöeyjar . á-
sinmad. lcemttr, ef veðnr leyfir.
K. F. 1T. M.
hættir nú inniftmdúm sinum á
virkrnn kvöldum, en x ]>ess staíf
hefst vinna inni á jarðræktarsvæði
íélagsins.
Oheillagimsteinninn. 2
„Þau koma innan skarns," svaraði kona, sent
sat gegnt honunt. „Þau ætluöu aö fá sér kvcld-
verö einhvers staðar og sammæltust Ronnic
Desborough og öðrum manni."
„Eg vona, að Lydstone hafi he.mil á skaps-
mununum í kveld,“ sagöi sá, sent fyrr tók til
máls. „Mér finst, að svo reiðigjarn maður ætíi
aldrci að sncrta á spilum, eða fást við nokkurn
vandasaman lcik.“
„Lvdstone cr viöskotaillur oftast," sagði
þriðji maður. „Þaö vill vel til, að hann skttli
spila á móti Ronnie Desborough. Sá maður
vcröur ekki uppnæmur, hvaö sem á gengur.
Hann er samur og jafn, hvort sent hann vinn-
ur eða tapar. Hann er geöbesti maöur, sem eg
hefi kynst, og allra besti drengnr."
„Flestir stórir mettn og sterkir eru honum
1íkir,“ sagði frúin. „Eg hefi aldrei séð Ronnie
Dcsborough skifta skapi, og þó hefi eg séð
menn skaprauna honum tilfinnanlega, einkum
Lydstone. En ef eg væri karlmaöur, þá lang-
íiði tnig þó ekki til að sjá hann reiðast, eða
eiga þátt i þvi, aö hann neiddist.“
,,Nei,“ sagði félagi hennar hlæjandi. „Eg
gæti trúaö því, að ekki væri við lamb að
leika sér, þar sem Ronnie er, ef honum rynni
í skap. Æ! Þarna kemur I.}’dstone!“ Hann
vatt sér við og heilsaði fyrirmanni og hefö-
arkonu, sent voru að ganga inn í salinn.
Lydstone lávaröur var hár maöur vexti, en
illa vaxinn, síginaxla og lotinn í hálsi, svip-
urinn Jirjóskulegur og þó gungulegur. Hann
var kinnfiskasoginn og fölur af gjálífi. Hann
har með sér einlivcrs konar auðnuleysi, scm
varð auösærra vegna oflátungsæðis í fasi og
framgöngu. Varir hans voru þutinar og vipr-
uöust án afláts og hendurnar voru aldrci
kyrrar.
Aö haki honum stóð kona hans, grönn og
fyrirferðalítil. Þau höfðu fyrir skemstu geng-
ið t hjónahand, og hún átti sér nokkura sögu.
Hún var prinsessa, — komin af hinni göfugu
Zorelli-ætt, sem einu sinni var auðug og vold-
ug, en var nú á íallanda fæti. Hún var mjög
fríö, og það orö lék á, að hún heföi gifsfc
Lydstone lávarði til fjár. — Fátæktin og for-
sjónin stofna hvor um sig til vtðlíka margra
hjónahanda.
Lydstone var auöugur, -— vellauðugur, þvi
að faðir hans, inn fyrsti lávarður ættarinnar,
hafði vcrið mikill fjáraflamaður í London, —
sumir sögðu, aö hann hefði lánað fé, — og
nafnbólina hafði hann keypt með þeirn hætti,
sem tiðkq,nlegur er, og nú þykir mcð öllu
ósæmilegur.
En þó að Lydstone skorti hvorki fé né
vegfyllu, þá átti hann engum vinsæld-
um að fagna með aðalsmönnum, því að segja
má þeiiri ]>að til sóma, aö ]>eir hafa enn ímu-
gust á Lvdstones íikunt, bæði vegna skapferiís
og upprutia slíkra manna. Og vcí má vera..
aö hann hafi gengið aö eíga prinsessuUa, til
þess að komast í ■náuari kynni viö 'háaöalimv
sem enn hafði bægt honum frá sér.
En hjónin höfðu Iweði orðið fyrir vonbrigöuwr
og vesalings prinsessan bar það með sér,—kútt
var bæði föl og fetmin og þrekíítil í fram-
göngu. Hún var fagurbúin, sveipuð dýrindis
yfirhöfn, sem etnn þjónamta færði hana úiv
]>ví að maður hennar leít ekki yið hemii.
Iíann nam staðar og litaðist um salinn,
kinkaði kollt til hinna og þessara, eirðarlavts
og svipþungur. Loksins sagði Iratm stundar-
hátt:
„Eru þeir hr. Desborough og Brandon ekki
hér ?“
„Ekki cnn, hr. Iávarður,“ svaraði einhve.r.
Lydstone settist hranalega á stól við spila-
borðið, en prinsessan gekk feimnislega til
spilamanna við eitt borðlð og ávarpaöi þá
nokkurum kurteisisoröum í háífum hljóðum.
En meðan hún nam þar staðar, leit hún cin-
kennilega kviSirt ýmist á lávarSinn, mann sinu.
sem var að stokka spilin af ákefð, cða tii dyr-
anna. Eftir nokkur augnáhlik var httrðinra
hrundið upp, og inn komtt tveir menn.
„Þarna er Ronnie Desborough S“ sagöi em-
hver, og prinsessan hrökk við, ]k> að lítið hsrri
=á. Léttum roða brá fjnár á kinnum hemiar