Vísir - 24.12.1924, Síða 7

i
VÍSIR
GLEÐILEGRA JÓLA
O G NÝÁRS
áslfa) öllum.
Versi. Cullfoss.,

CLEÐILEC JÖLf
Smjörltktsgcró Rejfcþm&nr,
ff
GLEÐILEGRA JÓLA
O G NÝÁRS
ós}(um aið öllum viðsfyiftamönnum okkar.
Suliuverksmiðjan.
M. Cuðmundsson & P. LMgason.
GLEÐILEG }ÓL!
Hcames Jónssan.
&?<
?rtí
GLEÐILEG J Ó L!
Smjarlíkisgerðm Ásgaiður.

CLEÐILEC JÖL!
Versl. C. Zoega.
CLEÐILEG JÓL!
Ótafur Jóhannesson.

GLEÐILEGRA JÖLA
O G NÝÁRS
óska cg öllum viðsfciftavhmm mtnum
nœr og fjœr með þökk fyrir viðskiftin.
Versl. Cuðjáns Jánssonar, Hverf isg. 50.
m

0
GLEÐILEC JÓL!
Ölgerðin Egill Skallagrímsson.
GLEÐILEG JÖL!
Versl. Goðafoss.

0®
STÚLKAN FRÁ TREPPÍ.
vissi. a« þír hlutuð aö koma. Filippó! En
að biöin yr'ði svoua löng, haföi mér aldrei
komi'B tiLhugar; og það sveiö mér svo sárt. —
F.n cg tala eins og barn. ,Hvað hirði eg um
það, sem li'ðiö er? Nú eruS þér kominn, og
eg er hér, og ann yður a‘ð eilífu."
„Kæra stúlka!“ sagði hann lágt, en þagnaði
svo aftur. Hún tók ekki eftir þvi, að hami,
stóð þögull og hugsandi. Hún hélt áfram að
tala. Lað var eins og liún hef'ði lengi hugsað
sér þau orð, sem hún átti að segja, eins og
hún hefði ótal sinnuin þcgjandi hugsað sér:
„Hann kérnur og þá skaltu segja þctta og þetta
við hann.“
„Fa'S haía margir viljað giftast mér, baeði
hér upp frá og niðri i Flórenz, þegar eg var
þar, en cg vildi engan nema þig. Ef einhver
ætlaöi að tæla mig með fagurgala, fanst mcr
eg alt af heyra rödd þina um nóttina góðu, og
orö þin þá,’' seni voru indælli en alt annað,
sem eg hefi heyrt. — Nú hafa menn séð mig
i friði i nokkur ár, þótt eg sé ekki gömul, og
falleg, eins og eg hefi alt af verið. Ifað er
eins og þeir hafi vitaö, að þú mundir bráðum
koma.“
Rétt á eítir sagði hún aítur : „Hvert ætlarðu
. að fara með mig? ESa viltu vcra hér uppfrá?
Nei, það er ekki við þítt hæfi. I!g veit það
síðan eg var í Flórenz, að það er dapurt, lífið
hér til fjalla. Eg sel húsið, landeignina og
skepnurnar og j)á er eg rik. F.g er þreytt.á
jiessu útlegðarlífi hér upp frá. í Flórénz varð
fólkið aö kenna mér alt, sern héldri stúlka
)>arf aö kunna, og það var hlessa á þvi, hva'S
fljót eg var að átta mig á þvi, sem mér var
kent. En satt að segja var eg þár ekki lengi,
því að allir dráumár mínír hcntu mér á, að
hér uppfrá mundirðu leita mín. Eg hefi líka
spurt spákonu, og alt, sem hún hefir spáð mér,
hefir komiö fram.“
„En ef eg væri giftur ?“ spurði hann.
„'f’ú eTt að reyita míg, Filippó! Lú ert ekki
giftur. Hað hefir spákonan líka sagt mér, en
hvar j)ú rettir heima, vissi hún.sekkL*
„Hún hefir sagt satt, Fenice; eg er ekki
giftur. En hvernig vcist þú eða hún, hvort
eg ætla nokkurn tíma að giftast?*' sagði hann.
„Af hverju ættirðu ekki aö vilja mig?“ sagði
hún með óbifanlegri sannfæringti.
„Sesíú nú hérna hjá mér, Fenice. Kg þarf
að segja j>ér frá svo mörgu. Leviðn mér a5
halda í höndina á {>ér, og lofaðu mér því,
að hlusta með skynsemí á það, sern eg segi."1
„I’egar hún gerði hvorugt, stóð hann frammí
fyrir henni, horföi dapur á hana og sagði:
„Fyrir mörgum árum varð eg að flýja frá
í'lórenz. ÞaS voru þá miklar stjómmálaæs-
ingar þar. Eg er málafærslumaður, þekki
fjölda at mönnum og skrifa og fæ árlegs
fjölda aí feréfum. Eg var engum háður, og fór
þvi ckki dult með skoðanir mínar, og þvi höt-
uðu máfg’ir mig, j>ótt eg væri aldrei við neitv
samsæri riðinn. Imks varö eg að fara þaðaw
burtu, ef eg vikíi ekki eiga á hætíu, að verða
settur í varðhald og yfirheyrður. Eg fór |m.
til Bólogna, lifði einn, fékkst þar við mála-
færslií og kyntist fáum og síst konum, þvi
að þá var lítið orðið eftir af æringjanum, sem.
]m hafðir sært svo tilfinnanlega fyrir s]ö ár-
um. Að eíns ]>að var orðið eftir, að mér finsír.
hjarlaS i mér ætla að springa, ef eg gæti ekki
nnníð bug á }>ví, sem cg vil; en nú var það'
alt annaö, sem eg vildi fást vUf, en að opna
hurð á herbergi ungrar stúlku.
I>ú hefir ef ti! viJl heyrt, að nú í selnni tiOV
var farið að brydda á óeirðum í Bólogna, ojg
mörgum merkum mönnum var varpað í fang-
elsi, |>ar á meðal einum, sem eg hafði lengi
þekt, og var al-saklaus. Vinur minn hað mig
um að verja máí hans, ug mér tókst að fái
hann sýknaðan. Litlu efiir að þaö varð kunn-
ugt, mættr mér nraður á götu, og jós yfir nng
skömmum; hann var ölvaður og eg gat ekk*
losnað við hann á annan hátt, eu að slá hatm
Imefahögg á hijöstiS. Eg kornst úr snata'-