Vísir - 17.12.1929, Page 2

VISIR
Mest firval.
Ilmvötn. — Hárvötn.
Sápur og Smyrsl,
margar heimsfrægar
tegundir frá
Grossmith í London,
Rinaud í París og
4711 í Köln.
Vefnaðarvörudelldln:
Kvenslifsi,
hvít og mislit.
Silki
í svuntur og kjóla.
Alldæöi í peysuföt,
og alt annað til-
heyrandi íslenska
hjóðbúningnum.
Falleg ullartau __
í svuntur og kjóla. B
Blá Cheviot í karla-
og drengjafatnaði.
Hanskar, fjölmargar
tegundir.
Vasaklútar,
fallegir, í öskjum.
Slæður, silki og ullar.
Smádúkar, Matardúk-
ar hv. með þurkum.
Kaffidúkar, hvítir og
mislitir.
Svuntur, Rúmteppi.
Dúnsængur.
Skemman:
Silkinærföt,
Silkisamhengi,
S o k k a r,
silki, ullar og ísgarns.
Kven- og barna-
nærfatnaður.
Dreng j apr j ónaf öt,
Telpupr j ónak j ólar,
Ullarpeysur,
Corselett, Lífstykki,
Leðurvörur
Iivergi jafn mikið og
fallegt úrval.
Kventöskur
smáar og stórar.
Skrifmöppur, fallegar
Skjalatöskur,
Albúm,
Flibbaöskjur (leður),
Veski.
Ferðatöskur o. fl.
Frister & Rossmann
frægu saumavélarnar.
Stígnar og liandsnún-
ar. Ábyrgð tekin á
hverri vél.
Gólfteppi, stór og smá
Tepparenningar
Rúmstæði,
Rúmfatnaður,
Fiður og dúnn.
Hverjir eiga bágast?
(Eg baö AlþýöublaSiS að birta
grein þessa, en það neitaði mér
um rúm fyrir hana. M. V. J.)
Jólin nálgast og sú hátíS er al-
mennings eign. Fiá öndverSu hefir
þaS veriS venja aS aflögufærir
menn hafi þá miSlaS þeim sem
bágt áttu. Já, menn hafa deilt mat
sinum á milli bágstadds kunningja
þó efnin væru lítil. Þess eru mörg
dærni. Nú þegar eru menn farnir aS
nota aSstöSu sína og álit í bænum
til þess aS kveikja, á jólakertum
aflögufærra manna, svo aS birta
nái inn á heimili þeirra, sem bág-
ast eiga. Þó aS kertiS sé útbrunniS
aS afloknum jólum, hefir þaS samt
glatt og satt þann tíma, sem al-
menningur álitur aS allir eigi aS
vera glaSir og saddir, því aS slík-
um jólakertum fylgir æfinlega
einhver glaSning. Hverjir eiga
bágast ? ÞaS er víst aS enginn einn
á bágast, en margir eiga bágt, og
er þá vandinn aS kveSa upp um
hverjir þaS eru. Mennirnir eru svo
misjafnir, aS þaS verSur hvorki
ráSiS af tali eSa framkomu hver
bágast muni eiga, þaS er síSur en
svo, aS þeir, sem altaf kvarta og
kveina eigi bágast. ViS getum öll
veriS ásátt um, aS sjúkir og sorg-
en ástvinamissir. Yfir þessum skip-
brotsmönnum vofir flutningur i ó-
þekt umhverfi. Þó að þeir hafi ver-
i'ð þar áöur, er svo langt utn liðið,
að allir vinir og kunningjar eru
horfnir, og svo er annað að vera
þiggjandi í bygðarlagi, þar sem
maður hefir verið áður — veitandi.
Eg vil nefna nokkur dæmi.
Ung stúlka gengur i hjónaband.
Það er sagan, sem altaf endurtek-
ur sig. Hún á með manni sínum 4
börn. Dag nokkurn gengur hann út
frá konu og börnum, glaSur og
ánægður, en um kvöldið er hann
liðið lík. Ekkjan er einmana og um-
. komulaus; nokkrir nágrannar veita
henni hjálp, en „leiðir eru lang-
þurfa menn“, og hjálpina þrýtur.
Þá er ein leið til fátækrasjóðs, og
þá kemur það fram, að maður
ekkjunnar hafði hvergi unnið sér
sveit, og fæðingarhrepp átti hann i
afskektu sveitaþorpi, langt frá
Reykjavik. Fæðingarhreppur verð-
ur því að framfæra konuna, og
hann neitar að greiSa nokkuð hing-
að, heimtar hana flutta. Vesalings
ekkjan með 4 börnin, fædd og upp-
alin hér í bæ, átti að flytjast á sveit
mannsins síns og vera þar meðal
ókunnugra, eingöngu vegna þess,
að hún var gift manni sínum. Fyrir
tilstilli góðra manna leyfði hrepp-
urinn konunni að dvelja hér og fá
út hjá bæjarsjóði gegn endur-
þér gerið einum af mínum minstu
bræðrum, gerið þér mér,“ sagði
meistarinn. Þessi orð lcoma ekki
upp í huga oddvitans, nema þegar
hann talar af stólnum um kærleika
manna til meðbræðranna.
Einstæðings kvenmaður er hér í
afskektu hreysi. Engin lítur til
hennar ekki einu sinni þeir, sem
með samviskusemi! skoðuðu hús-
næðin í bænum !!! Þó er húsnæði
hennar eitt hið versta. Flún var
flutt 1927 með 3 börn, en féklc að
koma aftur gegn þvi, að skrifa und-
ir gefið drengskaparloforð að
þiggja ekki nema með einu barni,
200 kr. á ári. í tvö ár hefir konan
unnið fyrir sér og börnum sínum.
I sumar misti hún dreng yfir ferm-
ingaraldur, eftir 9 mánaða legu á
Vífilsstöðum. Nú vinnur hún fyrir
hinum tveim, sem eftir eru, 5 og
12 ára.
Eg get haldið áfram, en læt þetta
nægja að sinni, og leyfi mér að
fullyrða, að þessir eiga bágt, og
aðrir þeir, sem eins stendur á fyrir.
Eg vil beina því til góðgjarnra
og kærleiksríkra meðbræðra og
systra, yngri sem eldri, að leggja
nokkrar krónur, inat eða aðrar
vörur þessum fátæklingum til
glaðnings nú um jólin.
„Vísir“ hefir lofað að talca við
gjöfum eða ávísunum og mun eg
svo útliýta innkomnu fé í samráði
Aldrei eins mikid og gott úrval
af fallegnm og góðum vörum til jólanna.
mæddir eigi bágt. Hér eru ótal
menn og konur, sem bágt eiga
sökum fátæktar, en misskilin sið-
ferðiskend meinar þeim að sækja
um fátækrastyrk, vegna gamals
úrelts hugsunarháttar um minkun
og niðurlægingu þess, sem þá
braut verSur aS ganga. ÞaS eru
helst eða eingöngu eldra fólk sem
beSiS hefir skipbrot í lífsbarátt-
unni sökum veikinda eða „mislukk-
aSra“ barna. Eg þekki þau dæmi
mý mörg: „GuS leggur mér eitt-
hvaS til, svo eg þurfi ekki aS vera
öðrum til byrði“ segir gamla
fólkiS. „Gef oss í dag vort dag-
legt brauð“ er morgunbænin, svo
bleytir þaS brauöskorpur í ósætu
n.jólkurlausu kaffi. ÞaS er máltíS-
in. Sitjandi í kulda viS ullarvinnu
eSa eitthvert fitl líSur dagurinn,
svo kemur nóttin, rúmiS geymir
gamalmennið og svefninn endur-
nærir þróttinn og vonina þar til
hvorttveggja dvínar. Þessir eiga
bágt.
Enn aðrir eiga bágt. Það eru þeir,
sem hér í bænum búa, en verða að
þiggja fátækrastyrk og eiga fram-
færslusveit utanbæjar. Hreppsnefnd-
irnar vega og mæla styrkinn. Þó
aS þær eigi ekki allar óskilið mál,
þá mun það þó vera víðast, að þær
setji skoröur við styrkveitingum á
þeirra kostnað hér, og er það mið-
að við að mestu, hvað kosta mundi
framfæri styrkþega heima i bygð-
arlaginu. Afleiðingin verður sú, að
óvinnufærir utanbæjar styrkþegar
eiga við slæm kjör að búa, og fá-
tækrafulltrúar halda í styrk við þá,
ekki vegna framfærslusveitanna,
síður en svo, heldur, til þess að geta
umflúið aS þurfa að ganga hin
þungu spor, að tilkynna þeim flutn-
ing, sem oftast er sárara sálarstríð
greiðslu frá sér eitt hundrað krónur
á mánuði. Hitt yrði hún að sjá um.
Ekkjan átti hér að fæða og klæða
sig og 4 börn og greiða húsaleigu
með 100 kr. á mánuði. Með góðra
manna hjálp hefir þetta gengið í
tvö ár, en hreppurinn vanrækir
skyldur sínar við bæjarsjóð. Bless-
uð bœndamcnning í fátœkramál-
um!!!
Önnur ekkja, sem alveg eins stóð
á fyrir, var flutt í fyrra samkv.
kröfu framfærslusveitar. Hún átti
3 börn. Hreppsnefndin vildi setja
alt niður, sitt á hvern bæ, en ekkj-
an fékk fyrir náð aö fara aftur til
Reykjavíkur með eitt barnið gegn
því loforði, að þiggja ekki framar.
Hvílik náð!!! Kona þessi varð
veik og er það enn. Hún var svo
heppin!!! að fá þá veiki, sem
hvergi er hægt að lækna nema hér
í bæ. Annars hefði hún verið flutt.
Nú er hún sjúkl. með eitt barn og
þiggur af skornum skamti.
Aldurhnigin ekkja, sem unnið
hefir með prýði og komið upp
börnum sínum, hefir orSið að
þiggja. Hún á 3 syni uppkomna, og
eru 2 þeirra styrkþegar í Reykja-
vik, og sá þriðji varð fyrir slysi og
er ekki aflögufær frekar en hinir.
Gamalmennið er þvi einstæðingur.
Hreppsnefnd framfærslusveitar
hennar leyfði, að hún mætti fá 42
krónur á mánuði, til fœðis, klœðis,
greiðslu á húsáleigu, læknishjálpar
og fyrir lyfjum. Fátækranefnd
Rvíkur samþ. í sumar að hækka
styrk gömlu konunnar vegna sér-
stakra veikinda upp í 50 hrómtr á
rnánuði. Flreppsnefndaroddvitinn,
(sem er kennimaður í þjóðkirkj-
unni), í framfærslusveit styrkþega,
neitar að greiða hækkunina og hót-
ar að flytja styrkþega. „ÞaS, sem
við Samúel Ólafsson fátækrafull-
trúa, sem er gagnkunnugur því
fólki, sem góðs á að njóta af sam-
skotunum. Ef menn vilja, geta þeir
símað til hans eða mín og fengið
frekari upplýsingar. Einnig munum
við vitja gjafa, ef óskað er. Heima-
símar okkar eru: 197 og 2047, °g
ávalt til viðtals frá kl. 1—3 í síma
1201.
MuniS orð meistarans um það,
hverjum jólahátiðin er helguð. Og
ennfremur: „Það sem þér gerið
einum af mínum minstu bræðrum,
gerið þér mér.“
Rvik 12. des. 1929.
Magnús V. Jóhannesson.
Frá klrkjumálanefndinnl.
Kirkjumálanefndin hefir setiS
aö störfum hér í bænum um nokk-
urt skeiS undanfariS. Hefir hún
unniö aS sumum en fullgert önnur
þeirra frumvarpa um kirkjuleg
efni, sem hér eru talin:
Frv. um kirkjuráS,
— veitingu prestakalla,
—• kirkjur,
—• kirkjugarða, ,
— höfuSkirknasjóS,
— höfuökirkjur,
— bókasöfn prestakalla,
—• utanfararstyrki presta,
— embættiskostnaS presta
— húsbyggingar á prest-
setrum.
Nefndin hefir nú slitið fundum
aS þessu sinni vegna jólaanna
þeirra presta, sem eiga þar sæti.
(FB).
Lægst verð.
Karladeildin:
Regnfrakkar og káp-
ur
Vetrarfrakkar,
Innifrakkar
(slobrokkar),
Hattar,
harðir og linir.
Kuldahúfur,
Enskar húfur,
Manschettskyrtur
fallegar, hv. og misl.
Kjólvesti,
Ermahnappar l’allegir
Hálslín allskonar
ÞJáttföt,
Hálsbindi og Knýti,
Silkiklútar og
Hálsbindi
samstætt í öskjum.
Silkitreflar,
Ullartreflar
Peysur, allskonar,
Nærfatnaður,
við allra hæfi,
Sokkar,
svartir og mislitir.
Silki og ullar.
Vetrarhanskar,
fóðraðir.
Skinvesti,
Axlabönd, Ermabönd
og Sokkabönd
í fallegum öskjum;
einnig aðskilið.
Regnhlífar,
Hitaflöskur,
Hárvatn, Rakvatn,
Hárburstar,
Rakvélar o. fl.
Loftiö:
Silkisjöl,
Prjónasilkisjöl,
Kjólar, fallegir,
Vesti, Treyjur og
Peysur úr ull og
silki og Velour.
Morgunsloppar,
Baðsloppar,
Værðarvoðir,
afar fallegar,
Ferðateppi, Borðteppi
Veggteppi, Dyratjöld
Silkidúnteppi,
Silkipúðar, Púðaborð
Vetrarsjöl, hlý, falleg
Cashmer-sjöl, svört,
Regnhlífár,
Regnfrakkar,
Vetrarfrakkar,
V etrar-skinnkápur
(Pelsar), nokkur
stk. verulega fall-
egar.
Skinkragar,
Glugga- og dyra-
tjaldaefni. Húsgagna-
klæði, mikið úrval.