Vísir - 05.04.1934, Blaðsíða 2

VtStB
IIM LS I M
fflCQ4 BEÍ1SD0RP Bussum-Hoohmo ^Öiðjið kaupmann yðar um -G&c&ci' I BUSSUM - HOLLAND // ' Það er drýgst og best og því ódýrast. Fæst í pökkum með 1/8 og 1/4 kg. og pokum með 5 kg. HeildsSIubirgðir. Símsí 1234.
MiiHairiii
þó rétí og sjálfsagl, að beita liöf-
Héðinn Valdimarsson er að
reyna að bera það af sér i Al-
þýðublaðinu í gær, að bann hafi
átt nokkurn þátt í svivirðingar-
greinum þeim, sem Alþýðublað-
ið flutti í síðásta mánuði i sam-
bandi við réttarrannsóknina út
af seðlahvarfinu í Landsbank-
anum. Það er nú i sjálfu sér
góðra gjalda vert, að liann skuli
þó að minsta kosti vilja láta lita
svo út, sem hann kunni að
skammast sín. En eins og áður
liefir verið vakin athygli á hér
i blaðinu, þá er það nú Héðinn
Valdimarsson einn, sem ber á-
byrgð á skrifum Alþýðublaðs-
ins gagnvart lesöndum þess. Það
.er hann, sem réði öllu um þá
bpeytingu, sem gerð var á rit-
stjórn blaðsins á s.l. hausti, og
þeir andlegu kryplingar, senl
hann hefir ráðið til þess, að fylla
dálka blaðsins, eru ekki þess
megnugir í augum almennings,
að bera slíka ábyrgð. Og þess
vegna er það líka, að Vísir lief-
ir beint orðum sínum til Héð-
ins Valdimarssonar, þegar hann
hefir rætt um óþverraskrif Al-
þýðublaðsins út af rannsókn-
inni á Landsbankamálunum. —
Og nú hefir líka þessi liöfuð-
skepna Alþýðublaðsins sjálf
dregið sig i dilk með öðrum
sorpriturum blaðsins, fyrir allra
augum, svo að ekki verður um
vilst, að þar á lnin heima.
Þegar Visir tók að gagnrýna
tilraunir Alþýðublaðsins til að
„umbæta“ islenska blaða-
mensku, sérstaklega í sambandi
við skrif þess um bankamálin,
þá hét Alþýðublaðið þvi, að
starfsemi Jakobs Möller sem
bankaéftirlitsmanns skyldi
verða tekin til rækilegrar at-
hugunar í blaðinu. Engum duld-
ist, að í þessum ummælum fólst
hótun um það, að þess skvldi
verða grimmilega hefnt, hvern-
ig Vísir snerist við svivirðingar-
skrifum Alþýðublaðsins út af
bankamálunum. En svo liðu
fram stundir, að engar urðu
efndir á þessum hótunum, þar
til loks i gær, að sjálf höfuð-
skepnan, Héðinn Valdimarsson,
ræðst fram á ritvöllinn, til þess
að taka svari sorpritaranna, og
afsakar liann drátt þann, sem
orðið hafi á efndunum, með
því, að hann liafi ekki komist
til þess að sinna ritstörfum, fyr
en á páskunum! — Með þessu
er það gert uppvíst, að jafnvel
þó að Alþýðublaðið verði að
notast við ómerkilegri skepnur
til almennra skítverka, þá þyki
uðskepnunni fyrir, þegar meira
liggi við, enda hún að sjálf-
sögðu reiðubúin að verja bæl-
ið, ef henni finst eitthvað ó-
mjúkt lekið á hvolpuuum.
Héðinn byrjar liugvekju sína
á því, að Alþýðublaðið sé eina
blaðið í Reykjavík, sem hafi
upplýst, rætt og átalið yfirdrátt-
arsvik þau, sem uppvíst hafi
orðið um í bönkunum, og’ gert
kröfu til fylstu rannsóknar
þeirra, en sérstaklega hafi Vísir
tekið að sér að verja svikin. —
Með þessu er gefið í skyn, að
það eitt liafi vakað fyrir sorp-
riturum Alþbl., að upplýsa þessi
mál og ganga eftir þvi, að þau
yrðu rannsökuð til hlítar. En
hér í blaðinu hefir verið sýnt
og sannað svo áþreifanlega, að
ekki verður hrakið, að Alþbl.
kostaði fyrst og fremst kapps
um það, að skýra þannig frá
málavöxtum og rannsókn þess-
ara mála, að mönnum þeim,
sem við þau voru riðnir, mætti
verða sem mest svívirðing að,
og að í þeim tilgangi var oft
og einatt skýrt algerlega rangt
frá staðreyndum. Varð Alþýðu-
blaðið jafnvel að éta sumar
rangfærslurnar ofan í sig í sín-
um eigin dálkum. Höfuðtil-
gangur blaðsins með þessmn
skrifum var því bersýnilega sá,
og sá eini, að svívirða sem eftir-
minnilegast og á hinn níðings-
legasta hátt menn, sem að vísu
höfðu gerst sekir um misfellur
i störfum sínum, en voru jxmn-
ig settir, að þeir áttu þess eng-
an kost, að bera Iiönd fyrir höf-
uð sér. Og það var ekki látið
við þetla sitja, heldur var reyiit
á allan hátt að vekja sem mest-
an grun um, að sem flestir sam-
starfsmenn þessara manna væri
undir sömu sekt seldir og þeir,
eða enn verri. Þeir menn gátu
heldur ekki borið hhnd fyrir
höfuð sér, Jægar af þeirri á-
slæðu, að cngir voru nafn-
greindir.
Á þann hátt, sem hér hefir
verið lýst, haga sér ekki áðrir
en óþokkar, en íslenskri blaða-
mensku til svívirðingar liefir
einmitt slíkum óþokkum vei'ið
falið það ábyrgðarmikla hlut-
vei'k, að skrifa Alþýðublaðið.
En yfirstjórn óþokkaverkanna
lxefir Héðinn Valdimarsson haft
á liendi.
Auðvitað er það algerlega
rangt, að Vísir eða önnur blöð
hafi á nokkurn hátt „varið svik-
in‘f eða reynt að telja úr því,
að þessi mál yrði rannsökuð til
hlitar. Vísir hefir að eins stað-
lxæft, að „ávísanasvik“ þau, sem
Alþýðublaðið gerði að höfuð-
umtalsefni, hefði verið knnn
fyrir löngu og þær sakir verið
látnar falla niður. Og’ i þvi sam-
bandi var vakin athygh á því,
að Héðni Valdimarssyni hlyti
að hafa verið kunnugt um þau
þegar í nóvembermánuði s.l., en
i stað þess að láta þá rannsaka
málið, hefði hann, að dómi Al-
þýðublaðsins nú, gerst meðsek-
ur um yfirhylmingu þeirra.
Héðinn segir nú í grein sinni
í Alþbl. i gær, að i nóvember
hafi ekld orðið uppvíst nema
um eina ávisun, að upphæð 15
þús. kr., sem legið hefði i 20
daga óinnleyst lijá gjaldkera.
En Alþýðublaðið hefir áður
skýrt frá þvi, að samtimis hafi
fundist i sjóði gjaldkerans ávis-
anir fx'á sama útgefanda að upp-
lxæð um 25 þús. kr. (samtals
um 40 þús. kr.). Og þó að furðu-
legt kunni að þykja, ]xá mun
nú Alþbl. liafa sagt rétt fi'á
þessu, en Héðinn er að reyna
að ljúga sig út xir allri ábyrgð,
með því, að skýra rangt frá.
Með því gei'ir hann sér þó lítið
gagn, þvi að i þessu sambandi
skiftir það litlu nxáli, hvort upp-
hæðin var 15 eða 40 þús. Héð-
inn segii’, að það hafi ekki þurft
að vera sviksemi, að þessi 15
þús. kr. ávísun lá i sjóðnum og
hafði legið óinnleyst þar í 20
daga. En það er þá lika játað,
að hann Iiafi ekkert um það vit-
að, hvorl Hm sviksemi væri að
ræða í því sambandi, en þó. láí-
ið það mál niður falla órann-
sakað. Og nú var þó að sjálf-
sögðu ástæða til að athuga það
líka, hvernig væri ástatt um
liinar ávisanirnar, sem lágu í
sjóðnum, þó að þær bæri það
ekki með sér, að þær liefði lég-
ið þar eins lengi. En á því er
enginn vafi, að Héðni lxefir líka
verið kunnugt unx þær ávisan-
ir, þvi að i gi-ein sinni vei'ður
honum á, að tala um „þessar á-
visanir“, senx liafi legið i sjóðn-
um, þó að áður hafi Iiann stað-
liæft, að að eins lxefði verið um
eina ávisun að ræða. Það er
þannig alveg’ fullvíst, að í nóv-
exnber i liaust, var alveg eins
ástatt um þessar ávísanir, eins
og í mars, og ef ástæða var lil
að láta lögreglurannsókn fara
fram út af þéini í mai’s, þá var
lika ástæða til þess í nóvember,
því að ávisanii’nar voi'u þær
sömu, og frá því i nóvember er
ekki kunnugt um, að neinar
slíkar ávísanir hafi fundist í
vörslum gjaldkerans. — Þess
vegna er það, að hér er að eins
um gamlar sakir að ræða, sak-
ir, sem höfðu verið lálnar falla
niður af bankastjórn og banka-
ráði -— að meðtöldum Héðni
Valdimarssyni.
Og við þetta má nú bæta því,
að alveg samskonar mál kom
upp i Útvegsbankanum fyrir
skemstu, og vakti Héðinn líka
athygli á sér í sambandi við það,
því að í grein í Alþbl. áfeldist
hann á sinum tinxa bankastjórn
bankans þunglega fyrir það, að
liún hefði látið þær sakir niður
falla, án þess að réttai’rannsókn
færi fram. Eix i stjórn Útvegs-
bankans eru senx kunnugt er
ekki að eins eiixn flokksbróðir
Héðins, Jón Baldvinsson, banka-
stjóri og foi’seli Alþýðusanx-
bands íslands, lieldur lika
baiikaráðsixxaðurinn Stefán Jóh.
Stefánsson. Þessir tveir mikils-
metnu flokksbræður Héðins
lxafa þannig líka gei-st sekir um
samskonar yfirliylmingu, eins
og Héðixxn sjálfur. En talsverð-
ur munur er nú sarnl á þessum
þremur mömxum. Þeir Jóix
Bald. og Stefán Jóh. tóku þvi
með kristilegri þolimxiæði, þeg-
ar Héðinn var að átelja þá fyr-
ir það, að láta ,yfirdráttarsvikin‘
í Útvegsbankanum falla niður.
Héðinn hlaut þá að vita sig sek-
an um alveg sömu vanræksluna
í sinu starfi í bankaráði Lands-
bankans, og er það alveg furðu-
lcgt, að hann, með ]xá sektai’-
meðvitund í brjósti, skyldi geta
fengið sig til þess að vega þann-
ig aftan að þessurn tveimur
ílokksbræðrum sínum í þeirra
eigin blaði. Er slikur yfii'dreps-
skapur andstyggilegri en svo, að
hann verði nógsamlega átalinn.
Og milrið má vera það kristi-
lega uinburðarlyndi, sem þeir
Jón Bald. og' Slefán Jóh. eru
gæddir, ef þeir hafa ekki eitt-
livað svalað sér á Héðni, þegar
uppvíst vai'ð unx afstöðu hans
til „yfirdráttarsvikanna“ í
Landsbankanum í nóvember s.l.
Héðinn segir nú, að það sé
ekki sitt starf, að telja sjóð
gjaldkera, heldur endurskoð-
enda bankans. Það kenxur auð-
vilað engum á óvart, þó að
nxamiskepna eins og Héðiixn
Valdimarsson neyti allra bragða
og jafnvel hinna tuddalegustu,
til þess að firra sig ábyrgð, þeg-
ar ábýrgð á að gera gildandi
gegn honum. En þessi snxuga
hans bak við endurskoðendur
bankans er lxonum þó ónýt, af
því að endurskoðendurnir höfðu
í nóvember talið sjóð gjaldkera
og tilkynt bankai’áðsnxannin-
unx Héðni Valdimarssyni, að
þeir hefði fundið í sjóðnum 15
þús. kr. ávísun úlgefna fyrir
20 dögum af Mjólkurfélaginu
og ennfremur ávísanir að upp-
hæð 25 þús. kr. frá sama aðila
útgefnar síðar. Það verður
þannig ekki betur séð, en að
endurskoðendur séu úr sök. En
bankaráðsmaðurinn Héðinn
Valdimarsson, sem fær tilkynn-
ingu um þessar misfellur í nóv-
epiber, lætur þær niður falla
þá um sinn, hylmir vfir þær,
en byrjar svo i marsmánuði
að ausa svívirðingunx yfir aðra
menn út af þessum misfellum,
en þvkist hvergi nærri konia
sjálfur. Og jafnvel svo and-
styggilega lítilmótlegur gerist
hann, í tilraunum sínum lil
þess að konx sér undan ámæli,
að hann svífist þess ekki, að
benda á undirnxenn sína, end-
urskoðendur bankans, senx þá
seku, þrátt fyrir það þó að þeir
endur fyrir löngu hefði gert
honum aðvart unx misfellurn-
ar.
í annan stað lýsir hann syo
sökunx á hendur eftirlitsmann-
inunx með bönkum og spari-
sjóðum, fyrir það, að hann liafi
vanrækt starf sitt, starf, sem
hann (II. V.) sjálfur hefir, nieð
atkvæði sínu i bankaráði
Landsbankans mælst til að
bankaeftirlitsmaðurinn yrði
ekki látinn framkvæma og
staðhæft að væri alveg óþarft
að láta liann framkvænxa,
vegna þess, hve tryggilega væri
um alt búið af liálfu banka-
ráðsins.
Nei, Héðni stoðar það ekk-
ert, að skríða þannig úr einu
fylgsninu i annað. Hann verð-
ur eltur uppi, livar sem hann
reynir að fela sig. Ef þær sak-
ir, sem unx er að ræða í sam-
bandi við „yfirdrátt“ Mjólkur-
félagsins i Landsbankanuni,
eru eins þuixgar og Alþýðu-
blaðið liefir viljað lála almenn-
ing’ trúa, þá er sökin, sem hvíl-
ir á Héðni, fyrir það að liann
hefir hylnxað yfir með þvi og
Papplrsvörnr
og ritföng:
gjaldkerum bankans, mánuð-
um sanxan, lika svo þung, að
hann getur ekki undir henni
risið. En sekt lxans verður æ
því meiri, sem hann gerir íleiri
og ámátlegri tilraunir til þess
að velta henni af sér yfir á
aðra.
Hrodalegt
bifreiðarslys.
Bifreið ekið á tvo drengi.
Annar þeirra bíður bana.
Hroðalegt bifreiöarslys varö hér
innarlega á l.augavegi i gær síö-
ciegis, kl. aö ganga sex. Maöíir
aö nafni Magnús Jóhannessoh
sjómaöur á Kára Sölmundarsyni,
haföi fengiö lánaöa bifreiöina
RE 932. Voru tveir félagar hans
af Kára meö honunx. Bifreiðin'ni
var, aö sögn. ekiö ógætilega, og
þegar hún var koniin aö húsinu nr.
x go viö Laugaveg, rakst hú«
á steintröppur viö þaö. V'arö
áreksturinn nieö svo mikluhx
krafti, aö bifreiöin skemdist mikiö
aö framan, beyglaöist stórkostlega
og gúmmíhringarnir hrukku af
framhjólunum, en bif.reiöin hentist
áfram og stöðvaðist ekki fyrr en
nokkrum nxetrum austar á göt-
unni. Þarna voru börn að leika
sér og urðu tveir drengir fyrir
bifreiöinni. Meiddist annar þeirra,
10 ára gamall, svo nxjög á
höfði, aö hann andaðist skömrnu
siðar eöa laust fyrir kl. 7. Hafði
hann verið fluttur á Landspítalatm
og andaöist hann þar. Hjól bif-
reiðarinnar höfðu fariö yfir höfuö
drengsins og höfuökúpan brotnaö.
Hann hét Þórlákur og var sonur
Ara Eyjólfssonar, sem veitir for-
stöðu garnahreinsunarstöö Sain-
b.auds íslenskra samvinnufélaga.
Hinn drenginn sakaöi lítiö.
Magnús játaði fyrir rétti, aö
hann heföi neytt áfengis í gær.
Hinsvegar var ekki lokiö ránn-
sókn á því í morgun, hvort han«
var undir áhrifum vins, þeg'ár
slysiö bar að hönclum. Rannsókn
nxálsins stendur enn yfir.
Landhelgisbrot.
—o—-
Varöskipið Þór kom hingað i
gær með breskan botnvörpung,
Welbeck (Gy — 165), sem hann
hafði tekiö á rnóts við Hafnir áö
veiöum í landhelgi. Hafði þessi
sami botnvörpungur í gærmorguw
veriö nærgöngult á rhiöunx þeirra
Hafnamanna og eyöilagt veiðar-
færi þeirra. Var kært til.stjórnar-
ráösins, sem fyrirskipaði aö láta
taka próf í málinu, en jafnframt
var varðskipinu gert aðvart. Þeg-
ar I>ór var á leiðinni hingaö fifá
Vestmaunaeyjum meö efni til við-
geröarinnar á Belgaum, sem ftutt
var frá útlöndúm til Vestmanna-
eyja, sá ,varöskipiö til both-
vörpungs i landhelgi, og reyndist
þaö sá sami, sem var á miöum
þeirra Hafnanýinna. Þqr íluffci
Ijótrtvörpunginn hingaö og hófö’st
léttarhöld i nxorgun.