Vísir - 15.03.1937, Side 3

VlSlR
Skíðamótiö
NorOlendingar sigra
Landsmótið fyrir skíðamenn, sem haldið var í Hveradölum í
gær og fyrradag, ætti að hafa opnað augu Sunnlendinga fyrir
því, hvar þeir standa nú í skíðaíþróttinni. Það ætti fyrst og
fremst að hafa kent þeim það, að þeir kunna of lítið og eru ekki
nærri nógu vel þjálfaðir til þes&.að keppa við Norðlendingana,
sem sóttu mótið. Munurinn liggur í því, að Siglfirðingar hafa
iðkað íþróttina undir handleiðslu góðs kennara í nokkur ár.
Það er í fyrsta skifti í vetur að Skíðafélagið hér fær kennara
til þess að leiðbeina í íþróttinni. Enda sést nú þegar nokkur ár-
angur. En þessu þarf að breyta.
Mótorsleðinn.
Þetta er mynd af sleða sem Pétur Símonarson frá Vatns-
koti i Þingvallasveit hefir smíðað. Er hann útbúinn með
mótor og hefir tréspaða að framan, eins og flugvél. Geta
spaðarnir knúið sleðann áfram með 80—100 km. hraða á
klukkustund á harðfenni, þar sem slétt er. Sagt er að Pétur
hafi farið á sleða sínum frá Þingvöllum til Reykjavikur á
1 klst. og 15 mín. Er það sami hraði og hifreiðar fara þessa
leið að sumarlagi. — Myndin er tekin af sleðanum í gær á
skíðamótinu.
Skíðafélag Reykjavíkur átti
frumkvæðið að því að mót þetta
var haldið, og bauð lil þátt-
töku skíðafélögunum utan af
landi og þeim íþróttafélögum
hér í bæ, sem leggja stund á
skiðaíþróttiná. Þessi félög sendu
fulltrúa á mótið, auk Skiðafél.
Rvíkur sjálfs:
1. Skíðafélag Siglufjarðar.
2. Skiðafélagið Siglfirðingur.
3. Skátafél. Einherjar, Isafirði.
4. Giímufélagið Ármann.
5. Knattspymufél. Reykjavíkur,
Þátttaka margra Reykvíkinga
féll niður vegna inflúensunnar.
T. d. hafði K. R. tilkynt þátttöku
margra manna en einungis 2
tóku þátt í þvi, og aðeins í
stökkum.
Það hefir átt sinn þátt í því,
liversu vel þetta fyrsta landsmót
Skíðafélagsins tókst, að gott
veður hélst i)áða daga mótsins,
laugardag og sunnudag. Sólskin
var mikið háða dagana, og kul
af norðri, en Hveradalir eru
skjólsælir, er vindur stendur af
þeirri átt.
Ivappgangan.
A laugardag var kept í 18
km. skíðakappgöngu og hófst
liún kl. 1 e. h. við Skíðaskálann
Þátttakendur voru 34 og lögðu
af stað með 30 sek. millibili.
Skiðafélag Siglufjarðar sendi 6
keppendur, Siglfirðingur 7, ís-
firðingar 7, Skíðafél. Rvíkur 5
og Ármann 9 keppendur. Leikar
fóru þannig, að fyrstur varð að
Verdlaunastökkiö.
marki Jón Þorsteinsson (Skíða-
fél. Sigluf.) á 1 st. 18 m. 26 sek.,
2. Magnús Kristjánsson (Isaf.)
á 1 st. 18. 47 sek., og þriðji
Björn Ólafsson (Skf. Siglufj.)
á 1 st. 19 m. 32 sek.
Auk þess að eiga 1. og 3.
mann varð tími fyrstu fimm
mannanna í Skíðafélagi Siglu-
fjarðar bestur er liann var
lagður saman (6 st. 48 mín. og
15 sek.), og unnu þeir á þann
liátt verðlaunabikar þann, er
Þ»eir taka Sunn-
lendingum mikid
fram bæði í kapp-
göngu og stökk-
um.
kendur er við gefandann, lifs-
ábvrgðarfélagið Thule.
Sá er síðastur kom að marki
var 1 klst. 54 m. og 26 sek., en
heimsmetið á þessari vegalengd
er 1 st. 11 m. og 21 sek. Tími
Jóns Þorsteinssonar er íslenskt
met. Fyrra metið átti Magnús
er annar varð: 1 st. 19 m. og 22
sek.
Sunnudagurinn.
Yeður var jafngott liinn síð-
ara dag mótsins og liinn fyrra.
— Snemma morguns fóru
þeir á kreik er gist höfðu í
Mynd: Tr. M.*
Skíðaskálanum eða á Kolviðar-
hóli og fóru að liðka sig í brekk-
unum.
Fjöídi skíðamanna lagði a'
slað héðan úr hænum með
Skiðafélaginu kl. 9 árd. í gær
auk þess fóru menn úr öðrum
íþróttafélögum og Steindór hélt
einnig uppi ferðum. Ekki höfðu
allir skíði meðferðis, sem fóru
þarna upp eftir. Þegar mest var
fjölmennið var talið að um 800
manns liefðu verið þarna efra.
Skemti fólk sér hið hesta með-
an kepnin fór fram, enda þótt
sæti áhorefnda væri köld og
liörð, þ. e. bert harðfennið.
Stökkið.
Skíðastökkið fór fram nokk-
uru fyrir austan Skíðaskálann.
Hafði verið hlaðinn stökkpall-
ur þar í brekku einni og fönn-
inni fyrir neðan verið rótað tíl,
svo að hún yrði sem mýkst, þvd
að hættulegt er að þreyta skíða-
stökk þar sem liarðfenni er und-
ir stökkpalli. Hið íslenska met í
skíðastökki er talið 44 metrar,
en í þessari Ijrekku var ekki
liægt að stökkva meira en rúma
30 metra. Það er og ekki ávalt
stökklengdin sem sigurinn, velt-
ur á, lieldur að miklu leyti stíl-
fegurðin i stökkinu.
Þátttakendur voru 17: Frá
Ármanni 3 (Sigurður Ólafsson,
Bjarni Ásgeirsson og Brandur
Tómasson), 2 frá K. R. (Gunnar
.Tolmson og Pétur Söbstad), 5
frá Skíðafélagi Siglufjarðar
(Jón Stefónsson, Björn Ólafs-
son, Þorst. Benónýsson, Jón
Þorsteinsson, Stefán Þórarins-
son) og 7 frá Skíðafélaginu
Siglfirðingur (Óskar Sveinsson,
líelgi Sveinsson, Sigurgeir Þor-
sleinsson, Ketill Ólafsson, Jó-
hann Sölvason, Kristján Þor-
varðsson og Alfred Jónsson).
Fyrst þreyttu menn reynslu-
stökk og síðan liófst kepnin, og
slökk þá hver þátttakandi tvö
stökk. Ógilt er stökk talið, ef
menn detta i brekkunni, eða
styðja niður liendi. Aftur á móti
er stökk gilt talið, þótt menn
detti, þegar komið er niður á
jafnsléttu.
Verðlaunin.
Lengst stukku:
1. Alfred Jónsson 28,5 m.
2. Jón Þorsteinsson 27 m.
3. Gunnar Johnson 27 m.
Aðrir stukku lieldur styttra.
Þegar stökkrauninni var lok-
ið var haldið heim að skálan-
um og sýndi þar skíðakennar-
inn Lingsom kunnáttu sína.
IO. 4 fór fram afhending
verðlauna við Skiðaskálann, og
hlutu þeir aukaverðlaun er
bestu afrekin unnu, Alfred fékk
stökkskíði, en Jón skíðastafi.
Fyrir skíðastökkið fékk Al-
fred 216,2 st., Jón 212,2, og
Jóhann Sölvason 209,8 stig.
Þegar þessu var lokið fóru
Síra Bjann Jónsson:
Slgnrðnr fijörns <r
brunamálastjóri
er ungur maður, þó að sjötugari
verði að telja hann, því að sann-
anlegt er, að hann er fæddur 14.
marz 1867. Voru foreldrar hans
Björn Sigurðsson bóndi á Tjörn,
og kona hans, Elín Jónsdóttir frá
Skúmsstöðum á Eyrarbakka, Þor-
steinssonar. Var Sigurður 1 árs, er
faðir hans dó, en móðir hans Tifði
fram yfir aldamótin.
Naut Sigurður hins besta upp-
eldis og var vandað til uppfræðslu
hans, eins og kostur var á. Nám.
stundaði hann af kappi við Möðru-
vallaskólann og útskrifaðist það-
an 1890. Gerðist hann þá kennari
og síðar fékst hann við verslunar
störf, og var um nokkurt skeið
starfsmaður Gránuíélagsins i
Sauðárkróki.
Bar mjög á dugnaði Sigurðar or
hefir svo verið til þessa dags, r
hann hefir ötull og reifur starfað
með elju og kappi að áhugamálum.
Það þarf ekki annað en sjá Sig
urð á götu, til þess að íullvissas-
um, að þar er maður, sem hef:
ekki tíma til þess að standa leng:
sömu sporum. Fóthvatur er har
altaf á fleygiferð, og svo hefir h:
ávalt verið ríkur af lifsfjöri c
tápi. Margt hefir um dagana kaH
að á fylgi Sigurðar, en tvent hef'
átt allan hug hans, — heimilið
starfið.
Sigurður átti þvi láni að fagr-
að eiga hina ágætustu konu, Snjó
laugu Sigurjónsdóttur frá Lax
rnýri. Sóttu bræðurnir, sira Ám
prófastur og Sigurður konur sinn-
þangað, og var það val þeim há*
uni giftudrjúgt. Það vita allir. sc-r
Frh. á 4. síðu.
margir að halda af stað til bil-
anna, en þeir biðu flestir við
Kolviðarhól.
Kl. 6 var Jiátttakendum móts-
ins haldið kaffisamsæti í Skíða-
skálanum. L. H. Míiller, kaup-
maður, hinn ötuli formaður
Skíðafélagsins hélt ræðu undir
borðum og þakkaði keppendum
fyrir komuna og starfsmönnum
þess fyrir góða samvinnu. Só-
fús Árnason jiakkaði fyrir hönd
aðkomumanna. Stóð samsætið i
rúma klukkustund og var glatt
á lijalla. Eftir það fóru menn
að halda heimleiðis.
Frakkland, Pólland og Maginot-virkin.
Frakkar hafa sem kunnugt er komið sér upp svo öflugum víggirð-
ingum á landamærum Frakklands gegnt Þýskalandi, að engin dæmi
eru til, að nokkur þjóð hafi bygt eins stórkostleg landamæravirki.
Virki þessi eru að miklu lejdi neðanjarðar, bygð af stáli og úr
steinsteypu, og hafa kostað of fjár. Eru þessar víggirðingar vana-
lega kallaðar „Maginot-virkin“ eða „Maginot-línan“, en Maginot
hershöfðingi var helstur hvatamaður þess, að virkin voru gerð. í
febrúarmánuði s. 1. tilkynti Daladier hermálaráðherra, að samskon-
ar víggirðingar yrði gerðar á landamærum Frakklands gegnt Belg-
íu og Svisslandi. Viðbótarvíggirðingarnar verða gerðar á næstu fjór-
um árum og verður á þeim árum varið 19 miljörðum franka land-
vörnunum til styrktar. Með þessum framkvæmdum hyggjast Frakk-
ar ætla að koma algerlega í veg fyrir það, að Þjóðverjum geti
hepnast að brjótast með her inn á Frakkland. — Rætt hefir verið
um að koma upp „Maginot“-virkjum í Póllandi með fjárhagslegum
stuðningi Frakka og er um það rætt í grein, sem birtist í kunnu
amerísku blaði, og hér er stuðst við.
Frá Þýskalandi hafa borist
fregnir um það, að Pólverjar
ætli að konia sér upp „Magi-
not“-virkjum á landamærum
sínum gegnt Þýskalandi, með
f járhagslegum stuðningi fm
Frökkum. Er þvi mikilvægt að
kyiina sér livað raunverulega
vakir fyrir Pólverjum og hver
aðstaða þeirra er.
Ýinsir liyggja, að Pólverjar
hafi tekið ákvörðun um að
koma sér upp öflugum virkjum
á landamærunum, vegna þeirr-
ar ákvörðunar Þjóðverja, að
banna pólskum farþega-flug-
vélum að fljúga til Þýskalands.
Var talið, að þetta stafaði af
því, að Þjóðverjar væri að
koma sér upp virkjum við
landamærin, og vildi koma i
veg fyrir það með fyrnefndri
ráðstöfun, að Pólverjar gæti
tekið ljósmyndir úr lofti af
landamærasvæðunum.
Sé þetta rétt, segir blaðið, er
ekki við öðru að húast en Pól-
verjar fari að dæmi Þjóðverja
og treysti landamæravarnir sin-
ar.
Kostnaðurinn við Maginot-
línuna í Fralddandi varð gífur-
legi^r. En pólsk-þýsku landa-
mærin eru miklu lengri en
fyakknesk-þýsku landamærin.
Og Pólverjar liafa alls ekki efni
á því, að viggirða landamæri
sín eins vel og Frakkar hafa
gert hjá sér, enda þótt Pólverjar
hafi eigi alls fyrir löngu fengið
stórkostlegt lán i Frakldandi til
aukinna landvarna.
Nú er það svo, að Pólverjar
Icafa þegar gert margar og mik-
ilvægar ráðstafanir til þess að
verja landamæri sín og þeir eru
staðráðnir í að hafa landamæra-
virki sín eins fullkomin og
þeim er auðið. En þeim, sem
kunnugir eru staðháttum á
pólsk-þýsku landamærunum, er
ljóst, að kostnaðar vegna yrði
ókleift að koma upp eins öflug-
um virkjum á landamærum
Póllands gegnt Þýskalandi og
Frakkar liafa komið sér upp á
vestur-landamærum sínum
gegnt Þýslcalandi.
I fyrr nefndri grein er á það
drepið, að í blöðum komi oft
fram mjög ósamhljóða fregnir
um utanríkismiálastefnu Pól-
verja, stundum sé þeir taldir
bandalagsþjóð Frakka og svo er
kannske bráðlega um þá rætt
sem væntanlega bandalagsþjóð
Þjóðverja gegn Frökkum og
Rússum. Hvaða firrur hér eru
á ferðinni liggur í augum uppi
segir í greininni. Pólverjar geta
ekki snúist algerlega móti —-
hvorki Þjóðverjum eða Frökk-
um. IJitt verður að viðurkenna,
að kringumstæðurnar gæti orð-
ið þær, að Pólverjar yrði i al-
gerri andstöðu annað hvort
við Þjóðverja eða Frakka en til-
gangur þeirra og markmið er
að halda vináttu beggja þessara
þjóða.
Greinarhöfundurinn kveðst
liafa kynst Josepli Beck, liinum
slynga utanríkismálaráðherra
Póllands, mæta vel. Og hann
segir, að þeir menn skilji ekki
vandamál Póllands, sem ælli
hann ekki starfa í nánu sam-
ræmi við Rydz-Smigly mar-
skálk, eftirmann Pilsudski.
Pólverjar eru staðráðnir í að
vera áfram sjálfstæð þjóð —
segir greinarhöfundurinn. íbúa-
tala Póllands er nú 35 miljónir.
Þjóðin er næstum því eins
mannmörg og Frakkar. En lega
Póllands er þannig, að það hefir
á livora hlið við sig' stórveldi,
Þýskaland á aðra, en Sovét-
Rússland á hina. Og Pólverjar
hafa alt að vinna, að halda frið
við báðar þessar stórþjóðir.
En Pólverjar geta heldur ekki
gengið í náið bandalag við hvor-
uga þessara þjóða.
Vafalaust óttast Pólverjar
Rússa meira. Pólverjar muna
vel hversu þeir voru kúgaðir af
Rússurn á keisaraveldisdögun-
um. Og þá hafa þeir ekki gleymt
innrás bolsvíkinga. Rússar
standa þeim fjær en Þjóðverj-
ar. Og árið 1934 vann Pilsudski
það kraftaverk, að leggja grund-
völl að tíu ára hlutleysissáttmála
milli Pólverja og Þjóðverja og
einnig milli Rússa og Pólverja.
En ef það væri athugað hvort
Pólverjar gæli þegið hernaðar-
legan stuðning frá Þjóðverjum
gegn Rússum, kemur í ljós, að
þeir ætti það á liættu, að fram-
hald yrði á því, að Þjóðverjar
liefði lier i Póllandi.
Lega Póllands — milli Þýska-
lands og Rússlands — og Pól-
land er 150.000 ferhyrnings-
mílur að flatarmáli — er nokk-
ur trygging fyrir þvi, að friður-
inn haldist. Hvorug þjóðanna,
Rússa og Þjóðverja — getur
ráðist á liina, án þess að það
hitni á Póllandi. Það er að
minsta kosti erfitt að sjá, að til
þess muni koma, með öðru
móti. Og ef Pólverjar vilja við
ívoruga þjóðina berjast eru þeir
jafnragir við að þiggja aðstoð
annarhvorrar þeirra, ef til styrj-
aldar kæmi, hvort sem Rússar
eða Þjóðverjar væri vinir eða ó-
vinir Póllands.
Afstaða Rúmena verður svip-
uð að þessu leyti — þeir geta
vart leyft Rússum að fara með<
her manns yfir land sitt. Þeir
óttast, að Riissar myndi ekki
fara þaðan aftur, a. m. k. ekki
úr þeim liluta landsins, sera þeir
áttu fyrir heimsslyrjöldira.
það er þetta, sem gerir hernað-
arákvæði f rakknesk-rússneska
sáttmálans veikari en ella, að
það verður í reyndinni svo erf-
itt fyrir Rússa að geta beitt sér
hernaðarlega með Frökkum
gegn Þjóðverjum.
1 viðræðum frakkneskra og
pólskra yfirforingja er fullvrt,
að komið hafi fram aukinn
skilningur á þvi, að Frakkar
geti ekki búist við beinni hern-
aðarlegri bjálp frá Pólverjum.
Og það er að koma fram víðar
sú skoðun, að beppilegast sé að
stefna að því, að hver þjóð álf-
unnar um sig sé sem best undir
það búin, að verja sig gegn á-
rásum.
Þess vegna leggja hermála-
Frh. á 4. síöu.