Vísir

Dagsetning
  • fyrri mánuðurjanúar 1947næsti mánuður
    SuÞrMiFiLa
    2930311234
    567891011
    12131415161718
    19202122232425
    2627282930311
    2345678

Vísir - 13.01.1947, Blaðsíða 7

Vísir - 13.01.1947, Blaðsíða 7
Mánudaginn 13. janúar 1947 V 1 S I R 7 Smælki. . 1 dðapLne du Wjaurier: Hershöfðinginn hennar. Á afskekktum stað á strönd Cornwall stendur Menti- billy-höll nú auð. Bergflétturnar teygja sig upp eftir hall- arveggjunum, sem geyma leyndarmál, er tvær mann- eskjur munu varðveita til aldurtilastundaj- þeirra. Honor Harris, sem hlaut stík meiðsl á unga aldri, að hún steig aldrei í fæturna framar, og Sir Richard Grenvile, hers- höfðingi konungs í vesturliluta Bretlaiuls, gremjufullur, stoltur, beizkur í lund til leiksloka. Til hans hafði Honor fellt ástarhug og honum einum unni hún alla ævi sína. Hún leit hann augum í í fyrsta skipti á átjánda af- mælisdegi sínum, á dansleik hertogans af Buckingham. Richard var jafnvel þá búinn að taka þátt í styrjöldum í öðrum löndum og var á leið til frægðar og valda. Hún kvaddi hann hinnstu kveðju mörgum árum síðar, er hann hafði barist fyrir þann málstað, sem hann bar fyrir brjósti, en beðið ósigur. Fjandmannaliðið hafði nmkringt Menabilly. Hann komst undan á þessari stund með því að fara um leynigöng og sáust þau Honor og hann aldrei eftir það .... Það væri ekki rétt gagnvart lesandanum, að segja nán- ara frá efni bókarinnar. ð eins Daphhe du Murier hefir það á valdi sinu að lýsa hinum áhrifamiklu viðburð- um þessarar sögu, sem gerðist fyrir þremur öldum, eins og til dæmis flóttanum, er teflt var á hið tæpasta vað, og svo frábær er jafnan frásögn hennar, að allt stendur eins Ijóst fyrir augum lesandans og það hefði gerst í gær. 1 September 1653. Sumarið hefir kvatt. Fvrstu svalvind- ar haustsins hafa farið yfir landið. Sólin er liætt að skína um austurgluggann minn, þegar eg vakna á morgnana. Hún er farin að lækka svo mjög á lofti, að hún kemur ekki í ljós fyrir handan hæðina fyrr en um klukkan átla. Slundum er vikin hulin hvítri þoku fram að hádegi, og liún hvilir einnig yfir merskilandinu, og þegar þokunni létlir er loflið kalt og'iakt Iengi á eftir. Þess vegna þorn- ar aldrei hágresið á enginu, og það litrar og glitrar i sól- skininu, langt fram cftir degi, þokan hcfir skilið éftir stóra dropa á leggjum jurtanna, og þessir dropar hreyf- ast ekki. Eg veiti aðfalli og útfalli meiri atlíygli en eg áð- ur gerði og það er sem það einnig hafi á sér svip dagsins. Þegai’ sjórinn hefir runnið af merskilandinu og gulleitur sandurinn fer að koma i ljós, liarður, þcttur, gáróttur, þá finnst mér, í einfeldni minni, er eg ligg hér og læt hug- ann reika, að eg liði til sjávar með útsöginu, og að allir gömlu draumarnir mínir, sem eg liafði varðveitt, grafið i fylgsnum liugans að eilífu, að eg liugði, kæmu í ljós, eins og naklir steinarnir og skeljarnar á sandinum, þegar fjai’- að er út. Það vekur einkennliega liátíðlega fagnaðartilfinningu, að hverfa svona i skyndi til hins liðna. Mig iðrar ekki neins og eg cr hamingjusöm og stolt. Þokumistrið er lxorfið og skýin, og sólin, sem* nú er komin hátt á loft skín i heiði alvermandi, svo að þegar út cr fallið er sem fagnaðarljómi sé yfir landinu. Hversu hlátt og kuldalegt hafið ei’, þar sem það hylgjast frá landi, út vikina til vest- ux’s, og Svarthöfði skuggalegur, dökk-purpurablár virðist Iialla sér að sjónum, eins og siginaxla jötunn. Enn einu sinni og eg veit að það er hugarsmíð — virðist mér það svo, að út fjari ávallt unx miðbik dags, þegar kyrrð er i huga mér og bjartast vfir vonunum. Og svo er eins og eg verði j>ess óljóst vör, að skugga heri á og hugur minn daprasf. Fvrslu ský kvöldsins lmappast saman yfir Dod- man. Og skugga þeirra ber á hafið. Og niður liafsins, í fyrslu fjarlægur og veikur, verður þyngri og aflmeiri, er öldurnar hyrja að siga að söndunum. Það er byrjað að falla að, hvítir f jörusteinar og kufungar eru bi’átt horfn- ir sjónum. Það helir flætt yfir sandana og draumar minir eiga þar sina gröf. Og þegar myrkrið hvolfist yfir Iandið er háflæði og mei’skiland er i kafi.....Þá kemur Matta inn til þess að kvcikja á kertinu og skai’a i eldinn og er eitthvað annað að sýsla, og ef eg er stutt í spuna, eða kann- ske svara henni engu, þá horfir hún á mig og hristir höf- uðið og minnir mig á, að hausttiminn sé mér jafnan erf- iðastur. Ilún minnir mig á haust-dutlungana mína. Já, enda á liðnum döguin, þegar eg var ung, var þetta svo og hætturnar sem af jxcssu stöfuðu augljósar, og ef það vildi þá svo til, að einhver ætlaði að heimsækja mig, kom Malta eins og grimmlynd, gaggandi Iiæna og vísaði á hrott heimsækjenduin minum með þeim ummælum, að jxað kærni ekki til mála, að neinn gæti „litið inn til ung- frú Ilonor i dag“. Æltingjum mínum skildist fljótt mæta vel hvernig ástatt var og þeir unnu mér kyrrðar og friðar, en friður er raunar ekki rélla orðið, til þcss að lýsa hinni svörtu örvæntingu, sem á stundum hafði mig á valdi sinu. Æ, já, .... en nú er þetla langt að haki. Þessar örvænting- arstundir að minnsta kosli, stundir uppreistar og hugar- byllingar, haiáttunnar til þess að hæla ástríður og þrár. Og svo voru augnablik hins djúpa sársauka, þegar eg ekki öðlaðisl neina ró og hvild. Þetta var harátta æsku- daganna. Og eg er ekki uppreistarsinni lengur. Eg er nú farin að reskjasl, og þau ár mannsævinnar hafa margt til sins ágætis. Það hefir sín laun í sér fólgin, að sætta sig við þau örlög, sem eigi urðu umflúin......... Meinið er, að eg get ekki stundað bóklestur eins og eg áður gei’ði. Þegar eg var tuttugu og fimm, þrjátíu ára, voru bækurnar mér huggunin mikla. í anda hinna fróð- leiksfúsu nenxenda og fræðimanna lagði eg mikla rækt við latínu og grisku og námið var helft tilveru minnar. Nú virðist mér þetta gagnslaust. Eg var nöpur í garð anri- arra, þegar eg var"ung, og kannske vofir sú hælla yfir, að eg verði enn naprari í lund nú. Eg er orðin gömul. Svo segir Robin. Vesalings Rohin. Eg hefí víst oft verið honum slæmur félagi. Árin lxafa líka lagzt þungt á liann. Og hann liefir elzt mjög á þessu ári. Kannske vegna þess, að hann hefir alið miklar áhyggjur mín vegna. Eg veit, 14 Germelshauseu <£ftir CdredricL Cjeritacler hugðist hann ínundu halda áfram, en svo megnan. (’>- daun lagði upp ur fenjunum, að hann hraðaði sér þangað, er hærra var og þurrara og þar ranglaði hann frarn og aftur, alveg úrræðalaus. Þorpið var horfið, og þar xiieð húið. Hann lagði sífellt við hlust- irnar i von uni að hcyra í þoi’psklukkunni, og hugði stundum, að svo væri, en komst brátt að raun um, að það hefði verið ímyndun. ein. Og loks bi’á fyrir fyrsta roða moi’gunsins á austur- himni. Skýin höfðu di’eifzt og Iiorfið út i buskann og himininn var heiður oí’ðinn og enn gat að líla stjörnur blikandi á lofti, en stöku fugl byi’jaði að kviðra i runni. Og austurliimininn varð allur rauður sem hlóð, og svo gullinn, og hann gat greint krónur trjánna, sem næsl voru. En þólt hann skimaði i allar áttir gat hann hvergi komið auga á gamla, brúna kirkjuturninn og þök fornlegu húsanna í þorpinu. Ekkert bar fyrir augun nema elritrjárunnar og á slöku stað vóru viðifi’é. Erigirin végur var þarna, hvorki til hægri né vinsti’i, og Ixvergi sjáan- leg nein mannahyggð. Það varð nú æ bjartara. Sóliix varpaði geislum sinunx yfir Iiina miklu, grænu vídd, sem blasti við augum. Og Arnold, senx var þess van- megnugur að ráða þessa gátu, fór aftur alllaixga leið inn i dalinn. Hann var nú sann- færður xim, að Iiann lilyti að hafa villzt, án jxess að gera sér jxað ljóst, nxeðan lxann leifaði þoi’psins, og farið of langt. Hann var íxú staði’áð- inn i að fimxa það aftur. Loksins kom hann að stein- inum, þar sem lxann hafði teikað myndina af Gertrud. Þennan blctl liefði hann þckkt þegar i stað frá þúsund öðrum, þvi að gamli lilju- runninn auðkenndi hann svo grfeinilega, að ekki var um að villast. Hann vissi nákvæmlega úr livaða átt hann lxafði komið og hvar Germelhausen hlaut að vera. Lagði Iiann nxx á sönxu slóðir og þaxx liöfðu farið daginn áður, er hann hafði rissað myndina af lienni. Margar klukkustundir höfðu farið i árangurslausa leit og hann var svo [xreytt- ur orðinn, að hann komst vart úr sporum. Hann varð að taka sér nokkra hvíld I livað senx tautaði. Leit lians hafði ekki horið nokkurn árangur og hann gcrði sér nú Ijóst, að í næsta þoi’pi, sem hann kænxi i, gæti liamx spui’zt fyrir xun rétta leið lil Germelshausen og þegar lxann væri búinn að finna þjóðbrautina, sem þangað liggur, þurfti hann þess eins að gæta, að fai’a haiia, unz hann kæmi til þorpsins. Liðsforinginn: „Hvaða skýr- ingu getið þér gefið á því, at> þessi bjórtunna íannst i her- bergi yðar?“ • Hernxaðurinn: „Það var vegna þess; að læknirinn fyrir- skipaði mér aö drekka bjór, til þess að eg næði fulluni kröftum aftur.“ Liðsforinginn: „Og gerðuð þér þaö ?“ Hermaðurinn: „Já. Þegar eg keypti þessa tunnu gat eg tæp- lega bifað henni, en nú get eg velt henni um allt herbergið." Ung ekkja bað legsteinasmið' að höggva eftirfarandi áletrun á legstein eiginmanns síns.„Sorg mín er meiri en svo, að eg fái afborið hana.“ Aður en verkinu var lokið giftist ekkjan aftur, og Iegsteinasmiöurinn spurði ekkjuna, hvort hún vildi enn, að hann setti áletrunina á stein- irin. „Já,“ svaraði hún, „en bætið bara orðinu ,ein‘ við.“ Hópur brezkra og amerískra sjóilöa var að ræða unx ýnxsa kosti skipa sinna. „Mig langar að íá upplýsing- ar um flugstöðvarskipin ykkar,“ sagði einn af brezku sjómönn- unum. „Hvað geta þau farið með miklum hraða?“ Einn Ameríkananna velti tyggigúmmíinu á tungunni og sagði: „Ja, ef eg á að segja þér s'annleikann, félagi, þá vit- urn við það ekki upp á vist. Allt og sumt, sem ætlazt heíir verið til af þeim hingað til, er að þau fari jafnhratt flugvélitn- um.“ : 1. hermaður: „Þeir segja, að i Kína geti tnaðttr keypt eigin- konu fyrir fimm dollara.“ 2. hermaður: „Hvaða fjandi er það mikið.“ i. hermaður: „Oh, eg veit ekki, góð eiginkona gæti verið þess vir4Si.“ Ui’vinda af þreytu kastaði hann sér niður á jörðina undir tré nokkni. Honum varð nú að hugsa um útlit. sitt og sá, að hann hafði gereyðilagt heztu fötin sín. En ekki var hann að sýt'a' yfir þvi. Hann seildist eftir rissbókinni sinni og tók úr heixni myndina af Gertrud. I huga lians var beizkja, er hann leit hina mjúku andlits- di’ætti hinnar fögru meyjar, scm hami var iui sannfæi’ð- ur um, að hafði iiáð sterk- um tökum á hjarta lxans. Þá heýi’ði Iiann allt í einu skx’jáf í runnum fýrir aftaii sig, og hundur fór að gelta af nxikilli ákefð. Anxold spi’att á fætui’, og varð hann xiú var gamals skógarhöggs- maixxxs, sem liorfði xxxeð' furðusvip á Ai’nold, búiim viðhafnarklæðunx, sem von* í. .fæflum.

x

Vísir

Gerð af titli:
Flokkur:
Gegnir:
ISSN:
1670-0872
Tungumál:
Árgangar:
72
Fjöldi tölublaða/hefta:
22953
Gefið út:
1910-1981
Myndað til:
25.11.1981
Útgáfustaðir:
Efnisorð:
Lýsing:
Dagblað. Fréttir, greinar um innlend sem erlend málefni
Styrktaraðili:
Fylgirit:
Síðar útgefið sem:

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað: 9. tölublað (13.01.1947)
https://timarit.is/issue/80444

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

9. tölublað (13.01.1947)

Aðgerðir: