Vísir - 30.07.1947, Síða 7

Miðvikudagmh 30. júlí 1947
V I S I R
7
Fótalák 'lians var löngu dáið út, áður en nokkur tók
til niáls.
„Eg er lirædd,“ sagði Dona Maria. ..Hvað ætlast hann
fyrir?“
„Ilann gerir ekkert,“ svaraði maðut- hennar. „Hann er
blevða. Hann gelur eklcert gert okkur.“ Síðan snéri hann
sér að Pedro. „Reyndir þú að finna þrælinn?“
„Já, faðir minn.“
„Heldur þú við Katönu Perez?“
„Nei.“
-„Fórstu- til-Rósaríó í dag gegn vilja minum?“
„Já.“
„Jæja, sonur minn, fyrir það mun eg strýkja þig ræki-
lega, þegar við konnim inn.“
IX.
Pedro hafði afkltéðzt að mitti og kraup fyrir framan
föður sinn. Ilann var ekki reiður föður sínum fvrir liúð-
slrýkinguna, sem hann álli í vændum og faðir lians hafði
ekkert yndi af að refsa honum þannig. Pedro vissi, að
liann átti þelta skilið fyrir að óhlýðnast föður sinum og
faðrinn vildi aga son sinn.
„Þú verður að láta þér skiljast, að skipunum ber að
hlýða,“ sagði don Fransisko, er hann stóð vfir Pedro með
svipu í hendinni. „Getur þú afsakað þig á nokkurn liátt ?“
„Aðeins með því, faðir minn, að skammt var til knæp-
unnar og eg var glorhungraður eftir leitina. Eg hafði ekki
neytt matar síðan um morguninn.“
„Gerðu þér það ljóst, sonur, að á liermennskuferli min-
uin liefi eg oft orðið að þola þorsta og hungur dögum
saman. í liernaði verða menn að lilýðnast skipunum, hvort
sem þeir fá mat eða ekki. Þú gazt ekki einu sinni verið
matarlaus fáeinar klukkustundir. Þú hefir ekki komið
karlmannlega l'ram! Þar að auki verður þú að skilja, að
þú getur aldrei gefið skipanir, ef þú kannt ekki sjálfur
að hlýða.------— Það á ekki að refsa neinum manni, án
þess að hann viti fyrir hvað honum er refsað. Rósarió
sækja illmenni, þorparar og glæpamenn. Það er erfitt að
venja sig af þvi, sem maður temur sér i æsku. Þú lærir
margt illt af að fara i þessa knæpu.“
„Eg skil, faðir minn.“
„Að lokum vil eg að þú segir mér, hvort þessi slúlka er
eins slæm og de Silva sagði. Eg tek það fram, að eg hefi
átt vingott við margar konur um ævina, en þær liafa
ekki haft skækjulifnað að atvinnu.“
„Eg sver það, faðir minn, að de Silva laug. Ivalana er
einkennileg stúlka og óstýrilát. Annað veit eg ekki, en hún
er ekki skækja.“
,,Það gleður mig að hevra. Eg trúi þér....Og nú, son-
iu minn, færðu tuttugu svipuhögg.“
Pedro beit á jaxlinn.....
Mersedes Vargas grét alllaf, er bróðir hennar var strýkt-
ur. Hún reyndi nú að hugga hann, þvi að bakið var aumt
og sárt. Ilún bað hann um að fara að liátta. En hann vildi
það ekki. Hann liafði enga eirð í sér eftir atburði dagsins
og kveldsins. Móðir hans har feili á sárin, en það bar eng-
an árangur. Hann var jafn eirðarlaus eftir sem áður.
Ilann gekk niður, hugðist fara út og reyna að sefa skaj)
sitt í kyrrð kveldsins. En einn hundanna varð hans var
og gelti. Don Fransisko kom þá fram í dyrnar á herbergi
sínu og kallaði:
„Q u i é n e s (Ifver er þar?) “
„Það er eg, faðir minn.“
„Ilvað ertu .að gera?“
Pedro bölvaði i liljóði yfir óheppni sinni. „Eg var að
hugsa um að ganga lítið eitt úti með þínu leyfi.“
„Eða án þess,“ sagði don Fransisko striðnislega, því
að lionum var nú alveg runnin reiðin til sonar sins. „Það
er víst venja lresskattanna að vera á ferli um nætur. En
þú skalt girða þig sveði þinu. Rýlingurinn nægir ekki. Og
gakktu alitaf á miðri götunni. Diego de Silva mun hvggja
á hefndir eg hann tilkynnir ekki, þcgar hann ætlar að
lála lil i.k ’ar skríða. Hann vegur að aftan og í myrkri.
Veldu þér sverð liér.“
Pedro • r hrevkinn vfir.að mega velja ditt af sverðum
„...v .O ' ; •• I
íoðui' sm<
„Eg' bý við, að fæstir feður hefðu leyft svni sínuin að
fara út nndir þessum krihgumstæðum,“ sagði don Fra'niV
i.sko þessu næsl. ,,En eg get með engu móti þannaðvþér
það. Þú getur aldrei bjargað þér. ef þú felur þig alltaf
innan dyra. Að-síðustu þetta: Eg licfi gægzt úl um glugg-
ann nokkurum sinnum og séð mann einn á vakki úli
fyrir. Hann er ef lil vill aðeins beiningaináðulý^en það
er betra að vera við öllu búinn.“
„Þakk’ fyrir, faðir minn.“
Pedro gekk úl og stefndi í áttina lil Ivarvajal-hallarinn-
ar. Ilann mætti nokkurum ungum mönnum, sem liann
þekkti og þcir köstuðusl á kveðjum. Siðan heyrði liann
aðeins fótatak sjálfs sín um slund. En þá barst að eyrum
lians annað fótatak, sem var eins og bergmál af skóhljóði
hans sjálfs. Hann greikkaði sporið og bevgði til vinstri
fyrir næsta götuhorn. En fótatakið heyrðist enn að baki
hans og virtist færast nær.
Alll i cinu snéri Pedro sér við á miðrj götúnni, hélt
mn rýlinginn vinstri liendi, en grei]) til sverðsins með hinni
hægri. Maðurinn, sem veitti honum eftirför, nam þegar
staðar,
„Vcrlu rólegur, c o m pane r o,“ var sagt lágri röddu,
sem Pédro kannaðist þegar við. „Þetta er Juan Garcia.
Það veit trúa mín, að eg er feginn að hitta þig. Guð má vita,
að nú hefi eg þörf fyrir hjálp l)ína.“
• . \
X.
Þótt strætið væri aðeins um þrir metrar á breidd, komst
þó svo mikil birta af tunglinu niður á milli húsanna, að
Pedro gat greint, að Juan var enn Inúnn dulargerfi sínu.
Hann sá, að Juan var mikið niðri fyrir.
„Ilvað iieí'ir komið fyrir?“ spurði Pedro. „Er verið að
lcila þín?“
„Nei, það er enn verra. Við getum ekki talazt við hér.
Eg hefi herbergi í Korona-gistiliúsinu. Förum þangað.“
Pedro hafði ætlað til Ivarvajal-hallar en liætti nú við það.
Ilann fylgdist með Juan lil gistihússins og þar upp á loft.
„Við verðum að tala i lágum hljóðum," sagði Garcia.
„Segðu mér fvrir Guðs skuld, hvað fvrir liefir komið.“
„Eg kem strax að því. Þegar eg var búin að fá herbergi
hér, beið eg lil kvelds og fór siðan að leita mömmu uppi.
Eg fó til Tómasar-götu og sþurði beiniugamann einn,
hvar luin ætti heima'— þeir vita allt. Hann leit einkenni-
lega á mig, en benti iíiéV svo á húsið, er eg rétti að honum
skildiríg. Eg Miféaði upp á loft í hreysinu og aldrei hefi eg
séð annan eins sóðaskap. Á þriðju hæð barði eg að dyrum
og spurði konu, sem svaraði, hvort senora Romero ætti
heima þarna. Er eg nefndi nafnið, varð konan jafnskclkuð
og bellarinn. Svaraði liún spurningu minni út i hött, en
loksins fékk eg upp úr lienni, að mamma sæti í fangelsi.
Rannsóknarrétturinn lét handtaka hana fyrir galdra fvrir
mánuði. Fólk bar á hana —----------“
Hann þagnaði. Honum virtist alll í einu þverra allur
máttur, þvi að hann seltist á stól og lét hendurnar siga
niður með siðunum.
Enda þótt þetla fengi mikið á Pedro, kom það lionum
ckki alveg á óvart. Hann hafði heyrt sagt, að Dorotea Ro-
mero væri galdranorn. Ef til vill var það skýringin á
djöflinum, sem gagntók Juan son hennar, þegar liann
drakk vín. En hann fann til með Juan vegna ómælisdjúps
sársaukans, sem liann sá i auguni lians. Það var bara
ekkert hægt að gera I þessu máli. Garcia liefði alveg eins
getað sagt honum andlát móður sinnar. Rannsóknarrétt-
urinn sleppli ekki þvi, sem hann liafði náð tökum á.
„Galdranorn?“ endurtók Garcia. „Hún er það ekki frek-
ar en önnur löppin á mér. Ætli eg, sonur hennar, viti það
ekki. Hún var trúuð og góð kona. Kenndi mér óteljandi
hænir. Hélt á mér, þegar cg var veikur. Svalt. svo að eg
gæti horðað. Ög af þvi að hún er orðin gömul og konan,
sem hún annaðist, lézt af barnsfötum, á hún —“
Honum varð liugsað til pyndinganna og gat elcki sagt
jneira. Ilann þrýsti báðum höndum að höfði sér, eins og
það væri að springa.
„Þeir sleppa henni ef til vill,“ sagði Pedro, til þess að
silja ekki steinþegjandi.
,Eg aúla ekki að blekkja sjálfan mig með þvi,“ svaraði
Garcia. „Þegar eg frétti um þetla, vonaði eg, að hún væri
dáin.“ Síðan kvaðst hann liafa frétt, að hún væri enn á
lifi, en yrði brennd á báli. „Enn er þó ein von,“ bætti liann
við. „Félagi, þú verður að hjálpa mér, þvi að eg mundi
hjálpa þér, ef þannig væri komið fyrir móður þinni. Þú
ert sá eini, sem getur hjálpað.“
,,Hvernig?“ spurði Pedro.
Garcia laut að Pedro og talaði svo lág't, að vart heyrðust
orðaskil. „Það sem rannsóknarrétturinn sækist fyrst og
fremst eftir eru eigriir manna og fé. Hinir virðtríegu feður
eru öllum mönnum ágjarnari og eg veit um fleiri en élnn
vesaling, sem hefir keypt sig úr höndum þeirra. Jæja, eg
Þýzk móSir var aS útskýra
fyrir ungum syni sínum, aS.
hánn ætti alltaf a'S þakka GuSi
og Hitler fvrif þaS sem honum
væri gött gert.
Er drerigúrinn hafSi lnigsaS
sig. um nokkra stund, sagSi
hann : „En ef Þlitler skyldi nú
deyja?“
„Þá skaltu þakka GuSi.“
. *
Hann: ,,Þú hefir aldrei kysst
mig svona áSur, María. Er þaS
af því aS hér er kolníSamyrk-
ur ?“
Hún: „Nei, þaS er af því aS
eg heiti ekki María.“
„Hvað gengur aS þér væni
minn?“ spurSi góSátlegur gam-
ij.ll maSur drengsnáSa.
„Hún mamma ætlar aS
drekkja öllum kettlingunum,"
orgaSi stráksi.
„En hvaS þaS var leiSinlegt.“
„Já, og hún sem var búin aS
lofa aS láta mig gera þaS,“
sagSi stráksi og orgaSi enn
hærra.
Fyrstu ritvélarnar, sem
íundnar voru upp i Frakklandi,
Englandi og . Bandaríkjunum,
voru ætlaðar til þess aS skrifa
letur fyrir blinda menn.
i
í Bandaríkjunum útvarpa
950 útvarpsstöSvar 17,000 dag-
skrárliSum á einum sólarhring,
í þeim eru um 20,000,000 orð,
en þaS jafngildir um 250 meðal
skáldsögum.
Skákkeppni milði
Breta og iíissa
í London,
Skákkeppni verður háð
milli Breta og Rússa í haust,
a.ð líkindum dagana 20.—21.
september,.
Skákkeppnin fer fram í
London og lcoma Riissarnir
þangað. Teflt verður á 10
horðum og verður tefld tvö-
föld umferð. Russnesku skálc-
mennirnir munu einnig ferð-
ast um Bretland og tefla fjöl-
tefli í öðrum borgum.
Það stóð lil að Rússar og
Bandaríkjamenn kepptu i
skák i liaust, en af því verður
ekki og munu Rússar hafa
hafnað hoði handarískra
skákmanna um að koma
vestur um haf (il þess að
tefla.
í fyrra tefldu Bretar og
Rússar á 10 borðum, einnig
tvöfalda umferð og lauk
viðureigninni með sigri
Rússa, 14 gegn ö. Þá lefldu
einnig tvær konur frá hvorri
þjóð og unnu Rússar þá
ltepþni með 4 gegn 0 í tvö-
faldri umferð.
Uppskeran í Kanada yerð-
ur mjög léieg yið'á á*. þessu
ári. Þurkar ltafa víða eyðilagt
uppskcruna.