Vísir - 26.02.1948, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 26. febrúar 194S
¥ 1 S I R
^OOOOOCOOOOCOOCOOOOOCXÍCOOOOCOOOOOaOOOCOCOO'COOOC
34 *
-JlLe CorL:
1
Reynt ai) gleyma
sc
soooocc
XK500000000000000000C
við hájin hvernig Alec horfði á hann, eins og henn kenndi
i brjósti um liann, og væri í vafa uni hvað segja skyldi
frekara.
„En hún h 1 ý t u r að rauna eitthvað,“ sagði Ridge.
„Nei,“ sagði Alec, næstum x-eiðilega, „hún gerir það
ekki. Eigi aðeins man hún ekkert varðandi það sem gerð-
ist, heldur hefir hún glevmt öllu, sem áður gerðist.“
Ilann toítaði vindlinginn og blés hægt frá sér blágrá-
um reyknum. ,
„Hafið þér nokkurn tínia þekkt nokkurn, sem missti
minnið.“
„Minnið —?“
Það var eins og Ridge gæti ekki trúað sínum eigin eyrum.
„Eigið þér við, að hún hafi gleymt hver hún er, eða —“
„eða að'hún sé gift yður, i stuttu máli, hið liðna er
gleymt.“
„Alec,“ sagði Ridge, „liversu lengi —?“
Alec yppti öxlum.
„Eg vildi, að eg gæti sagt yður eitthvað ákveðið. En við
getum ekkert.ák-veðið sagt. Minnisleysi gelur leitt af lieila-
hristingi, þótt það sé ekki algengt. Stundum fær sjúkl-
ingurinn minnið aftur eftii* nokkurar klukkustundir,
stundum líða vikur, ár—“
Alec hafði sagt „sjúklingurinn“, — en þeir voru að
tala um Dorcas.
„Það var sorglegt, að svona skyldi fara með barnið —“
„Barnið, ó, já —“
Hann horfði á Alee.
„Eg átti það ekki, það var “
„Sleppið þessu, Ridge. Þetta varðar aðeins yður og
Dorcas.“
„Eg tel réttara, að þér vitið —
„En eg vil ekki vita neitt um það. Nú ætla eg að aka
yður heim,“
„Þess þarf ekki. Eg er vel fær um að aka heim sjálfur.
En mér flaug í hug, má eg ekld. lila inn til hennar,
Alec. Aðeins nokkurar sekúndur. Aðeins lil þess að full-
vissa mig uifi, sjá með eigin augum, að liún er á lífi.“
„Ekki i kvöld, Ridge. Kannske á morgun. Sjáið þér til,
það verður allt dálitið erfitt fvrir yður — og hana — fyrst
í stað. Þér eruð maðurinn hennar og hún man kannske
ekki hvernig þér lítið út hvað þá meira.“
Það var spegill yfir kommóðu þarna í lierberginu og
Ridge gelck yfir gólfið og nam staðar fyrir framan speg-
ilinn og horfði á sjálfan sig í lionum. A morgun, er hann
gengi inn i herbergi hennár, og hún sæi hann í fyrsta
skifti eflir það, sem gerzt hafði, mundi hún þá þekkja
liann? Og — ef hún þekkti hann ekki, mundi henni þá
geðjast að lionum? Mundj andlitssvipur hans, hörkulegt
tillil dökkra augna haiis, hið beina nef og munnsvipurinn,
sem bar festu og þráa vitni, vekja andúð hennar? Ilann
hafði aldrei hugsað neitt að ráði um hvort hann gæti tal-
izt maður fríður sýnum eða ekki, eða hvernig svipur hans
væri. — hann hafði liaft um annað að hugsa, og fannst
lillu um þetta skipta. Dave var fríðleiksmaðurinn 4, fjöl-
skýldúnni. En Dave var dáinn og barn hans. En Ðorcas
var á lífi.
Það var cins og Ridge biði eftir einhverju. Hann kreppfi
hnefana, honum var þungt um andardratt. Hánn var að
biða eftír því, sem svo oft hafði komið yfir liuga hans,
eins og alda beizkleika og andúðar. Ilann beið, en þessi
alda lét ekki á sér bærá nú. Einhvern tima-kvöldsins, er
Iiann ,sal og beið angistarfullur, eftir fregn um það,
hvort stúlkan á skurðarborðinu mundi lifa eða deyja,
hafði eldur beizkjunnar í sál hans lijaðnað, án þess að
skilja ef-tir vott ösku, til sannindamerkis um, að hann
hafði eití sinn Iogað þar glatt.
——o-------
Það liafði verið lilaðið svo undir Dorcasi í rúmiiiu að
hún gat næstum setið upprélt. Ungfrú Janieson, hjúkr-
unarkona, sem stundaði hann á daginn, liafði greitl hár
hennar og strokið, þar til það var silkimjúkt og gljáandi,
og svo háfði hún bundið uni það blátt band. Og Dorcas
hafði snyrtað andlit sitt og leit vel út og enginn, sém leit
í andlit hennar skyldi ætla, að hún hefði verið hætt komin.
Aðeins liendur hennar voru hvtíar og veiklulegar og gáfu
annað til kvnna en andlitssvipui’inn.
„Eg skil ekki í hvað eg er heimsk,“ sagði Dorcas, „að eg
skuli ekkert geta munað ekki einu sinni nafn mitt.“
„Ilafðu engar áhyggjur af þrí,“ sagði Ridge sem sat
við rúm hennar, „það lagast allt, þú manst alll smám
saman.“
„Eg get nú varla sagt, að eg ali miklar áhyggjur,“ svar-
aði Dorcas. „Það gerir bara allt dálitið erfiðara, að allt er
einhvern veginn í flækju, sem mig langar til að greiða
úr ,og vitanlega er það ergjandi, að vera allt af að spyrja
um eitt og annað sem eg ætti að niuna. Og þegar eg liefk
spurt i þaula og fengið svör, finnst mér að eg viti allt,
sem eg þurfti að fá vitneskju um, en eg er ekki fyrr ein,
en ótal aðrar spurningar vakna. Það verða víst allir þreytt-
ír á þessum spui'ningum ininuni, og þú lika, Ridge.“
„Engin hætta á því,“ sagði han. „Spurðu eins og þig
lystir. Við munum öll, ungfrú Jamieson, Alec og eg, leysa
úr þeim eftir beztu getu.“,
„Jæja, eg man nú ekki meira i svipinn,“ en Iiún Iiafði
ekki fyrr sleppt orðinu, en hún liafði borið fram spurn-
ingu, en sú spurning var þess eðlis að hvaða eiginkpna
sem væri, með óbrjálað minni, liefði getað spurt hennar:
„Varstu ekki fyrir miklum vonbrigðum, þegár þú vissir
um barnið?“
„Nei, það var mikilvægast, að þú lifðir. í sannleika, eng-
in önnur hugsun komst að.“.“
„Og eg get alið þér börn, Ridge. Nortóil segír, að eg
nái fullri heifsu og í því efni sé ekkert að óttast.“
„I'ig veit það.“
„En eg má víst aldrei hætta mér tæpt aftur. Það er
annars einkennilegt, að eg skuli ekki gela munað neitt um
það, er eg hrapaði. Eg reyni og reyni, en get ekkert mun-
að. En það er svo einkennileg tilfinning, sem grípur mig
stundum, og þá finnst mér, að það sé eitthvað, sem eg
verði að nnina, og ef mér tækist það, mundi eg inuna
allí.“
„Já, cn vértu ekki að brjóta heilann um það eins og
sakir standa. Nú er höfuðatriðið að hvilast, það segir
Alec, og að áslunda þolinmæði, og einn góðan veðurdag
kemst allt i rétt horf.“
„Alveg eins og i skáldsöguin —- eða kyikmyndum. En
í kvikmyndunum,“ sagði hún, „er það ávallt svo, að sá
eða sú, sem þjáist af minnisleysi lendip í samskonar slysi
og leiddi til ininnisleysisins, og þá fær hann eða lnin minn_
.___________®
—Smælki—
Kaupsýslumaöur einn þurftl
oft aö fara úr bænum til ferða-
laga og konan hagaöi heimilis-
lífi sínu þar eftir. Kvölcl eitt
þegar hún hélt aö hann værí
langar leiöir í burtu. haföi hún
boöiö liezta vini hans heim til
sin og ætlaöi að fara að bera a
borö fyrir hann ljúffengan
kvöldverð. Þá hringir síminn.
Konan ansar honum og muldr-
ar hásum rómi: „Guö varðveiti
mig. Maöurinn minn er kom-
inn í bæinn." Gestur henriar var
gætinn maöur, hann stökk eins
og sending til þess að ná í hatt
sinn og írakka. En konan lagöi
heyrnartóliö á, brosti lít aö eyr_
um og baö hann að bíöa, „Þaö
er engin liætla á feröum,“ sagði
hún, „maðurinn riiinn ætlaði
bara aövsegja mér frá þvi, að
hann mundi koma seint heim.
Hann er aö spila á spil — við
KtcAÁqáta hk S6Í
Skýringar:
LárétU 1 deigla, 4 fanga-
mark, 6 greinir: 7 þreyta, 8
tveir eins, 9 viðurnefni, fCi-
liljóð, 11 atviksorð, 12 simd,
13 hvell, J.5 hvildi, 16 grein-
ir.
LóðrétU 1 Jíffæri, 2 svar.
3 íþróttafélag, 4 húsdýr, 5
dulræn, 7 dæld, 9 spýtu, 10
þar til, 12 spíra, 14 samteng-
i»g.
Lausn á krossgátu nr. 560:
\
Lárétt: 1 pena, 4 11, 6 Ása,
7 mói, 8 pp, 9 há, 10 öll. 11
sala, 12 ká, 13 sumar, 15
ak, 16 tól.
Lóðrétt: 1 pápiska, 2 esp,
3 na, 4 ló, 5 liðfár, 7 máL
9 hlaut, 10 öls, 12 kal, 14
mó.
f. R. SuncuejkA:
Er hópur einkennisklæddra manna Foringi hinna ókunnu manna mælti:
riálgaðist, gekk Tarzan i veg fyrir þá „Við leifum að Evan Redzik, svika-
og spúrði, liváð væri á seyði. * •* 'lirappi,- ér síðast man háfa verið héí'I
„Þarna eru leifar Redziks," sagði
T'arzan, „en ég gct berit. ýkkur á 'fjáiý
sjóðinri,' séin stöfuf Var.'O :
gekk nú í fararbroddi i átt-
en Jane varð eftir tii
i . i . b;--