Vísir - 03.05.1948, Side 7

Múnudíiginn 3. maí 1948
V I S I R
VIÐ
SKÁL
X
au/rence
g.Etock man
25
í VATNABYGGÐ
gegnurn óhreinar rúðumar, að hann vissi út að liúságarði,
og lá eldvamarstigi upp að glugganum, Mér tókst að
“krækja upp glugganuni meðan eg var þarna, svo lítið bar
iij Eg hringdi í símanúmer Grace og vitanlega varð
enginn fyrir svörum í sima hennar.
Að svo búnu þakkaði eg Grossbeck apótekara fvrir og
íór mina leið.
Eg fór inn i „griska‘‘ matstofu og bað um mat, en það
gekk erfiðlega að korna lionum niður. Eg reyndi drvkkjar-
föngin, en mér fannst benzinbragð að þeim, en eg gafst
ekki upp, og neytti drykkjarins. Hressti það mig upp. Og
er eg kom aftur að apóteki Grossbecks var orðið dimmt.
í gluggunum ióguðu ljós í bláum og gulleilum kúlum.
Eg tók i hurðarsnerilinn, en dyrnar voru læstar, eins og
eg hafði búizt við, jrótt eg reyndi að opna þær, til þess að
vera öruggur, ef eg reyndi að fara aðra leið. Eg sá, að
yfir peningaskápnum logaði á smátýru. Enginn virlist
vera í lyf,jabúðinni. «
Eg lagði nú leið mína eltir götunni þar til eg köin að
enda á bakstræti, sem eg fór um unz eg lcom að liúsa-
garðinum fyrir aftan lyf,jabúðina. Allt gekk eins og í sögu
og eg komst greiðlega að glugganum, sem eg hafði skilið
eftir ókræktan, og til allra gæfu liafði Groosbeck ekki
tekið eftir þvj.
í>egar inn var komið var það mitl fvrsta vcrk að ganga
úr skugga um, að enginn væii þar, og hóf eg því næst leit
að sk’ránni, og mun leitiji hafa tekið um fjórðung stundar.
Að svo búnu fór eg .út í horn og rýndi i hana og fann
miklu fyrr en eg liafði búizt við það sem eg var að leita
að. Eg skrifaði upp það sem eg taldi að mundi máli skipta,
en vitanlega var þetta einskonar galdraletur í mínum aug-
um. Eg mun liafa verið í lyfjabúðinni liálfa klukkustund
og bjóst nú til að fara, en allt i einu slokknaði ljósið.
Eg mun hafa sctið grafkvrr i myrkrinu i heila minútu
eða lengur án þeSs að bæra á mér. Eg reyndi að telja sjálf-
um mér trú um, að eg væri alls ósmeykur, en því var þó
alls ekki þannig varið. Eg var lafhræddur. Eg var mátt-
laus í knjáliðunum, alveg eins og í Lundúnum, þegar
sprengjuhvinurinn var mestur. Allt i einu lieyrði eg glam-
ur. eins og" flaska hefði dottið á gólfið og brotnað. Yafa-
‘ianst húfði sá sem kom inn fellt liana í ógáti. Og þessi
,.gestur“ gat ekki verið fjarri mér.
Eg stóð upp. Reyndi að komast i annað horn, en rakst þá
á borð. Eg þreifaði um borðröndina, reyndi að fara sem
hljóðlegast, komst hinum megin við það og lmipraði mig
saman. — Frá ljóskúlunum i gluggunum endurkastaðist
dálitil birta um framstofuna. Eg sá allt í einu skugga
manns, sem hélt á einhverju í hægri hönd sinni.
Eg liélt niðrí i mér andanum og lilustaði. Eg vissi, að
tiann var nálægt mér en gat ekki séð hann, heýrði ekkert,
þar til alll í einu, er marraði í skóm hans.
Þá beið eg ekki lengur boðanna, velti um borðinu, og
henti mér upp á von og óvon fram, þar sem eg bjóst við
að maðurinn væri. Eg hafði heppnina með mér, þvi að
maðurinn var fyrir mér, en bráðlega kútveltumst við á
gólfinu. Maðurinn dæsti og það korraði í honum, er eg
loks kom lionum undir. Eg kom kné mínu fyrir á hægri
handlegg hans og greip hinni um sívalning, sem hann héll
á. og var sívalningurinn úr málmi.
.„Sleppið þessu,“ sagði eg, „eða eg
Hann gerði sem eg bauð og eg greip sívalninginn. Þetta
’var þá vásaljós allstórt. og var-eg ekki seinn á mér að
kveikja á því.
..Standið upp.‘‘ sagði eg því næst.
. -----O-----■•
Eg béindi Ijósinu í andlit mannsins i andlit Eddie
ðVestéffords. Það blæddi dálitið úr andlitinu á hontmi og
augnar&ð hans var tryllingslegt. Hann va'r enn liræddarí
en ég.
„Eg er ekki nieð,byssu éðú neitt." sagði hann. ,.Eg er
'-s fipnUuis. Eg ætlaði ekki
„Eg Véif að íivérjn þér voruð að leita," sugðj cg, ,.en það
skiljum við hér eftir.“
,;r t,Eg gcyi ráð fyrír, að þér firuvið það,-;sem þér vdruð að
leila að,“ sagði Eddie.
eg bý§|:vi|Sþví,“ svaraðí eg. rt
„Hvað ætllð þér að gera við það?“ " ’ ’j _
Z
„Afhendi það vitanlega lögreglunni."
„Hvers vegna?“ sagði Eddie í hænarrómi. „Þetta er ekki
á neinn lrátt tengt morðinu á Norman lækni.“
„Það þyrkir mér fjári skrítið,“ sagði eg. „Hvar er Ijósa- -
snerillinn?“
„Þania."
Eg kveikti.
„Nú skulum við spjalla saman.“
„Það er ekkert unr að tala,“ hélt Eddie áfram. „Ilvað
kemur það yður við, eða lögreglunni, þótt eg neyti eiturs,
sem er dálitið sterkara cn tóbak. Meðan eg stunda starf
mitt —“
„Ætli þér gætuð stundað starf yðar, ef þér fengjuð ckki
vissa tegund eiturdufts til þess að „taka í nefið“?“
„Það er alveg rétt.“
„Kannske Norman læknir hafi ætlað að gera það öllum
kunnugt, að hann skrifaði upp á eiturdufts-lyfseðla fyrir
vður. Ef til vill —“
„Þér haldið þó ekki, að eg hafi drepið Norman lækni?“
„Eg hvgg, að ekki hafi verið rætt um yður sem vinsam-
legast á plötn þeirri, sem brotin var, Jregar Norman læknir
var drepinn — éða í-étt eftir morðið.“
Endurminningar Churchills.
Frh. af 2. síðu.
Ef við vildum fylgjast með ferðum t lugvéla, sem komnar
voru inn yfir landi, urðum við að reiða okkar á menn úr
athuganasveitum hersins, (Royal Observer Gorps), sem
höfðu þó ekki önnur tæki en eyru og augu. Þeir reyndust
liinsvegar mjög vel, þegar þeir liöfðu gott símasamband
og í upphafi orrustimnar um Rretland urðum við að mestu
að reiða okkur á þá.
Það var ekki nóg að verða var við flugvélar, sem nálg-
uðust utan af hafi, þótt það gæl'i okkur 15—20 mínútna
aðvörun. Við urðum að reyna að leiðbeina flugvélum okkar
í áttina til árásarflugvélanna, svo að þær gætu ráðizt á
þær yfir landi. Af þeim sökum var komið upp allmörgum
stöðviini, sem nefudar voru G. C. I. (lVími.). En þetta
var allt enn á hyrjunarstigi, þcgar styrjöldin brauzt út.
Njósnaför Graf Zeppelins mistekst.
Þjóðverjar voru einnig önimin kai'nir og vorið 1939’
ílaug Graf Zeppelin norður með austurströnd Bretlands.1
Martini liershöfðingi, yfirmaður merkjasveita J>ýzka flug-
liersins, hafði látið húa loftfarið sérstökum lilustunar-
tækjum, til þess að lcomizt yrði að því, hvoi t Bretar væru
búnir að koma sér upp Radarsendistöðvum.
Tilraun þessi misheppnaðist, en hefði hlustunartæki
loftfarsins starfað óaðfinnanlega, þá hefði það áreiðanlega
átt að vera Þjóðverjum vísbending um að við værum búnir
að finna Radar, því að stöðvar okkar voru ekki aðeins
starfandi um þessar mundir, heldur fylgdust þær og með
ferðum loftfarsins og menn grunaði, til hvers það hefði
verið sent í för þessa.
Það hefði vafalaust ekki . kömið Þjóðverjum á óvart,
þótt þcir hefðu órðið varir við’ Radaröldur okkar, því að
þeir höfðu sjálfir komið upp hjá sér fullkomnu Radar-
kerfi, sem stóð okkar kerfi að mörgu leytí framar. Það
hefði hinsvegar komið þeim á óvart, liversu mjög við vor-
um farnir að hagnýta uppfinningar okkar og höfðum
ofið allt í heillegt loftvarnakerfi. Við vorum allra þjöða
fremstir að þessu leyti og afrek okkar voru meiri á sviði
hagny ts skiplags í vörnunum, en að tæki okkar væru svo
ákaflega nýstárleg.
—Smælki—
Til drýginda. — í Donihue ?
Chile urSu húseigendur þess
varir aö hauskúpur og önnur
niannabein voru greypt inn í
luisveggi þeirra. I>að varð upp-
vist aíí múrsteinaverksmiðja
bæjarins fékk leir tir kirkju-
garSinum.
Sú hjátrú ríkir enn í mörgum
lcjndum, að farist enginn maS-
ur, þegar brú er í snnöum,
muni sú brú ekki verða að láni.
(
Einkennilegir vinir. I dýra-
garðinum í Lundúnaborg eru
skrítin skötuhjú, sem hafa
bundið með sér innilega vináttu.
Þa'ð er litbrigöaeðla (kameljón)i
frá Vestur-Afríku og lítil skóg-
arnaðra, og eru hvort um sig
hér um hil fet á lengd. Þau una
saman 'öllum stundum og oftast
hær hreiðrar naðran um sig á
bakintt á eölunni.
MnMfáta hk S9S
Lárétt: 2 Hárlaus, 6 elds-
neyti, 7 öðlast, 9 haf, 10 ó-
so'ðin, 11 ílát, 12 tvcir einsr
14 leikur, 15 knýja, 17 pen-
ingar.
Lóðrétt: 1 Vanta, 2 fanga-
mark, 3 gagn, 4 drykkur, 5
myndarlegur, 8 heiður, 9
eyða, 13 þúfur, 15 tveir eins,
16 rykagnir.
Lausn á krossgátu nr. 594:
Lárétt: 2 Starf, 6 sið, 7 in,
9 K.N., 10 nál, 11 man, 12 ár,
14 K.K., 15 til, 17 aldna.
Lóðrétt: 1 Beináta, 2 S.S.,
3 tin, 1 að, 5 fannkóf, 8 nár,
9 Kak, 13 lin, la T.d., 16 La.
íslendingum boðið á
fund norrænna raf-
Síðasli fundur rannsóknanefndav loftvarna var haldinn
11. júlí 1939. Tnttugu Radarslöðvar voru j>á fullgerðar
milli Portsmouth og Skapaflóa. Gátu þær fundið flugvélar
i allt að 10,000 feta hæð og í 80 190 km. fjarlægð.
Eg mun síðar skýra frá j>ví, hvernig |>etta og annað,
sem l'áum einum var kunnugt, varð til þess að loftsókn
Þjóðverja gegn Brctlandi var hrundið hausl og vetur 1940.
S þvi er enginn eli. að flugmálaráðuneytið og rannsókna-
hefndin, hvort tveggja undir s.ljórn Swinioiis lávatðar og
arftaka hans, áttu meslan þátlinn i |>ví að leggja orruslu-
flugvélunum-það lið sem þurfti.
Þegar aðalábyrgðin hvíldi á mér 1940 og líl þjóðarinnar
valt á sigri i loft. kom það sér vel fyrir mig, að hafa
leikmnnnsþekking á viðfangsefnuin lofthernaðar ellir
fjögur ár ránnsókna og umhugsunar, en livorl Iveggjá
hyggðist á himim ýtarlegustu uj>plýsingum á öllum svið-
um. Enda þótt eg hafi aldrél leitazt yið að afla mér sér-
þekkingar i tækniefnum, hafði eg þó gott vit á }>essu
.sviði. Eg þekkti taflmennipa og mannganginn og skildi
hvaðeina, sem mérVár sagV 'um skákiría. : -•
veitusambanda.
Samband íslenzkra raf-
veitna skrifaði bæjarráði
Reykjavíkur hréf fyrir
skömmu varðandi fyrirhugað
mót norrænna rafveitusam..
banda í Kaupmannahöf.n í
næsta mánuði og varðandi
fulllrúa fslands á þessu móti.
Bæjarráð óskaði eftir að
|Steingrímur Jónsson raf-
magnsstjóri sækti mótið fyrir
íslands hönd.
I
( Jafnframt fol hæ.jariáð
ráfmagnsstjtVrá að hafa tal af
A. B. Bcrd.il verkfræðingi, en
hann er sem kumuigt er,
ráðunautur við undirbúnipg
Sogsvirkjunarinnar nýju. - ^