Vísir - 07.08.1948, Blaðsíða 7

Xaiigardaginn 7, ágúqt >1948 ý
■ • , ur*.; ■-// b ,-.- ■ . m 'mw
' •" - - ;<• -,i' • ••
VI S-IB
? ..1 .
-rp

WOOQOOPOCIOOOOQpOOOOOOO'OOOOOOOOOOOOOOOOOPOQOgOPI--.
SAMUEL SHELLABAfiGEf*
: ív
33
„Þér virðist ekki bera virðingu fyrir húsfreyjunni,“
mælti hann.
„Enginn ber virðingu fyrir þeiin stelpugopa, sem ér á
slfelldu flakki. Eg rnundi vorkennna Varanó gamla, ef
eg liataði hann ekki svo mjög. Mér er sagt, að liún hafi
tekið “fránihja honum enn einu sinni með einhyerjum
höfuðs.rtijinni í Ferröru. Þér hafið ef til yill heýrt þess
Reiðm sapð í Andrea. „Eg þekki Madonnu Kamillu og
ber yirðingu fyrir henni. Við skulum ræða eitthvert ann-
að málefni, því að eg þoli ekki, að henni sé sjmd óvirðing,“
„Messere, Messere, það er rétt eins og hún hafi beitt
y'ður brögðum og þér bitið á agnið.“
Dalurinn, sém þeir riðu um, yarð nú sýnu breiðari og
yár hann í 'góðri rækt, Býli voru hingað óg þangað, svo
og þorp, en framundan gnæfði Fjallaborg, sem bár nafn
með renty, því að hún var reist á lágu fjalli. Andrea lit-
aðist uni óg þótti Íandið blómlegra en hann hafði búizt
yið, þótt hann yrði hklega að færa landamærin eitthvað
úi, er þar að kæmi.
t.eir mættu folki hingað og þangað og grámdist Andrea
það mjög, ao það skyldi heilsa ræmngjunun> með viri-
semd og vnðingu. Stigar lágu út af þjóðvegiuum hinga'ð
og þangað og bjóst Andi'ea við þvi, að þeir rnundu halda
tupp til fjalla eftir einhverjum þeirra, en af því varð ekki.
Ferðinni var haidið áfram hiklaust, unz. komið var fast
að borgarveggjunum. Bjóst Ándrea þá þegar við þvi, að
yarðmenn borgarinnar mundu heilsa ræningjunum og
bská þeim heilla. En honum var alveg nóg boðið, þegar
ébeningjarnir stefndu hiklausi á borgarliliðið.
j. .„I IvaÖ stendur nú til .... ?“
Hann leitá foringja ræningjanna, sem var nú gerbreytt-
mr orðinn. Augu hans vóru bæði heil og pjatlan horfin.
,,Ég ,,r.“iStamaði hánh. „Hvað
r Hantt heyrði hófadyn framúndan og varð litjð þangað.
tt um hliðið reið Kámilla Baglíóne og bar fagran hatt
með fjaðráskrauti á höfði, en ræningjarnir að báki Arid-
reas ráku úpp skellihlátur. Hann leit úrn ðxl'og sá, að
íþeir höfðú svipt áf sér tötrunum og voni glæsilega búnir
.túndir. Þá gerði hann sér loks íjóst, að-það var hóþur hirð-
manna Varanós — með hann í hroddi fylkingar — sem
hafði handsamað hanii. og hént gaman að lionum.
í Kainilla yeifaði til Adreá? log tirópaði: „Þetta, .Éal]a eg
éigur í meira lagi! Nú vár leikið á yður -y heldur betur —
blássere, Hyernig rfelLlir yður móttakan Kér? Vesalings
órsini!“ ■
Anitrea setti dreyrrauðan. Hann liafði sjálfur oft tek.ið
þátt i slikum brellum og hefði átt að sjá, hvernig allt var
i pottinn búið. Hefði Jakob Meiss ekki verið að þvæla
Jþetta utn ræningja í fjöllunum, liefði ekki reynzt svona
aúðvelt að hafa hann að fiflii Nú var víst, að það mimdi
fréttast um landið þvert og endilungt, hvernig leikið hcfði
verið á hann í Fjallaborg. Ilaim mundi verða að athlægi
tipp frá þessu.
,;i>að var allt henni að kcnna,“ hiælti Varanó. „Hún
lagði á ráðin.“ Hann hafði tekið ofan hattinn og veitti
XVniIrea. þyi þá athygli, að hann v irtist enn eldri beriiófð-
nður. ,.Eú ’aðstoðarmaður yðar:hafði nteátunii því íkomið
útpp um ókkur, því áð háim sá, hvernig i öllú'íá. .... En
.|>ejj'mégið ekld Iiggja'.mér á liálsi fyrir að hlýðnast fyiir-
iriæium Madoimn. Hún fær alltaf aö ráða,“
, Aíidiæa þíifði yit :á íiðJilægjayijis.úátt og aðrir, en hon-
úhí sveió jietta samt. 1 '??'■
. ^.Eg vonu; að j)ér fyrirgef’-ð mér þenna- grikk,' ma Hi
• Amhcadeit á- KámiHu, en hún hrosfi siríðnLslega. „S>að
er heiður að: því áð veiy tékiun þairníg höndum,'höfúðs-
maðitr. Við sjnnum yenjúléga ekki, gestum okkar svona
ínikið. Ank þess getið 'þéx lært'"af þessu. hyemig á áð ræna
'dýrliiígnúm i Vlterbó.-1 ;
", Andfjpa var nú kymitiir fvrir ollum yiðstöddum. og',var
-brátt bfiinniað jáfna sig til fulls; Hónum. félf einkennilega
vél víð- yaranó og bar meiri. virðingú; 'fýrir. Kamillu en
-aokjmruvsinni,. þegai-þaitrriðu mefi hann milli: sín .irm í
-borgina. Ilann var þá ýafnvei búinn qp, fyrirgefa Belíi.
iít 'Jr * & SiíWÍ. V3« f;* .é • •
>; 5;Hvernig^ visslr.4þú þetta?“ spurði hann BéHy þegar'þeir
voru einir i herbergjum sinum. ■>. • .
v.Þettá er ávöxtur. hins slæiúa liféénig míns. íEg mundi
eyd vera á lifi, ef eg kynní ekki að greina milli raunveru-
legra illvirkja og tiibúinna. Ræningjar ríða ekki arabisk-r
úm-hestum og þekkja-.heldur ekki ættartölur manna.“
„Þú hefðir átt að hyjsla þessu að mér.“
„Eg gerði það sem eg gat, en það hefði ekki verið neitl
ganian a'ö þessu, ef eg liefði komið upp um allt saman.“
„Þetta kann satt að vera.“
„Já, það getur oft borgað sig að láta menn halda, að
þcir só slyngarj en maður sjálfur.” Belli Idó lágt. „í þelta
sinn varstú gáfaður, áii þess að vita af því.“
Tuttugasti og- fjórði kafli.
Ekki var úm það að villast, að höllin í. Fjallaborg var
stæling á höllinni i Úrbinó þ«’>tt mun minni væri. Andren
virti hana vandlega f> rir sér, hvar sem hann fór um háua.
Ekkert hafði véri'ð til spárað og Andrea hrósaði happi rfir
Örlæti Sesais Borgia. Hann kunni betur við sig þarna
en i prhiiió;
Siðar um duginn var Andrea kynutur fyrir helztu mönn-
um í hirð Varanós: Stjörnuméistáranum Paóló, senvvarS
að leggja á ráðin um allar fyrirætlanir, meistara Pipó
frá Flórens, sem var listmálari og bvggingameistari hirð-
arinnar, meistara Gentíle Filélfó, bókaverðinum, Gale-
azzö Branca höfuðsmanni, foringjá lífvarðarins, Don Pró-
kópíó, hirðprestinum, meistara Giúlíó Lentí, ritara Var-
anós og um fimmtán öðrum konum og körlum. Þau nutu
þeirra forréttinda að snæða með Varanó.
Andi-ea stóð hjá Varanó og Kamillu fyrir framan ar-
ininn, þar sem mjög bar á honum. Það var þó tekið eftir
honum án þess, þvi að hann var óvenjulegur maður í alla
staði. Menn hlógu enn að bréUimum um daginn, en. háru
þi> virðingu fyrir Andrea, þvi að Orsini-ættin vár virðing-
arverð. Hann hafði frá mörgu að segja norðan úr landi,
hafði hitt Valentinó og gat þrf skýrt frá framsókn hans 1
Rómagna-héraði. Harin hélt á gíasi i hendinni, saup á því
við og við og rabbaði um allt milli lumins og jarðar.
„Vitið þér ekki, hvenær við megum eiga von á heim-
sókn liertogans hér á Mýrar?“ spurði Branka höfuðsma'ð-
ur og tæpti þá á. þvi, sem alla fýsti að vita. „Við eigum
liklega að fá soinu útreið og Pesaró eða Rímíni, sem eíga
áð verða hluti af hinu nýja hertogadæmi páfasonarins.“
„Branka minn góður,“ svaraði Andrea, „ef eg vissi
allan hug Borgia, mundi eg geta selt upplýsingarnar fyrii
jafnþyngd mina i gulli. Það er mögulegt, að hann liti
Mýrar girndarauga, en eg er þeirrar skoðunar, að liann
telj.i aúðveldara að taka Bologna, elns og sakir standa
nú.“ .
„AuðVeldara er rétta orðið. Hann niundi fljótt sjá,. að
það er enginn leilair áð bérjast hér i fjöilunum. Við mund-
lim höggva her hans í spað.“
„Þáþurfiðþér ekld að éttast nei.tt,“ ínéelti. Andrea bros-
atuli. Hann leit á Kamillu, eu hún þokaði sér þá nær Var-
anó. StriðniSsvipur heúnar frá þvi fvrr um daginn var
horfinn og hann grunaði, að með honum hefði hún ætla'ð
að dylja hann einliverju. Hún var ung og veigalitil við
hlið manns síns. Andrea dáði fagran liáls hennar og vel-
lagaðar liendur. -
„Þvi minna sem um þetta er rætl því betra,“ mælti Var-
anó. Stríð eru enginn gamapleilair og nlenn eiga ekki
að hrósa sigri, fvrr en hann er unninn. Guð gefi, að við
þurfum aldrei að berjast oftar! Eg er búinn að fá nóg
af stríðum og manndrápum.“ Hann lagði liandlcgginn
ulan úm Kamillu. „Eg á aðeins eina ósk og liún ér sú, að
Ijúka æfj minni i kýrrð og ró yið hlið kortú riiinríar.“
1 Kamillu ludlaði sér upp að horilún og Andróá fannst
þan e.'ns og feðgin, en þótti Jk> éngin hughreysting i því.
1 Ijunn var ekki léngiir saúnfærður um að Kamilla yrði
áhðimnin, þ'ótt máðúr liennar væri Jjnjrfnn áyfra aldur,
Iíún virtist elska'hánn þrátt fyrir aldarsinúninn og Andiea
vár eng'an 'véginii sannfætður um sigur'-i báiáttunni íun
ást hennar. En cí' þau færu til Rómaborgar Jrnitt fyrii
aðyörim þanti. j>á imindi •hanii.ekki þykja >eiga ne'na sök
á clauða •'-Vartjqós. Þáð vþr nokkur von i þcssp i'ölgin. ;Eh
, „Andrea langaði }>ó liehjur. til uð vinna' hana áður:eu e!'t«rá.
,.Eg ski! þcssa ósk yðar mætavel, yðar ágæ1i,“ . ma iti
•'l.vamv.eú komsUsvo ekki lengra. Hann hrökk syo yiíj, að
iiánn háfði næstum misst glasið, því að er hohum varð
skyndilcga litið; niður fýnr sjg, sá hann að Kainilla hafði
minnkáð syn, aðliún riáði hpnúmyé.tt uppfvrir liné..Hnún
lqkaði augumim, opnaði.þau áftur qg kit upp. Þá sá hann,
að. lýamjlla stóð sem fyrr rfð.hlið manns síns. Hann léit
áftur nflSur qg kom i annað sinn auga á eftirmynd hennar.
: brúðíifapdi og jafn-lágva>qia og fyrr. Þá skildist hqnqm
„Herra fundarstjóri,“ sagði
ræðumaðurinn í kvörtunafróm.
j „Nú he.fi eg talað í tíu mínút-
! ur, en það er svo mikilj hávaði
og ‘ frammíköll, að eg heyri
náumast til sjálfs mín.“ —
,,-Vertu feginn,“ heyrðist kálhg
aftast í salnum.
- *>
JVIaður nokkur sat‘ i léikliúsi
Qg var orbinn óþolinmóður yfir
mátæðinu í fólkinu fyrir aítai*
hann. „Afsakið,“ sagði hann.
„eg-heyri ekki eitt einasta ot ð.“
— „Nú, og hvað svo?“ spurði
sá málugi; „Varðar y'ður Utft
-þaSs sem eg segi -við konttná
'mina?“ . - .
„Mér cr.-sagt, að i Mex-ikó sc
hæg-t að fá keypt þrjú pund, a.f
sykri, eitt - jmnd af , kaffi,
viskíflösku pg konu fyric ein-
ar 20 krónuc-“ — Það hlýtuc aS
-vera vont viskí.“
Gömul kona horfir á reip-
drátt í fyrsta sinn: „Væri ekk’
auðveldara fyrir þá að skeia á
kaSalinn?“
■ •.
ErfiSur viSskiptavinur hristi
höfuSið. „Eg kann ekki viS
þéssa skó,“ sagði hann við af-
greiSslustúlkuna. „Sólarnir eru
allt of þykkir.“
„Er það eina mótbára yðar ?“
spurSi afgreiSsíustúlkanv, ,,Já.‘*
•Ei „En þá get eg futlvissað :yð-
ur um, að hún hverfur smám
saman.“ ■ ’ , .... ri i
Lygalauþurinn:' vDag-.nokk-
úrn, ér eg sat að snæðingi í
frumskóginum, kom ljón sv.o
nálægt mér, aS eg fann ándar-
drátt þess aftan á hálsinun; á
mér. HvaS heldur þú að eg. hafi
gert?“
Þreyttúr áheyrandi: „Brett
iipp kragann.“
MrcAAyáta wy 6Z7
□ 1 i ‘ 3 ’ >
■
7 ' ■ ■ *
/o 2 ■
H ■ ■
■ “ N 1
17 -
SKýrmgáí: ’
Lárétt: 2 Báug, fi gréíhir,
7 slá.j) tveireins, 10 rijálmúr,
11 i'iim, 12 sökum, 14 félag,
ló hit, 17 ílát.
i.óörítt; 1 Hriakklaust, 2
tveir éins. 3 þrép, 4 gi-einir, I>
iHOntfnn, 8' vériú 4) .strik, 18
gengi, lö.lala, 1(5 ósariistæðn*;.
i ■,, -•jij;
IJaasn ú. krossffátu nf :62S.
Lárétt. ráðning: 2 Votár,
6 átt, 7 ól, 9 én, 10 fák, 11
mig, 12 ós, 14 Kl. 15 ein, 17
Teití. '
Lóðrétt ráðning: 1 Þjófótt,
2. vá, .3 óta, 4 T. T„' 5 rang-
lát, 8 lás, 9 eik, 13 bit, 15 ei,
16 Ni. - 7 't

.* •»«