Vísir - 03.09.1948, Qupperneq 7

Föstudaginn 3. september 1948
V I S 1 R
1
SAMUEL SHELLABARGEP jj
&raq}atefar
54 !
Fertugasti og jn'iöji kafli.
Andrea Orsíní vaknaði um klukkan tvö um nóttina,
þegar Belli var aö taka við af þjóninum, scm vakað bafði
yíir honum. Andrea minntist þéss þá skyndilega, sem
hann hafði falið Bellí og spurði liann strax um malalok.
Bellí fór sér að engu óðslega, kastaði af sér skikkjunni,
tók af sér rýting og sverð og þó hendur sinar. Þvi næst
þrtiíaði iiann á slagæð Andreas og hugði að pvk hvorl
hdnn svitnaði ócðlilega mikið.
„Enginn liili enn. Gott er það. Hvernig líður þér?“
„Betur, lield eg....Iívað um Fúria?“
Bellí settist. „Við höfðum á réttu að standa. Hann .var
búinn að fá fyrirskipanir frá lafði Angelu, en eg rökræddi
dálítið við hann. Hann lætur Madonnu Millu afskipta-
lausa.“
„R ö.kr .æ d d i r —■ — hvernig?"
„Svo að hann lét sannfærast. Eg skal ekki fortaka, að
okkur hafi liilnað i hamsi um eitt skeið, en allt var með
kyrrum kjörum, þegar við skildum. Hann gaf mér meira
að segja minjagrip.“
Ilann dró fram kyrkiþvenginn og veifaði honum, en
hrollur fór um Andrea. Svo spurði hann: „Var ekki hægt
að fara öðru vísi að þessu ?4^
Belli hristi höfuðið: „Það varð að gerast í nótt eða ekki.
Um lif hans eða hennar var að tefla. Enginn veit, hvað
okkur fór á milli og Madonnu Kamillu er óhætt fyrst um
smn. Hættu að hugsa um þetta.“
Haun liátlaði og lagðist fyrir á lítilli hvilu, st?iu komið
hafði verið fyrir í herberginu. Andrea sofnaði brátl aftur,
en Bellí lá og starði upp í loftið fyrir ofan sig i fulla
klukkustund.
Það stóð honum ekki fyrir svefni, að liann skyldi hafa
setið fyrir Fúria rétt hjá Savellí-höllinni. Hann liafði sann-
að sjálfum sér þá, að sér hefði i engu farið aftur, en ann-
ars var það kaldhæðni, að liann skyldi kyrkja manninn
með þveng sjálfs hans. En Fúría var ekki einr illvirk-
inn í Róm, sem Angela gæli keyþt. Ilún mundi áreiðanlega
setja annan mann til liöfuðs Ivamillu Baglíóne og Bellí
mundi ekld geía varið hana fyrir öllum þeim brögðum,
sem Angela gæti beitt. Hann vissi heldur ekki, hvað hún
muudi ætlast fyrir næst. Hann yrði líklega að haía tal af
Angelu sjálfri.....Nei, ómögulegt, hugsaði Belli. Eða . .
Klókindasvipur kom á andlit Iians. „Þvi ekki,“ lmgsaði
liann. „Ilvers vegna ætti eg ekki að vinna fyrir sjálfan niig
einu sinni, svona lil að gera mér dagamun? Eg lield bara,
að eg reyni þetta.“
Litlu siðar sofnaði liann.
Belli stakk mjúg i stúf við þá, sem leituðu viðtals við
Sesar Borgia daginn eftir. Biðsalurinn var fullur af kenni-
mönnum, sendiherrum, hirðmönnum og fleiri af því tagi.
Það var ævinlega erfitt að ná fundi hertogans, en þó hálfu
erfiðara í þetta sinn, er hann hafði aðeins skamma við-
stöðu i borginni. Mun mönnum ekki hafa þótt sennilegl,
að svo ófélegur maður sem Belli fengi áheyrn og valdi það
þvi furðu mikla og gremju, er hann var leiddur fyrir hinn
mikla mann ón tafar. Hertoginn lét ritara sinn fara út, er
Bellj gekk í salinn.
„Eg vona, að þér segið mér ekki slæm tiðindi af hús-
bónda yðar?“ mælti hann..
„Þvert á móti, því að liann er nú mun hressari. En mér
lá annað ó hjarta, scm eg tel að mér beri skylda til að tjá
yður, jjai' sem húsbóndi minn er eklci fær uih það. Eg
kem til yðar af eigin hvötum, án þess að hann liafi sent
mig.“
„Nú, þetta er fróðlegt,“ sagði Borgía og varð hinn alúð-
legasti.'llann vissi, að eigi valt minna á litlu hjóli vélar
cn stóru og að hægt var að fræðast um margt lijá þeim,
sein litiks máttu sín. „Fáið yður sæti, Ser Maríó.“
Bellí sá, að hertoginn virti liann vandlega fyrir sér og
mat hann. Nú er ekki hægl að beita sömu brögðum og við
Ippólító d'Este, hugsaði Bellí. Það mundi elcki hægt að
leika á hertogann. Þarna væri rnaður enn gáfaðri og slæg-
ari en lianh sjálfur. Hann vrði að heila allri kænsku sinni.
„Eg þakka yður og vil enn taka það fram, að eg kem
hér alveg á eigin ábyrgð, en jió einungis vegna skyldu-
rækni minnar gagnvart yður og húsbónda minum..............
Er það ósk vðar, að Kamilla Baglióne komist ekki heilu
og höldnu til Fjallaborgar og verði ráðin af dögum liér?“
Bellí varð fyrir vonbrigðum, liafi hann vænzt þess, að
koma hertoganum á óvarl, því að hann brosti. „Einkenni-
leg spurning. Hvers vegna haldið l>ér, að eg óski jiessa ?“
„Þvi að ráðstafanir liafa verið gerðar til að ráða liana
af döguni.“
„Hvcr liefir gert jiær?“
Þarna lá liættan, sem Bellí gat ekki forðazt. Hann svar-
aði blátt áfram: „Angela Borgía.“
„Vitleysa,“ svaraði hertoginn og brosli. „Einhver liefir
skrökvað jiessu að yður.“
Bellí lcvað þá erindi sínu lokið og sýndi á sér fararsnið,
en hertoginn spurði hann, livers vegna hann bæri svo
jiungar salcir á frænku sina. Belli kvaðst liafa þetla frá
Símoni Fúria, scm væri i þjónustu föður liennar.
,,.Tá, eg þekkti hann,“ sagði hertoginn. „Hann funnst
kvrktur i morgun. Fær maður í sinni grein.“
„Kyrktur?“ ságði Bellí undrandi. „Við, sem snæddum
saman kveldverð í gær. Lífið er sannarlega hverfult. Hver
skyldi hafa gert jielta?"
„Það jiælti mér ganian að vita,“ sagði hertoginn og leit
á Bellí. „Það þætti mér gaman að vita......En livað sagði
tiann?“
Bcllí þurfti engu að ljúga um j>að, en liertoginn svaraði:
„Hann liefir verið drukkinn. Eruð þér ekki á sama máli?“
„Jn.“
„Þcr eruð jiá eklci lengur jieirrar skoðunar, að liin lig'iia
frænka mín ætli sér j>að, scm þér minntust á?“
„AlJs ekki, lierra minn.“
„Gott. Eg sé, að þér eruð maður skynsamur og slíkir
menn verða langlífir. Þér getið fullvissað Messer Andrea
uni, að Madonna Kamilla sé undir vernd minni, meðan
hún dvelst hér.......Annars þykir mér mikið til áhuga
yðar og skyldurækni koma. Eg met jiá menn, scm ekki
þarf að gefa skipanir.“ Hann hringdi bjöllu og skipaði
skrifara sínum að færa sér pyngju með tvö liundruð dúk-
ölum, scni hann aflienti Bellí, cr skrifarinn var farinn
aftur. Belli ski]>li litum og félt á kné.
„Þetta eru smámunir,“ sagði hertoginn jiá, „en eg býst
við því, að jafnvel fjendur niinir kannist við j>að, að eg
greiði jieim vel, sem vinna mér vel. Ilúsbóndi yðar cr í
þjónustu minni og j>ér líka.......Það keniur sér vel, að
eg skuli í senn eiga tvo góða menn innan veggja Fjalla-
Fanginn var fluttur út í
grjótnámu fyrsta daginn sem
bann var í fangelsí. VörtSurinn
fékk honum sleggju og benti á
stóran stein sem jiarna var.
„Svona, karl minn,“ sag'Si
liann, „þú getur nú glímt við
aö kljúfa j>enna stein.“
I'anginn leit á steininn og
varö kindarlegur á svip. „Hvers
vegna ?“ sagði hann. „Hvaö er
innan í honum?“
„Iivaö ertu gömul, stúlka
litla ?“ sagöi bílstjórinn.
„Skipt j>ú þér ekkert af ]>vi,“
sagöi telpan. „Eg borga íult
verö fyrir mig og svo j».i ft ]>ú
ekki aö nefna neinar tölur.“
í Bandarikjunum veröur hár
blóöþrýstingur fleiri mönnum
aö bana en krabbamein. Áriö
1944 dóu 575.000 manns úr
æða. og hjartasjúkdómum, en
samtals 226.000 úr berklum og
krabba. Áriö 1940 dóu einn af
hverjum fjórum úr hjartasjúk-
dómum.
HwMgáta Hf*. 646
Lárélt: 2 Sykraður, 6 ó-
sjaldan, 7 glímukappi, 9 fór,
10 fals, 11 upplirópun, 12 á
fæti, 14 átök, 15 lirjdlir, 17
Austur-Evrópubúi.
Lóðrétt: 1 Góðæri, 2 fanga-
mark, 3 jijálfa, 4 tveir cins, 5
Fjárhópur, 8 konungur, 9
rjúka, 13 lofltegund, 15 endi,
16 ósamstæðir.
Lausn á krossgútu nr. 645.
Lárétt 2 Málug, 6 óra, 7 vá,
9 L.L., 10 esp, 11 lág, 12 G.A.,
14 No., 15 ála, 17 Rútur.
Lóðrétl: 1 Akvegur, 2 mó,
3 ári, 4 La., 5 galgopi, 8 Ása,
9 lán, 13 ÓIu, 15 át,16 ar.
c & Sui'tcuykAs T AHZ AM
Þegar Jane sá iimhyggjusemi Tarz-
ans fyrir liinni umkonuilau.su stúiku,
niisskiidi lnin þuð óg gekk döpur á
En Tarzan gat varla vikiö frá stúlk-
unni, sem var með óráði og tók tæpast
eftir að Jane fór.
Klukkustundum saman gekk Janc
um i kyrrð skógarins, og aillaf fjar-
lægðist hún ineir kofa iicnnar og Tarz-
brott.
ans.
237

En ljón nokkurt veitti ferðum henn-
ar athygli og vildi sæta lagi, éy liúu
væri alls óviSbúin.