Vísir - 27.02.1950, Blaðsíða 7

Máuudaginn 27. fébrúar-1950
Ijuícu óttaðist Þjóóverjana. Samlandar hans, liðsfor-
ingjamir, voru nógu slæmir. Maður bjóst við þessu af
þeim. Maður slcildi, þegar þeir spörkuðn i sitjandann á
manni. En Þjóðverjarnir voru svo kaldranalegir. Þeir
utTuðu. Og þeir gátu di'epið mann, án þess að vera reiðir.
Þeir drápu Franesco, þegar hann tók til fótanna og létu
hann svo ]igg,ja, þar senl liann féll. Þeir .skjitu Antonio,
þegar hann fór„út úr röðinni og sagði, að hann gengi ekki
eitt einasta fet.
JÚ, sprengingarnar uppi yfir vom slæmar. Iif til vill
táknuðu þær dauðann. En Þjóðverjamir voni dauðinn
sjálfur — með vissu.
Enrico dróst áfram. Iúðsforingjanrir voru kátir núna.
.Þeir siigðu, að Englendiugar hefðu b<vðið ósigur. ]>e.gar
herinn nam staðar og Eínrico var látiun fara að taka skot-
grafir, var sagt, aðnú þvrfti aðeins eitt álxlaup enn, og að
þeir myndu. þá koroast til Kairo.
Kairo. Af sögusögnum Iiermannanna fór Rnrico að
ityggja sina Paradís. Þar var vatn, —gott vatn. Þar voru
tré, - græn tré. Þav voru stúlkur, — núbískar dansmeyj-
ar, og mennimir sögðu ,að þær va*ru enn meii-a æsandi en
Emilia. Milli formælinganna og I>arsmiðanna dreymdi
Enrico um Kairo.
I*egar álilaupið kom voru það Ivnglendingarnir, sem
gerðu ]jað. Enrico var í fasta svefni. Ilann yaknaði og eitt
skelfingar augnablik Iiéll hann, að .Vesúvíus gamli hefði
sprimgið í loft upp. Hann hefði ekkert getað upplýst um
það, hvemig á þvi stæði, að hann. var staddur-í skotgröf.
Þegar liðþjálfinn skipaði hornun að hleypa af, lokaði hann
•augunum og tók i gikkinn. Þegar iiðþjálfiim sagði honum
að fcaka til fótana, liljóp hann til annarrar skotgrafar.
Þessu liélt áfram í marga daga. Enrico hafði ekki hug-
mynd um hversu lengi.
Þá fréttist, að Englendingav liefðti rofið varnarlinuna.
Og svo komu skriðdrekarnir.
Enrico hljóp, án ]>ess að hafa fengið skipun um það.
Tlann var einn af manngrúa, sem var á liarða spretti. Sagt
var, að til væru ílutmngabifreiðir, seni ættu að flytja þá
jiangað, sem Englendingar gætu eldci náð til þeirra og
drepið þá. Þegar þeir komu ]iangað, sem bifreiðarnar áttu
að vera, voru ]xer horfnar. Þjóðverjarnir höfðu tekið þær.
Síðan konni spvengjuflugvélarnar. Manngrúinn dreifð-
ist. Menn lilupu hver i sína áttina. Enrieo var ineð flokki,
sem hljóp beint inn i eyðimörkina. Og svo iiurfu skriðdrek-
arnir.
Enrico lét bugast. Ilaim fleygði sér til jarðar og liélt sév
|>ar dau'ðabaJdi.
Nokkuru síðar varð lionum ljóst, að skriðdrekamir
höfðu haidið áfram. Ilann reis á fætur. Ilaiin var aleinn
og enn dauðskellcaður. Hann liljóp nokkura stund, siðan
gelck hann. Undir röklcrið lirasaði hann ura sandliól ofan
í gryfjp. Þegar Iiann reis á fætur, var þar fyrir maður,
sem miðaði á liaim vélbyssu.
VISIR
Enrico rélti báðar hendurnar upp fynir Iiöfuð sér. Ilann
æpti upp bað um. að ékki vrði skotið, — ekki slcotiiN
MaSurinn bölvaði á itölsku. Hann lét byssuna síga,
ósköp hægt. Enrico snökkti, honum létti svo. Hann lét
fallast í sandinn, tók andköf, stundi eins og dýr. Eftir
Iiokkura stund datt honum í hug að spyrja manninn,
Iivað þeii’ ættu til bragðs að taka nú.
„Hér verð eg til morguns,11 sagði maðurinn.
„En ef Englendingarnir koma. Jivað ■þá?‘‘
„Eg ætla að gefast upp, nautið þitt.*“
„Gefast upp?“
„Auðvitað, asninn þinp^ Gefast upp, falla i hepdiu’ Bret-
um. Þá er mér borgið.“
Borgið! Fegrandi bros færðist vfir andlit Enricos. „Eg
.. f— eg ætla líka að gefasl upp!“ sagði hann.
Rino Negri var ekkert likur Knrico, Hann vissi, liyar
haiin var. Rino var menntaður. eklci langslcólagenginii.
En menntun hans átti rót sína að rekja til laumufara um
sikin i Feneyjuni, þröngar götur og liin fornu torg þess-
arar glæstu borgar. Sjö áni gamali kunui Rino að hnupla
hrauðhleif eða fiskspyrðu af vagni gcitusala. Hanu kuuni
lika þá lisl að hrifsa hálsmen úr búðunum við torg hins
heilaga Markúsar eða kventösku og renna sér siðan út í
sikið eins ,og áll. Hann vissi gerla, hvaða lögreglumann
var luyt að telja á að sleppa inanni, eða hverir það' voru,
sem maður varð að snúa sig af með snöru liandtaki, jafn-
vel þótt það kvnni að kosta helminginn af tötralegri skyrt-
unni. Snai’leg athugun á ferðamaimi og' hann vissi, livað
gera skyldi. Hann vissi lika, livaða ferðalanga var unnt
að nálgast með frekju og livaða ferðamenn það borgaði
sig bezt að nálgast með heilögum vfirdrepsskap, til þess
að fá lófafylli af auruni. Já, það lá ekki við, að Rhio sylti,
jafnvel þótt hann væri eiim á báti í Feuevjum. Strákur,
sem var jafn-glúriim og Riuo, var bráðnænmr og fljótur
að læra.
Öðru hverju, fyrsta og aniiað ánð, heimsótti Rino ]xið,
sem eitt sinn hafði verið héiinili bans. Hann vissi elcki
hvers vegna. Ef lil vill var það sama eðMshvötin, seni knjæ
kötl aftur til hússins, þar sem eigandi hans eilt sinn bjó.
A'ð minnsta kosli kom það fvrir annað slagið, að llino
laumaðist frá félögum siuum í þröngar daunillar götiuTi-
ar á bak við Rialto-bríma, út á litla torgjð, sem þar var.
með myndastyttuna. Hann læddist varlega vfir að kráiini.
Ef faðir lians vav ]xir, daúðadrukkinn, var alít i lagi.
Rino re.nndi sér eins og skuggi eftir örmjörri gangstélt
torgsins, og gáði vel í kríiigum sig. Si'fN,m gelclc bann
niður þrepin að k jallaraherlKTgiim. inn iyrir þröskuldinn,
lelt í krlngum sig og sá rakarfcn vætla. inn um veggina,
óhreinindin, köngurlóarvefina, uínlandi krakkana skriða
um gólfið og nýju lcomuia hans pabha, sem stóð hogin
yfir þvollabalamun.
Vera má, að Rino liafi alls ekki séð þetta. Það getur
vel verið, að hann iiafi séð fyrir sér snyrtilega herbergið.
sem hann mundi svo vel, þar sem móðir bans sat á stói
sínum, reiðubúin til þess að taka bann i faðm sér og gæia
við liann. Það var ömögxilegt að ’ríta. Þarna stóð liann
stiuidarkorn, sagði elcki stalct orð, slcipti sér ekici af kröklc-
unum eða nýju konunni lians pabba, ef lúra yrti á hann.
Síðan gekk iiann liægt burt, ncma ef liann lieyrði fótatak
föður síns álengdar, þá var hann horfinn á aucabragði.
Þegar drengur er eins glöggur og Rino, þarf eklci nema
eina e.ða tvær flengingar á stuttri æfi, til þess að kenna
honum, að hann sé óvellcominn, sér í lagi. ef liann liefir
séð móður sína verða fyrir slílcri barsmíð, ag liún beið
bana af því síðar.
. . - ......... , 1
Ætla að mæla
hitann 130 km.
tra jorðu.
Chicago. (U.P.). -— í smíð-
um er hér í landi hitamælir,
sem ætlunin er að skjóta
með eldflaug upp í 130 km.
hæð frá jörðu.
Mælingatæki þetta er elcki
litið, því að það vegur hvorki
meira né minna en 200, ensk
pund og er mjög nákvæmt.
i>aðmun losna við eldfiaiig'
ina, þegar hún nær hámarks-
hæð og svífa til jarðar í falb
hlíf.r en við tækið verður
einnig tengd kríkmyndayél,
sem niim taka myndir á leið-
inni niður.
Dýrafli.
Nokkurir . fiskimenn frá
Kaprí fengu nýlega góðan
afla í nót sína, þótt þeir hefðu
gert ráð fyrir nokkurri ann-
arri veiði, en þeir fengu.
Þegar þeir innbyrlu nótina ,
einn daginn hafði ánetj-
azt í henni silfurborðbúnað-
ur og ýmsir aðrir slcraut-
munir, er mctnir voru á 20
inillj, líra eða um 34 þúsund
pund. Þegar farið var að at-
huga feng þenna nánar kom
í ljós, að muniun þessuni
hafði fyrir slcömmu verið
stolið frá Austurríkismann-
inim, Eldridge Reiniger, sem
búsettur liafði veríð á Kapri
í imdanfarin 20 ár.
ðtilugiir
Danskar og íslenzkar
Margar gerðir.
VÉLA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Ti-yggvag. 23. Sími 81279.
£ £ Surmvb, _ TARZAIM — m
Tar?a.n heyrði til skipstjórans og Siómaðurinn Crimp sog'Si Tarzan aö
tivarf í skuggann, bak viö stórar oliu- hafa sig hægan og fór-á stúfana.
timnar.
„Við erum aö endurhlaða skipið“,
sagði Crimp. „Yið leggjum af stað til
Leopoldville í fyrramálið," sagði skip-
stjórinn.
Lúlli varð skclfdur við þctta, þvi að.
i Leopoldville var lagt fé honum til
höfuðs.