Vísir - 13.04.1950, Blaðsíða 7

Eiititntudagmn-13í apfíi 1950
én ummælum foringja
síns. f»égár tíæ^^mftiTO^t5 nö þeirra irsambandi. við svsmt'
markgreifans nrðum de la Soue^cp' x-ann úpp fiTÍf'
lionum ljós. Frakklaud! Hvorki þetta hertogácteemi né
nokkurt annað! Frakkland!
Antoine dc Lailiéré sagði nú s'tundarhátt: „Nú er ttóg
komið af prádum. ViJjj nionséigneur de Vau 1 x stýðja 5»arð-’
stjQra, verður hatiir að semj a birí ]íað ViS sairívúkiii sítia.
liann heJ'ir að ininnstu kosti niadt djárflega og eg er hon-
vtni þakklaiUr tVÆ' þacii Eii livaShinig snértir.“ og nú va^rS;
svipur elc Æálliércs hafðneskjule.öri en nokkuru sinni,
Þjéðverjar r
streymíi fra
Póllandi.
• /'>' x i
ÞjÖðverjar í Póllandi,''sem
■verða krékilir'þdð&ní; samkv
ákvörðwl, pólsku. stjórtmr-
mnarx eru nú ,að þyrja. ai
vestyr: á báairm. I •

T1* ii iiiiid avm a ðn r
k4»nun2|s
-V- ■ i ?T ■ i i.-'. ’ . . ' v ......; .• - ‘ :u ■
mætíi að. etja hjnum yngri gestanna gegn inarkgreifan-
um, seni hafði þó i fullu tré við hann. Þettá er mikiimenni,
hugsaði Blaise og tók siðan að hugleiða, íivað það murídi
vera, sem gerði de Suxcy að slikum manni. 1 samanburði
við hánn, virtust jafnvel hinir eldti gestanna unglings-
legir og óheflaðir. l?eir voru aðeins gréttar og hrukkóttar
útgáfur frínna .ypgri inanna, höfðú sömu skoðanir og
hleyþidóma..Öe Surey hafði einu sinni verið éihs og þeir,
en hann hafði haldið áfram að vaxa og þroská/.t — }>eir
höfðu staðið i stað. I>að ger’Si gæfuniuninn. Milfilmennska
táknaði áfranihaldandi vöxt og þroska. Ilven'iig þrosk-
úðust menn? Blaise langaði ekki til að svara þeirri spurn-
ingu^ en hann varð skyndiiega sáróánægður með sjálfan
sig. . . . ; ■■ ; j ; ■ . ' f ■■•
„Svo að’þér ætlist til þessaf okkur, að við leggjum árar
í bát?“ þéumaði df la Souche, ,,snúa baki við heiðri vor-
um, hiaupast undan merkjum hertógans, }>egai' hann
þarfnast okkar og auðsýna bófa þeiin lotningu, sem rænir
hann éigaum, af þvi að téður bófi mun ella rsena okkur
eignum okkar? Það getúr kannske hæft kaupmönnum,
c-n svo vill til, að við erunr franskir aðalsmemi.“
Markgreifinn brosti. Hann var fyrir löngu búínn að
ganga úr skugga um, að aðalsinenn og kaupménn voru
líkir að öllu leyti nema því, að aðaksmenn voru meiri
hrokagikkir.
„Eg veit, Iiverir þið cruð,!: tók Iiann til tíiáls. „Hagið
ykkur áns og þið s é u ð Frákkar. l>að yeií trúa mm, að
•n’i IvivC *!lrbií A* m rí 'L»OO Svt »i !C 4> _
auguni eh Fórez-béráð? Þið éruð reiðubúnir tii að kíjúfa
Frakkland vegría hériögans ýkkár og hcraðsink — hleypa
Engletídmgnni aftur á land í Frakklandi, þegar afar ykkar
voru þeir menn, sem stökktu þeim úr latíídi og jSelja Spán-
verjiim súðurbluta landsins. Og svo eruð þið að kalla
ykkur franska aðaismenn! Þarna er allur lieiðurinn
og drcngskapurinn! Drottinn mmn, {>ið megið eiga hann
óskertan mín vegna!“ •'
Blaise mimitist skyndilega atviks, sem gerzfhafði fvrir
tvennur árum. Það gerðist i umsátrinú um Méziéres, þeg-
ar þeir átlu við margfalt ofurefli að etja og Bayard hafði
tekizt að hrinda siðustu innrás keisaralierjanna. Jafnvel
þá'höfðu menn verið farnir að i-æða málefni hertogans
af Bourbon. Höfuðsmaðurinn sjálfur og ýmsir menn hans,
þeiira meðal Blaisc, sátu að kveldverði — ef hægt var að
gefa máltíð úr esskjöti og vatni það nafn — og Bayard
hafði hlýtt á mál manna simia eins og venjulega; Hann
sagði um síðir: „Það get eg sagt, að iandvarnaforinginn
á ekki betri vin en mig. Eg harma raunir hans, en ef eg
á að ráða við mig, hvoruití eg fyigi .... Hlustið á mig.
Eg veit áðeins um tvö húgtök, sem eg trúi á og berst æv-
iníegá fyrir; Guð og Fralckland. Það nægir mér, ómennt-
uðúm manninuni.“ Blaise hafði haft meiri áhyggjúr af
en nokkuru sinm,
„unín ég ekki: héygja mig og ski-íða fyrir konmiginum.
Eg ætla ekíci að fara að dðéríii fjöldans. Mér falla betur
fornai' dyggðir og við þær lield ég og gæti virðingar minn-
ar um leið. Mér er heldur ekkert sárt um líf mitt, ef eg þarf
að leggja það i;sölúriiar.‘‘ Hann lyfti handleggnum. „Herr-
ar nunú', Iivemig s6m allt fer, stend egmeð hertoganum.“
Fleirinaemi fóru að dæmihans. „Og.-eg .... Og eg ...
IJr því að svoná inörg vitni voru viðstödd, þorði enginn
að skerast úr leik, þ»ítt sumir væru ekki ein^ viðbragðs-
snöggir og aðrir. Cr ~
íjehis de í>úi;c\’ háílaði sér af tur á bak á stólnum. Hann
hafði gert sitt ýtnista. Hann liafði ekki augun af Blaise.
llárírí gat séi' tií uríi vál liins unga mánns og var þegar
búinn að fyrirgefa honum. Hann var áðeins tuttugu og
þriggja ára og ekki vár annars að vænta, en að hann stæði
með venzlamömuim sínum ....
Allir störðu á Blaise. Hann sat lireyfingarlaus með
kreppta hfíeta og sá, að allir umhverfis haim liöfðu rétt
upp iiöndina.
Antoioe de LaUiére reyildi að tala rólcga. „Og þú, sonur
ininn?" ■-; :
Blaise \rarð þuri' í kverkúnum. Honum var erfitt um
iuál. Loks sagði hann: „Xei, eg geng ekki á eiða niína við
konung.“
Hánn lieyrði fyrirlitningarkurr umhverfis borðið og
]iorði ekki að horfa ú föður sirín. Hann hafði heldur ekki
séð gleðibjarmann, sem birtist allt í einu í augum de
Surcvs.
7. KAFLI.
Menh vöru búnir að æsa sig svo upp með drykkju og
uniræðum, að litlu munnði, að allt færi í liál. Ungu nienn-
irrnr voru að þvi konmir að Iileypa frani af sér bcizlinu
og drógú ekki lehgur (lul á fyrirlitningu sina fyrir kon-
imgi ög fylgismÖnnum hans. Til þess að firra vandræð-
um ávai*]>aði markgreifimi Antoine de Lalliére, sem hafði
ekki mælt orð, síðan Blaise gaf yfirlýsingu sína.
„Vinm- minn,“ tók liann til máls, „eg vona, að ekki
verði fundið að því, þótt eg taki á mig íiáðir, þegar eg
Iiefi þakkað ]>cr fyrir matinn. Þú og vinir þínir þurí'ið að
ræða fvrirætlanir ykkar. Eg legg upp snemma í fvrra-
málið.“ Svo bætli hann við: „Ef veður leyfir,“ þvi að nú
kom fyrsti gusturirin, sem var undanfari stormsins og
varð þá heldur svalara í salnum.
I>e Lalliéré reis á fætur, án þess að svara lionum einu
orði og fóru þá allir að dæmi hans, tóku ofan og lutu höfði.
Þeir urðu meira að scgja auðmjúlíir á svip — af gömlnm
vána -4 meðan bænin var lesin. Að því búnu byxjuðu
samræður manna á ný.
Blaise gekk til de Surcys. Faðir hans og bróðir virtust
ekki sjá hann og hann leit ekki á þá.
„Eg býð yður góða nótt,“ mælti markgreifinn.
En honum átti ekki að lánast að komast út úr salmim
árekstralaust. Raoul de Verney, svolalegur, ungur aðals-
niaður, varnaði honum vegarins til dyra. Hann var rudda-
Strangar gætúr wi'áa.;;
haföar á því á landamæruh.'..
Vestur-Þýzkalands, að þang-j
áð komi ekki aðrir en þeirj
sem fengio hafa leyfi til aðl
setjast þar að. Einnig er vc|v
á 300 Þjóðverjum frá Tékkó - i
ólóvakíu til hernámssvæð^s
Bandaríkjanna.
VALUR! :
Skemmtifundur
að Hlíðarenda annað!
kvöld kl. 9. — Fjöl-i
mennið. — Skemmtinefndin.
VÍKINGUR!
Knattspymumenn. —-
Meistara-, i. og 2. fk
fundur í kvöld kl. S
stundvíslega í húsi V.R.,
Vonarstræti 4. Fjölmenniö.
Nefndin.
S.B.R. S.B.R.
Æ-fing fyrir konur í
íþróttahúsi Háskólans frá.
kl. 20—21. Mætið tímanlega.
ft /«r.
A.-D. íundur í kvöld kl.
8.30. Síra Magnús Ru'nólfs-
son talar. Allir karlménn
velkomnir
IMTM FYLGQI
hTjngunum frá
Hafnarstræti 4.
Bfnrgsr gerUlr fyrirli(urj«m<l.
fil SÖIu
vikurplötu;
5,
7 og 9 cm. þvkkar.
Guðjón Sigurðsson,
sími 259Ö
I fé. mmm 1”-)% R Z A N «**» 5Í/
LióniS og tigrirsdýrið æddu áfram á
tlótfa sinum undan skúgareldln un.
/Janc. sí'in var alveg í leiS óargadýr-
ahna, lá ‘V--. iíu af óita og skelfingu, og
niátt: /-:5 :,1:V; ):rsera.
En ljónið og tígrisdýrið stmnu ekki
bráðinni, lieldur stukku áfram, yfir
har:a.
Á meðan trylltist skðgareldurinn enn
meir og bar ótt yfir, og virtist ætla að
tortima öllu.