Vísir - 15.06.1951, Blaðsíða 7

Föstudaginn 15. júni 1951
V l S I t-
SOGGOCiOGtiCCaGOaGGCGCiCGCOGCtiGGGnGGCOGCiCCCGCGOGGC!
§ Í
i Leslei Turner White: i
»
ii
ti
# MAGNÚS MARGRÁÐUGI. j
I 1 - |
fcGGCOOOOOOOOCOGGGCtlCCCGCCGGCOCGGGOCGCGGCGCGCC;”
1. KAPITULI.
Uni alla menn, sem farnir eru að rtskjast, mun það svo,
er þeír líta um öxl yfir farinn veg', að þeir minnast ein-
hvers timabils, sem þeir telja liamingjuskeið ævi sinnar.
Það er ef til vill elcki hægt að segja um alla, að þeir kom-
ist upp á einhvern hátind hamingjunnar, en því var að
minnsta kosti svo varið um Tim Prettyman, að er hann
leit um öxl miðaði hann allt við þann tíma, er hann var
yfirslcytta í flota Francis Drake. Það hafði að vísu verið
skotinn undan honum anriár fóturinn og hann varð að
notast við tréfót, en það voru smámunir. Tim lifði i endur-
ininningunni um frægðarljóma liðinna daga. Veitinga-
húsið hans stóð utan í einni Devon-hæðinni, skanunt frá
sjó, og vist var dásamlegt að geta andað að sér hressandi
sjávarloftinu, heyrt' gnauðið í öldunum, og liorft út á
sjóinn, en hvernig sem maður velti þvi fyrir sér, var ekki
hægt að gera sér í liugarlund, að veitingakrá væri orustu-
skip, og það þótt haldið væri tryggð við fornar venjur frá
þeim tíma, er hann var sjómáður og bardagamaður. En
einhvern veginn var það svo, að honum veittist auðveldara
að bæla niður þrána eftir að komast á sjó af nýju, með
því að livítskúra gólfin eins og þilfar á orustuskipi og
íægja látúns, og eiráhöld unz þau gljáðu svo, að það mátti
spegla sig í þeim, og þennan morgun, eins og svo oft áður,
hafði hann haft úr sér ógleðina með því að fægja bjórkollu
úr eir, unz fram gægðust minningarnar um koparlit sól-
setursskýin á hafinu við strendur Spánar.
Þennan morgun hafði honum verið þyngra i hug en
vanalega, enda var komið fram i október — árið 1584 —
og veður orðið kalt og hráslagalegt, og hann sárkenndi
til í vinstrifótar tánum. Þótt verkurinn væri sár gat hann
ekkert gert til úrbóta, þar sem fótur sá, sem um er að
ræða, var sagaður af lionuin fyrir mörgum árum á skip-
inu Pelican, og varpað í sjávarins djúp. Ekkert tjóaði að
nudda gilda tréfótinn með látúnsböndunum, sem skips-
smiðurinn hafði húið til handa honum, — Tim verkj-
aði jafnmikið í hinn hoi’fna lim. — En þó var annar
sársaukinn meiri þessa stundina. Hugsi á svip leit hann
út um gluggann, yfir húsaþökin í Plymouth, og út á sund-
ið. Yfir því var purpuralitur þokuslæðingur, en hægur
vindur stóð af landi og greiddi liann sundur. Ilomtni
varð litið til Nikuláseyjar, dularfullrar á þessari stund,
er þokunni var að létta, glilrandi i skini haustsólarinnar.
Nekkrír fiskibátar voru á sveimi í kringum fjögur gömul,
inikilfengleg skip, sem voru bundin við fetsar, en Tim
gerði sér í hugarlund, að þau væri gripin óþolinSiæði og
vildu líða með útfallsstraumnum út á hina víðu vegu hafs-
ins til nýrra ævintýra. Hvilíkur dagur!! Allt svo liag-
stætt sem bezt varð kosið til að láta úr höfri og sigla til
Indíalanda og klekkja á Filippusi. Og nú var árstið hvirf-
ilvindanna um garð gengin. H u r i c a n o s hafði gamli
Jolin Hawkins kallað þá. Allur í endurminningunni fór
Tim að raula fyrir riiunni sér gamla sjómannavísu, en,
æ, þetta var allt um garð gengið, tími fellibylja og ævin-
týraskeið lífs lians. Hann var ekkert annað en uppgjafa-
sjóliði, sem varð að staulast um á tréfætinum sinum, og
hafa i sig og á með því að vinna kvenna verk. En beiskjan
stafaði ekki einvörðungu af sjálfsmeðaumkun. Ekkert
hinna glæsilegu striðsskipa, sem lágu rotnandi í skjóli
við Iloe, mundu leggja suður á bóginn. Frægðardagarnir
voru liðnir. Elísabet drottning — guð fyrirgefi henni ein-
feldnina — var að reyna að friða spanska drekann. Það
var bundið fyrir hlaupin á fallhyssunum ágætu á herskip-
um hennar, og Drake, — Drake hinn mildi —- sat á þingi
og var hæfileikum lians þar á glæ kaslað af Hawkins.
— Það lá við að Tim fengi slag, er liann hugsaði til
hans, að hann yrði að silja við skrifborð! Ilann var
eftiilitsmaður og gjaldkeri flotans. Tim hraut blótsyrði
af vörum. Flotans, — England átli ekki neinn flota
lengur, sem vert var um að tala. Það voru ekki nema
fáeinir ungir, óþekktir, vaskir menn, sem á bátsskeljum
sínum ögruðu hinum hrokafullu Spánverjum og héldu
þeim í skefjum. — Þetta voru vissulega niðurlægingar-
timar.
En nú var lokuðum hestvagni ekið inn í húsagarðinn
og skröltið kom ónotalega við Tim, sem vildi gjarnan
dveljast áfram á sömu hugsanabrautum og áður. Hann
lét bjórkolhma síga í kjöltu sér, enn að nokkuru á valdi
söniu hugsana og áður, unz skrækróma rödd barst að
eyrum hans, þessi rödd, sem alltaf fór í taugarnar á
lionum meira en nokkuð annað.
„Ti-mo-teus,“ var kallað.
Það var svo sem ekki um að villast hver átti þessa
rödd. Vagninn hafði numið staðar og þegar Tim hoppaði
á trélöppinfti sinni inn i veitingastofuna, var kona hans
að bjóða komumann velkominn, hávaxinn, glæsilegan
mann, en á hælum hans voru tveir erlendir sjómenn,
dökkir yfirlitum, og bártl þeir sjómannskistu mikla, sem
þeir varla gátu valdið.
Þar seín það kom örsjaldan fyrir, að jafn glæsilega
gesti bar að garði sem þennan í Hvíta akkerinu, en svo
nefndist veitingahúsið, reyndi frú Pretlyman að hneigja
sig sem virðulegast fyrir glæsimenninu, en fórst það ekki
betrir en svo, að við lá að hún ryki um koll.
„Við erum yðar auðmjúkir þjónar, lávarður minn, ‘
tautaði hún og leit með viðvörunarsvip lil liins orðlivata
maka síns.
En Tim var eltki í rieinum auðmýktarliam eða dekurs-
skapi. Þar að auki leit komumaður út fyrir að vera Spán-
verji, og fallbyssuskyttunni fyrrverandi var hölvanlega
við alla Spánverja. Hann leit ólundarlega á lliria gild-
vöxnu konu sina, en sköpulag hennar minnti liann jafn-
an á úttroðinn kartöflupoka með bandi um miðjuna, og
sneri sér að komumanni, sem horfðí á hann niéð hroká-
svip.
Tim bjóst ósjálfrátt til að sýna gestinum tilhlýðilega
stimamýkt, en áttaði sig í tíma. Fari í heitasta, ef liarin
færi að draga niður fána sinn til að lieilsa fjárans út-
lendingi, og ekki var að vita nema þetla væri bölvaður
svallari og kariske njósriari í þókkaböt. Tim virti marin-
inn fyrir sér. Maðurinn var með fjaðrahatt á liöfði og
undir lionuin sá á grænleita hárkollu. Skcgg lians var
klippt oddmjótt og litað að meginlandslizku. Tim hugs-
aði sem svo, að líldega bæri hann í þao ilmvatn! Jakk-
inn var stuttur, úr skarlatsrauðu flosefni, en kraginn úr
loðskinni, en undir jakkanum bar maðurinn skrautvesti.
Harin var ákaflega limalangur og vár klæddur silkisokk-
uin. Hönd mannsins hvíldi á giinsteinaskreyttum sverðs-
meðalkafla, en i lrinni hélt liann á vásaldútspjötlu. ilm-

M*vtjs uffa ta-
satín
Kaupi gu!l og silfsr
GARÐUR
BarSaatrætl 2 — Siml JTBBk
Minningarspjöld
Krabbameinsfél. ReyJcjavtkur
fást l Verzl. Remedia Autt-
urstrœti og skrifstofu EUt-
og hjúkrunarheimUUtnt
Grundar.
Ms. Herðubreið
austur um land til Siglufjarðar
hinn 20. þ.m. — Tekið á móti
fiutningi til Hornafjarðar,
Djúpavogs, Breiðdalsvíkur,
Stöðvarfjarðar, Mjóafjarðar,
Borgarfjarðar, Vopnafjarðar,
Bakkafjarðar, Þórshafnar,
Raufarhafnar, Kópaskers og
Flateyjar á Skjálfanda árdegís
á morgun og á mánudag. Far-
seðlar seldir á þriðjudag.
til Skagafjarðar- og Eyjafjarð-
arhafna hinn 21. þ.m. — Tekið
á móti flutningi til Sauðárkróks,
Hofsóss, Haganesvíkur, Ólafs-
fjarðar og Dalvikur á mánu-
dag og þriðjudag. — Farseðlar
seldir á miðvikudag.
l e Surrcuqh* — TARZAAI — ss3
Eftir því sem hnífsblaðið liné og
féll, bergmálaði loftið af sársauka- og
reiðiöskrum ljónsins.
Þeir d’Arnot og Cbiram horfðu hug-
fangnir en skelfdir á þennan tryllings-
lega leik, sem lauk mcð dauðastunum
Núnia.
Ljónið ætlaði að snúa sér við og
ráðast gegn Tarzan aftur, en það var
broti úr sekúndu of seint.
Tarzan fleygði sér nú á bak liins
risavaxna Núma og nú var sem af
hnifi hans gneistuðu eldingar.