Vísir - 04.08.1951, Blaðsíða 7

Laugardaginn 4. ágúst 1951
Leslei Tumer Wiiite:
42
MAGNUS MARGRAÐUGI
KSSOOÖÍÍCaOOOOöOÖOÖOÍSOOOOOOiXiOOÍJOÍÍOÍSOOOOOOOOCSOOOí
Magnús sá fram á, að tilganglaust mundi að deila um
þelta og spurði:
„Stendur brennan lengi?“
„Aðeins nógu lengi til þess að sálin lireinsist af allri
synd. En þó má stytta þessa kvalastund. Af sinni óumræði-
legu mildi býður Páfastóllinn að nýju miskunn, hverjum
þeim trúviilingi, sem játar sök sína og friðmælist við
kirkjuna. I þessum góða tilgangi mun tveir bræðra minna
fylgja þér að staurnum og leitast við að tala um fyrir
þér, svo að þú takir ákvörðun þér til bjargar.“
„Mér til bjargar? Ilvernig þá?“
Munkefnið brosti góðlátlega.
„Ef þú tekur þessu umburðarlyndi með þökkum, verður
þú kyrktur við staurinn, og lcemst þú þannig hjá þvt að
vera brenndur og að kveljast líkamlega langa stund og
bjargar sál þinni frá að brenna um alla eilífð í Vítis efdi.
Er ekki þetta óhrekjanleg sönnun guðlegrar miskunnar?“
Þegar engu var svarað tifaði legbróðirinn burt. Magn-
ús hnipraði sig saman í myrkrinu og hugsaði um það,
sem honum hafði verið sagt. Um eitt gat hann vei'ið viss.
Fyrir honum — og Tim — var öllu lokið. Jafnvel þótt
hann játaði nú, mundi hann aðeins fá kyrkingaról að
launum, og tælufæri til að deyja við barm kirkjunnar, ef
svo mætti til orða taka.
I aðra röndina var einhver kaldhæðni — og glettnibrag-
ur á liinu ömurlega viðhorfi og hann hló, eins og móðiu’-
sjúk kona, þar til svefninn tólc hann í liknararma sína.
11. KAPÍTULI.
Klúkkan fimni næsta morgun komu tveir munkar inn
í klefann til Magnúsar og leystu af honum blekkina og
færðu hann i skikkjuna, sem var úr grófgerðu efni og
líkust illa gerðri náttskyrtu. Annar múnkanna setti húfu
með túrbanlagi á höfuð honum. Húfan var gerð úr pappa,
sem á var hmdur grófur strigadúkur, er var gulleitur,
eins og skikkjan, en húfan „skreytt“ með brennandi blys-
um, eldtungum og rauðum krossi. Logatungurnar teygð-
usl upp og átti það að tákna, að sá, er bæri húfuna, skyldi
verða brenndur á báli. Kaðli var nú brugðið um háls
Magnúsi, en hinum endanum brugðið um úlnliði hans.
Grænu kerti, séin ekki hafði verið kveikt á, var stungið
í hönd hans, og var hann svó leiddur út í klausturgarð-
inn, þar sem fyrir voru fimm eða sex menn, og biðu þeirra
sö'viu örlög. Magnús svipaðist aðeins um eftir Tim, og er
hann kom auga á hann, einfætlinginn gildvaxna, svo
„skrýddan“ sem hann var sjálfur, gat liánn ekki varizt
þvi að reka upp hlátur, og er þeir höfðu heilsazt, skipt-
ust þeir á gamanyrðum, félagarnir, furðu hrcssir, eftir
allar hörmungarnar, og glaðir vfir að hafa liitzt og geta
sagt hvor öðrum, að þeir hefðu ekki búgazt látið. Tveir
kuflklæddir fantar reyndu að þagga niður í Tim, en
hann æpti:
„Til helvítis með Filbppus konung, — lifi Beta drottn-
ing!“
Fangarnir voru nú leiddir að hliðinu og Magnús fór að
virða hina fyrir sér, er mönnum var skipað í fylkingu.
Næst honum var ung stúlka, fráieitt. yfir sextán ára,
dökk á hörund og benti það til, að hún væ'ri a£ Mára-
ættum. Herðar hennar voru signar og skældar, og Magnús
ályktaði, að hún mundi hafa sætt hinni hrottalegustu með-
ferð í pyntingaklefanum. Á húfu hennar teygðust eldtung-
urnar niður og benti það til, að hún hefði kosið kyrk-
mgu við staurinn heldur en að vera brennd lifandi. Fyr-
ir framan hana var maður mikill vexti, krúnurakaður,
og benti það til, að hann væri prestur, þótt hann bæri
nú skikkju trúvillings. Magnús gat ekki gert sér í hugar-
lund, hvað gat hafa valdið því, að hlutskipti han§ varð
slíkt sem þetta. Varir maimsins hrpyfðust eins og hann
væri að þylja bænir, en ekki varð ótta vart í svip hans.
Áður en Magnús gæti virt fyrir sér hina, nánara, var
s'kipað svo fyrir, að af stað skyldi haldið. Fyrir fýlk-
ingunni var borinn hinn mikli, græni la’oss Páfastóls-
ins, vafinn dökkri slæðu, en þar næst gengu nokkrir
munkar úr sankti Péturs reglunni og kyrjuðu sálma,
en á eftir þessmn stríðsmönnum kirkjunnar gengu fjór-
ir kirkjuþjónar og báru gullofið skarlatstjald, til skýlis
prestinum, sem prédika átti og bar hið vígða brauð, en
á undan honum gekk hringjarinn. Þá voru enn munkar
nokkrir. Hverjum fanga fylgdu tveir munkár. Hinn liá-
vaxni og krúnurakaði maður var látinn ganga fremst-
ur fanganna. Hann var ekki ögrandi á svip, en hinn ein-
arðlegasti, og þegar munlcar þeir, sem fylgdu lionum,
lögðu að honum að játa á sig sakir, hóf hann rödd sina og
þuldi bænir á latínu, svo ekki heyrðist til þeirra.
Næst honum kom hin unga mær og urðu fylgdarmenn
hennar að styðja hana, þá kom Tim Prettyman og buldi
í steinlagðri götunhi í hvert skipti, sem hann stakk við tré-
fætinu, og lét skanunirnar dynja á fylgdarmönmun
smum:
„Haldið ykkur saman, spænsku vesahnenni!“
Magnús gat ekki annað en dáðst að hugrekki Tims,
og hugsaði um hvort hann mundi geta komið fram af
jafnmiklu hugrelcki og Tim, er á aftökustaðinn kæmi.
Þegar á borgartorgið kom, gekk fylldngin i hring á
torginu, og gat Magnus nú virt fyrir sér þann hluta fylk-
irigarinnar, sem á eftir honum fór. Á eftir föngunum
gengu lögreglumenn og hermenn með glítrandi atgeira,
þar næst var borinn fáui Rannsöknarréttarins, en á eftir
honum riðu dómararnir á múlösnum með sorgarslæðum.
Var nú lialdið til torgsins fyrir framan dómkirkjuna,
þar sem reistir höfðu verið tveir gríðarsíórir gálgar.
Þetta minnti Magnús á stórkostlegt leiksvið. Beggja
vegna voru upphækkandi békkir, fyrir fangana óg
efstu bekkirnir ætlaðir handhöfum hins „veraldléga rétt-
lætis.“ — Fylgdar- eða gæzluiriennirnir settust sína á
hvora hlið Iiverju fórnardýri. Á gálgapallinum andspænis
föngunum hafði verið komið fyrir einskoriar altari og
voru þar stólar fyrir dómara rannsóknarréftarins, sem
biðu þar til hver fanganna um sig var lcominn á sinn stað.
Hinn græni kross var lagður á altarið með hátíðlegum
tilburðum, kveikt á lcertum og glóð setf í reykelsiskerið
óg méðan reýkinn lagði upp úr kerinu var messa surigin.
Magnús óskaði þess að öllu hjarta, að þessum kirkju-
legu serimóníum mætti sem fyrst verða Íokið, og hafizt
handa um að hefja hinn grimmilega eftirléik og leiða
til hraðra lykta, en hann komst fljótt að raun um,
þáð var með ráðnum liuga gert’ að allt var dregið á lang-
inn, og hann minntist þess, sem legbróðirinn ungi hafði
sagt, að athöfnin væri aðvörun til hinna trúuðu, svo að
Athu«jun áfeng-
islaganna.
Nefnd sú, er dómsmála-
ráðherra skipaði á sínum
tíma til þess að endurskoða
áfengislögin, mun skila álits-
gerð seint á þessu ári.
Hefir nefndin haldið all-
marga fundi, og var í fyrstu
talið, að unnt myndi að sldla
áliti fyrir 1. sept. n. k., en
bæði hefir yerkið tafizt
vegna veikinda néfndar-
manna og eins hefir það
reynzt erilssamara óg rini-
fangsmeira en talið var í upp-
liafi.
I nefndinni eiga sæti þessir
íriétín: Gústaf A. Jónasson,
skrifstofustjóri í stjórnarráð-
inu, formaður, Ólafur Jó-
hannesson prófessor, Jóhann
G. Möller forstjóri, Pétur
Daníelsson liótelstjóri og
Biynleifur Tobiasson lófeng-
ismálaráðunautur.
Flouorcent
Saumavélalampar
Útidyralampar
Þvottahúslampar
Eldhúslampar
Baðlampar
Forstofulampar
Gangalampar
VÉLA &
RAFTÆKJAVERZLUNIN
23. Sími 81279.
Btúúdúr
og milliverk.
C f£. Sitmufkéi
l>ú aftur hinum fagra ghnstein, eiiis
og þú hefir lofað.“
Tarzan svaraði aS Otamu gæti tekið
hann hvonær, sem hann óskaði, því
þau girntust hann ekki.
Ghiram var þó á öðru máli. Hann
kallaði til Tarzans, að liann skyldi
engu lofa um það.
„Helen,“ hrópaði nú Warrick undr-
andi, „crt þú komin hingað! Og þú
líka, Chiram!“ Hann var nndrandi.
Meien Kynnu nu larzan lynr warr-
ick ög slcýrði honum frá leitinni, sem
gérð liafði verið eftir honuni.
Þá tók Otamu til máls: „Nú skilar