Vísir - 10.11.1951, Blaðsíða 7

Laugardaginn 10. nóvember 1051
V I S I R
/. S. Fteteher :
Lausnargjald Lundúnaborgar.
£a$a um eiturbtftlara.
14
Þaö birti yfir ásjónunni á forsætisráöherranum. Þó hann
•væri stjórnmálamaður þótti honum vænt uni vísbendingar
frá öðrum. „Þetta er góð hugmynd,“ sagði hann, — „þakka
yður fyrir! Eg fer inn undir eins og skrifa honum nokkrar
lmur, og þá lítur liann vonandi inn til mín þegar-hann
kemur úr réttinum á morgun.“
Lesbia spurði, að því er virtist án samhengis við það
sem Chenery var að tala um, hvort honum væri alvara að
tó-ka heimboðinu, sem hann hafði sagt henni að hann liefði
fengið frá Vespucci.
„Já, eg hef hugsað iiaér að gera það.“
„En þetta er gerókunnugt fólk?“
„Satt er það. En eg borða svo oft miðdegisverð með ó-
kunnugum. Eg geri ráð fyrir að hér verði einhverjir ó-
kunnugir í kvöld líka?“
„Nei, hingað koma aðeins fimm gestir, auk þín, og þú
þekkir þá alla —- sá er munurinn. Og þó að þú hittir ó-
kunnuga þar sem þú kemur þá þekkirðu allajafna hús-
bændurna. En þarna þekldrðu engan.“
„Þeim mun skemmtilegra. Maður getur fengið sig full-
saddan á þeim sem maður þekkir.“
„Þetta fólk getur verið anarkistar.“
„Það getur vel verið,“ svaraði Chenery hugsandi.
Lesbia horfði á liann. „Sagðirðu að unga stúlkan væri
falleg?“
„Ljómandi falleg. Yndislegt vaxtarlag, fallegt hár,
falleg augu, töfrandi bros, — verulega heillandi stúlka.“
Lesbia virtist hugsa sig um. „Jocelyn,“ sagði hún loks-
ins, „kannske er þetta anarkistahreiður og kannske er
ungfrú Vespucci það sem kallað er ginnibeita, — annað
eins hefir nú heyrst.“
„Já, í skáldsögunum. En eg hefði gaman af að upplifa
það i raun og sannleika. Það er ástæðan til að eg er svo
fíkinn í að taka þessu boði. Jú, eg held eg fari.“
„Eins og þér þóknast. En þú mátt ekki kenna mér um
ef illa fer. Eg mundi aldrei liætta mér inn í hús til fólks,
sem heitir nöfnum, eins og þau væru í hlutverkaskrá úr
leikhúsi.“
„Frænka hans sagði að hann væri visindamaður,“ sagði
Chenery.
„Mér er sama hvað hann er. Eg vildi óska að gamli sið-
urinn væri enn i gildi, að menn hefðu þjóninn sinn með
sér þegar þeir færu í samkvæmi.“
„Hvað er nú þetta — hvers vegna?“
„Þá gætir þú haft Jannaway með þér. Hvað veist þú
nema þú lendir í einhverri hættu?“
Nú kom forsætisráðherrann aftur. Hann néri saman
lófunum og var hinn ánægðasti. „Eg er búinn að skrifa
Blackford,“ sagði hann. „Hann er duglegur. Þökk fyrir
ráðlegginguna, Chenery.“
3. KAP. 1 VILLA FIRENZE.
Chenery hvarflaði ekki frá þeim ásetningi sínum að
eta miðdegisverðinn hjá Vespucci. Þó ekki væri annað
þá langaði hann til að komast á snoðir um liver þessi mað-
ur væri, sem var með töskurnar, sem merktar voru V. C.
Fíederdale.
Hann fékk sér leigubifreið að St. Johns Wood, en lét
hana nema staðar spölkorn frá Villa Firenze. Hann vildi
ganga síðasta spölinn til þe;s að geta athugað húsið áður
en hann hringdi dyrabjöllunni. En þarna var svo mikið
af slórum trjáin í kring að hann sá lítið annað en nokkra
reykháfa og svo vindhana á mæninum. Iiurðin var með
fallegum lömum úr messing og yfir lienni stóð orðið
SALVE (velkominn). En annars var ekkert við þetta hús
frábrugðið húsunum í kring. En Chenery var alls ekki
viðbúinn þeirri sýn, sem hann sá þegar liann kom á þrösk-
uldinn hjá Vespucci.
Hann kom inn í vetrargarð, voru þar rósir annars veg-
ar við ferhyrndan grasteig, mýkri og grænni en hann liafði
nokkurn tíma séð áður. 1 einu horninu stóð stór álmur og
á miðjum teignum ofurlítil laug með fallegum gosbrunni
í miðju. Allt í kring voru blóm, blóm með allskonar litum,
og rósirnar fylltu loftið sætum ilm. Húsið virtist vera
gamaldags og lágt undir loft. Það var eitthváð sveitalegt
við það. Þegar hann fór inn á eftir nettri stúlku, sem hafði
komið til dyra, sagði hann við sjálfan sig að hvergi í Lon-
don hefði hann séð liús, jafn töfrandi og þetta.
Stúlkan fór með hann gegnum lágt anddyri inn i stofu
með glerhurðum, en þaðan sást út í garðinn. Chenery
horfði hugfanginn kringum sig. IFann liafði komið í mörg
íburðarmikil nýtízkuhús í London, en ekkert þeirra hafði
heillað liann eins og þetta. Yndisþokki livíldi yfir öllu, eitt-
hvað sem ómögulegt var að lýsa, en samt var þarna. Þessi
rólega, stóra stofa með útsýn yfir garðinn var eins og
kjörin til þess að sitja i henni á sumarkveldi og láta sig
dreyma. Allt sem þarna var innanstokks voru úrvalsmun-
ir, — ævagömul silkifóðruð húsgögn, skápar fullir af
sjaldgæfu postulíni, fallegar vatnslitamyndir á veggjunum
-- allt fegurð og skraut. Og allstaðar voru blóm og i'ósa-
ihnurinn þarna inni var engu minni en frammi í vetrar-
garðinum.
„Hei’ra Chenerv, veitist mér sá lieiður að bjóða yður
velkominn?“
Chenery sem slóð og var að dáðst að umhverfinu, leit
við undir eins og hann lieyrði kveðjuna. Forviða hoi’fði
hann á mann, sem sat í einkennilegum sjúkrastól. Honurn
hafði verið ekið inn í stofuna af sömu stúlkunni sem hafði
hleypt honum inn. En nú gleymdi Chenery alveg umhverf-
inu, — hugur hans var allur kringum húsbóndann.
Chenei-y var alveg eins hissa á að sjá Yespucci eins og
liann liafði áður vei’ið er hann sá heimilið. Eiginlega hafði
liann aldrei reynt að gera sér í liugarlund hvernig þessi
ítali liti út, — hann hafði liugsað sér að hann væri eins
og fólk í ítaliu er flest. En maðurinn sem hann horfði á
núna, var andlistfríður, en líkaminn allur vanskapaður.
Hann var á a'ð gizka 45 ára, með herðakistil og að þvi er
virtist vantaði á hann neðrihluta búksins. Hann var skraut-
lega klæddur frá rnitti og upp úr, en að neðanverðu var
silkidúkur breiddur yfir hann og liuldi allan stólvagninn.
Manni gat ekki fundist annað en þessi maður væi'i aðeins
fallegt höfuð og vesæll líkami. Chenery tók sérstaklega
, eftir liöfðinu. Það var stórt í lilutfalli við kroppinn, ennið
mikið, andlitið sporöskjulagað, nýx-akaður var liann og
hörundið eins og gamalt fílabein. Augun hvöss og leiftr-
andi, nefið beint og þunnt, kjálkarnir stórir og þunnarvar-
ir. En þegar Chenery rétti lionurn höndina lcom alúðlegt
bros á andlitið.
„Mér þykir leitt að geta ekki staðið upp, lierra Chenery,“
sagði liann, og röddin var jafn hrífandi og brosið. „En þvi
Ovænlegar horf-
ur á SiglufirðL
JVefntl rteðsB' eiffi
stgémÍMseB.
Að undanförnu hefur dval-
ið hér syðra nefnd manna,
kosin af bæjarstjórn Siglu-
fjarðar og með bæjarstjór-
ann, Jón Kjartansson, og for-
seta bæjarstjórnar, Bjama
Bjarnason, L fararbroddi ti!
að ræða vandamál Sigluf jarð-
arkaupstaðar við ríkisstjórn-
ina.
Nefndin telur atvinnu-
ástand og horfur nxeð slikum
eindæmum, að ef ekki verði.
ráðin bót á þegar í jstað,.
komi til neyðarástands þar á
staðnum og íbúarnir flykkist
burtu í aðra landshluta að>
leita að arðvænlegri atvinnu.
Sildveiðin hefir nú brugð-
izt í 7 ár samfleytt þar
nyrðra, atvinnuleysi er mik-
ið og hagur bæjarfélagsins er
slíkur, að bæjarsjóði er unt
megn að leggja fram fé til!
atvinnuaukningar. Yelta
flestra verzlana liefir mink-
að til muna, kaupgetan hjá
almenningi sára lítil, tekjur*
hafnarsjóðs minni en ætlað
var og þar af leiðandi ekki
liægt að vinna að hafnar-
framkvæmdum svo teljandi
sé. Taprekslur hefir orðið á
sildarvei’ksmiðju bæjarins og
skortur er oi'ðinn a rafmagni:
svo nauðsyn ber til viðbótar-
virkjunar. /
Nefndin hefir borið franx
ýmsar tillögur til úrbóta, xn.
a. að verulegt fé fáist til
hafnai'framkvæmda, að kom-
ið verði á stofn mikilvirku
lxraðfrystihúsi i húsakosti
Sildai'verksmiðja riliisins, a??
I Sildarverksnxiðjurnar verði:
starfræktar lengur ár hvert
en nú er, að bátakostur Sigl-
firðinga verði endurnýjaður
og aukinn, og loks að tunnu-
verksmiðjan á staðnum verði
starfrækt einnig á veturna
með fullum afköstum.
KAUPHOLLIN
er miðstöð verðbréfaviðskipt-
anna. — Sími 1710.
c a. Sun’tufhi! _ TARZAN
mt
Tarzan t.ólc nú að klifa upp naer lóð- „Hér er silla, og liéðan er gangur,“ „Komdu, Betty,“ kailaði Tarzan, „eg Tarzan kom stúlkunnl fyrir - á sill-
réttan hellísvegginn, en það var érfitt. kallaði Tarza.n niður til hinna. skal bera þig upp á sillúha.“ unni, en hvarf síðan niður aíi sælia
West.