Vísir - 16.02.1952, Blaðsíða 7

Laugardaginn 16. febrúar 1052
V I S I R
r
32

»9
ÖO
„Hann kom hérna um kvöldið, herra — og hótaði — að
ganga af yður dauðum.“
„Jæja, hann hefir þá verið drukkinn í meira lagi, ha, John?“
„Drukkinn var hann, en ekki svo drukkinn, að hann vissi
ekki vel hvað hann sagði. Hann var með tvær einvígisskamm-
toyssur, og vildi óður og uppvægur ríða heim til yðar, og knýja
yður til þess að heyja við sig einvígi. Til allrar lukku var mark-
greifinn hér —“
„Þér eigið vitanlega við Twiley markgreifa.“
„Já, eg efast ekki um, að Ralph mundi hafa framkvæmt hót-
un’ sína, ef márkgreifinn hefði ekki komið í veg fyrir það.“
„Ætlið þér að telja mér trú um, að Twiley markgreifi hafi
raunverulega komið í veg fyrir, að hánn færi?“
„Það gerði hann.“
„Segið mér gerla frá þessu, John.“
„Nú, jæja, frændi yðar kom hér, krafðist þess að fá að fara
upp til markgreifans, en er þangað kom veifaði hann skamm-
byssunum, hótaði að ganga af yður dauðum, og fór fram á,
að markgreifinn færi með honum og yrði einvígisvottur.
Markgreifinn neitaði, — fyrr en þeir hefðu skálað — og með
því að fá Ralph til að drekka, gat hann afstýrt þessu, því að
hann þurfti ekki mikið til viðbótar til þess að verða út úr
drukkinn og hjálparvana. Þar næst var Ralph háttaður ofan
i rúm og þar svaf hann á annað dægur. Þér eigið því Twiley
markgreifa að þakka, að allt fór sem bezt var kosið.“
„Þetta er furðulegt, John,“ tautaði Sam.
„En fleira furðulegt átti eftir að gerast, lávarður minn.
Þetta gerðist í vikunni sem leið, en í morgun — áður en menn
voru risnir úr rekkju — kom lafði Scrope hingað ríðandi og var
mikið niðri fyrir. Eg hafði þotið niður, þegar eg heyrði hófa-
dyninn. ,,Ó, John,“ sagði hún, „lofið mér að koma inn, og skrifa
bréf.“ Vitanlega var ekkert því til fyrirstöðu. Hún var mjög
áhyggjufull og í hugaræsingu, vesalings konan, og öll grát-
bólgin. Eg færði henni blek, penna og pappír, og svo skrifaði
hún nokkrar línur og bað mig að afhenda yður bréfið, með
leynd, og ekki neinum öðrum. Og hér er það.“
Sam veitti því þegar athygli, að bréfið var ekki dagsett.
Það var auðsjáanlega skrifað í mesta flýti.
„Ó, kæri Sam, gerðu það fyrir mig að hitta mig í
skóginum klukkan fimm, því að eg þarf nauðsynlega
að tala við þig um það, sem eriginn má vita, ekki einu
sinni Andromeda. Sjálfs þín vegna og mín verðurðu að
----koma. Eg verð komin klukkan fimm og bíð þangað til
þú kemur. ------ C e c i 1 y.“
Sam braut saman bréfið og stakk því í vasann og horfði því
næst framan í John, sem var mjög hátíðlegur á svipinn.
- „Þér hafið þekkt lafði Scrope lengi, John?“ sagði hann með
spurnarhreim.
\ „Frá þvíihún var lítil telpa, lávarður minn. Hún var elsku-
legt barn og hamingjusöm var hún, þar til hún misti foreldra
sína, en eftir þáð varð hún að þræla hjá frændfólki sínu, en nú
er hún mikilsvirt aðalskona — og þó hefði kannske verið betra,
ef hún hefði ekki gifst.“
„Laukrétt,“ sagði jarlinn, „laukrétt, John, og þó byrjaði
þetta vel, — Ralph og hún urðu ástfangin hvort í öðru, og allt
virtist ætla að fara vel.“
„Já, lávarður mi'jn, Ralph var efnispiltur, en það var fáðir
bans, Julian lávarður, sem kenndi honum að drekka. Frændi
minn var þjónn á heimilinu, og hann var margsinnis vitni að
því að faðir hans knúði hann til að drekka, þar til hann var
ekki með sjálfum sér. Ef það hefði verið vilji forlaganna, að
Julian lávarður hefði verið myrtur fyrr, hefði kannske allt
farið öðru vísi.“
„Já, það var ekki von að vel færi — þegar drengurinn átti
slíkan föður.“
í þessum svifum kom Standish inn og enn með ölkolluna í
liendinni.
„John, hver er þessi skartbúni heiðursmaður með svarta
vangaskeggið — hann er klæddur grænum jakka?“
„Það hlýtur að vera herra Bellenger, herramaður frá Lund-
únum, vinur markgreifans.“
„Vinur markgreifans,“ sagði Standish éins og við sjálfan sig,
„skrýtinn fugl þetta —“
Og svo bætti hann við og beindi orðum sínum til jarlsins:
j. >.Og nú, jarl minn, ölið er af könnunni — og kannske ættum
ýið að korría ökkur af stað.“
XVI. KAPITULI.
„Danni1* eg Shrig koma til sögunnar.
„Sam, kæri vin,“ andvarpaði Standish, er þeir höfðu riðið
Íöturhægt langa stund, svo að honum veittist orðið erfitt að
■■■ ■■■
láta hest smn fara stöðugt-á hægagangi, „hví þurfum við að
Skríiða áfram sem sniglar — og svo er eins og þú hafir mist
málið í þokkabót." _ :
|! „Eg vab’að .Húgsa'xííh sitt af ;hyerju,“ sagði.Sam.
„Já, jiað var eg líka -- og eg‘hafði komiztí að niðurstöfeu um,
að ef við ættum að komast til Lewes í dag væri bezt fyrir okkur
að spretfa úf spori\ aefcíninnsta ikosti láta klárana broljjta. Og
í öðru lagi héfi eg sannfærst um, að það er eitthvað iílt í að-
sigi.“
„Og hvað skyldi það svo sem vera?“ spurði Sam hinn róleg-
asti.
„Sá í græna jakkanum með hliðarskeggið lá á hleri og veit
því að við ætlum til Lewes — og undir eins og hann hafði
komist að raun run það steig hann á bak hesti sínum og reið
eins og fjandinn væri á hælum hans. Eg hefi illar bifur á
þessum náunga, — þessum vini Twileys markgreifa.“
„Vinur markgreifang, já,“ sagði Sam og kinkaði kolli.
„Twiley virðist nýlega hafa lagt sig í líma með að koma í veg
fyrir, að eg yrði skotinn til bana.“
Og Sam sagði Standish frá, því, sem John gestgjafi hafði
sagt honum.
„Svei, svei, ekki er allt gull sem glóir, segir máltækið, og
annað: Brennt barn forðast eldinn. Hvorttveggja vert að
muna. Spurningin er aðeins: Hvern þremilinn er Twiley að
brugga?“
„Nei, spurningin er þessi: Af hverju vill Ralph ganga af
raér dauðúm?“
„Svarið er það, að hann er fullur dag hvern frá morgni til
kvölds —• og þetta er drykkjumannsraus — og annað ekki.“
„Kannske þú hafir rétt fyrir þér, Harry, ef til vill er hon-
itm ekki sjálfrátt, veraslingnum.“
„Það vill fara svo stundum, þegar menn gefa sig Bakkusi
á vald — en hver þremillinn —?“
Standish þagnaði skyndilega, því að uþp hæðina á móti
þeim kom maður ríðandi og knúði hest sinn sífellt sporum og
beitti auk þess óspart keyrinu, og allt í einu, án þess að
hægja á sér, sveigði hann til hliðar, en hesturinn tók undir
sig stökk yfir limgirðingu og á næsta andartaki voru þeir
horfnir, hestur og reiðmaður.
„Þetta hlýtur að vera brjálaður maður,“ sagði Standish.
„Já, eða drukkinn,“ tautaði Sam.
„Það getur svo sem vel verið.“
„Tókstu eftir hestinum hans?“
„Hann var grár, en reiðmanninn þekkti eg ekki, enda fjar-
lægð nokkur, en — það skyldi þó aldrei —“
Hann þagnaði skyndilega og var nú Standish orðinn eins
þungbúinn og Sam — það var eins og glaðlyndi hans hefði
fjarað út í einni svipan.
Ekki minntist Sam einu orði á bréfið frá Cecily, en hann var
staðráðinn í að fara ti| fundar við hana, hverjar sem afleið-
ingarnar yrðu — og fara einn.
Þegar þeir ltomu til Lewes var þar mikið um að vera, eins
og jafnan á markaðsdögum, en síðdegi þetta var eins og and-
rúmsloftið væri allt annað en vanalega, það var eins og eitt-
hvað lægi í loftinu, og það lagðist í Standish, að þeir félagar
myndu ekki eiga von á góðu.
„Það virðist sannarlega vera margt um manninn hér í dag,“
sagði hann og var honum sannast að segja ekki rótt, er þeir
stigu af baki.
„Þú hefir satt að mæla,“ sagði Sam og kinkaði kolli. „Og
wflíwuvuvmuvvwwuwwvi'
BRIDGEÞATTUR
Dulrænav
p í’ hí.
Eftirfarandi spil var spilað
í meistarakeppni í bridge í
Kaupmannahöfn og sýnir það,
að jafnvel meisturunum geta
verið mislagðar hendur. Þetta
spil var spilað á 20 borðum, en
á engu borðinu voru sögð
grönd, sem þó er bezta spilið,
eða það, er gefur flest stig. Á
aðeins þremur borðum var sagt
alslem og þá í lit. Á tveimur
í laufi og einu í tigli, þar sem
Norður hafði sögnina. Austur
var gjafari og báðir í hættu.
A Á, 6, 4
V Á, 9
♦ Á, D, 8, 5, 4, 2
* 10, 6
K, 10
V 8, 7, 5, 4, 2
♦ 10, 7, 3
4» 9, 8, 7
N.
V. A.
S.
A D, G, 8, 7, 5, 3, 2
V K, G, 6
♦ G,
* 5, 4
A 9
V D, 10, 3
4 K, 9, 6
* Á, K. D, G, 3, 2
Spilið sjálft þarf ekki mikilla
útskýringa við, en þess er getið
hér til gamans, svo bridgeunn-
endur geti spreytt sig á því að
bollaleggja, hvernig þeir. hefðu
/iljað haga sögnunum. Á fimm
aorðum komst- sognin í 6; ým-
st í tígli eða laufi, en á sjö
borðum vöru spiluð 3 grönd og
íátið þar staðar numið. Á ginu
borði fekkst sæmileg útkoma
vegna þess, að Austur spilaði
6 spaða og fór 6 tvöfaldað;
niður. Á einu borði spiluðu
Norður og Suður 4 tígla og var
það talið einna lakast, þar sem
ekki náðist „game“ á þessi
sterku spil.
Hefnd Ónnu Walker
Framh. C
, _ , ‘ ,T
Serjeants Hutton í Golds-^
borough), og undir öllum rétt-f
arhöldunum hefði -sér fundist-
andrúmsloftið þyngjandi og:
eins og eitthvað hefði óhugnan—
leg áhrif á alla. — Hinir á-'
kærðu voru sekir fundnir og
teknir af lífi. — Conan Doylejr
segir, að svo óhrekjandi sann-
anir hafi verið lagðar fram, acf
erfitt mundi að leggja fram..
nokkrar sannanir í máli jafní
óhrekjanlegar og í þessu, og'
ætti það, sem þarna gerðist ac$
geta sannfært hvern mann,’
sem ekki fyrirfram dæmir allar
slíkar sannanir ómerkár, uú
það, að menn halda einstak-
lingseinkennum sínum ■ ef tip
dauðann, og það er ekki órjúf-
andi veggur, sem aðskilur okk-
ur frá þeim sem látnir erm
,,Þá nótt kont rö&inn
að mér
Viðvörun,
sem ekki var skeytt.
Hefir nokkurn tíma lagst i
yður, að eitthvað ógurlegt væri.
í þann veginn að gerast í lífi.
yðar? — Hér er frásögn heims-
frægs brezks hershöfðingja um
draum, sem virtist boða feigðí
hans og samferðamanna hans.;
Draumurinn fól í sér viðvörun,.
sem ekki var skeytt, og afleið-
ingin varð sú, að tíu menn og:
kona bjuggu við hinar mestuf.
skelfingar í tólf klukkustundir.
Þessi frásögn sýnir, að furðu-
legir hlutir gerast enn í dag —*•
og styrkir það ekki þá skoðun,.
að frásagnir um furðulega at-
burði á liðnum öldum, sem okk—
ur hættir til að ypta öxlum.
yfir, vegna hjátrúar og hindur-
vitna þeirra tíma manna, séu
þrátt fyrir allt sannar að meira.
eða minna leyti?
Sá, er frá segir, er enginn.
annar en Sir Victor Goddard,.
sem var yfirmaður nýsjálenzka.
flughersins í síðari heimsstyrj-
öldinni 1942 og 1943. Frásögix.
hans er mjög löng og verður hér
að stikla á stóru.
Sir Victor getur þess í upphafj.
að MacArthur hershöfðingi hafi.
verið þátttakandi í síðari heims
styrjöldinni frá byrjun til enda.
Þeir væru ekki margir, sem það;
yrði um sagt, en hann væri.
einn þeirra, og þess vegna hefði.
hann tekið í sig að koma við í
Tokio á lieimleið til þéss að;
heilsa upp á MacArthur og
votta honum virðingu . sína.’.
Styrjöldin var um garð gengin..
Segir höfundurinn í höfuðat-
riðum frá starfi sínu í styrj-
öldinni — og er því vax lokið;
var hann í Singapore (í janúar
1946). Að lokinni -ráðstefnu þar
dag nokkurn flaug það í Mount-
batten flotaforingja, yfirhers-
höfðingja bandamanna á Suð--
austur-Asíu svæðinu, að stofna.
til veizlu, vegna burtferðar Sir;
Victors, sem fyrirhuguð var-
eftir nokkra daga. Ræddu þeir-
um ' heimferðaráætlun Sir