Vísir - 21.01.1954, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 21. janúar 1954
VtiS IR
"f
rtVWVWrtiVW

IÍVWWWV.1•JWVt
er sannfærð um, að hann var að geía mér gætur. Juan, mér
stendur stuggur af þeim manni.“ Hún hnyklaði brunirnar. „Það
er eitthvað við hann, sem gefur í skyn, að hann reyni að koma
fram hefndum við fjandmenn sína, hvað sem það kostar.“
Þau gengu síðan út á götuna, og beið þar vagn, sem Brown-
lee hafði útvegað. Þau voru strax drifin upp í hanri, svo að
Juan gafst ekki tækifæ-ri til að telja kjark í Anneke. Hann var
undrandi yfir ptta hennar, því að það var ekki venja hennar
að koma upp um tilfinningar sínar, hverjar sem þær voru. En
nú sá hann, að hún var eins og aðrar konur að þessu leyti.
Munurinn á henni og öðrum konum var einungis-sá, að hún
reyndi með öllu móti að láta svo sem hún væri albrynjuð að
öllu leyti. En er hann settist hjá henni og virti fyrir sér svip
hennar, virtist honum, að það væri ekki fyrst og fremst ótti,
sem hann kæmi auga á þar, heídur vissa hennar um, að eitt-
hvað illt væri í vændum. Það var orðið dimmt, svo að hann
lagði hönd sína á hönd hennar. Hún gerði enga tilraun til að
draga höndina að sér, og virtist ekki falla þetta að neinu leyti
illa.
Þegar þau komu upp á flatan hæðarkollinn, var þar enginn
maður fyrir, og þeim gafst því ágætt tækifæri til að njóta hins
tignarlega útsýnis þaðan, sem var þó heldur draugalegt í fölu
tunglskininu. Þau gengu fyrst um í hóp, en síðan dreifðu þau
sér í smærri hópa, eins og siður er hjá ungu og rómantísku
fólki. Sumir gengu um, en aðrir settust til að hjaia saman eða
virða umhverfið fyrir sér. Brownlee hafði haft gítar sinn meo-
ferðis, og fór að leika á hann ljúf spænsk lög, og söng undir
með þægilegri barytón-rödd, en síðan tók hann til við nýrri
lög, vinsæl dægurlög, sem allir tóku undir.
Rolf Hood fannst mikið til um stað þenna, og gekk hingað
og þangað um hæðaj-kollinn og nam staðar við og við til að
litast um. Þegar Brownlee hætti að leika og syngja, varð þögn
nokkra hríð, en svo sneri hann sér að Juan og mælti:
„Juan, það er sagt, að Janin hafi verið ráðinn til að kanna
demantanámusvæðið.“
„Það væri ekki nema eðlilegt,“ svaraði Juan.
„Mundi hann taka þig með sem aðstoðai-mann sinn?“
„Eg vona það,“ mælti Juan. „Það mundi vera mjög fróðlegt
starf. Eg gæti trúað, að það yrði einnig fróðlegt fyrir Janin
sjálfan, því að hann hefir aldrei fengizt við slíkan jarðarauð.
Mér þykir ósennilegt, að hann hai'i nokkru sinni séð slíka
námu.“
„Hvernig?“ skaut Anneke inn í, „gæti hann þá gefið skýrslu,
sem hægt væri að treysta.“
„Nú, er ekki náma bara náma?“ spurði Conchita.
„Er alltaf hægt að beita sömu reglum eða aðferðum?“ spm'ði
Anneke. „Munu sömu reglur gilda, hvað verðmæti slíkrar námu
snertir, ef um silfurnámu væri til dæmis að ræða? Mér hefir
meira að segja verið sagt, að demantar finnist stundum í
mauraþúfum.“
Juan hló að þessu. „Janin ætti,“ sagði hann, ,,að vera nægi-
lega fróður til að grafa í mauraþúfu. Eg held, að enginn þurfi
að draga þær niðurstöður í efa, sem hann kann að komast að
varðandi námu þessa. Gull, silfur eða demantar — eða ostm-
banki, þai- sem skeljar er að finna — ef þess gerðist þörf.“
„Já, vei á minnzt, perlur,“ mælti Anneke. „Þær viðast Vera
einu eðalsteinarnir, sem hafa ekki fundizt á námasvæðinu —
ef pérlur teljast þá til gimsteina. Gera þær það?“
,Eg mundi halda því fram, væri eg að því spurður, að perl-
ur væru framleiddur varningur. Já, énginn veit, hversu lengi
náttúran er að framleiða demarit eða smaragð, en mér er sagt
að dugleg ostra geti búið til perlu á tiltölulega stuttum tíma.“
„Væri það ekki ágætt, ef við gætum komizt yfir dálítinn flóa
eða íjörð,“ sagði Amanda Stifler' „og tareytt honum í périú-
verlrsmiðju? Við gætum ráðið nægilega margar af duglégustú
ostrunum, sem rnenn þekkja ,og látið þæf vinná tólf stundir
á sólarhring við að framleiða fallegar perlur á stuttum tíma.“
„Já, þetta er fróðlegt viðfangsefni,“ sagði Juan glaðlega.
„Hverj.u ætti maður að veiía framan í ostru, til þess að fá hana
til að afþakka hið írjálsa líf sitt og gerast verkamaður í perlu-
smiðju?“
„Eru bæði til,“ spurði Conchita, „karl- og kvenostrur?"
„Þarna er Conchitu rétt l.ýst,“ sagði Brownlee. „Hún er alltaf
að svipast urn eftir ástinni.“
„Eg vona, að ostrurnar skiptist ekki þannig,“ mælti Anneke.
„Það mundi vera svo óþægilegt fyrir þær. livernig væri með
einkalífið á ostrubankanum — hugieiðið það!“
Áheyrendur tóku andköf og svo þögnuðu allir, því að Anneke
hafði verið heldur djarfari en konur voru á þessum tíma. Það
var sjaldgæft að þær leyfðu sér að taka þannig til orða. En svo
Tryggingastofnun ríRisins
Útborgun 9,30—3 e.h.
Laugardaga 9,30—12
Að gefnu tilefni skal það tekið fram, áð í janúarmánuði
verða einungis greiddar innstæður frá fyrra ári og bætur
fyrir fjögur börn eða fleiri í sömu fjölskyldu.
Greiðslur bótanna hefjast þ. 22. og standa til 29. þ.m.
Bæturnar verða greiddar daglega frá kl. 9,30 til 3 (opíö
einnig milli 12—1 nema laugardaga frá kl. 9,30—12, í
húsnæði Tx-yggingastofnunarinnar að Laugaveg 114.
1 BilT m AUGLYSA I VISI $ g|
K
Peamwt - bmtter
(hnetusmjör)
'Veestium
MÍ4SÍIíb MÞórariws /*./’.
V.-«W.\W/^VWVVWVV.V.WAV.V.W/^.VWV\
Þegar Ole Bull lék á fíol
fyrir íslendinga.
Þruniueldai* i Melasveit
fyrir 90 árnm.
’k kvoldvokunni.
— Gerðuð þér allt, sem hugs—
anlegt var til að forðast slys?’
sagði lögregluþjónninn.
— Já, já, sagði konan við
stýrið. Eg lokaði augunum og„
æpti eins hátt og ég gat.
•
— Það er mín versta syndí
hvað ég er hégómleg, sagði hún
og andvarpaði. Eg sit tímunura.
saman fyrir framan spegxlinn..
og dáist að því, hvað ég err
falleg.
-— Það er ekki hégómaskap-
ur, systir góð. Það er baia í-
myndun.
•
Maður kom inn á lögreglu-
,stöð austan til í Lundúnum, til
þess að kæra árás á sig.
„Já, segið þér þá frá, hvernig
þetta gerðist,“ segir lögreglu-
þjónn.
götu hér í nánd, lcor.iu tveir
„Þegar eg kom fyrir horn á.
menn og tóku mig höndum, síð-
an tróðu þeir mér inn í vagn.
En þegar þeir fóru að heimta
peningana mína, þá skildi ég
loksins, að ég hafði ekki verið
tekinn fastur.“
•
„Okkur Karli var vel tiL
vina,“ sagði gamansamur ná-
ungi. „Og eg skrifaði honuin,-
skömmu fyrir lát hans, en bréf-
ið náði honum ekki. Eg fekk
bi-éfið endursent og á því:stóð:
„Viðtákandi látinn. Ovíst hvar
hann er niður kominn.“ Þetta.
hefði Kalla þótt óvenjulega
skemmtileg athugasamd!“
Árið 1865 efndu Norðmenn
til mikillar sýningár á fiskveiða
útbúnaði allskonar og veiðar-
færum í Björgvin.
Þótti íslendingum bera nauð-
syn til að kynna sér þessi mál
að nokkru og voru sendir héðan
5 menn til þess að sjá hvað við
gætum lært af Norðmönnum í
þessum efnum. Meðal þátttak-
enda var Sumarliði Sumarliða-
son gullsmiðui- og óðalsbóndi ó
Vigur í Isafjarðardjúpi og er
eftir blaðafrásögnum helzt að
sjá, sem hann hafi verið for-
ystUmaður þeirra Íslending-
anna og háft orð fyrir þeim fé-
lögum.
Blaðið „Þjóðölfúr“ segir á
feftirfarandi hátt frá ferð ís-
lendinganna út og viðtökum er
þeir hlutu:
„Þeim var hvívetna .vel tekið,
einkanlega í Noregi ög iai ; ís-
lendinguin i Kaupmahnahöfn,
æði-i og óæðri. Bjöfgviharinenh
héldu þeim skilnaðarsainsæti
19.' sept., kvöldinu áður en þeir
fóru þaðan.“'
Skálar voru drukknar í Hóli
þessu og mælti Sumai-liði Sum-
arliðason fyrir tveimur minnurn
af hendi íslendinga, „þar var
og í boði meðal fleiri hinn
víðfrægi fíólleikai'i Ole Bull,
er situr þar á búgarði sínum
Vatnsströnd, tæpa þingmanna-
leið frá Björgvin, og kom hann
með fíól sitt og lék á það til
mesta gleðiauka fyrir alla.
íslendingar í Kaupmannahöfn
héldu þeím og' fagnaðar sam-
sæti, er þai- var komið, og að
síðustu gengu þeii- allir fimm
fyrir konung vorn og kvöddu
hann og fylgdi þeim að því
herra Jón Sigurðsson skjala-
vörðui-; tók jöfur þeim ljúf-
lega og spurði þá að ýmsu héð-
an af landi, kvaðst hann að vísu
hafa iftikinn hug á því að koma
sjálfur noi-ður til íslands, en
þó að það myndi verða að far-
ast fyrir, mundi hann von bráð-
ar láta son sinn koma hingað.“
Þi'umueldur í Melasveit.
Aðfaranóttina 24. sept. 1865
laust þrumueldi niður að bæn-
um Læk í Melasveit.
Morgunimr eftir þegar fólk
kom á f ætur sáust greinileg
ummerki úti fyrir. Var öll
þekjan á fjárhúsi þar skammt
frá bænum með smágötum,
jlíkast því sem verið hefði eftir
byssukúlur. Hestur sem leitað
hafði skjóls undir fjárhúsinu
um kvöldið eða nóttina, lá þar
fallinn til jarðar, hálsbrotinn
og steindauður.
Maður sem staddur var þessa
sörnu nótt á bænum Geldingaá,
en það er næsti bær við Læk,
skýrði svo firá að hann hafi
vaknað við þi-umuhvellinn.
Skall hann. yfir í sörnu andrá
og eldirigin leiftraði, svo þar
bar ekkert. á milli. Vai'ð þá svo
bjart í húsinu, sem glaðásta
sólskin væri, en hvelluriim
virtist áþekkari snöggu fall-
byssuskoti helclur en venjulegri
þrumudrunu.
Crn Mmi tfaK...
Úr Vísi fyrir 35 árum.
Skautahlaup.
„í dag auglýsir Skautafélag
Reykjavíkur kapphlaup um
Braunsbikarinn, á sunnudaginn;
annan en kemur. Vonandi
koma margir til að keppa S.
þetta skipti, því að marga hrað-
hlaupara mátti líta um daginn,
á skautasvæði félagsins. Og það'
er gleðilegt, að það skuli afturt
vera farið að lifna yfir skauta-
hlaupum hér í þessum bæ, en.
það leyndi sér ekki um daginn
á meðan skautaisinn hélzt.“
Tapað fundið.
Nefgleraugu haf
A. v. á.
tapazt.
Vinna.
„Kona, sem spinrilir vel, ósk—
ast nökkra daga ....“ — Sj_aid-
séðar slíkar auglýsingæ- nú tit
dags. —
'—o—
Og hér er cnnur auglýsing'
frá sama tíma um vinnu, er lít-
ill-atvinnuvegur myndi vera að
nú: — „Prímusviðgerðir^
skærabrýnsla, lampakransa-
viðgerðir o. m. fl. á Hverfis-
götu 64 A.“
Og loks er hér ein úr dálkin-
um „Kaupskapur“ — ogmyndi
ekki einhver vilja gera tilboð:
„Peningavél til sölu. A. v. á.“
IMargt á sania slaft
LAUGAVEG 10 - SIMI 33D