Vísir - 01.02.1955, Page 7

vlsm
Þriðjudagiiffi 1. febrúar 1955
—- Þar ihafið þér á röngu að standa, Anthony. Hann kom
á eftir yður hingað. Francis kom nú fram úr sama ganginum
og John hafði falið sig í.
— Þegar ég sá varðmennina fara, þóttist ég vita, að læknir-
inn hefði sagt, að engin pest væri í húsinu, svo að é: smaug
hér inn um gluggamn, sem ég sá lávarðinn minn nota áður.
Hin fallegu föt hans voru rifin og öll í fellingum, en hann
hafði samt burstað þau. —• Getur Sir Hilary ferðast? spurði
liann. — Það er löngu komið mál að leggja af stað. Ég hef séð
hóp af lögreglumönnum vera að ieita um nágrennið.
— Við óttumst, að Sir Hilary geti aldrei ferðast framar.
— Það þykja mér slæmar frétth', Anthony. Því að hann er
hugprúður og góður maður. Ég samhryggist yður ungfrú
Anna.
— Frú Anna, sagði John rólega.
Vinir han ráku upp undrunaróp og óskuðu þeim til ham-
ingju. Því næst fóru þeir að aðvara þau. — Þetta er mjög
djarflega gert, en það mun reita til reiði bæði drottinguna og
ráðið. Henni mun ekki verða hlíft nú.
— Því meiri ástæða er fyrir ykkur að leggja af stað sem
fyrst.
Anna hristi höfuðið þvermóðskulega og John neitaði líka.
— Við getum ekki skilið hann eftir dauðvona.
Anthony hélt áfram. — Ég sendi áreiðanlegan mann til
Wattingford Castle, lávarður ffiinn. Það var varðsveit um
húsið og hann var stöðvaður þrisvar sinnum, þegar harin var
á leið til baka með upplýsingamar. Allir í sveitinni vita, að
þér hafið verð yfirlýstúr svikari. Yfirlýsingin hefur að vísu
ekki enn þá verið fest upp á kirkjudyrnar, eins og venja er,
en fréttirnar hafa borizt út, eins og eldur í sinu, og vinir
yðar eru orðnir hræddir.
—- Hann hefui- á réttu að standa, lávarður minn, sagði
Francis. — Það er verið að leita að yður og þá verður vafalaust
komið hingað að leita.
.— Ástæðam til þess, að ég tók ekki pestai-merkið af dyrun-
um, var sú, að það getur haldið þeim frá því að ryðjast hér
inn, sagði Anthony — en þeir munu frétta það í þorpinu, inn-
an skamms, að hér sé engin pest.
— Þeir muhu óðara frétta það, sagði Francis.
— Eétt er þáð, Francis. En ef ég og kona mín verða hér
eftir ásamt prestinum, til að hjúkra Sir Hilary, er ykkur þá
ekki óhætt að fara?
John svaraði: — Ætturh við að láta taka ykkur föst fyrir
að hjálpa yfirlýstum svikara til að sleppa? Sir John gæti ef
til vill sloppið við refsingu, vegira þess að hann er hér í þrests-
erindum, en yður og frú Margaret yrði áreiðanlega ekki hlíft.
Þið eruð í nógu mikilli hættu samt, þótt ekki verði aukið á
hana.
— Fari það sem iná lávarður minn! Ætlið þér að bíða hér
þangað til þér verið tekinn?
— Þrír eí beztu hestum Anthonys eru faldir í runnanum,
sagði Francis ákafur. Nú er farið að skýggja og við getum
verið í fjörtíu milna fjarlægð í fyn-amálið, jafnvel þótt við
verðum að férðast að næturlagi. Við getum ekki ferðast að
degi tS, því áð jáfnvel þótt við slyppum fram hjá vörðunum,
er þetta yðar eigin landareign, þar þekkja allir yður og þér
munið verða framseldur. Okkur er ekki óhætt fyrir en við
erum komin langt inn í Somerset,
— Mín eigin landareign, hreytti John út úr sér.
— Verið ekki reiður. Fleiri menn en yður grunar, munu
láta sem þeir sjái það ekki, en til eru líka þeir, sem vegna
landanna, mundu framselja yður. Eins og ég hef sagt, lávarður
minn, verðum við að ferðast á náttarþeli og þess vegna getum
við ekki beðið. Ég held, að ástæðan fyrir því að ekki hefur
verið rannsakað hér í dag, sé sú að þeir hafi frétt um pestina,
en ekki frétt hitt, að banninu væri af létt. En sú frétt mun
berast út og þá munu þeir ekki bíða boðanna. Það verður
fyrir sérstaka heppni ef þeir koma ekki í kvöld.
— Nei, sagði John, en nú var hann hikandi.
— Gleymdu ekki frúnni!
— Farðu með þeim, John, eg kem á eftir.
Francis var að því kominn að gefast upp. — Eg skal ekki
leggja meira að ykkur, ef þið viljið lofa mér því, að vera
komin út úr þessu liúsi fyrir dögun, hvort sem Sir Hiiary
verður þá á lífi eða ekki. Við reynum að fela okkur einhvers-
staðar á landareigninni. Það veitir okkur tækifæri. En án
þess geri eg ekki ráð fyrir, að við höfum neitt tækifæri.
Anna samþykkti þetta grátandi. — Þér hafið á réttu að
standa, en eg ætla að vera hjá honum svo lengi sem eg get.
— Samþykkt! Anthony, veiztu, hvar við þrjú getum falið
okkur og hestana?
— Hér í norðurátt er gömul mylla í mn fjögurra mílna
fjarlægð. Stíflan brotnaði fyrir um sex árum síðan og þá
drukknaði malarinn og aðstoðarmaður hans. Síðan hefur þetta
verið álitinn óhappastaður. Þar er krökt af rottum, en að öðru
leyti er allt í lagi.
— í norðurátt, segirðu? -
— Já, Það er náttúrlega krókur, þar eð þið fai'ið í suð-
vesturátt, en þetta er eini staðurinn hér í nágranninu, sem
mér dettur í hug. Eg býst við, að eg verði að fara heim nú,
því að eg geri ráð fyrir, að nú sé búið/að' leita heima hjá mér
og eg verð að finna einhverja frambærilega afsökun fyrir fjar-
veru minni, amiárs er eg hræddur um, að einhver gáfaður
náungi leggi saman tvo og tvo. Eg kem hingað og fylgi ykkur
Grummanvél
sækir siasaian
mamt.
Grummanbátur Flugfélags
Islands var sendur í gær vestur
á Patreksfjörð í sjúla-aflug.
Hafði maður fótbrotnað þar
mjög illa og var með opið brot.
Taldi læknirinn á staðnum að
hann þyrfti að komast suður til
frekari læknisaðgerðar og væru
þær mjög aðkallandi.
Var Cataníaflugbátm' sem
fór í áætlunarflug til ísafjarð-
ar í gærmorgun, beðin að lenda
á Patreksfirði og taka sjúkling-
inn.
En þegar Catalína-flugbát-
urinn kom til Patreksfiarðar
■m ■
var hvassviðri og þar sem hann
var með farþega vildi flug-
stjórinn ekki tefia á tvær
hættur með lendingu. Hélt
hann því suður, en Grumman-
flugbáturinn sendur í staðinn
undir stjórn Aðalbjarnar
Kristbjarnarsonar. Lagði hann
af stað héðan um þrjúleytið í
gær og gekk lendingin að ósk-
um þrátt fyrii' all óhagstæð
lendingarskilyrði. Kom flug-
vélin aftur um kl. 5.30 í gær
og var hiirn slasaði maður
lagður inn í Laridsspítalann.
Aðalfundur
Starfsmanriafélagsins Þórs
var haldinn 28, jan. sl. Stjórn
félagsins var öU endurkosin, en
hana skipa: Bjöm Pálsson
form., Viktor Þoi-valdsson
vai'afonn, Gunnar Þorsteins-
son ritari, Albert Jóhannesson
gjaldkeri og Ari Jósefssón með-
stjómandi. Samþykkt var að
segja upp samningum félagsins
frá Qg með 1. marz rik, Þá var
og sámþykkt að víta harðleg'a
þá ákvörðun stjómar Fulltrúa-
ráðs verkalýðsfélaganna í Rvk.
að víkja framkvæmdastjóra
Fulltrúaráðsins, Þorsteini Pét-
urssyni frá starfi.
Á kvöldvðkumi.
Thomas Edison, hinn mikll
hugvitsmaður, var mjög •
heymardaufur, en fáir.af viri-
um hans vissu, að heymar-
deyfðin átti sér sálrænar or-
sakir fremur en likamlegar.
Dag einn kom til hans sér-
fræðingur í eymasjúkdómum
og sagði honum, að hann teldi
sér óhætt að segja, að hanh
gæti læknað hann af þessum
erfiða kvilla. — ,,Það er nú
gott og blessað,“ sagði Edisbn,
er hann hafði hlustað með at-
hygli stútta stund, ,,en ekki er
eg viss um að eg kæri mig um
þær afleiðingar, sem það hefð,
■Hugsið þér bara um alla þá
vitleysu, sem eg neyddist til að
hlýða á, um allt mögulegt, sem
eg kæri mig ekki um að vita
og kemur ekki starfi mínu við.
Nei, það er ekki svo afleitt að
vera hejrrnardaufur. Þá eru
ekki truflanirnar af óþörfu
málæði annarra.“
Picasso bauð sem oftar vini
sínum skáldinu Jacues Prévert
í heimsókn til sín. Þegar þeir
höfðu matast og vom að drekka
kaffi sagði Picasso: „Eg hefi
ort kvæði, má eg ekki lesa það
upp fyrir þig?“ „Vitánlega
máttu það,“ sagði skáldið. Og
Picasso las kvæði sitt með mik-
illi tilfinnmgu.
, „Jæja, hvernig lízt þér á
það?“ sagð hann svo,
Skáldið stóð upp orðalaust,
fór inn í vinnustofu hins fræga
málara og kom þaðan með
málarapenslana og annað til-
heyrandi. „Viltu ekki sitja kyrr
svolitla stund,“ sagði hann. „Eg
ætla að mála þig.“— „Æ, þú
hefii' rétt að mæla," sagði Pi-
casso, „Eg skal ekki yrkja oft-
ar."
•
Hjónin sátu í dagstofunni.
Hann las, og hún prjónaði, én
hvorugt mælti orð frá vörum
allt kvöldið.
Loksins andvarpaði kónan:
„Eg finn að þú elskar mig ekki'
lengur“.
„Eri sá þvættingur og bull,“
svai-ar hann.
„Reyndu ekki að ljúga neinu.
Þú hefur ekki sagt eitt éinasta
orð við mig í allt kvöld,“ ségir
konan.
„Nú ex- mér rióg boðið,“ svar-
ar hann. „Heldurðu kaimski
að eg sæti heima kvöld eftir
kvöld í þessari dásamlegut
þögn, ef eg elskaði þig ekki“.
& SurHmqkl, —- TARZAN —
1740
.111 ■ ■■ —
tnc.—Tm.
DLstr. by United Feature Syi
Tarzan beið nú ekki boðanna
lengur, Hana réðst á þann innfædda.
En Tarzán tók hana í fárigið ogf
hljóp með hana í átt til hússins.
Spjótið flaug fram hjá stúlkunni,
sem nú var orðin mjög hrædd.
Svo þreif hann um hann heljar
taki og sló spjótið úr hendi hans.
.
.
•rwp.v\