Vísir - 16.08.1955, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 1-6. ágúst 1955.
▼tSIB
" t
Emile Zola:
ÓVÆTTURIN.
83
pegar hún vaknaði, var orðið dimmt.. Hun þreifaði kringum
jsíg, þangað til hún íann harðan steininn, sem hún hvíid á, og
al'lt rifjaðist upp fyrir henni. Eins og i leiftursýn ’.eygðj hún
nauðsyn þess, að hún dæi. það var aðeins ofdirfskufull bjartsýni,
að hún gæti lifað og orðið hamingjusöm. Ekkert annað en dauð-
inn var nú fyrir höndum! Hún gat ekki lifað með fjöldamorð a
sajiivizkunni og við hatur eina mannsins, sem hún elskaði, en
hún hefði nú algerlega misst til annarrar konu. Hún varð að
finna einliverja leið t.il sjálfsmorð núna, meðan ákvörðun hennar
var svona sterk.
Húii stóð á fætur og fór út úr skútanum. það var ekkert hik í
hreyfingum hennar, því að það var eins og einhver innri hvöt
se.gði henni, hvað hún ætti að gera og hvert hún ætti að fa-ra.
Hún horfði upp í loftið og sá á stjörnunum, að klukkan yar um
9. Einmitt, þegar hún kom að járnbrautinni, var lest að koma í
áttiha til Lo Havre. petta gej-ði henni hugarhœgra. Sýnilegt var
að búið var að hreinsa þessa braut, þó að hún væri enn þá ekki
ök'ufœr. í þögn næturinnar gekk hún hljóðlega gcgnum runnana,
sem lágu meðfram jámbrautinni. I-Ienni )á ekkert á, því að
næsta lest yrði Parisarlestin, sem átti.að koma klukkan tuttugu
og fimm mínútur yfir niu. Áður en hún kom að járnbrautar-
göngunum, fór hún gegnum runna og beygði í þá átt, sem járn-
brautarlestjn átti að koma úr. Eins og þegar hún beimsótti
Ozil, forðaðist hún varðmanninn og skömmu, seinna var hún
kornin ein í jarðgöngin og gekk þar beint af augum. í þetta
skipti var hún ekki hrædd við að tapa áttunum, eins og í v,ik-
unni áður. Og ekkert innilokunaræði greip hana, og í þetta skipti
hafði hún það ekki á vitundinni, að veggirnir og loftið væri uð
hrynja yfir hana. Beili honnar sturfaði yfirleitt ckki. það var
einupgis cin föst ákvörðun, og ekkert aniiað komst þar að — að
ganga og ganga, þangað til hún mætti lestfnni og æða toeint inn
í opinn dauðann.
Henni fannst hún vera búin að ganga í margar klukkutíma.
en hve hann var langt í burtu sá dauði, sem hún leitaði að!
Stundarkom fannst henni hún þurfa að ganga mílu eft.ir mílu
án þess að finna hann. Hún var þreyt.t í fótunum og henni datt
í hug að leggjast niður á brautarteinana og bíða þar dauða síns.
En þctta fannst henni óvirðuleg lausn málsins. Hún varð að
ganga. hnarreíst nióti daúðanum, eins og stolt skjaldmær. Og á
þessari stundu styrktist ákvörðun hcnnar við það, að hún þóttist
sjá Ijós framundan. Lestin var ckki enn þá komin inn í járn-
lirautargöngin og engin hávaði heyrðist. Eina merkið um, að
lestin væri að nálgast, var örlítill ljósdepill, á stærð við titu-
prjóiishaus, sem srnám saman stækkaði. Flóra reisti sig og þandi
frarn brjóstin. I allri sinni tígullcgu reisn og stærð gekk hún
fram móti dauðanum, eins og bún væri að ganga á íund brúð-
guma síns. Nú var lestin komin iim í jámgöngin. Hún lieyrði
másið og stunui-nar í vélinni. Á leiðinni tæmdi Flóra vasa sína,
þreíf af sér klútinn, sent bún liafði um hálsinn og fleygði öllu
sanian yfir á næstu jámbrautartcina. Nú .var Ijósbletturinn óðum
að nálgast með hvæsi og öskri. Og þegar vclin nálgaðist hapn,
•reisti bún sig enn þá meira on áður. það var siðasta viðnámið,
áður en hún rakst á lestina.
lcstina, og fundið eitthvað vcrða. undir henni. þcgar lestin kom
út úr jarðgöngunum, kallaði hann til varðmannsins, en hami
heyi'ði eklci, svo að þáð-var. ekki fyrri en i Barentin, sem hann
gat, skýrt frá því, sem fyrir hafði borið. það hlaut að liafa verið
kvenmaður, sem lesíin fór yfir, því að það voru iöng hár á
hjólunum og lilóð og holdtætlur. Mennirnir, sem sendir voru eftir
líkinu voru undrandi á því, hversu líkið var náfölt. pað hafði
kastast yfir í hina In-autina. Og enda þótt höfuðið væri molað,
voru limirnir hcilir og bjartir. þögulir sveipuðu þcir líkið i brekán
og báru það síðan buit. þeir þekktu þegar í stað, að líkið var af
Flóru og drógu þegar i stað þá ályktun af því, að liún hefði
framið sjálfsmorð til að losna við ábyrgðina á því hræðilega slysi,
sent varð um morguninn.
-l'm miðnætti var lík l'Ióru lagt við hlið líki móður heiíhar og
var látið nýtt kerti á milli þeirra og kveikt á. Phaisie, sem lá mcð
höfuðið ofurlítið á ská, virtist nú stara sínum galopnu augum á
dóttur sína og kuldalcga háðsglottið lek énn um varirnar. En
meðan þessu fór íram, var Misard í óða önn að grafa í garðinum
og Icita að peningum konu sinnar.
])að var búið að koma í lag báðum járnbrautunuin og umferðin
va.r orðin aftur cins og venjuloga. Lestimar. æddu reykspúandi
og öskrandi fram bjá með vrssu millibili eins og ekkert væri um
að vera og ekkert siys befði sko.ð. Hvem yarðar um það nafn-
lausa fóllt sem lét lífið eða slasaðist. undir þcssum æðandi hjól-
um? Ilinir látnu voru grafnir og blóð þeirra þvegið burt. Og
lestimar héldu áfi-am að œða móti óvissri framtíð.
ELLEFTI KAFLI.
I aðalsvefnherlrerginu. á La Croix-de-Maufras voru gluggatjöld
úr rauðu damáski og gluggarnir tveir á annarri hæð vissu út að
járnbrautinni. Lr rúminu var hægt að sjá lestarnar fara fram
hjá. Áruni saraan höfðu öli húsgögniu staðið á nákvæmlega sama
stað.
þarna.liafði Séverine látið toúa um .Taoques, sem var meiddur
og meðvitunarlaus, en Henri Dauvergne. hafði fengið minna svcfn-
lierbergi til umraða niðri. Séverine bjó sjólf í herbergi, sem var ó
sönm hæð og herbergi Jacqups. Tveimur klukkutímum eftir
komu þeirra, þangaö, var aHt komið í lag. þarna var nóg af öllu.
.Séverine funn livíta svuntu og gerðist hjúkrunarkona. Hún sím-
aði til Roubauds og sagði honum að hún hefði slopjiið lifandi, en
að hún mundi vera.kyrr í húsinu i nokkra daga, til að Iilynna
að fólki, sem hefði slasazt og bún hefði látið flytja lieim í hiisið.
Daginn eftir slysið fullyrti læknirinn, að Jacques næði sér.
Raunar lofaði hann því, að Jacques yrði kominn á fætur, áður
en vikan væri liðin. Af einskærrj heppni hafð hann ekki hlotið
nema, smávægileg imivortis .meiðsli, en fyrstu þrjá til fjóra dag-
ana átti hann uö lialda alvcg kyrru fyrir. Og þegar hann loks
opnaði atigun, sat Séverine yfir ltonum, eins og barnj og iiað
liann að vera kyrran, og hann kinkaði kolli. Jacques hafði nú
fcngið fulla skynjun og liafði óðar þekkt rauðá herbergið, sem
Séverine haíði lýst fyrir honum og þar sem Grandmorin dómari
hafði tælt hana, þegar hún var scxtán ára gömul. Já, þetta var
rúmið, sem Iiúii liafði talað um og þetta gluggarnir. Hann gat
vel gert sér húsið. í hugarlund, því að hann hafði svo oft séð það
úr eimvagninum — með hlera lyrir gluggunum.
Svo fljótt sem Séverine sá, að liann var fær um að skilja
iiana, sagði hún hughreystandi:
— Hafðu cngar áhyggjur. Eg tók úrið úr vasanum.
Hann..starði á hana og fyrst í stað skildi liann ekld, bvað hún
var að fara.
— Úrið'.... Ó, já auðvitað'.
—■ pú hefðir getað niisst, það úr vasanum. Kn eg lét það= í far-
angur minn. þú þarft ekki að hafa neinar áhyggjur.
Hann þrýsti böncl hennar fullur þakklætis. því næst vék hann
höfðinu við og kom þá auga á hnífinn, scm hafði verið í allt
öðrum vasa, liggjandi á borðinu rétt hjá. En það var engin
ástæða til að fela hann. það voru til svo margir hnífar likir
honum.
Daginn eftir var Jacques svo miklu hressari, að hann hélt, að
r*\
A kvöldvðkunni.
Farandsalinn barði að dyr-.
um á húsi einu og bauð hús-
móðurinni eitt af þessum „und-
ursamlegu tækjum“, sem hægt
er að nota í senn til fjölmargra
hluta. Hann endaði meðmæla-
ræðu sína með þessum orðum:
„Hugsið yður, kæra frú, þér
getið notað þetta dásamlega
tæki til ekki færri en 46 hluta.“
Þegar farandsalinn hafði
lokið máli sínu, var þolinmæði
húsfreyjunnar þrotin, og tók:
hún tækið af manninum. og
lceyrði það af alefli í höfuð hon-
um um leið og hún lokaði hurð-
inni.
Þegar farandsalinn gekk:
niður tröppurnar, tók hann upp;
vasabók sína, strikaði vandlega
út töluna 46, en skrifaði í stað-
inn ,,47“.
A^iVVVVVVWWrfVUW^WVW
Rósól-Glycerin s
gerir húðina fallega og i
mjúka. Er sérlega gott á i
hendur og andlit.
Túban
þa.ð leið heill klukkutími, áður cn menn komu til að sa>kja< Imnn mundi ef til vill ekki deyja. í þetta sinn. Honuni þót.ti væn't
'lík Fióru. A'élamaðunn hafði séð stóra, föla mannsmynd nálgast | um, að Gabuche kom oft að heimsækja haiin o'g sá góði maður
Bifreiðastöðin
Bæ jarleiðir h.f.
Sími 5000.
BÍLASÍMAR:
Skólavörðuholt
Sími 5001
Hagatorg Sími 5007.
i
€. & Ewreuqhá
TARZAM -
1883
Tarzan beið tilbúinn eftir að
stýrimaðurinn liæfi árás á sig.,
Þá skyndijega greip hann uni aðra.
línuna, sem þumalfingur hans var
. bundinn við, .rn,eð, Jausu. hendinni.
.Síð^n sy(eifla?i ,þann sét: í.áttina, að’
hinum undrandi stýrimanni, sem hélt
að .Tarzan vfeEjr.i aðframkominn af
kvöíum. ■ 'd
Um ieið.og hann skellti stýrimann-
ínúm gréip nann. sverð hans.