Vísir - 13.12.1956, Qupperneq 10

ao
VÍSIR
Fimmtudaginn 13. desember 1956.
■
B
EPISOM IVIARSBALL:
E
Víkinqurim
&

setningu eftir að vera búinn að vera ár hjá mér, skyldirðu fá
iimmtíu vandai’högg. Samanborið við okkur, menntaða Eng-
'Jendinga, eru Danir bæði hjallþjófar og hænsnaræningjar.
— Því betur eru þeir fallnir til að klifra. yfir enskar girð-
ingar og stela kirsiberjum.
. Kitti æpti af hlátri og Egbert brosti dauflega. — Gaman
þætti mér að vita, hver hefur lesið krisiberin af trjánum
hennar móður þinnar, bastarðurinn þinn. Hvað áttirðu við
Kitti, þegar þú sagðir að þessi svínahirðir væri höfðingjasonur?
Kitti tók til máls, hárri og skrækri röddu. — Lávarður minn!
Ég hafði aldrei séð hann, þegar kaupmaðurinn frá Dorstad
kom inn til mín og kallaði á mig, af því að það var mjólk í
brjóstunum á mér. Þegar drengurinn saug mig fann ég á því,
ihvernig hann saug að faðrir hans hefði hlotið að vera mikill
höfðingi og kvennahrellir.
—O, þetta er engin sönnun. Hvernig var hann klæddur?
Kitti varð þungbúin á svipinn. — Hvernig ætti ég að muna
það? En mig rámar í það núna að fötin hanS hafi verið úr fín-
gerðri ull.
— Hvað sagði kaupmaðurinn um það, hvar hann hefði náð
i hann.
— Józki kaupmaðurinn hafði hann með sér frá Slésvík.
Hann hafði með sér þaðan akuryrkjuþræla og meðal þeirra
yoru börn, sem foraldrar þeirra höfðu selt honum, því að upp-
skeran hafði brugðist það árið og tímarnir voru erfiðir.
— Ég skal ábyrgjast, að hann er heiðingi, í fleiri en einum
skilningi. En af hverju heldurðu, að hann sé tiginborinn?
— Hann var feitur og hnellinn og kátur. Og það hafði verið
klipptur lokkur úr hári hans til minja .
— Hvaða móðir, sem var, hefði getað gert það.
— Hinn danski kauphöndlari hafði orðið að sigla burt í
ikyndi, eins og hann ætti von á að vera eltur. Einnig var hann
með ný segl, sem hann þurfti ekki á að halda, nema ef vera
skyldi til að breyta útliti skipsins. Og hafi svangir foreldrar
selt hann, hvers vegna kannaðist þá ekkert hinna barnanna
við hann? Þetta bendir til þess, að barnið hafi verið flutt um
'borð að næturlagi.
— Ó, ég efast ekki um, að hann sé hið týnda barnabarn
Karlamagnúsar, sagði Egbert háðslega — og er nú orðinn svína-
hirðir.
— Hvort sem ég er af háum eða lágum stigum, þá er ég
Dani, sagði ég og nú var farið að hitna í mér.
— Hvort sem þú ert, danskur eða írskur svínahirðir, þá
ertu nú minn þræll. En hvernig það vildi til, að ég eignaðist
þig, er mér ekki vel ljóst, því. að ég hafði drukkið fullmikið,
þótt ég léti ekki mikið á því bera.
— Mér þætti einnig gaman að vita, hvers vegna Meera
lagði svona mikla áherzlu á að koma honum í eign Hastings.
Er það satt, Kitti, að hún elski Hasting, eins og hann sé sonur
Ihennar, og að hún hafi ætlað að veita honum færi á að hefna
íáranna á fríðum vöngum sínum?
— Hún elskaði einhvern fyrir löngu síðan, sagði Kitti.
— Er hún að leita að einhverju, þegar hún fer í verzlunar-
áerðirnar til borganna?
— Hún fer oft í skip Ragnars og verzlar þar. Oft er hægt að
1 selja þar litla silfurstyttu fyrir þyngd hennar í gulli. Hún er
1 ákaflega hyggin að verzla. Hún lætur engan leika á sig í við-
j skiptum.
Mér varð óglatt og ég fölnaði í framan.
— Hvað er að þér, Ogier? spurði Egbert. — Þú ert elns
og þú hafir gleypt lifandi snigil.
— Þú ert húsbóndi minn og mér ber skylda til að vera
hreinskilinn við þig. Kitti er af öðrum ættstofni en við ög
þekkir ýmsa guði. Samt er ég undrandi á því, að heyra hana
segja frá leyndarmálum húsmóður sinnar.
— Berið þið nú frá mér á spýtu! Þarna stendur hlekkjaður
þræll, sem enginn veit hverra ættar er og er sennilega getinn
á borði í knæpu og heldur siðferðisprédikanir, eins og biskup!
Og hann gumar af því, að hann sé Dani, en það er lykilorðið
að svikum, morðum og nauðgunum!
— Við Danir svíkjum ekki húsbændur okkar eða þjóna,
sagði ég lágt — og við drepum engan mann.. ..
— Nema ykkur sé borgað fyrir það, greip Egbert frarn í.
— Ogier! Meera er ekki lengur húsmóðir mín, sagði Kitti,
Egbert keypti mig í dag.
— Það gleður mig að heyra það, sagði ég og roðnaði við.
— Ragnar er dálítið einkennilegur, sagði Egbert hugsandi.
Hann sagði að fyrst þrælasalinn hefði selt hana fyrir brotna
rostungstönn, skyldi ég fá hana fyrir bjarnarfeld. Enginn efi
er á því, að hann hefur verið feginn að losna við hana. Jæja,
Ogier, ef þú ert búinn að ná þér, þá ætla ég að halda áfram
að spyrja hana. Gula kona! Hvað ætlar Ragnar að gera við
allt málalið sitt?
— Eyða England og auka lið sitt tífalt.
— Jæja, hvað um það! Ég ætla mér að stjórna Norðimbra-
landi! En til hvers er að tala um það við danskan spjátrung
og gula galdranorn. Segðu mér, Kitti! Færir Meera málalið-
inu allt sem hún safnar saman?
Sjómennirnir segja, að hún kaupi ýmislegt, sem ekki er hægt
að láta í pyngju né í skartgripaskrín, en það er ódýrt og Ragn-
ar gerir engar athugasemdir við það.
— Hvað getur það verið?
— Vindur úr mannsbörkum. Það sem talað ér á markaðs-
torgum og leyndarmál njósnara, Hún borgar skínandi silfur-
peninga fyrir fréttir um uppskerubrest í Aguitaine, uppgripa-
afla á strönd Fríslands og þar fram eftir götunum. Hversu
mikið hún segir Ragnari veit ég ekki. En svo mikið veit ég
að vegna þessa hefur hún unnið sér frægð sem spákona og
að hún stjórnar heimili Ragnars.
— Mér er þegar goldinn bjarnarfeldurinn. En þú, Ogier,
sem ég dró upp úr víkinni eins og hálfdauðan þorsk gætir
kostað mig þyngd þína í gulli, áður en lýkur nösum — eða
numið mér klfnungsríki! Hann hló hátt um leið og hann sagði
þetta síðasta.
— Þú munt komast að því keyptu áður en lýkur, sagði ég.
— Og ég get sagt þér það, að ef Englendingur talaði jafn-
frjálslega við konung sinn og danskur þræll við húsbónda sinn,
yrði hann rekinn í gegn eða sendur í útlegð — og þann sann-
leika þekki ég fullvel. í stað þess ætla ég fyrst ég er fífl á
annað borð að hækka þig í tigninni. Það er ekki vegna hinna
grófu gamanyrða þinna, heldur vegna þess að það kemur mér
bezt. Þú kannt að fara með fálka. Þess vegna ætla ég að láta
þið gæta fálkabús míns. Og þú skalt ekki reiða þig á guð
hermannanna, sem við kristnir menn, álítum að sé myrkra-
höfðinginn sjálfur.
Því næst lét hann mig krjúpa á kné aftur og tók hendur
mínar í báðar sínar. Þetta var hin enska aðferð við að láta
menn vinna eið. Ef hann hefði sagt mér að kyssa á fót sinn,
hefði ég vafalaust gert það, því að hann hafði bjargað mér frá
hefnd Hastings. Því næst fór ég út og nú byrjaði nýtt líf
fyrir mér.
2.
Egbert hafði fengið rífleg veiðilönd hjá Ragnari, svo að ég
hafði nægilegt svæði til að temja fálka hans.
Eftir að ég hafði svarið Egbert trúnaðareið talaði hann'
„Þjónn, hvað segið þér um
þetta hár í súpunni?“
„Það er víst sama hvað eg
segi, Það skilur mig áreiðanlega
ekki.“
*
„Hvernig líkar þér við nýja
starf sbróðurinn? “
„Hann er ægilega bilaður á
taugum og svo er hann alveg að
eyðileggja andrúmsloftið."
„Hvernig getur hann eyði-
lagt andrúmsloftið?“
„Hann er varla setztur, þeg-
ar hann byrjar að vinna.“
*
„Nú er eg búinn að ráða til
mín mann, sem tekur af mér
allar áhyggjur.“
„Nú, það er svei mér fínt.
Hvað þarftu nú að borga hon-
um í laun?“
„Tíu þúsund krónur á mán-
uði.“
„Hvar færðu svo mikla pen-
inga?“
„Það er nú einmitt það, sem
hann á að sjá um.“
¥
„Það er meira óhamingju-
tréð, sem er í garðinum mínum.
Eg er búinn að missa allar þrjár
konurnar á sama hátt. Þær
hengdu sig í trénu.“
„Blessaður geturðu ekki út-
vegað mér svona tré?“
★
„Hvernig datt yður í hug að
fara að falsa peninga?11
„Eg hafði ekki nóg af þeirn
ekta.“
★
„Hvað gerir þú eiginlega á
sunnudögum, Hans?“
„Eg fer með mömmu á safn-
ið til að skoða hann afa. Hann
er þar beinagrind.“
★
„Skemmtir þú þér vel í flóa-
leikhúsinu í gærkvöldi?"
„Já, eg held nú það, prima-
donnan kom heim með mér á
eftir og var hjá mér í nótt.“
★
„Hvernig líkar þér við nýju
gleraugun?“
„Alveg prýðilega. Það þekk-
ir mig enginn rukkari á götu,
síðan eg fékk þau.“
£ e. Sunu9ia _ TARZAN —
Mennirnir urðu ruglaðir þegar Tarzan einn var ósmeykur og lofti í áttina til Tantors. böndin gat hann komið i veg fyrir
Fantor trylltist og flýðu nú sem hentist áfram með beittan hnífinn á Ef honum gæti tekist að sl^pra á stórkostlegt slys.
íætur toguðu í allar áttir.