Morgunblaðið - 16.12.1913, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
209
Gardínuíau,
margar tegundir um að velja, selt afar-ódýrt fyrir jólin.
Sfuría Jónsson.
Viða er nú pottnr brotinn
en hjá oss er hann heill.
Hvergi betra að kaupa allskonar
Leirvöru, Glervöru, Postulín, Búsáhöld
en í
Verzlun
Jóns Pórðarsonar.
Leiðrétting: Prentvilla hefir 1 ins, 11. og 12. tbl. Þar stendur
slæðst inn í auglýsingu Þórðar Jóns- »gullskiifa«, en á að vera: gullskúf-
sonar úrsmiðs á kápu Heimilisblaðs- hólka.
Lftill ágóði.
Fljót skil.
Melís höggvinn .... 0,25 a. pd.
— óhöggvinn .... 0,23 - —
Srausykur (Castor)
bezti í borginni . . 0,23 - —
Kandís, rauður .... 0,26 - —
Hveiti nr. 1....... 0,12 - —
Púðursykur.........0,22 - —
Kaffi Príma.......0,90 - —
— nr. 1.........0,85 - —
— nr. 2.........0,80 - —
Nlargaríne . . 0,60 og 0,55 - —
Hvar eru þessi kostakjör fyrir jólin ?
Hvergi — nema í Nýlenduvörudeild
verzl. Edinborg.
Sökum hinnar
miklu og sívaxandi aðsóknar að verzluninni, eru hinir
heiðruðu viðskiftamenn vinsamlegast beðnir að senda pantanir
sínar mjög tímanlega.
VERZL. LIVERPOOL.
Rauða akurliljan.
Skáldsaga frá
8 stjórnarbyltingunni miklu
eftir
baronessu Orczy.
(Framh.)
En aðeins eitt augnablik; því næst
sneri hann sér að Hampseed.
— Nú Hampseed, hvernig er upp-
skeran ?
»Léleg lávarður, mjög léleg», svar-
aði ^Hampseed dapurlega; »en við
hverju er að búast undir þeirri stjórn
sem við höfum; stjórn, sem hlynn-
ir að þessum föntum yfir í Frakk-
landi, sem fegnir viidu myrða kon-
ung sinn og allan aðalinn.
— Já, svaraði Antony lávarður
-— það mundu þeir gera minn heið-
arlegi Hampseed, að minsta kosti
þá, sem þeir gætu náð í, því miður.
En við eigum von á nokkrum vin-
um hingað í kveld, sem hafa verið
svo hepnir að komast úr klóm þeirra.
Það virtist svo sem hinn ungi
tnaður liti ögrandi til hinna kyrlátu
gesta í horninu, um leið og hann
sagði þessi orð.
— Svo hefi eg heyrt, og þökk sé
yður og vinum yðar fyrir það, sagði
Jellyband.
En um leið og hann sagði þessi
orð, lagði Antony lávarður hönd sina
á handlegg gestgjafans í aðvörunar-
skyni.
— Hægt, sagði hann ákveðið, og
leit um leið til ókunnu gestanna.
— Ó! guð blessi yður, þá þarf
ekki að óttast lávarður minn, —
sagði Jellyband, — verið óhræddur;
eg mundi eigi hafa sagt neitt hefði
eg eigi verið viss um, að hér væru
eingöngu vinir inni. Þessi maður
þarna er eins hollur og trúr þegn
Georgs konungs og þér sjálfur lá-
lavarður. Hann er alveg nýlega
kominn hingað til Dover, og hefir
störfum að sinna hér um slóðir.
— Störfum ? Nú þá hlýtur hann
að vera greftrunarmaður, því eg þori
að veðja um að eg hefi aldrei séð
mann jafn hryggan útlits. —
— Nei, lávarður minn, eg held
að hann sé ekkjumaður, og því sé
hann svo sorgbitinn. En hvað um
það, vinur er hann það þori eg að
ábyrgjast. Og þér verðið að játa
það lávarður, að enginn er færari til
að þekkja menn af útlitinu, en eig-
andi fjölsótts veitingahúss. —
— Nú þá er alt gott, ef hér eru
fyrir eintómir vinir, — sagði Antony
lávarður, sem auðsjáanlega var ekki
um það gefið, að ræða þetta frekar
við gestgjafann. — En segið mér,
verða nokkrir gestir hér næturlangt ?
— Nei hér er enginn, og heldur
ekki von á neinum nema. . . .
— Nema? —
Engum sem yður er ógeðfeldur
lávarður. —
— Hver er það ? —
— Nú, lávarður minn 1 herra Percy
Blakeny og frú hans munu brátt
koma hingað, en þau standa ekki
neitt við.
— Frú Blankeny? — spurði An-
tony lávarður með dálítilli undrun.
— Já, lávarður ! Formaður herra
Percys var hér einmitt nú. Hann
segir, að bróðir frúarinnar ætli yfir
til Frakklands í dag á »Dagdraumn-
um«, svo heitir skúta herra Percys,
og hann og frúin koma með hon-
um hingað, til þess að vera með sem
lengst þau geta. Það veldur yður
ekki gremju lávarður, eða hvað ? —
— Nei, nei vinur minn, engan
veginn. Ekkert getur valdið mér
gremju, nema ef kveldverðurinn verð-
ur eigi eins góður, og ungfrú Sally
getur haft hann beztan, og eins og
hann er vanur að vera hér á Sjó-
mannaheimilinu.
— Þér þurfið ekki að kvíða þvf
lávarður, — sagði Sally, sem hafði
verið að breiða á matborðið, með-
an á þessum viðræðum stóð. Og
sannarlega leit borðið vel og aðlað-
andi út með stóran blómvönd á
miðjunni og sett skínandi pjáturstaup-
um og bláum ,postulínsdiskum.
— Fyrir hve marga á eg að reiða
fram mat lávarður ? — spurði Sally.
— Fyrir fimm, fagra Sally, en láttu
matinn vera nægilegan handa tíu að
minsta kosti, — vinir vorir verða
þreyttir og hungraðir, og af mér
er það að segja að eg gæti etið heil-
an uxa i kveld, —
— Þeir eru að koma, held eg, —
sagði Sally talsvert flaumósa, því hófa-
dynur og hjólaskrölt heyrðist nú
greinilega i fjarlægð, en nálgaðist
óðum.