Morgunblaðið - 14.02.1915, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Brezki flotinn,
Tal við Mr. Churchill.
Fréttaritari franska blaðsins »Mat-
in« hefir nýlega átt tal við Winston
Churchill flotamálaráðherra viðvíkj-
andi starfi því, er brezki flotinn hefir
leyst af hendi síðan ófriðurinn hófst.
Hann segir ráðherranum hafi farist
svo orð:
Meðan að Þjóðverjar liggja i skjóli
við varnarvírki sín standa þeir altaf
betur að vígi, heldur en vér i smá-
orustum. Fyrst og fremst eru það
nú kafbátarnir þeirra, sem þeir þreyt-
ast aldrei á að tala um. Við eigum
fieiri kafbáta heldur en þeir. En
hvernig eigum við að senda okkar
kafbáta móti þeirra kafbátum? Kaf-
bátar geta ekki barist hver við
annan.
Einn einasti kafbátur Þjóðverja,
sem skríður út úr fylgsnunum og
hittir skip okkar, er auðvitað io
sinnum meira virði, heldur en brezk-
ur kafbátur, sem ekki getur fundið
þýzkt herskip. Það er enginn hlut-
ur auðveldari, heldur en að eyðileggja
herskip, sem er margra miljón kr.
virði með kafbátsskoti, eða sjóprengju
sem kostar tiitölulega lítið, án þess
að tillit sé tekið til allra þeirra
mannslífa, sem fara þar forgörðum.
Við verðum því að fara gætilega
vegna þess, að við getum ekki falist
inni á höfnum, en látum 'nerskip
okkar ráða yfir öllum höfum.
Þjóðverjar fá stöðugt nokkuð af
þeim nauðsynjum, sem þeir þurfa,
eftir leynivegum. En meðan við
höfum nóg að bíta og brenna — og
það er því að þakka, að við höfum
hreinsað höfin af óvinaskipum — er
Þýzkaland fætt á þennan hátt«:
Ráðherrann lokaði munninum á
sér með hendinni og mælti svo
enn fremur:
»Þér hafið þá séð það« ? spurði
hann.
Eg kinkaði kolli.
»Þetta er í annað skifti, sem það
kemur fyrir«, sagði kann. »í fyrra
skiftið var það í siðastliðnum mán-
uði, þegar tunglið var í fyllingu.
Það tók sjö menn a í það skiftið —
nú er það komið aftur. Þarna er
einn, sem orðið hefir því að bráð,«
hvíslaði hann og benti út í horn.
A lágum bekk lá dálítill drengur
náfölur, með starandi augum og ótta-
fullurn svip. Ung og fögur kona
stóð yfir drengnum og lét vel nð
honum.
»Hann heyrði til þess«, mælti
maðurinn, »og það hafði nær orðið
honum að bana. En Páll Syckler
nrun drepa það, því það hefir drep-
iír unnustu hans hinumegin við fjöll-
in. I seinasta skiftið tókst honum
þáð ekki, vegna þess að vopn hans
vóru óvígð. En í þetta skifti hefir
helgur prestur vígt öxina hans. . .«
í sama bili var rjálað við hurðina
og við heyrðum más mikið og fund-
um hina megnu lykt, sem leggur
vánalega af villidýrunum. Maðurinn
réðist á mig og eg reyndi að draga
»Þér vitið hver afleiðing þess
verður, ef menn eru keflaðir og
geta ekki étið, en eiga þó að starfa.
Það kemur þeim á kné og Þýzka-
land er sönnun þess.
Við munum ekki lina á því helj-
artaki, sem við höfum gripið Þýzka-
land fyr en það biður sér vægðar.
Það jafnvel þótt Frakkland og Rúss-
land hættu að fjandskapast við Þjóð-
verja, myndu Bretar halda áfram
þangað til yfir lyki.«
Þessi síðustu orð mælti ráðherr-
ann með sérstakri áherzlu.
Churchill benti þá fréttaritaranum
á stórt kort, sem nékk þar á vegg,
og drap fingrinum á sjávarkrikann
milli Danmerkur og Hollands, þar
sem þýzki flotinn liggur í skjóli við
Sylt, Helgoland og Emden.
»Þarna«, mælti ráðherrann, »sem
hefii verið víggirt fyrir árásum, bæði
af náttúrinni sjálfri og vísindunum
— þarna eru Þjóðverjar öruggir
vegna þess, að hlutlaus lönd eru á
báða bóga. En í okkar augum eru
hlutlaus lönd friðhelg«.
Ráðherrann tók siðan hnattlíkan
og mælti:
»Við skulum nú athuga hvað flot-
inn okkar hefir gert síðan ófriður-
inn hófst. Vitið þið með vissu, hvað
mörg herskip Þjóðverjar eiga nú i
úthöfum? Að eins tvö herskip:
Karlsruhe og Dresden. Og svo eiga
þeir 2 vöpnuð kaupför: Kronprins
Wilhelm og Prins Eitel Friedrich.
Við vitum ekki hvar skip þessi fel-
ast, en hitt vitum við, að þau verða
að fara huldu höfði. Siglingar Þjóð-
verja eru eyðilagðar. Þau skip Þjóð-
verja, sem við höfum ekki tekið,
hafa flúið inn i hlutlausar hafnir og
verið afvopnuð þar og kyrsett.
Ráðherrann lagði mikla áherzlu á
hve mikils það er vert, að hafa yfir-
ráðin á sjónum, svo bandamenn geta
fengið matvæli hvaðanæfa úr heim-
mig út í horn, þar sem stór viðar-
öxi lá.
»Það hefir rakið slóðina yðar hing-
að«, mælti hann, »og það mun drepa
okkur öll. En þér skuluð deyja fyrst
— þér skuluð deyja*.
Mér veittist auðvelt að lialda hon-
um í skefjum, enda þótt hræðslan
yki honum krafta.
»Verið þér rólegur maður«, hióp-
aði eg og hrysti hann illþyrmislega,
en áður en eg gat sagt meira, kom
grá kló með löngum nöglum inn
um rifuna á gluggahlerunum og rykti
honum opnum.
Eg sá snöggvast stórt og ljótt
andlit með glóandi glyrnum. Eg
greip byssuna og hleypti af skoti á
villidýri, sem hvarf samstundis. Eg
gekk út að glugganum og þóttist eg
sjá hvar kvikindið hvarf út i skóg-
inn. Konan hafði fallið í yfirlið og
það leið á löngu áður en okkur
tókst að vekja hana til meðvitundar
og þó veittist mér enn verra að
telja þeim hjónunum trú um það,
að það væri ekkert að óttast þessa
nótt. Maðurinn var alveg utan við
sig af hræðslu.
inum, frá Kanada, Ástralíu, Afríku
o. s. frv.
»Og þótt maður geri nú ráð fyrir
því«, mælti hann ennfremur, »að
Þjóðverjar eigi vini og áhangendur í
Suður-Ameríku, þá geta þeir ekki
fengið neina liðveizlu þaðan«.
Kveðju-hljómleik
hélt hr. Theodór Árnason fiðluleik-
ari kvöldið áður en hann fór frá
Winnipeg (28. desbr.) og er skýrt
frá honnm í Lögbergi 7. f. m. á
þessa leið:
»Á konsert þessum lék hr. Th. Á. á
fiðlu sína af mikilli list mörgum
sinnum. Þá lék ungur drengur, Kári
Jóhannesson, lærisveinn Theodórs,
á fíólín og þótti mikið til þess
koma. — Karlakór hr. Brynjólfs
Þorlákssonar söng nokkur lög ágæt-
lega vel, og Franklín-kvartettinn
með aðstoð Miss Ólafíu Bardal
fékk mikið lof og að maklegleik-
um. — Frú Sigríður Hall söng ein-
söngva tvisvar af snild svo mikilli,
að áheyrendur voru stórum hrifnir.
Hr. S. K Hall lék ávalt undir á
píanó á þann yfirburða-hátt, sem
honum er laginn.
Að lokinni samkomunni ávörpuðu
þeir hr. Árni Eggertsson og síra
Björn B. Jónsson hr. Theodór Árna-
son nokkrum kveðju-orðum, þökk-
uðu honum fyrir hérveruna, óskuðu
honum góðrar ferðar og báðu hann
heilan aftur koma.«
Gullúr og fleiri góða kjörgripi
gáfu vinir Theodórs honum að skiln-
aði, og biður hann Morgunblaðið
að færa þeim kærar kveðjur.,
»Syckler varaði mig við«, sagði
hann hvað eftir annað.
Mig langaði til þess að vita hvernig
sú viðvörun hefði verið, og loksins
sagði hann mér að Syckler hefði
sagt sér, að það væri enginn vandi
fyrir þann, sem vildi komast inn í
kofann, að stinga hendinni i gegn-
um rifuna á gluggahlerunum og
rykkja þeim opnum. Maðurinn var
svo truflaður, að hann gat ekki gert
sér neina grein fyrir því hvernig á
þessu stóð, en tautaði í sífellu:
»Syckler varaði mig við«.
Undir morguninn festi eg svolít-
inn blund, og þegar birti komu fé-
lagar mínir til kofans. Eg gaf kon-
unni stóran gullpening um leið og
eg kvaddi og hélt svo með félögum
mínum til stöðva okkar, þreyttir og
syfjaðir. Á leiðinni sagði eg þeim
lauslega frá því, sem komið hafði
fyrir, og er sögunni var lokið sagði
yfirveiðimaðurinn, að eg mundi hafa
hitt vel, því það hefði verið blóð á
gluggagrindinni og fyrir utan.
Við lögðumst umhverfis bálið og
sváfum fram undir kvöld. Þegar við
vöknuðum aftur fekk eg að heyra
nokkuð meira um Pál Syckler. Saga
French í Rómaborg.
Um sama leyti sem Pau yfirhefS
höfðinginn frakkneski var í Petf0
grad, tók Sir John French, fórinn1
Bretaliðsins á Frakklándi, sér fer
á hendur til Rómaborgar, ásatnt tvei1)1
foringjum öðrum úr herstjórninö1-
— Eigi er mönnum kunnugt, hveft
eaindi Sir John French hefir ^
til Rómaborgar, en liklegast þyj111
að förin að einhverju leyti standi
sambandi við hluttöku ítala í ófr$°'
um mikla.
Þýzk blöð rita töluvert uffl f°f
þessa og lýsir sér í sumum grein"
unum töluverður ótti við, að ítflhf
þá og þegar grípi til vopna ge8n
Þjóðverjum.
Falin matvæli.
Það hefir vakið mikla gremj11 i
Austurríki að nýlega hafa fundist j
Buda-Pest 50,000 smálestir af hveltl
sem átti að fela þangað til konfið
væri í geypiverð. Austurríkismönn-
um þykir náttúrlega ekki slæmt að
þetta skyldi finnast, en þeim grefflSí
það, að malararnir í Ungverjaland1
höfðu svarið og sárt við lagt, að sig
skorti frekar hveiti og bændur og
búalið geymdu kornið handa sjálfun1
sér. Blöðin draga enga dul á þfl^
álit sitt, að fleiri malarar muni hafa
fólgið hveiti og mél og þykir ®ski'
legast að stjórnin taki þegar í taaiö'
ana. Mélbirgðir voru orðnar litlaf1
landi að menn héldu, og stjórnin
hafði látið það boð út ganga, að ekk1
mætti borða brauð úr hveiti eðfl
rúgméli, nema það væri blandað Ú*
helminga með öðrum efnum t.
byggi eða kartöflum.
hans var mjög einkennileg. Ha'111
heimsótti einusinni unnustu sína^
sem átti heima úti í fjöllunum. Hn11
fylgdi honum á leið þegar hann föf
um kvöldið og bauð honum
nótt, þar sem bugða var á veginuo1-
Eins og allir aðrir trúlofaðir menn,
þótti honum mikið fyrir að skiljfl
við hana og við annaðhvert fótffldl
sneri hann sér við og horfði d hanfl
þar sem hún stóð í tunglsljósinu ng
mændi á eftir honum. Alt í elfl°
hvað við hljóð. Úlfur hafði ráðist *
stúlkuna, og þegar Syckler kom henn1
til hjálpar var hún svo sundurtasR’
að hún dó áður en hann komst hein1
með hana.
Eftir það hugsaði Syckler ekki un1
annað en að hefna. Þrjár vikur ^
hverjum mánuði var hann vanur ■
ganga milli viðarhöggvaranna, þ
þar gat hann altaf fengið vinllU;
vegna þess hvað hann var ákafle?a
sterkur. En þegar tunglið vargg
fyllingu hvatti hann öxi sína 10
mestu nákvæmni og lagði af s
til þess að leita óvinar sins. Skógflf
búarnir stóðu á því fastara e°
unum að hann myndi aldrei
þennan úlf, því það var enginn ve°'