Morgunblaðið - 14.02.1915, Side 5

MORGUNBLAÐIÐ
S
Til dýravína.
Eina og flestum d/raverndunar-
fólagsmönnum mun vera kunnugt
tw, hafa fundir í fólaginu verið frem-
u>' dauflega sóttir alt til þessa. Fleiri
astæður en áhugaleysi hafa þó oft
verið þess valdandi. En eins og hverj-
uni og einum gefur að skilja, getur
enginn sá fólagsskapur þrifist
lengdar, þar sem fólagsmenn koma
aldrei saman til þess að komasér
israan um neitt. Því er eins
farið með þennan félagsskap eins og
hvern annan, að hann verður að vera
reistur á samvinnu fólagsmanna; að
öðrum kosti má búast við að hann
veslist upp að lokum og deyji i ann-
að sinn. En vór vonum að svo verði
ekki. I>að vill nú reyndar líka svo vel
til, að vér höfum átt því láni að
fagna að fá ekki svo allfáa góða, merka
og málsmetandi menn og konur þessa
bæjar inn í fólagið. Og þeim fjölgar
nú óðum. Og það er því vonandi, að
formaður félagsins, þessi óþreytandi
og alkunni dýravinur, þurfi ekki að
standa iengur uppi með örfáa menn
við hlið sór. Vór þurfum nú umfram
ult að vera samhentari en hingað til.
Vér verðum að sækja fundi til þess að
kægt verði að ræða og samþykkja
/ms mál, sem hljóta að koma á dag-
ekrá, ef fólagið á að koma að tilætluð-
uni notum.
Það er að vísu gott og lofsvert að
félagsmenn vorir skerist í leik, hve-
Uaer sem þeir sjá skepnum misþyrmt,
en hitt er engu síður nauðsynlegt, að
reynt só að koma í veg fyrir að mis-
Þyrming á skepnum eigi sér stað. En
til þess liggja að eins tvær leiðir.
Onnur er sú, að dýraverndunarfélagið
vinni að því, að fá aukið við nýjum
Lgaákvæðum til verndar skepnum;
et> hin er sú, og hún mun reynast
uffarasælli, er fram í sækir, að fólagið
vinni aðallega að því, að innræta
ungum og gömlum þá skynsamlegu
skoðuti : að það beri vott um siðieysi
og jafnvel villimannslega grimd að
misþyrma dýrum, sem geta ekki borið
hönd fyrir höfuð sór, en verða að þola
möglunarlaust alt sem á þau er lagt.
Hugsunarháttur margra manna þarf
að breytast; þeir þurfa að hætta að
skoða skepnur sem skynlausa og jafn-
vel tiifinningalausa hluti, eins og því
miður á sór stað sumstaðar enn.
Menn verða að læra nærgætni gagn-
vart dýrum, engu síður en gagnvart
mönnum, sem þó geta að jafnaði sagt
til hvar skórinn kreppir. Eti til þess
að vinna að því, að breyta hugsunar-
hætti manna, verðum vór, dýravernd-
unarfólagsmenn, að vera samtaka.
Margar hendur vinna lótt verk. Vór
verðum að hafa það hugfast, að því er
eins farið með þetta fólag eins hvert
annað, að það verður eigi nema nafnið
tómt, ef vór látum undir höfuð leggjast
að kom hugsjónum vorum og tilgangi
fólagsins í framkvæmd. Og vór megum
ekki gleyma því, að líðun aldra og
óborinna dýra hór á landi, fer nokkuð
eftir því, hvort vór liggjum á liði voru
eða vinnum ötullega að því að vekja
samúð með þeim í hjörtum manna.
í dag (sunnudag 14. febr.) verður
haldinn aðal-ársfundur dýraverndunar-
fólagsins, eins og auglýst heiir verið
hér í blaðinu. Væntum vór þess, að
bæði fólagsmenn og allir dýravinir
bæjarins fjölmenni og láti sjá, að þeir
telji ekki á sig að ganga til fundar-
hússins. Feiri sporin hefir »þarfasti
þjónninn« einhverntíma borið yður að
líkindum, flesta.
F r e y j a.
--------------------------
Skýrsia
Beatty admírals-
Sir David Beatty hefir sent brezku
stjórninni bráðabirgðarskýrslu um
sjóorustuna í Norðursjónnm sunnu-
daginn 24. janúar.
Deild af tundurbátaspillum var á
verði í Norðursjónum og sáu þá til
óvinaskipanna k!. 7.30 árdegis og
réðust móti þeim. Óvinaflotinn var
4 brynvarin beitiskip, 6 létt beiti-
skip og nokkrir tundurbátaspillar.
Þegar fyrst sást til þeirra, voru ó-
vinirnir 14 mílur fyrir sunnan og
austan beitiskipaflota vorn.
Tundurbátaspillunum var sagt að
elta óvinaskipin og njósna um ferð-
ir þeirra, því það sást strax, að skip-
in fóru að halda undan til austur-
suð-austurs.
Beitiskipunum var sagt að halda
til suð-austurs til þess að reyna að
komast fyrir óvinaskipin. Hófst nú
smátt og smátt harður eltingaleikur.
Skip vor fóru þá 28 og 29 mílna
hraða og tók að draga saman með
skipunum. Á 18,000 metra færi
tóku skip vor að skjóta og á 17,000
metra færi fóru skotin að hitta ó-
vinaskipin. Þau svöruðu skotunum.
Lion og Tiger voru komin fram
úr flotadeildinni og um stund áttu
þau tvö ein í höggi við óvinina.
Beindu óvinaskipin þá öllum skotum
sínum á þau, einkum þó á Lion,
sem varð fyrir meiri skemdum fyrir
þá sök.
Um kl. 11 hitti kúla Lion og
skemdist þá vatnsgeymir bakborða-
vélarinnar og varð að stöðva hana.
í sama mund sáust kafbátar fram
undan skipinu á stjórborða, var þá
breytt um stefnu til að forðast þá.
Bliicher var nú illa kominn og
orðinn ferðlítill. Var Indomitable
sagt að gera út af við hann. Hinum
skipunum var sagt að ráðast á þýzku
skipin, sem síðast fóru.
Lion hélt til norðvesturs og voru
smærri skip send til fylgdar við það.
Var að eins önnur vélin i gangi.
Eg flutti mig fyrst yfir í tundur-
bátaspillir og siðar yfir í Princess
Royal.
Vér urðum óefað af stærri sigri
vegna þess að svo illa vildi til, að
vatnsgeymirinn á Lion skemdist.
Það varð síðar meir að hætta orust-
unni vegna þess að neðansjávarbátar
voru á sveimi.
Arangur orustunnar var sá, að
Bliicher sökk og að kviknaði i tveim
brynvörðum beitiskipum og voru
þau mjög rnikið skemd.
Þýzkir fangar sögðu að Kolberg
hefði sokkið fyrir skotum frá flota-
deild vorri.
Síðar meir bilaði einnig stjórborða-
vélin á Lion af sömu ástæðu og
hin -yélin. Indomitable dró skipið
til hafnar.
Skemdirnar á Lion og Tiger eru
ekki miklar og auðvelt að gera við
þau á stuttnm tíma. Ekkert skot
kom á hin skipin.
Manntjön mjög litið.
Ofbeldisverk.
Fyrirskömmu reyndi maður nokk-
ur að sprengja í loft upp járnbrautar-
brú Canadian Pacific Railway á landa-
mærum Maine og Nýju Brúnsvíkur.
Sprenginguna gerði hann Canada
megin. Maðurinn var tekinn hönd-
um og nefnist von Horri, og segist
vera fyrirliði í varaliði Þjóðverja, en
hefir neitað að skýra frá þvi, hversu
tiginn hann sé. Hann sagði að land
sitt ætti i ófriði við Bretland, og
Canada væri hluti af óvinaríkinu, og
hann hefði því rétt til að gera því
allan óskunda, sem hann mætti.
^gur úlfur, heldur tvífætt dýr; það
sást á sporurium.
En Syckler sagði að hann og eng-
úin annar myndi geta lagt ófreskjuna
að velii.
Eg vildi ekki heyra meira, en
sirengdi þess heit, að eg skyldi reyua
í*á þegar um nóttina að leggja dýrið
velli.
í sama bili kvað við hár hlátur
°g bóndi nokkur gekk fram fyrir
okkur.
»Það er þýðingarlaust, herra«,
^aelti hann, »því það er eg sem er
kjörinn til þess að leggja óvin minn
að velli, og«, bætti hann við með
skjá!fandi röddu, þegar það deyr,
dey
eg einnig«.
Eg vissi þegar að þetta myndi
Vera Syckler. Hann var mjúklega
Vaxinn og andlit hans var gáfulegt,
etl á augunum sást þó, að hann
Jyndi ekki vera með öllum mjalla.
& sagði þá, að það myndi ekki
vera verra fyrir hann að hafa riffil-
|ntl minn og mig sjálfan með sér
l^irförinni. Hanu hlustaði kurteis-
^a á það sem eg sagði, en þegar
8 lank máli mínu, hristi hann höf-
lð- Á sama andartaki komu sárs-
aukadrættir i andlit hans og hann
greip með hendinni um höfuð sér.
Þá tók eg fyrst eftir því, að óhreint
léreftsbindi var undir húfunni hans,
og jafnframt nokkura dökka bletti
á skyrtukraganum hans.
»Hafið þér meitt yður?« spurði
eg-
»Já, í nótt, þegar eg var að elta
óvin minn, kom eitthvað fljúgandi
og stakk mig í höfuðið«.
»Lofið mér að sjá það«, sagði eg
rólega.
Eftir nokkurar vífilengjur fekk eg
að taka bindið frá sárinu. Það var
eins og eg hafði búist við, að bind-
ið hafði lagst ofan í sárið og hleypti
í það spillingu, sem myndi fljótt
hafa riðið honum að fullu.
Eg þvoði sárið og batt um það að
nýju, og þakkaði Syckler mér fyrir
nákvæmni mína, hann var ákaflega
þreyttur, en vildi þó ekki heyra það
nefnt, að leggjast til hvíldar. Ef til
vill gat hann ekki hvílst vegna þess,
að hefndardagurinn lét hann engan
frið hafa. Og þegar myrkva tók
hafði hann enga eirð í sínum bein-
um, heldur æddi fram og aftur á
tánum og fleygði sér nokkrum sinn-
um niður við eldinn til þess að verma
sig.
Við höfðum ekki augun af hon-
um og með gremjublandinni með-
aumkvun töluðum við um hvernig
við skyldum haga eltingarleiknum
um nóttina.
Kveldmaturinn stóð í okkur hin-
um, en Syckler át hann með óstjórn-
legri græðgi, reif ketið i sig og drakk
tómt brennivín eins og það væri
vatn. Ef hann hefði fengið að ráða,
myndi hann hafa drukkið alt brenni-
vínið, sem við höfðum meðferðis.
Einni stundu áður en tunglið kom
upp, lögðum við af stað Syckler og
eg. Syckler stóð á því fast eins og
fótunum, að fyrst að eg vildi endi-
lega vera með, skyldum við leggja
af stað tveir einir. Því ef við vær-
um fleiri saman, myndum við bara
fæla óvættina. Þrátt fyrir alvarleg-
ar ráðleggingar yfirveiðimannsins
félst eg á uppástuugu Sycklers.
Við héldum inn í skóginn og kom-
um fram i rjóður. Eg spurði hann
lágt að einhverju, svar hans var
óskiljanlegt og eg nam þá staðar og
við biðum. Hægt og smám saman
hófst tunglið upp á himininn og
smám saman styttust skuggarnir af
trjánum og bjart varð í rjóðrinu. Þá
varð eg var við nokkuð, sem eg gat
ekki gert mér grein fyrir af hverju
stafaði. Það var andstyggileg lykt,
sem óx stöðugt.
Eg gekk hratt út úr skugganum,
en um leið var gripið af heljarafli
í handlegginn á mét, og riflinum
svift frá mér.
Eg snerist á hæl eins og hvirfii-
bylur með marghleypuna í hendinni
og sá þá villidýrið auglits til auglitis.
Og á næsta augnabliki lá eg flatur
á jörðinni og dýrið ofan mér og
beit mig í öxlina. Fötin mín voru
svo þykk, að mig sakaði ekki og
brá eg þá marghleypunni að hálsi
þess. Jafnvel á þessari stundu, gat
eg ekki fengið af mér að drepa
þennan vesaling, sem djöfullinn sjálf-
ur hlaut að hafa hlaupið í, því nú
vissi eg að það var Syckler, veslings
vitskerti Syckler. Eg breytti þá um
og skaut í öxlina á honum og um
leið losnaði eg.
Eg var tæplega kominn á fætur,
þegar hann réðist á mig aftur. Eg
veik undan árásinni, því það hefði
orðið bani annarshvors okkar eða