Morgunblaðið - 07.03.1915, Blaðsíða 3

7- marz 123. tbl.
MORGUNBLAÐIÐ
3
A. 8. Rosendahl i Co. Bergen, Norge
Fane Spinderier, Reberbane & Notfabrik.
Stofnuð árið 1845.
Fisknetjagarn og nótagarn úr rássneskum, frönskum og ítölskum
hampi. Síldarnetjagarn. Bómullargarn. Nætur og garn. Kaðlar ár
harnpi, manilla og kokus. Línur og færi, þræðir og öngultaumar. Til-
btioar botnvörpur.
Glerdufl — Onglar — Korkur o. m. fl.
Heinr. Marsmann’s
Vörumerki.
E1 Arte
eru langbeztir.
Aðalumboðsmenn á Islandi:
Nathan & Olsen.

Þeir sem nota blaut-
asápu til pvotta kvíða
einlægt fyrir þvotta-
deginum.
Notið Sunlight sápu
og hún mun flýta
þvottinum um helming.
Þreföld hagsýni—
tími, vinna og penin-
gar.
Farið eftir fyrirsögnliini, sem
er á öllum Sunlight sápu
umbúöum.
BERGENS NOTFORRETNINE
Nætur, Sildarnætur, Tilbánar Stangarnætur, Snerpe-
nætur fyrir kópsíld, sild, makríl.
Fisknetjagarn, ár rássneskum, frönskum og ítölskum hampi.
Færi, Lóðarfæri, Kaðlar.
Öngultaumar, Segldúkar, Presenningsdúkar — tilbánar
Presenningar.
Beauvais
niðursuðuvörur eru viðurkendar að vera langbeztar í heimi.
Otal heiðurspeninga á sýningum víðsvegar um heiminn.
Biðjið ætið um Beauvais-niðursuðu. Þá fáið þér verulega góða vöru.
Aðalumboðsmenn á íslandi:
O. Johnson & Kaaber.
HbrefiRié: nSaniías“ IjúfiQnga Sifron og úZampavin.
Simi 190.
Lifið og dauðinn.
Pólsk helgisaga
eftir
Henryk Sienkiewicz.
Tvö lönd lágu hvert hjá öðru, en
hreið móða skildi þau.
Öðru megin var land lífsins, hin-
megin land dauðans. Brahma
Einn almáttugi hafði skapað bæði lönd-
ln og á landi lífsms fékk hann
^isjnu hinum góða yfirráð, en Sjiva
sþaka yfirráð á landi dauðans.
Og hann sagði við þá:
»Stjórnið ríkjunum eins og þið
baldið að bezt muni vera«.
Móðan var breið eins og fjörður.
^atnið { henni var svo tært, að glögt
^tti sjá til botns og lótusblóm uxu
|>ar Og veifuðu rauðum og hvitum
ránunum yfir yfirborði vatnsins.
^arRlit fiðrildi og ljómandi gull-
^iðir flögruðu milli blómanna og
^glarnir
sungu á trjágreinunum
e^flia megin móðunnar.
Lifið ólgaði í ríki Visjnu. Sólin
reis
°g seig til viðar, dagur og nótt
skiftust á og á himninum svifu regn-
þrungin ský. Þéttur gróðurfeldur
þakti yfirborð jarðarinnar og þar
varð aragrái manna, dýra og fugla.
Og til þess að allar lifandi verur
skyldu æxlast, skapaði Visjnu ástina
og mælti jafnframt svo fyrir, að hán
skyldi vera æðsta sæla lifsins.
Þá kaliaði Brahma á hann og
mælti:
»Lofaðu ná mönnunum sjálfum
að flétta þræði lifsins að eigin vild«.
Visjnu hlýddi skipun Brahma og
mennirnir réðu ná sjálfir gerðum
sínum, Sorg og gleði skiftust á hjá
þeim og vakti það undrun þeirra, að
lifið skyldi ekki vera eintóm sæla.
Þá gengu þeir fram fyrir hásæti
Visjnu og kvörtuðu:
>Sorgin er of þungbær, herraU
En guðinn svaraði:
»Ástin skal veita ykkur þrótt til
þess að bera hana«.
Og þegar mennirnir heyrðu þetta
varð þeim hughægra. Þeir gengu á
burt og fundu það að ástin skapaði
þeim hamingju, sem var allri gleði
lífsins æðri.
En ástin er jafnframt móðir Hfs-
ins, og þótt ríki Visjnu væri víð-
lent, kom þó að því að ávextir skóg-
anna og hunang bíflugnanna gat eigi
lengur satt allan hinn ótölulega
manngráa. Þá urðu hinir vitrustu
menn til þess að yrkja jörðina. Þeir
sáðu og uppskáru og á þann hátt
skapaðist vinnan. Og brátt rak að
því að allir urðu að hjálpa til þess
að vinna fyrir daglegu fæði og að
lokum varð vinnan ekki undirstaða
lífsins, heldur lifið sjálft, ef svo mætti
segja.
En vinnunni fylgdi þreyta og hán
ól deyfð og dugleysi.
Og aftur gengu mennirnir fram
fyrir hásæti Visjnu og kvörtuðu:
»0, herra! Vinnan hefir gert
heila vora sljóa og likami vora
þróttlausa. Veittu oss hvíld, þvi
Hfið krefst altaf af oss aukinnar
vinnu*.
Og Visjnu bænheyrði þá og skóp
svefninn. Mennirnir tóku þessari
nýju náðargjöf með fögnuði og þeir
sáu brátt að hán var hin fegursta
og bezta gjöf er Visjnu hafði gefið
þeim. Þegar þeir sváfu hurfu þeim
allar sorgir og áhyggjur og’svefninn
veitti þeim nýjan þrótt — hann
sveipaði ómiunisskýlu að höfði hins
sofandi manns.
Og mennirnir lofuðu svefninn og
sögðu:
»Blessaður sért þá, þá ert betri
en lifið og vakan*.
Það var aðeins eitt sem þeim
þótti 'að svefninum — að hann
skyldi ekki vera eilifur. Þeim féll
það þungt að þurfa að vakna til
vinnu, þreytu og áhyggju. Um-
hugsunin um það kvaldi þá svo
mjög, að þeir gengu enn fram fyrir
hásæti Visjnu.
»0, herraU mæltu þeir. »Þá
hefir veitt oss mikil og dýrleg gæði.
Óss þykir þó eitt á skorta. Láttu
svefninn vera eilífan*.
Þá hleypti Visjnu bránnm eins og
hann reiddist óánægju mannanna, og
nann mælti:
»Það get eg ekki, en farið niður
að móðunni. Hinu megin við hana
munuð þið finna það sem hjarta
ykkar þráir*.
Mennirnir hlýddu boði guðsins.
Þeir fóru i stórum hópum niður að
móðunni og horfðu yfir til landsins
hinu megin.
Þar var riki dauðans og þar drotn-