Morgunblaðið - 15.03.1915, Síða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
IDrefflié: „Saniías“ Ijúffenga Siíron og tJSampavin. Simi 190.
x
Munið eítir samskotunum til Belga.
Tekið á móti gjöfum á skrifstofu Morgunblaðsins.
Fyrir kanpmenn:
„Phönix“ þakpappinn endingargóði,
ávalt fyrirliggjandi, hjá
Gr. Eiríkss, Reykjavík.
Einkasali fyrir ísland.
VÁTÍ^YGGINGAIÍ
Vátryggið hjá:
Magdeborgar brunabócafélagi
Den Kjöbenhavnske Söassurance
Forening limii Aðalumboðsmenn:
O, Johnson & Kaaber.
A. V. Tulinius
Miðstræti 6. Talsími 254.
Eldsvoðaábyrgð hvergi ódýrari
Sæábyrgðarfél. Kgl. oktr.
Skrifstofutími 10—11 og 12—1.
Det kgi octr. Brandassurance Go.
Kaupmannahöfn
vátryggir: hus, húsgögn, alls-
konar vðruforða o. s. frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heimakl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen)
N. B. Nielsen.
Oarl Finsen Austurstr. 1, (uppi)
Brunatryggingar.
Heima 6 l/t—71/*. Talsími 331.
DÖGMENN
Sveinn Bjðrnsson yfird.lögm.
Frfklrkjuveg 19 (Staðastað). Slmi 202.
Skrifstofutimi kl. 10—2 og 4—6.
Sjálfur við kl. 11—12 og 4—6
Bjarni 1». Johnsoö
yfirréttarmálaflutningsmaður,
Lækjarg. 4.
Heima 12—1 og 4—5* Sími 203
IrÆF^NAI^
Eggert ciaessen, yfirréttarmála-
flutningsmaður Pósthiisstr. 17.
Venjulega heima 10—11 og 4—5. Simi 16.
Brynj. Bjðrnsson tannlæknir-
Venjul. til viðtals kl. 10—2 og 4-—^-
(í annari lækningastofunni)
Hverflsgötu 14.
Olafur Lárusson yfird.lögm.
Pósthússtr. 19. Sími 215.
Venjulega heima 11—12 og 4—5.
Golden Mustard
Jón Asbjðrnsson yfid.lögm.
Austurstr. 5. Sími 435.
Venjulega heima kl. 4—p/2.
Hjðrtur Hjartarson yfirdóms-
lögmaður. Bókhl.stíg 10. Sími 28.
Veujul. heima 12*/t—2 og 4—51/,.
Guðm. Olafsson yfirdómslögm.
Miðstr. 8. Sími 488.
Heima kl. 6—8.
heitir
heimsins bezti mustarður*
Beauvais
0
Leverposte]
er bezt.
Gullna drepsóttin.
Saga
gullgerðarmannsins.
12 eftir
Övre Richter Frich.
(Framh.)
Aður fyrri voru veitingahúsin þar
þéttskipuð þeim mönnum, sem hafa
lagt drjúgan skerf til bókmentanna.
Þar var Theophile Gantier. Þar sat
Victor Hugo og sló i borðið, Hen-
ry Murzer dreymdi þar um síðustu
stúlkuna, sem hafði heillað hug hans
og þar sat Auguste Comte og braut
heilann um hugsjónir þær, sem áttu
að ryðja hinum nýju andansmönn-
um braut.
Nú eru hinir lokkalöngu lærdóms-
menn horfnir. Svartir Kreolar og
Indíána kynblendingar frá Ameríku-
sléttum ganga þar um bölvandi og
ragnandi, litlir og snotrir Japanar
ráfa þar um og kolsvartir negrar
hlæja þar i hverju horni svo að skín
í mjallhvítar tennurnar.
1 einhverju stærsta húsinu í þessari
götu er dálítil tilraunastofa með
glerþaki. Gestgjafinn segir að i þvi
herbergi hafi kíninið verið upp-
götvað. En þrátt fyrir það hefir ekki
marga fýst að taka herbergið á leigu.
Tilraunastofan varð mesta áhyggju-
efni veitingamannsins — en hann
kunni því þó eigi að lækka leiguna.
En nú var áhyggjum hans lokið,
Aftur varð kvikt inni í tilraunastof-
unni og gasið logaði aftur undir
deiglöm þeim, sem kínínið var
fyrst soðið í.
Eigi er þó svo að skilja að hús-
ráðanda gætist að mönnum þeim
sem höfðu tekið tilraunastofuna á
leigu. Samt sem áður var það mesta
meinleysisfólk og afskiftalaust. Það
fór hér um bil aldrei út á götu og
taiaði ekki við nokku'rn mann. Unga
stúlkan sá um alt. Hún þvoði gólfin
og hirti herbergin, hún keypti alt
og eldaði matinn. Það samdi illa
konu, sem var sköpuð til þess að
vera fylgiskona hertoga.
Hann hafði gert nokkrar tilraunir
til þess að komast eftir þvi hvað
fólkið uppi á loftinu hafði fyrir
stafni, en þær mishepnuðust allar.
Hái og magri útlendingurinn hafði
rekið hann út með augunum, og
litli djöfullinn, sem var með honum
hafði tvívegis talað þannig til hans
í stiganum að það varð tæpast skil-
ið öðruvísi en sem hótun.
Jæja — það gerði nú ekkert til.
Því þó hann fengi ekki svalað for-
vitni sinni, fékk hann þó altaf húsa-
leiguna goldna fyrirfram. Og það
hafði meiri þýðingu.--------En John
Marker sat sýknt og heilagt yfir
tilraunum sínum. Hann gaf sér
naumast tíma til þess að sofa. Aug-
un stækkuðu og urðu æ berari og
kinnbeinin stóðu út í herpt kjálka-
skinnið eins og hnýflar á lambhrút.
Hann var altaf eins og i leiðslu og
skipaði altaf fyrir. Unga stúlkan
var óþreytandi og Delma bar með
mestu þolinmæði alt jag Markers.
Og þannig liðu dagarnir.
Kvöld nokkurt kastaði Marker frá
sér verkfærum sínum og hneig aftur
á bak í stólnum.
— Eruð þér veikur? mælti Delma.
Það var einhver uppgerðar viðkvæmni
í róm hans, sem fór honum illa.
Marker svaraði engu, en lá lengi
með luktum augum. Svo opnaði
hann þau skyndilega og horfði um-
hverfis sig eins og hann vissi ekkl
hvar hann væri niður kominn.
— Hver eruð þér? spurði haof
alt í einu ungu stúlkuna, sem sat
við hans.
Hún eldroðnaði. . .
— Marker minn góður,
Delma. Þetta er hún Natascha
vinstúlka okkar.
— Jæja, tautaði efnafræðinguri011
kæruleysislega. Eg hélt — —
— Hvað hélduð þér — —■ ' ^
— Að það væri önnur kona
móðir mín. ,
— Hvers vegna hélduð þér Þa
— Eg sé svipinn hennar mömm°’
þegar hún horfir á mig — aðdá°D
og fyrirlitningu.
Unga stúlkan reis á fætur
hleypti brúnum.
— Yður skjátlast, mælti
Natascha er vinur okkar. Hún 01 u°
gera alt fyrir yður ef yður gf
það, sem þér eruð að fást við- ^
einasti blóðdropi i líkama hentt*í^
helgaður stjórnleysingjum. £
um troðin undir fótum, en gu
að hefna okkar. — — —