Morgunblaðið - 22.08.1916, Side 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Ellistyrkur.
Umsóknir um styrk úr ellistyrktarsjóði Reykjavikur skal
senda borgarstjóra fyrir lok septembermánaðar. — Rita skal
umsöknirnar á eyðublöð, sem til þess eru gerð og fást á
skrifstofu borgarstjóra, hjá fátækraíulltrúunum og prestunum.
Styrknum verður úthlutað i októbermánuði.
Borgarstjórinn í Reykjavík 21. ágúst 1916.
K. Zimsen
IjO©MKNN -«^111
Svelnn BjfJrsisson yfirci.löpm.
FríklrUjuvtg 19 (Staðastað), Simi 203
Skriísofutími kl. 10—2 og 4—6.
Sjálfur við kl. 11 —12 og 4—6.
Ijggert ciaesssn, ynrréttarmála-
Sutningsmaður, Pósthússtr. 17.
Venjulega heima 10—11 og 4—5. Simi 16
VÁJTPkY©OINOAI?
Brunatryggmgar,
sjó- og strídSYátryggingar,
O. Johnson 6t Kaabe*

Lindargötu 41. Slmi 244.
Verzlunin Kaupangur selur eins og að undanförnu
alt ódýrast — alt bezt.
Hefir birgðir af ölluir. matvörum, svo sem: Rúgmjöli, Hveiti,
Haframjöli, R s og m. fl.
Selur Rauðmaga reyktan stk. 20 aura. Alt annað eftir þessu.
Páll H. Gíslason.
Oarl Finsen Laugaveg 37, (upp
Brunatryggingar.
Heima 6 ‘/t—7%. Takimi 331
Beí kgl octr. Brandassnrance Cs
Kaupmannahöfn
vátryggir: hus, hÚLSgðgn, alls-
konar vöruíorða o. s. frv. gegr
eldsvoða fyrir lasgsta iðgjald.
Heimakl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h
i Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen’
N. B. Nielflen.
Kolasparinn
sem hver hyggin húsmóðir notar
4
daglega
fæst að eins hjá
Sigurjóni.
Gunnar Egilsson
skipamiðlaii.
Tals. 479. Laufásvegi 14
Sjó- Stríðs- Brunatryggingar
Venjul. heima kl. 10—12 og 2—4,
Br una try gg in gar
Halldór Eiriksson
bókari Eimskipafélagsins.
Hittist: Hotel Island nr. 3 (óYa—8)
Sími 585.
Mirmisblað.
AlþýÖTifélagabókasafn Templaras. 3 opiÖ
kl. 7—9
BaÖhúsiÖ opib virka daga kl. 8—8 langar-
daga 8—11.
Borgarstjóraskrifatofan opin v. d. 11—3.
Bæjarfógetaskrifstofan opin virka daga
10—2 og 4—7.
Bæjargjaldkerinn Laufásveg 5 kl. 12—S
og 5—7.
íslandsbanki opinn 10—4.
K. F. U. M. Lestrar- og skrif-stofa 8 árd,
til 10 siöd. Almennir fandir fimtnd. og
snnnnd. 8*/, síöd.
Landakotskirkja. Gnðsþj. 9 og 6 á helgum.
Landakotsspitali f. sjúkravitjendnr 11—1.
Landsbankinn 10—8. Bankastj. 10—12.
Landshókasafn 12—3 og 5—8. Útlán 1—3.
Land3búnaðarfélagsskrifst. opin frá 12—2,
LandsféhirÖir 10—2 og 5—6.
Landssiminn opinn daglangt (8—10) virka
daga, helga daga 10—12 og 4—7.
MorgunblaÖið Lækjargötn 2. Afgr,
opin 8—6 virka daga, 8—3 á helgnm.
Ritstj. til viötals kl. 1—3 alla daga.
Sími 500.
MálverkasafniÖ opið i Alþingishúsina
á hverjnm degi kl. 12—2.
NáttúrngripasafniÖ opiö l‘/j—2‘/» á sd.
PósthúsiÖ opið virka daga 9—7, s.d. 9—1.
SamáhyrgÖ Islands 12—2 og 4—6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opnar 10—4
daglega.
Talsimi Reykjaviknr Pósth. 3, opinn dag-
langt 8—12 virka daga, helga dagajS—9.
VífilstaÖahæliÖ. Heimsóknartimi 12—1.
ÞjóÖskjalasafnið hvern v. d. kl. 12—2.
ÞjóÖmenjasafniÖ opið daglega kl. 12—2.
Geysir
Export-kaffi
er bezt
Aðalumboðsmenn:
0. Johnson & Kaaber
í faðmi heimskautsnæturinnar.
Skáldsaga írá Spitzbergen
eftir
Övre Richter Frich.
6 (Frh.)
Hún sá að hönd hans skalf lítið
eitt og að hann var órór í sæti
sínu. Svo reis hann skyndilega á
fætur, laut mötunautum sínum hæ-
versklega og hraðaði sér burtu.
Það varð löng þögn. Frida fikt-
aði við það að flysja franska peru,
en gleymdi alveg að borða hana.
Og prófessorinn var annars hugar. .
í einum svip varð hljótt um allan
salinn. Franska leikkonan sagði eitt-
hvað með hásri röddu «g hér og
hvar storknaði hlátur á vör.
Hvað var að? . . . Enginn vissi
orsökina til þessa, en það var eins
og hljóður ótti læddist í brjóst allra
þessara áhyggjulausu farþega — —
eins og nistandi kend gripi sálir
þeirra og varaði þá við yfirvofandi
hættu . . . Menn reyndu til skiftis
að rjúfa þögnina með uppgerðarhlátri,
djarfri fyndni eða tvíræðum gull-
hömrum----------en hljóðnuðu þegar
aftur. Það voru engin ráð til þess
að létta af þessari hræðilegu martröð
sem læddist á kattartám inn salinn
— það var eins og einhverjar ósýni-
legar verur svifu um salinn og legðu
kalda arma sína um lífið. . . .
Prófessorinn leit upp — undrandi
og hissa.
— Heyrðuð þér hvað hann sagði,
hvislaði hann.
Barónsdóttirin kinkaði kolli. Hún
leit sem snöggvast fram til dyranna.
Norðmaðurinn var horfinn. Svo
sneri hún sér að prófessornum.
— Eg heyrði hvað hann sagði,
hvíslaði hún, — að eins eitt einasta
orð.
— Og hvað var það?
— Þokan, mælti hún lágt. En
það var eins og þetta orð þyrlaðist
í eyrn allra og flytti með sér hræði-
legan grun.
IV.
Skipið ýerst.
Á stjórnpalli stóðu þeir skipstjóri
og leiðsögumaður.
Alt virtist vera með feldu, blæja-
logn var á og sjórinn spegilsléttur.
»Victoriac fór fram hjá Hvalaflóa
og stefndi nú meðfram jöklunum,
nokkur hundruð metra frá landi.
Upp úr reykháfunum lagði þykkan
reyk, sem drógst i lopa aftur af skip-
inu og lá eins og dökt band i röku
loftinu langar leiðir. Ofurlítill titr-
ingur var á skipinu og mátti af því
marka að vélarnar voru knúðar til
hins ítrasta.
En langt í austri — þar sem
Þúsundeyja-skergarðurinn sázt við
sjónarrönd og Egde-eyju bar við loft
eins og mjóa rönd — hófst hvítur
skýjabakki. Það var eins og hafið
bullaði þar og syði og ógurlega gufu-
mekki lagði upp úr því. Þessir
mekkir breiddust yfir austurloftið
með ótrúlegum hraða, þeir.ultu eins
og ógurlegar snjóskriður til vesturs,
þangað til þeir höfðu þakið alt suð-
ur og austurloftið. Þetta var þoka,
hin hræðilega heimskautsþoka, sem
hlóð háan múrvegg í suðri og austri
og bannaði hinu stóra skipi að snúa
við.
Það var að eins opin leið til norð-
urs og »Victoria« flýði svo sem hún
mátti undan þokunrii og titraði hver
einasta stáltaug í hinn mikla véla-
kerfi hennar af áreynslunni.
— Þetta gagnar ekkert, skipstjóri,
mælti leiðsögumaður og horfði til
suðurs. Eftir svo sem klukkustund
hefir þokan náð okkur. Við skulum
heldur varpa akkernm í Hvalaflóa
og bíða þar þangað til birtir.
Strohmann skipstjóri ypti öxlum.
— Við förum nú mílu á
klukkustund, mælti hann. Það væri
hart ef við næðum ekki til Agardh-
flóa áður en þokan nær okkur. Þér
segið að þar sé góð höfn. Og mig
langar Htið til að hleypa skipinu á
grunn þarna inni i Hvalaflóa. Þér
hafið sjálfir sagt mér það, að þar séu
sker og boðar.
— Við gætum þreifað okkur áfram
með mælingum.
Strohmann var á báðum áttum
nokkra stund. Hann horfði til baka.
Þokan læddist nú yfir Hornsunds-
tinda og skreið eins og vofa inn
með ströndinni. Svo leit skipstjóri
til norðurs. Þar var sólskin og bjart
veður.
— Við látum skeika að sköpuðu,
mælti hann.
Leiðsögumaðurinn ypti öxlum.
— Það má vera að alt fari að
einu, tautaði hann. Ef hann kemur
á norðan þá er okkur borgið.---------
Þannig vildi það þá til, að Stroh-
mann, hinn þaulreyndi, gamli skip'
stjóri, sem hafði nú stýrt skipum í
25 ár án þess að hlekkjast á, gerði
sig nú sekan í þeirri yfirsjón, er
leiddi til þess, að hið fégursta skip»