Morgunblaðið - 24.12.1916, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ 17
Jól á Garöi.
íslenzkur stúöent segir'Jrá.
tók Jakob til máls »að koma
bréfi til Holiands og láta fri-
merkja það þar. Sjáið þér til, eg
féll í öngvit, — og hefi víat ver-
ið álitinn dauður, — konan mín
hefir líklega frétt það — og —«
Hann þagnaði, hann var Breti
og var ekkert gefið um að láta
bera á tilfinningum sínum; en
það kom þó grátstafur í rödd
hans.
Þjóðverjinn varð hugsi. »Það
er erfitt«, sagði hann.
»En ekki ómögulegt,* sagði
Bretinn alshugar feginn.
Þeir töluðu ekki frekar um þetta
þann daginn, en næsta dag var
bréfi laumað í lófa Þjóðverjans,
ásamt burðargjaldinu, sem var
öll peningaeign Jakobs. Bréfinu
var veitt viðtaka, en aurunum
skilað aftur. Þjóðverjinn leit á
bréfið. Hann var þreklegur mað-
ur og stillilegur og bar alt útlit
hans vott þess, að ekki mundi ró
hans auðveldlega raskað, en þeg-
ar hann las áritan bréfs þessa
brá honum ögn. Hann var tals-
vert kunnugur í Englandi og vissi
að þetta nafn var ekki algengt
þar, og skyndiiega kom honum
Grace í hug.
»Fólkið yðar álítur yður vist
dáinn?« sagði hann alt í einu.
»Það tel eg víst«, svaraði Jakob.
»Og kona. yðar var einusinni
hjúkrunarkona í sjúkrahúsi.*
Langdal starði á hann. »Hvern-
ig vitið þér það?«
Þjóðverjinn hló. »Eg skal segja
yður ofurlitla sögu«, sagði hann,
og svo sagði hann Langdal alt
það sem farið hafði á milli þeirra
Grace.
Langdal setti hljóðan. »Þetta
er einmitt svo líkt henni«, sagði
hann svo hrærður — »Hún þyk-
ist ætla að vera svo harðbrjósta,
— en endist aldrei til þesj!«
Hann brosti. »Mér þykir vænt
um að hún gerði það ekki.c Svo
bætti hann við, hálf vandræða-
iegur: »Hvernig leit hún út? Var
hún sælleg — var hún þreytu-
leg — var húu?«
Þjúðverjinn sneri upp á yfir-
varaskeggið. »Jæja, það lá nú
120 cm fallbyssuhjói ofan á löpp-
inni á mér, svo eg tók nú eigin-
lega ekki eftir því, en eg man
það altaf, — og mun aldrei gleyma
því er hún gerði fyrir mig.«
Þeir slitu talinu og héldu hvor
sina leið. Þeir máttu helzt ekki
láta bera ofmikið á því að þeir
töluðust við. Næsta dag sáust
þeir ekki. Jakob saknaði þess,
honum var orðið vel við þennan
mann, með hlýlega viðmótið, hann
áleit hann vin sinn og trúnaðar-
mann, af því að hann gat talað
um Grace við hann.
Þeir mættust stöku sinnum og
Þjóðverjanum tókst að lauma sæl-
gæti til Jakobs.
Desemberdagarnir voru fá-
dæma langir og leiðinlegir. Þess-
ar nýju fréttir af Grace fyltu hug
Jakobs ógn og skelfingu. Grace
á vígvellinum! Það var hættu-
legur staður og ofreynslu starf,
sem hún hafði færst í fang. Hvern-
ig ætli henni líði? Var hún hungr-
uð, köld, uppgefin eða veik? Hver
vissi um það? Hún gat líka vel
verið dáin — orðið fyrir skot-
vopnum óvinanna — þessar og
þvílíkar hugsanir fyltu hann ó-
umræðilegri angist. — Hann gat
eigi borið þetta lengur, — hann
varð að losna úr þessari prísund,
— strjúka burtu.! Hvað sem kost-
aði varð hann að komast í burtu.
Það virtist ofur einfalt. Aðfanga-
dagur jóla á morgun. Undirbún-
ingurinn gekk vel. Tveir brezkir
herfangar voru nýdánir. Lang-
dal komst yfir ábreiðurnar þeirra,
og reif þær niður í lengjur á-
samt sinni eigin, og bjó sér til
langa taug úr þeim. Hann komst
burt úr klefanum sínum og skreið
á fjórum fótum meðfram girðing-
unni. Hann hlustaði. Steinhljóð.
Hann festi múrstein í annan end-
ann á tauginni og varpaði henni
svo yfir girðinguna, og nú var
eftir að feta sig eftir tauginni
yfir um girðinguna.
En rétt í þessum svifum dró
ský frá tunglinu og varð Lang-
dal nú æði bylt, því á næstu
grösum kom hann auga á vopn-
aðan hermann á verði. Alt tii
ónýtis! Omögulegt að flýja! Vatn
og brauð beið hans í ströngu
varðhaldi! Vörðurinn stóð kyr
og Langdal sá ekki framan í
hann, því hann sneri sér undan.
Þessi rósemi varðarins egndi
skap Jakobs, það var skárra en
ekkert að stríða honum svolítið.
»Skjóttu!« hvíslaði Jakob og
nam staðar rétt fyrir iraraan
vörðinn. En Þjóðverjinn hreyfði
sig ekki og nú þekti Jakob hann.
Það var halti maðurinn, vinur
hans. Þeir horfðu hver á annan
um hríð og þögðu báðir. Nætur-
golan rauf þögnina þegar hún
þaut um freðin stráin og það skrjáf-
aði í visnum laufblöðum trjánna.
»Hvert eruð þér að fara?« hvísl-
aði Þjóðverjinn.
»Til Hollands. Þar get eg þó
sent konunni minni bréf.« Aftur
löng þögn.
»Það verður erfitt fyrir yður«,
sagði Þjóðverjinn svo. »Ef
þér sleppið, hegna þeir mér
líklega, — en bíðum við, —
reipið mætti fela, — þar að auki
hefi eg engu gleymt enn þá.«
Hann hikaði við og á meðan
kvað við klukknahljómur í fjar-
lægð. En nú fóru kirkjuklukk-
urnar að boða komu jólanna.
Omarnir bárust um viða vegu.
Það voru fagnaðarhljómar, aem
báru vitni um frið á jörðu, þrátt
fyrir alt. Þá rétti Þjóðverjinn
Bretanum hönd sína og mælti
hrærður: »Farið þáífriði. Friður
og velþóknun veri með öllum
mönnum!«
(Lauslega þýtt úr ensku).
G. L.
Eg bý á Garði1). — Það er á
Þorláksmessu, snemma morguns.
— Eg heyri vagnaskröltið i gegn-
um svefninn. Það er þó ekki
vaht að vekja mig, því að eg er
morgunsvæfur eins og margir
Garðstúdentar eru og hafa verið.
— Gamli Jens kemur inn og fer
að bauka við ofninn hjá mér og
láta í hann brenni. — »Sand —
hvid Sand!« hrópar sandkarlinn
úti í Krystalgötu. Lengi hafði
eg ekki skilið hvað hann var að
hrópa, fyr en eg tók eftir því, að
bæði á Garði og í öllum eldri
byggingum var vant að kaupa
hvítan sand til að strá á gang-
gólfin og í stigatröppurnar í hvert
sinn er búið var að þvo. Var
sagt að það óhreinkaðist þá síður.
En vegna hvers er mér nú laus-
ara ,um svefn en aði’a morgna —
það er að segja þegar eg átti ekki
von á að vera rifinn upp til að
skilmast —?
Jú, egbal'ði lofað sambýlismanni
mínum G., sem er danskur 0g
býr i fremra herberginu, að fylgja
honum út á járnbrautarstöð, því
að hann ætlaði heim i jólaleyfinu.
Því hafði eg ásett mér að vakna.
— Eg heyri nú líka að hann er
að hafa sig á kreik og bregð því
við og klæði mig í snatri.
—Er du færdig, Jonsson? kall-
ar nú G. inn til mín. — Tökum við
þá sína töskuna hvor og leggjum
af stað. — Uti í garðinum stend-
ur Jón félagi minn og bekkjar-
bróðir úr latínuskólanum, með
langa pipu og berhöfðaður, og
gáir til veðurs. Hann hafði orð
á sér fyrir að vera árrisull og
lítur nú á mig með undrunarsvip.
En eg verð fyrri.til og segi:
— Það er nýtt að sjá þig svo
snemma á ferli!
— Og heyr á endemi!
— Ertu með út á stöð að fylgja
G., segi eg. Jón er til með það.
Og af stað förum við svo sem
leið liggur vestur hjá háskóla,
um Studiestræti og út á stöð.
Alt ei’ þar fult af ferðafólki
sem er að fara út á land, hlaðið
böglum og pynklum. Flest eru
það víst jólagjafir þetta dót. hugsa
eg með mér. — Troðningurinn
vex; G. er orðinn hræddur um
að missa af lestinni og fer að
reyna að komast að söluhólfinu
og ná í farmiða. Við sjáum því
vænst ráð að kveðja hann í
Bnatri.
Við staðnæmumst þó og horfum
á fólkið ryðjast út á brautarstétt-
ina þar sem lestin bíður. — Jóla-
*) „Garðar" (Regenaen) er itúdentabú-
ataður i Kanpmannahöfn aem Kristján
fjÓrði lét byggja á sinum tima. Búa þar
einl»gt nokkrir islenzkir stúdentar.
hugurinn í fólkinu gagntekur okk-
ur alveg.
— Já, gott eiga þeir sem kom-
ast heim í jólaleyfinu, andvörpum
við báðir samstundis. — En það
er nú svo sem ekki i annað liús
að venda, því miður.
Og við röltum niður á Ráðhús-
torg. Þar lá stór hlaði af jóla-
trjám, er auðsjáanlega voru ný-
komin utan af landi, og voru nú
borgarar bæjarins að flykkjast
þar utan um og kaupa sér tré.
Við félagar kunnum reyndar
báðir mjög yel við Hafnarlifið, en
við sannfærðumst nú betur en
nokkru sinni um það, að til eru
á því hliðar sem útlendingar, eins
og við, eiga erfitt með að taka
þátt í. — Um jólin er eins og
alt opinbert líf dofni í borginni.
Alt færist inn milli fjögra veggja
heimilanna. — Jólin í fyrra voru
þó skemtileg. Þá var í Höfn
kaupmannsfjölskylda að heiman,
sem hafði boðið mér til sín, og
mér fanst þvi að eg vera kominn
heim.
En nú þekti eg enga slíka fjöl-
skyldu og Jón ekki heldur. Enda
var það nú orðið sameiginlegt
áhugamál okkar beggja hvernig
haga skyldi tilverunni um jólin.
— Ef gamli »Egill» verður kom-
inn, þá erurn við ekki á flæði-
skeri, segi ag, því að þá fæ eg
hangikjöt, sem eg bað móður mína
að senda mér með jólaferðinni.
Nú átti skipið reyndar að koma
í gær, en eg veit ekkert ui það
enn.
— Færðu hangikjöt? segir Jón
himinlifandi — jæja, eg held að
eg bjóði ekki hátt í vist annar-
staðar annað kvöld, úr því að
eg heyri þetta. Þú þiggur lik-
lega hjá mér kaffisopa niðri á
Berninu núua er við göngum
þar framhjá. Til allrar ham-
ingju fær maður þennan Garð-
styrk greiddan fyrir jólin, svo að
blankur er maður ekki’rétt í þann
svipinn.
— Og vertu ekki of fiott, fyr en
þú veizt hvort skipið kemur, segí
eg — en mér er nú næst skapi
að fara niður á skrifstofu Watb-
nes og spyrja um »Egil«. Þeir
kunna að hafa fengið símfregn
um að hann sé kominn fyrir Skag-
ann.
— Við 8imum þangað af Bern-
ínu.
— Nei, við göngum þangað og
förúm niður »Strikc, það er svo
sjaldan sem maður gengur um.
þær götur og hefir erindi.
' Og nú skálmuðum við nið-
ur á Gamlahólm, þar sem af-
greiðslan var. En ekkert höfðu