Morgunblaðið - 02.06.1917, Blaðsíða 4

MÖRGUNBLAÐIB
Vinnulaun
yðar œunu endast lengur en
vanalega, ef þér gerið innkaup
í íslands stærstu ullarvöru- og
karlmannafata-verzlun, Vöru-
húsinu, Margar vörur. Gam- ,
alt verð.
Geysir
er bezt.
Aöalumboðsmenn:
0S johnson & Kaat;
Wolff & Arvé’9
Q Leverpostei
i V« aB V pd- ’iósum er
bezt — Heimtið það
Sendisvein
vantar í klæðav.
H. Andersen & Sön.
Frá eldsneytisskriMofunni
Athygli bæjarbúa skal leidd að því, að þeir, sem vilja panta rnó hjá
skrifstofunni verða að gefa sig fram í síðasta lagi laugardag 2. júuí.
Þeir, sem vilja vinna sjálflr að mótekjunni, eða leggja til
fólk til að vinna fyrir sig að henni, þurfa ekkert að borga
með pontuniuni. , Þeir, sem hvorki vilja vinna sjálfir, né leggja til
verkafólk, borgi 25 kr fyrir hvert tonn með pöntun.
Til þess að gera mönnum auðveldara að vinna sér fyrir mó, verður
innan skamms gefinn kostur á eftirvinnu á tímabilinu frá kl. 6x/2 til
12 að kvöldinu. Einnig verður kvenfólk og unglingar tekið i vinnuna.
Við úthlutun mósins fá allir eltimó og stungumó eftir sama hlutfalli.
Mórinn verður fluttur heim til notenda, og flutningskostnaður inni-
falinn i andvirði mósins. Þeir sem hafa nægilega geymslu geta að sjálf-
sögðu fengið allan sinn mó fluttan heim í haust, en þeir, sem hafa ekki
geymslupláss, geta fengið hann fluttan til sin smám saman í vetur, einu
sinni á viku eða einu sinni á tveim vikutn eftir samkomulagi við skrif-
stofuna.
Skrifstofán er í Iðnskólanum, Vonarstræti 1, uppi. Sími 388. Opin
þessa viku kl. 9—12 og 2—8. Allar frekari upplýsingar fást þar.
31. mai 1917.
<3ón PoríáRsson
Skrifsfofu mina
hefi eg flutt
/ Tlðaisft;æti tir. 8 (inngangur í Bröttúgötu).
Nýtt símanúmer 385.
C. Proppé.
jÉSW*
O, Johnson tk Ktaswr.
Dat l|l ðíiöfr BriBteM
:;jxrysigix: Mws, asSJo-v
koiaar Tðntfortti c ,«. ír? ,»i. *
*láivoíia fyrir lægsu tfy'jníö.
Heiuukl. 3—12 L h. og ,í >' t. "...
í Auatarótr. 1 (Búí 1. N«-i ej.
Sl. B. HiojiRen.
skipamiðlari,
Taís. 479. Veltusundi 1 (upp
Sjó- Síriðs- Brunatryggiíigar
Skrifitoían opin kl 10...4
Brunatryggið hjá »WOL6A«,
Aðalutnboðsm. Halldór Eiríksson,
Reykjavík, Pósthólf 385.
Umboðsm. í Hafnarfirði:
kaupm. Daniel Bergmann,
ALLSKONAR
vátryggingar
Tjarnargötu 33. Símar 235 & 429.
Trolle&Rothe
Trondhjem^ vátryggingarfélag h
Allskonar brunatryggingar.
AOa ínm boOsiiiB Oai
CARL FINSEN.
Skíúavörtfustig- 25.
Skrifstofutimi 5‘/j—61/* uá TalaíiRÍ StU
Ovinurinn ósýnilegi.
Skáldsaga úr stríðinu
eftir
Ewert ven Horn.
20
VII.
Einn.
I sjóliðsforingjaskólanum i Ports-
mouth hafði Vilford Hannicourt ver-
ið fremsti sundgarpurinn, bæði í
hraðsundi, bjargsundi og langsundi.
Nú kom honum iþrótt þessi að
góðu haldi. Hann vissi það, að fjöldi
þeirra manna, sem voru á »Cressy«
kunnu ekki sundtökin og hafði verið
ráðið frá því að læra sund, til þess
að það lengdi eigi dauðastríðið, ef
þeir féllu i sjó.
Hannicourt hafði dregið af sér
stigvélin og klætt sig úr einkennis-
treyju sinni. Hafið sem áður hafði
verið ládautt, ólgaði nú og sauð, þá
er það hafði gleypt hin þrjú miklu
beitiskip, en alls staðar var rekald.
Skamt frá sér sá Hannicourt hvar
tvær hendur komu upp úr sjónum.
Það var eins og þeim væri fórnað
i angist. Hannicourt greip í hnakka
hins druknandi manns og synti með
hann í áttina til'gufubáts sem sigldi
þangað með fullri ferð. Honum
tókst um siðir að vekja athygli báts-
ins á sér, en þegar hann kom þar
að, var báturinn svo drekkhlaðinn
sem framast mátti verða.
— Einum manni getið þið þó bætt
við enn, mælti Hannicourt. Þessi
hérna þolir eigi að liggja lengi í
sjónum.
Og með mestu varkárni tókst það
að draga hinn hálfdauða mann upp
i bátinn án þess að fylti.
Einn af hásetunum af »Cressy«
hafði þekt Hannicourt.
— En hvað á verða um yður
liðsforingi ?
— Það er eigi hundrað i hættunni
þvi að eg get séð um mig fyrst eg
er laus við þennan náunga.
— Nei, liðsforingi, við getum eigi
skilið yður eftir.
— Vitléyra, hingað koma fleiri
bátar rétt bráðum.
* *
*
Hannicourt vissi eigi hversu lengi
hann hafði legið í sjónum, en hon-
um var farið að verða hrollkalt,
þrátt fyrir það, þótt hann væri stöð-
ugt á hreyfingu, skifti um sund og
træði marvaða þess í milli.
Oft hafði hann komist svo nærri
bátum að hann hefði getað kallað i
þá, en er hann sá hvað þeir "voru
hlaðnir, hætti hann jaftían við það.
Honum Iá ekkert á. Einu sinni
hafði hann synt í strykloku í 3
klukkustundir og 17 minútur. j
Og i stað þess að gera vart við
sig, lagðist hann til baksunds og
stytti sér stundir við það að horfa
á tundurspilíi sem öslaði þar fram og
aftur og leitaði að kafbátnum.
En nú virtist honnm sem hann
hefði fjarlægst bátana. Hafði straum-
ur borið hann í burtu frá þeim?
Hann vissi að straumar gátu orðið
sterkir i Norðursjó.
Eitt af hinum minni beitiskipum
— það var annars Topaze — gaf
bátum sínum merki með gufupipunni.
Hannicourt vissi hvað það þýddi.
Bátarnir áttu að snúa aftur til skipsins.
Þá fór hrollur um Vilford Hanni-
court. —Nú hangir lif þitt á þræðil
Hann hafði eigi vitað það fyr hvað
iífið et manni dýrmætt. Hann hafði
eigi orðið þess var rétt áður, þá er
hann stóð á stjórnpalli »Cressys«.
Þá bar hann liðsforingjabúning Breta,
hann var afkomandi Nelsons og sem
brezkur sjómaður ætlaði hann að
deyja án þess að blikna. Sú hugsun
hafði vakað hjá honum þá og lika
þá er hann hjálpaði hinum hálfdauða
sjómanni upp i björgunarbátinn.
En þótt undarlegt megi virðast,.
þá var honum nú alt anuað i hug.
Nú var hann aðeins maður, einn og
yfirgefinn og átti að láta lif sitt að
óþörfu, vegna þess að serbneskur
stúdent iufði skotið austurríkskaa
ríkiserfingja.
Hann lagðist til kraflsunds, og
synti sem hraðast hann gat í áttina
til bátanna, enda þótt hann vissi vel
að það var alveg þýðingarlaust, Hann
tróð marvaða og veifaði höndunum
yfir höfði sér og hrópaði eios hátt
og hann gat. Og þá varð hann
þess fyrst var hvað hann hafði drukkið
mikið af sjó og var orðitín þreyttur.
Hann lagðist aftur á bakið og fór
að leggja niður fyrir sér hvers vegna
hann vildi nú ekki deyja.
Tú, hann var svo ungur enn —
aðeins tuttugu og fjögra ára að aldri.
Og hann hafði kynst lífinu svo litið
— miklu minna heldur en flestir
jafnaldrar hans. Þau Ethel höfðu
mist foreldra sina í æsku og síðan
hafði hann gengið systur sinni í
föðurstað. Og þess vegna hafði hann
snemma fundið til alvöru lifsins og
ábyrgðar. Hann hefði eigi getað
verið leiðtogi annara, ef hann hefði
eigi gætt sjálfs sín. Hann hefði
eigi getað látið hana bera virðingu
fyrir sér ef hann hefði látið undan
freistingunum.