Morgunblaðið - 31.12.1917, Side 7

MORGUNBLAÐIÐ
7
[o|[a][a][s|[Ei][a][5][a]Q5][a]
□
|
D
D
I
I
Kaffihúsið Fjalikonan
óskar öllum sínum viðsk ftavinum
GLEÐILEGS NYÁRS
. me l þökk fyrir árið 1917
m M M l^l M M 0 oU
Eg ósTca öllum Gleðilegs nýárs. Og þölck fyrir við-
skiftin á liðnu ári.
heígi Guðmundssoti
Hafnarfirði.
Fimtjidaginn 3 janúar kl. 1 e. hád. verður haldið
^Þpboð 4 ýmislegum munum frá hinu strandaða
„Takma“, hjá pakkhúsi okkar við Kalkofnsveg.
inom i
Síðustu blöð, sem vér höfum feng-
ið frá Halifax, eru frá 14. desember.
í þeim er frásögn skipstjórans á
franska hergagnaskipinu Mont Blanc,
sem vaið fyrir árekstri af norska
skipinu Imo og sprakk í loft upp.
Hann segist hafa verið að koma
frá New York og hefði skipið tekið
hergagnafarm í Gravesend Bay.
Hefði sér verið sagt, að í 2. lestar-
rými væru sprengiefni, sem eigi
þyidu högg eða þess háttar.
Skipið fékk hafnsögumann úti
fyrir Halifax, en á innsiglingunni
mætti það Imo. Bæði skipin gáfu
aðvörunarmerki, en svo er að sjá
sem einhvers misskilnings hafi gætt,
því að stjórnin lenti eitthvað í handa-
skolum og skipin rákust á. Imo
hafði hraðari ferð og rakst á Mont
Blanc að framanverðu og klauf skipið
svo, að stefni þess gekk 3—4 metra
inn i 1. lestarrýmið og gaus þá
þegar upp þykkur reykur þar. Skip-
stjóri vissi að þýðingarlaust mundi
að reyna að bjarga skipinu og kvaddi
því alla menn til þess að ganga á
bátana. Komust allir skipvetjar i
land nema einn, og lentu hjá Dart-
mouth. Rétt þegar þeir voru komnir
i land varð fyrsta sprengingin i skip-
inu og var krafturinn af henni svo
mikill, að þeir féllu allir fyrir eins
og vindur feykti físi. Hús sópuðust
af grunni og skip köstuðust upp á
land.
Hafnarfógetion sá þegar eldur kom
fyrst upp í skipinu og sendi þá
þangað hjálparskip, er Stella Maris
hét, því að hann vissi eigi hvaða
farm Mont Blanc hafði meðferðis.
Hjálparskipið komst að hlið her-
gagnaskipsins og ætlaði aó fara að
dæla vatni á eldinn. En f þvi varð
sprengingin. Stella Maris kastaðist
upp á bryggju og af 24 mönnum,
sem á skipinu voru, lifðu aðeins 2,
og þó hættulega særðir.
Af Imo fórust ma.'gir, en þeir
sem eftir lifðu voru settir i gæzlu-
varðhald þangað til yfirheyrslur
hefðu fram farið. En eigi var farið
að yfirheyra þá þegar seinast fréttist.
Mont Blanc bar 2250 smálestir
og hafði tvær fallbyssur á þilfari til
varnar. Þeim fylgdu 4— 500 sprengi-
kúlur, sem ein.úg voru á þilfari.
Það var aöallega hlaðið strinitro-
toulene«, sem er ejtthvert hið sterk-
asta sprengiefni er þekkist.
Viðtal við sfeipstjórann
á Lagrarfossi.
Það mátti eigi tæpara standa að
Lagarfoss lenti i tniðri sprenging-
unni. Að sögn skipverja munaði
það aðeins 5—xo minútum. Hefði
Lagarfoss verið dálítið hraðskreiðari,
mundi hann hafa náð höfn áður en
yfirvöldin lokuðu innsiglingunni —
og þá má vist heita áreiðanlegt, að
skip og áhöfn hefði farist.
Vér fórum á fund Ingvars Þor-
steinssonar skipstjóra i gær og báð-
um hann að segja frá þvi, er hann
heyrði og sá i Halifax.
Við komum að hafnarmynninu
fimtudaginn 6. des. ki. um 10 að
morgni, aðeins nokkrum mínútum
of seint til þess að fá afgreiðslu
varðskipsins, áður 'en hægt er að
halda inn í höfnina. Þeir lokuðu
höfninni svo að segja fyrir tiefinu á
okkurogjeg gekk fram og aftur um
stjórnpallinn, ergilegur yfir því að
þurfa nú að biða 12 stundir fyrir
utan hafnarvitkio. Við vörpuðum
akkeri, en varla var skipið lagst fyr
en við heyrðum óttalega sprengingu
rétt hjá skipinu. Loftþrýstingurinn
var svo mikill að alt skalf og hrist-
ist. Við gtipum dauðahaldi í borð-
stokkinn og bjuggumst við því á
hverju augnabliki að skipið mundi
liðast sundur.
Okkur varð litið í land og sáum
þá feykilegan reyk og eldstroku, sem
virtist ná til himins. Aldrei hefi eg
séð neitt eins ægilegt á minni æfi.
Það var eins og dómsdagur væri
kominn og flaug mér í hug, að ein-
hver þýzkur njósnari mundi hafa
sprerigt skotfærabúrið í Halifax. Kol-
svartur reykjarmökkurinn lagðist yfir
borgina og við vissum eigi fyr en
seinna hvað komið hafði fyrir.
Daginn eftir stóð helmingur borg-
arinnar í björtu báli, Hundruð húsa
btunnu til kaldra kola og þegar eg
tveim dögum síðar kom í land, var
eldhafið enn svo ægilegt, að því fá
engin orð lýst. Hvar sem maður
leit, sá maður dauða mannabúka,
barna og fullorðinna, eða limlest
fólk sem grét og engdist sundur og
saman af kvölum. Ekki einn einasti
gluggi í alln Halifax var heill og
flestar dyr voru brotnar. Þök höfðu
kastast af núsum, skip hentust langt
upp á land og lágu þar brotin. Járn-
brautarlest, sem fór fram hjá höfn-
inni þegar sprengingin varð, hentist
í háa loft og 2/s hlutar farþeganna
biðu bana. 20 þús. manna urðu hús-
næðislausar, 5000—6000 særðust og
um 2500 manns beið bana.
Blöðin fluttu nöfn fjölda manna,
sem saknað var, en í úthverfi borg-
arinnar lágu hundruð dauðra karla,
kvenna og barna, sem enginn vissi
deili á. Likin voru óþekkjanleg.
Um strætin hiupu smábörn, sem
enginn vissi hver átti. Foreldrar og
ailir ættingjar þeirra höfðu farist.
Dag og nótt var grafið í rústum
húsanna — og altaf fundust fleiri
og fleiri lík — óþekkjanlegir manna-
búkar, afrifnar hendur og fætur
þeirra manna, sem biðu bana við
þessa óttalegu sprengingu.
j DAGBOK 1
Kveikt á Ijóskerum hjóla og blf-
relða kl. 3^/s-
Nýárssundið verður nú þreytt í
9. Binn á morgun og hefst stundvía-
lega kl. 10.40 hjá bæjarbryggjunni.
Sex eru aundmennirnir aem keppa,
og þar af eru þrír synir PálB Brlings-
BOnar sundkennara: Erlingur, sund-
kóngur íslande, Ólafur og Jón, sem