Morgunblaðið - 17.04.1919, Qupperneq 4

J
4
Saumastofan
Agætt vetrarírakkaefni — Sömuleiðis
stórt úrval af aliskonar
Fataefnuni
Komið fyrst í
Vöruhúsið.
Geysir
Export-Kaffi
er bezt,
Aða’mmboðsrnenn i
0. JÖHNSÖN k KÁABER,
MORGUNBLAÐIÐ
er fluíí
á Laúfásveg nr. 5
og verður opnuð þar iaugardaginn 19. þ. m. Koitað vetður kapp; um
að hafa þar tilbúið úrval af fallegum hátíða- og sutnarhð ttu'm
Nýr bátur til sö!u. Á.
Trolie & Rothe 1.1
síúíkur
BrnEtitryggingar.
SJó- og striðsYátrygglnga?
TaisSmi: 255.
SjótjóES-grmörðkstir
;skipaflntiiiiigar
TalsímJ 420.
fjölbreyttasta úrval á landinu,
er i Kolasundi hjá
Daniei Halldórssyni.
vaníar fií sífdarvmnu á
Heíjhjarfjörð í sumar, TJátt-
ari uppfýsingar á skrifsfofu
H.f. ,Eggert Olafsson,
2—3 herbergi með eldhúsi óskar fjölskylda eftir frá 14. maí. n. k.
Borgun fyriifram ef óskað er. — Sí sem ^etir útvegsð fjölskyldu þess
ari íbúð leggi tiíboð merkt „40“ i afgr. blaðsins ásamt tiltekinni þóknun

■ .
^ Vátryggingar m
-•-rtiir"~i~~-7ilriiiiiÉim'''"''-:''iriTi-[W[[iiriir''iini.riiMiii' i'wjrifiw;
fWBÉjlII y
Altsk. hruuatryggi&g»r-,
Áðakmboðsmaðaf
C*»l Wtstmms&v
Skólavörðwadg 2 j
Skrifstolaí. s1/*—T*U |f.:
»suæ fHSUBANGE om«.
Heimsins elzta og stmnt*
lagsurfélag. Tekcr *6 sér éb'kmi'
irBnatTfggingsr,
AðiamboSsituðar hét s baá
Matthfas MatíhigSíscm/
Hotó, 'lris'*
Iunnar Cg
HíMi";

skipamiBiart,
Hafnarstraeti xj (apyit
Skrifstofaa 'ópin kt. 10—4, Síard I*?'
Ifi-, Stríis-, BríiBSíryf|Je|.*r„
TaMmi heiau. «■>
sjó- og strfðsvátrýggingaí,
Ú. 1 'oðusoa S Hmífw
Daí lg, octr. Bfiíiéiiihmi
Kaupmannahðfp
vátryggir: hú* léíg0g», al!*-
kOKW vörnforðR ■óSSRT
etdsvoöa fyrir J»g«ta iíffsk
Haima kí. 8—IJ! f. h„ og a—í
i'Aostnrstr, 1 (Búð L.. Niels-s?.
N. 8. W®1
Leyst úr iæðing.
Ástarsaga
eftir Curtis Yorke.
----- 6 9
Svo var farið með Nancy út og hún
kvaddi með kossi á fingri sér l)æði
„ungfi-ú Lawson sína‘ ‘ og „góðu
frúna‘ ‘.
Helen horfði á eftir héuni með sorg-
bitnu augnaráði.
— Einu sinni var eg að vona, mælti
háí og var örðugt að tala, — að ein-
hvern tíma — þegar eg yrði hamingju-
söm kona — myndi lítið barn---------
Hún þagnaði skyndilega og kæfði
niðri í sér ekkann.
Penelope laut niður að henni með
hluttekningu.
— Veslingurinn, mælti Jiún lágt.
Veslings vinstúlka mín.
— Já, þiijert blíð og góð, stundi liun
Og huldi. andlitið með svæflinum. En
þú veizt ekki hvað það er að horfa
fram á þann sannleika, að þú ættír
aldrei að verða móðir — aldrei. Þú
mistir barnið þitt — en þú getur eign-
ast önnur í staðinn og þá mildast
broddur mótlætisins. Ó, eg vildi óska,
að eg væri dauð — ef að eg að eins
væri nógu góð til þess að deyja. En
eg er það ekki og verð það aldrei/
Eftir dálitla stund varð henni liægra
og djúp þögn varð í Stofunni.
Þá mælti liún upp úr eins marins
1)1 jóði:
— Ert þu hrædd við dauöami ?
Penelope hikaði.
— Eg — eg veit það ekki aitnenni-
lega, svaraði hún. Mig iangar ekki
til að devja •—■ ekki enn þá.
Heíen brosti •— undarlegu, f jarhuga
lirosi.
— Mýr finst — mælti hún — að
dauðinn hljóti að vera svo mikill léttir
— óteljandi þreyttum sálurn. Hugsaðu
þér það. Enginn kvíði og söknuður
f’ramar. Engin barátta við synd og
sorg. Engin þjáning né kvöl á sál eða
líkama. Enginn ótti framar. Hvað það
er dýrðlegt — dásamlegt!
Eftir dálitla þögn hélt liún áfram:
— Á nóttunni, þegar eg get ekki fest
blund, þá eru það tvö erindi, sem eg
er alt af að fara með upp aftur og
aftur. Hlustið þér á:
Að ganga fram úr skugga
iim í skærri lönd —
sjá skína fyrir haudan
eilífðar strönd.
Leggja af sér okið
og1 líkamans böl.
Ljúka heimsins þjáning,
Ijúka stríði og kvöl.
Hreldur af heimsins glaumi —
himnanna að sækja borg.
Albúinn alla að kveðja —
Undrast vinanna sorg.
Að ganga fram úr skugga
imi á skínandi grnnd.
Hví nefnum vér dauða
þá dýrðlegu stund.f
-— Já, þetta eru yndisleg orð, svar-
aði Penelojte. En — eg lield — eg er
hrædd við að hugsa um dauðann.
— En hvers vegna? sptirði Helen
Itlíðlegit. Því eigum við að gera dauð-
ann að grýlu? Því eigum við að Hta
á hann sem eins konar óhjákvæmilegt
höl, sem einhvern tíma hljóti að henda
okkur? Hvers vegna getum við ekki
skilið, að lífið er mörgúm okkai' svo
miklu hræðilegra?
— Við 'vitum ekki, livað okkar bíð-
ur, mælti Penelope Iiægt! Hvernig get-
um við vitað það? Getur verið að dauð*
itm leysi okkur frá sorg og kvöl. Getur
líka verið ekki. í iillu falli megum við
ekki mæta dauðauum á miðri leið. Við
verðum að bíða þangað til stund okkar
kemur —
Hún þagnaði og var sér þess með-
vitandi, að hún var að fara með half-
gerðan þvætting.
— Já, eg veit það, mælti Helen lágt.
En þær stundir höfum við báðar lifað,
að við vorum reiðubúnar til að rétta
honum höndina. Það er vafalaust að við
höfðunt gildar ástæður.
Penelope sfcokkroðnaði, en roðinn
hvarf samstundis aftur og hún varð
náföl.
Helen snart kvíðafull við hönd henn-
ar. a \
\
— Hefi eg sagt of mikið } hvíslaðí
hún. Eg' var' ógætin. Eti við það aðr
Hggja svona dag eftir dag, lokuð útí
frá heiininum, finst mér eg vera kom-
in að svo greinilegri niSurstöðu í þessu.
Eg hefi lesið í andliti yðar glögg merkí
ósegjanlegra sálarkvala. Ekki núna
upp á síðknstiS — byrðarnar virðast
horfnar. Kæra yinkona — ef eg má
kalla yður svo — svoleiðis er það, er
það ekki rétt?
Penelope gaf rnerki nm að hún væri
þessu sa mþykk.
— Mér þykir vænt um, nð gleðiu
hefir horfið til yðar aftur, mælti He-
len og varp öndiuni. fiu — eg ér hræddt
yðar vegna.
— livers vegna ? spurði Penolope
snögt.
Helen lá og hallaði höfðinu úpp að
liandlegg l ennar og starði á sólargeisla,
sem fé 11 milli tveggja húsanna, seni
andspænts stóðii. Nú sagði hún:
— Eg liefði kanske ekki átt að segja
það. E11 mér hefir verið sagt, að eg
sé sk.vgn á sumum sviðum, og eg sé —
•— Já í Hvað sjáið þér ? spurði sú sem
»á hlýddi og hélt niðri í sér andanum.
— Eg sé, — hélt veika stúlkan á-
fram eins og í dyaumi og. augu hcmiar
urðu stór og skær — að drungalegt
ský kemur yfir lífsleið yðar. Eg sá
tár, angist, einstæðingsskap. Eg sé-
dauða.