Morgunblaðið - 29.07.1919, Síða 3

MORGDNBLAÐIÐ
3
Samanburður
Svo sem kurmugt er, keppast ó-
friðarþjóðirnar við það, að gera ör-
kumlamenn sína að sjálfbjarga
mönnum. Þeir sem hafa mist hend-
ur og handleggi, fá í staðinn gerfi
hendur svo hugvitsamlega gerðar,
að þeir geta beitt þeim við iðn sína
o. s. frv. Það er hugsað um það
tvent, að menn þessir veröi ekki
ríkinu til byrðis og að sem minst af
vinnukrafti fari forgörðum. Mynd-
in hér að ofan á að sýna hver mun-
ur er á örkumlamanninum frá 1871
ix vildu fyrir hvern mun fá citt-
iivað af honum og bæta við flota
sína. Þeim hefir því sárnað tiltæki
Þjóðverja miklu meira en Bretum.
Bretar hafa heldur ekki látið
sér ant ix'm að rannsaka málið.
Snemma í júlí var enn eigi komin
nein opinber skýrsla unx, að flotan-
um hefði verið sökt, hvað þá meira.
Og ensku blöðin hafa verið furðu
liljóð um málið.
Frakkar eru æfir yfir þessu.
Segja þeir að aðfarir brezku stjórn-
arinnar í málinu beri þess lielzt
vott, að hixn láti sfér vel líka til-
tæki Þjóðverja og samþykki það
með þögninni. Ilafi Þjóðverjar ráð-
ið fram úr vandanum fyrir Breta
hönd, og látið flotann sæta þeirri
meðferð er þeir (Bretar) hafi
stungið upp á; til þess að séð væri
fyrir því, að aðrar þjóðir gætu al-
drei há'ft gagn af flotanum. Ráð-
ast þeir einnig liart á brezku flota-
stjórniixa fyrir það, að hafa ekki
betur gát á flotanum í Scapa Flow
en rauu hefir borið vitni, og' krefj-
ast þess að stjórnin geiú hreint
fyrir sínum dyrum.
Hastarlegur
sjúkraflutningur
f fyrradag kom vélbáturinn Pat-
rekur Íxingað frá ísafii’ði- Hafði
hann meðferðis tvær veikar konur,
sem héraslæknirinxx á ísafirði sendi
hingað suður.
Þegar hingað kom, var hér eng-
lbn til þess að taka á móti sjúkling-
Vera
Skildsaga eftir
E. R. Punshon.
og örkumlamanninum xxr þessu
stríði, Hinn fyrri varð að hafa of-
an af fyrir sér með því að snúa
„lírxxkassa“ á götum úti. Hinn síð-
ari getur orðið sjálfstæður maður
og farið að búa. Hinn fyrri fékk
ekki anna en heiðxxrsmerki fyrir
hreysti sína og' staurfót til að staul-
ast á. Bn á heiðursmerkjunum geta
menn ekki lifað, hversxx mörg sem
þau eru. En það má lifa á því að
búa og liafa hæsnarækt.
unxxm og' vissi enginn um komu
þeirra. Önnur konan vár gift og
var maður hennar með henni, en
lxann hafði aldrei komið til Reykja-
víkur fyr, og var því auðvitað ráð-
þrota. Og svo tókst svo óhöndug-
lega til, þá er konunni var lyft xxpp
úr bátnum í sjúkrakörfu, að karf-
an með konunni fór í sjóinn og
maðurinn með. Er ekki að vita,
nema slík handvömm ríði konunni
að fullu, því að annað er sjúkling-
um betra, en að vera kaffærðir í
köldum sjó. Hin konan var flutt að
vestan í opnum kassa, og var hún
flutt í þeim kassa inn í saltskúr
hér á xxppfylliiigunni og látin
liggja þar í 8 klukkustundir, án
þess að nokkur maður vxeri lijá
henui, eða kæmi til henxiar. Að
þeim tíma liðnum komst lögreglan
hérna á snoðir um þetta. Gat liún
með herkjubrög'um komið sjxxkling-
unum fyrir í einkahúsum, því að
hvert í’úm í sjúkrahúsinxx var fast.
Vélbáturinn átti að stekja salt til
Viðeyjar og flýtti sér þang'að alt
hvað af tók, er hann hafði losað
við sig ílutning sinn hér.
Slík meðferð sem þessi er óheyri-
leg. Hingað koma tvær veikar kon-
ur til þess að leita sér lækninga,
en engnm er gert kunnugt um
komu þeirra fyrir fram, svo að
hægt sé að taka á móti þeim. Skip-
ið, sem flytur þær, lætur sér nægja
að korna þeim af sér. Og kaldar eru
viðtökurnar þegar hingað keinur.
Annari er fleygt í sjóinn, en hin lát
in lig'gja aðhlynningarlaus í salt-
skúr tímunum saman!
Vér búumst við því, að margir
haldi að þetta geti ekki verið rétt.
Annað eins og þetta geti ekki kom-
ið fyrir hér. Og það er líka ótrú-
legt. En því miður er það satt.
iiiglegur kvenmaður
getur fengið atvinnu nú þegar í
Ölgerðin EgiSI Skallagrimssen.
...... ..................... ... ..... ... """*
Piano
fsá Herm. N. Petersen & Sön, kgl. hirðsala í Khöfn, eru nú fyrirligg-
xndi og seljast með góðum borgunarskilmálum.
Tvimæialaust beztu hljóðfærin, sem hingað flytjast.
Ótakmörkuð ábyrgð!
Vilf). Tinseti
FUNDUR
verður haldinn i
llfxiiii opnaði gluggann, stökk út og
ti'énu. Hann skxxr á augabragði kxxð
‘'httn sundur. Hann hafði getið sér rétt
tfann lyfti henni xxpp á arina sína
°S bar hana inn í húsið, lxrópandi á
einhvern maml tp liðsimíis.
Þ°gar inu j húsið kom skipaði hann
að seuda eftir lækni.
XXV.
Prásögn Veru.
^æknirinu koxn hið hráðasta og sagði
^eru hofði á engan hátt verið mis-
j l>lþ en liún væri víða blá og þrút-
hefgítir höndin og teppið. Hvar hún
Eu 1 var hulinn leyndardómur.
ir var að hún hafði verið und-
bú U. h hví klæði hennar voru þxxr,
Bkómij,1' befði verið á jörðu, og
v°rú fullkomlega hreinir.
Arthur var fámáll mjög er liaun
heyrði að Vera var fundin. Honum
fanst hann fjötraður af því loforði,
sem hann liafði gefið Georg. En Jim
var forviða á því og argur yfir hve
kærxxleysislega Arthur tók því, að Vera
fanst. Hann sagði lögreglunni það, sem
kann vissi og gat um orsökina til
þagmælsku Arthurs.
LÖgregluþjónarnir tveir ákváðu að
snúa sér til Hr. Warne, áður en frek-
ari ákvarðanir væru teknar.
Það var tekið á móti þeim á Seddon
með stxxkri kurteisi. Og öll framkoma
Georgs og upplýsingar hans fullvissaði
þá um, að hann ætti enga sök á burt-
náixxi Veru. Hann enti með því að halda
lofræðu yfir kricketleik Arthurs. For
ingi lögregluþjóiianna sagði um leið og
þeii' voi’u tilbúnir að fard: „Það lítur
út fyrir að Veru hafi verið misþyrmt
Hxifið þér nokkurn grun um ástæðu
til þess? Vitið þér um nokkurn, sem
líklegur væri til þess að liafa unnið
slíkt V ‘
„Nei,“ svaraði Georg glaðlega. „Það
gæti verið----------“
„Ilvað ómerkilegt sexn þér kunnið að
vita getur það gefið okkur mikils
verðar upplýsingar. Og eg þarf ekki að
minna yður á, xtð það er skylda yðar.‘
„Nú jæjxx,“ sagði öeorg hikandi.
ntJr því þér krefjist þess, þá get eg
gjarnan sagt mitt álit. — Ungar s-túlk
Islands Adressebog
Omissandi bók öllum
kaupsýslumönnum
Fæst á skrjfstofu Morgunblaðsins.
Kanadiskir harmenn.

~ ..
X V'" ' ■' ' %-t‘A’■; Ja'
.4
Perluuppboð.
Á meðan styrjöldin stóð sem hæst,
datt konu einni í London, af aðals-
ættuin, það snjallræði í hng, að safna
perlum x öllu Stóra-Bretlandi til hags-
muna fyrir „Rauða krossinn“. Hug-
myndin fékk ákjósanlegustu undirtekt-
ir. Hver einasta stúika á öllu Eng-
landi, sem átti í eigu sinni eitthvert
perluskraut, gaf þegar eina cða tvær
perlur. Og létu drotningarnar, Alex-
andra og Mary, ekki sitt eítir liggja.
Á þennan hátt söfnuðust mörg þús-
und perlur, í öllum litum og stærðum,
og misjafnar að verðmæti. Gimsteina-
félag nokkurt tók að sér að flokka
perlurnar.
Nú var fyrir skömmu haldið upp-
boð á öllum perludjásnutium. Og aukið
á aðsóknina með því að halda upp-
boði í hinUm frægu listasölum Mrs.
Clxristiés. Var því auðvitað að þetta j
yrði viðhafnarmikill atburður og af-
skaplegur f jöldi fólks. Var því seldur j
aðgangur að uppboðinu á eitt pund
sterling. Rann það vitanlega í sama
sjóðinn. En þrátt fyrir það var íult
hús. Skrautlegttsti perlugripurinn var j
seldur á 22,000 pund eða kring um
400,000 kr. Og öll fxxlgan, sem fékst j
fyrir perlurnar var 2 miljónir króna.
Og var það góður dagur fyrir „Rauða ]
krossinn* ‘.
Kaupmannafólagi Rsykjavikur
næstkomandi ftmtudagskvðld kl. 8 í I ð n ó (uppi).
Stjórnin.
Arvid Arvesen
ibyggingameistarar
taka að sér að byggja allskonar timburhús og steinhús, annaðhvort í samn*
| ingsvinnu (Akkord) eða sem yfirsmiðir.
Nánar upplýsingar á skrifstofu Mordunblaðsins.
Framtiöar-atvinnuvegur.
Fyrir þann er stunda vill verslun, síldveiðar eða annan sjávarútveg,
er nú til sölu partur úr stórri jörð á verslunarstað á Vesturlandi. Sild*
veiðar og fiskiri er stundað fur. Umgirt stykki, sem er séreign, um 2
dagsláttur, á verslunarstaðnum rétt við sjó. Fossaafi má og hagnýta.
, »
[Til greina getur komið skifti á húseign í Reykjavík.
Menn snúi sér til afgr. þessa blaðs til 4. ágúst þ. á.
otorbátuR
kútterbygður, úr eik, mjög sterkur, með 20 hestafla Scandiavé!, sem
I brúkuð hefir verið 2 vetur, er til sölu. — Báturinn er 9T/4 tonn og
fylgir honum öll venjuleg siglingaáhöld, ásamt ferðalegufærum. Ennfr.
getur fylgt hafnarlegumúrning, veiðarfæri o fl. Upplýsingar hjá
ÞORSTEINI ÞORSTEINSSYNI
í Keflavík.
10 H. K. Scandia-mótor,
i góðu standi er, af sérstökum ástæðum, til sölu með tækifærisverði.
Uppl. i síma 384
Duqí. drengur
geíur fengið aívinnu aílan
daginn. H. v. á.
ur hafa oft, eiiis og meiiu vita, ýmsar
rómantískar hugsanir. Þeim þykir ganx
an að hugsa sér sjálfa sig sem drotn-
ingu í einverju æfintýri, t. d. láta xiema
sig burtu af ástleitiium manni. Þiö
skiljið mig!“
,JÚ, þetta og annað eins getur kom-
íð fyrir,“ sagði lögregluþjónninn. „En
xér getið ekkert um þxxð, sem skeði í
nótt.“
„I nótt? Þér hafið þá heyrt uxn
xað?“ spurði Georg. „Nú, það var ekki
aiinað cn það, að sætt komst á milli
okkar Arthurs, og eg vona, xxð þa'ð
efli vináttu okkar. Sannleikurinn er
xetta, að Arthur sendi Jim til mín ó-
vanalega snemma í morgun ti þess að
segjxi mér þetta.“
Rannsóknin varð ekki leiigri. Lög-
reglxxþjóiittrnir yfirgáfu Seddoii og
reyktu tvo af allra beztu vindlum Ge-
orgs, og voru saniifærðir um það, að
hann væri hinn kurteisasti maður, sem
reykti ekki annað en ágæta vindla. En
þeim þótti haxin liorfa á þá dálítið
kynlega og áfergjulega. Og vegna þess-
arar framkomxx hans og hins, sem Jim
hafði sagt um hann, þótti þeim rétt-
ast að gæta að Warxie framvegis og
hvað hann hefðist að. Þegar þeir komu
aftur til hxxss Dale, sagði leeknirinn
þeim, að þeir mættu ekki leita neinna
upplýsinga hjá Veru, því hún væri of
þreytt og taugaóstyrk til þess eau.
Seinni hluta dagsins sofnaði hún
værxxm, liressandi svefni. Þegar dimt
var orðið, vaknaði hún. Henni fanst
hún vera heilbrigðari og bað um að
rnega fá að tala viö Arthui’. Menn létu
það hikandi eftir henni.
Þeir koxnu báðir inn til hexinar, haiin
og Dale. Hún settist upp í ruminu og
spurði Arthur: „Þér verðið að bregða
við strax, annars ná þeir í knöttinn.“
„Við skxxlum ekkert minnast á hann
nú,“ sagði Arthur brosandi, „það er
alt komið í lag. Nú skiftir rnestu, að
yður batni fljótt.“
„Þeir sögðu við mig, að þeir álitu,
að eg hefði hann,“ liélt Vera áfram,
„og þeir hótuðu að drepa mig, ef eg
segði ekki hvar hann væri. Þeir ógn-
uðu mér alt kvöldið. Eg sagði þeim,
að það hefði ekkert að segja, eg muxidi
ekki segja þeim neitt, þó þeir dræpu
mig tvisvar sinnum.“
„En liverjir voru þessir ,þeir‘,“
spurði Arthur.
„Það voru einverjii' tveir,“ svaraði
Vera, „lítill, grannvaxinn maður, með
loðnar brýr og villimaniilegt hár og
skegg, og hinn var með grímu. En eg
held að það hafi verið Wai*ne.“
„Eg veit að það hefir verið hann,“
sagði Arthur.
„Þeir hcimtuðu af mér kiiöttinn, þeir
báru hníf að hálsi mér. En eg sagðist
ekkert segja þeim,“
„En veizt þú, hvar hann er V ‘ spurði
faðir hennar.
„Carstairs herforingi hefir híxun,“
sagði Vera. Tom Wood fékk mér hann.
Nokkru eí'tir að hanxx yfii’gaf Dulxvick-
garðinii, daginn sem knötturinn tapað-
ist, sendi hann frænda sinn heim, en
fór sjálfur iixxi á veitixigahús. Þegar
hann kom þaðaii, kom piltur til hans,
sem sagðist hafa fundið knöttinn.
Hann hafði sóð Wood og frænda hans
leita *xð honvxm, og fundið hann nokkru
þar á eftir. Wood stakk honum í vasa
sinn. Hann fullvissaði mig um, að hann
hefði aldrei heyrt auglýst eftir honum
í blöðunum. Eg leitaði að bústað hans
og fóf til hans og hann fékk mér
strax knöttinn. Hann hafði heldur
ekki lieyrt um nein fundarlaun. Eg
tók knöttinn með mér, og sendi þér
þá strax skeytið, Arthur.“
.,Er erfðaskráin innan í konum?“
spurði Dale, „og hvernig er knötturinn
kominn í hendur Carstairst“
„Eg vildi ekki gæta að, hvort hún
væri geymd þar. Mér fanst réttara, að
vitni væru við. Og eg vildi ekki flytja
hann kingað heiin, en vafði hann í
pappír svo hann leit alt öðruvísi út,
og bað síðan Carstairs fyrir baim, án
þess að segja honum um innihaldið,
og hann lofaði að geyma hann á viss-
um stað.“
XXVI.
Carstairs herforingi.
Þegar þeir höfðu yfirgefið herbergi
Veru, sagði Dale glaður í skapi: „Sé
þetta satt og Vera hafi rétt fyrir sér,
þá fáið þér allar eignirnar.“
„E11 eg afsala mér öllxx samau,“
sagði Artliur.
„Hvxið á það að þýða?“ spvxrði Dale.
„Sýnist vður ekki, að héí vera nóg
að orðið? Hugsið yður líf litla drengs-
ins, sem fórnað var, og alt það, sem
dóttir yðar hefir orðið að þola í nótt.
Hvað hefði eg gert, ef hún — ef
hún-------. Eg verð sturlaður, að hugsa
um allar þær svívirðilegu hótanir,
sem hún hefir orðið að þola. Mér virð-
ist að eg verði að hefta þetta áður en
eittkvað cim verra keixiur fyrir Eg verð
að komtx í veg fyrir frekari hörmuiigar.
„E11 kæri Ballentyne, þetta er
heimskulegt, þetta er hlægilegt, þetta
er---------“ Hr. Dale stansaði til þess
að leita að enn fleiri orðum. „Sjúkleiki,
já þetta er bariiaskapur/ ‘
„Ef til vill“ svaraði Arthur. „En sá
barnaskapur er afráðinn. Georg má
liafa það alt saman.“