Morgunblaðið - 29.02.1920, Page 3

MORGUNBLAÐIÐ
3
Frá Suður-Iótlandi
A hiosiin þöfi'ify stiQum,,
Eftir
G u n n a r Gunnarsson.

Frönsku nermennirnir boðnir velkomnir til Flensborg'

Flensburgerhof, aðsetur alþjóðanefiularinnar í Flensborg. Larna
ar það, sem fánanum var stolið.
Frönsku hersveitirnar halda innreið sína í Haderslev.
Dönsk ,,demonstration‘' í Flensborg.
J. P. Refshauge bóndi í Oksböl.
■sem alþjóðanefndin skipaði sýislu-
mann í Haderslev.
Frá vinstri ti! bœgri: prófeseor V, rfier tekur í hattinn). v. Sydow landshöfðingi, Bruce skrifari
nefndarinnar, Loyer foringi heyskippdbs ,.Marseillaise“, M. Claudel sendiherra Frakk-a, Sheppard flota-
foringi og Sir Charlfes Malling, sem sæti eiga í hitmi svokölluðu alþjóðanefnd.
Sú kynslóð lilýtur hin sömu örlög —
að st.rita og strita á. ný. Kynslóðin er
ný — en örlögin eins. Þessi nýja kyn-
slóð á 1 í k a að þroskast og eldast —
á lífca að ganga hinn sama miskunnar-
lansa veg. Veginn, sem enginn getur
snúið aftur.------Og hvar eru þeir,
sem þ á voru öldumvenni ? Þeir e r u
farnir. Komnir til enda vegarims.
Gengnir lengra. Inn í hið óþekta.
ÞangaíS, sem við — og allir eftirkom-
endur vorir — eigum að fara ....
Nei, niðri í bygðinni, þar sem alt
breytist og byltist dag eftir dag, f'inn-
ur heimilislaus göngumaður ekki heim-
ili — þó það sé íeskustöðvar hans.
Hafi hánn álitið, að það væri að eins
á yfirborðinu að koma h e i m, þá
er hann heimskingá og verðskuldar
lauti sín: vonbrigði. Því þá hefir ltann
gleymt að gæta tím a n s. Og tíminn
Itetur ekki að sér hæða.
En hér u p p i — milli f jallanna —
hér á heiðinni, þar sem fáfamir götu-
slóðar teygja sig langar leiðir og
mynda stórriðað net, sem hann þekkir
ltwrn knút á og hvern þráð í frá æsku-
árunum — hér uppi gilda önnur lög
um tímann en niðri í bygðinni, þar
sem mennirnir búa. Hér er ekkert, sem
eldist, ekkert, sem hver dagurinn
breytir. Fjöliin eiga sér lengri aldur
ett mennirnir. Hér er ró — hér er frið-
ur. Hér getur maður dregið andann
djúpt. Ilér er alt eins og í garnla daga..
Vepjan flautar þunglyndissönginn
siun. . Vætukjóinn slöngvar út yfir
lyngklæddar þitfur og græna geira,
spyrjandi og ásakandi tónum sínutn
— uins og þ á.
Þögul fjallavötnin með þekkingar-
þrungið yfirborð sitt — þessi fjalla-
vötn, sem tevgað hafa sólskin sumar-
dagsins, sötrað örlagaþrunginn vís-
(ióm stjarnanna, — þessi fjallavötn,
semvþekkja ský, storm og bláan him-
in, — ’þessi fjallavötn, sem blnnda
undir kiildu þaki íssins á vetrum eins
og björn í hýði — þessi hljóðu fjalla-
vötn með þekkingarþrungið yfirborð-
ið liggja þarna óbreytt og bjóða með
gestrisni fæðu og griðastað tryggum
sumargestum þeirra: svönum, villigæs-
i,m, villiöndum ....
Ó, hvítu svanir — þið mittnið á
bernskuþrár ntínar .... Hér eigið þið
lieima. stuttan hamingjusaman tíma úr
árinu. Hingað komið þið fljúgandi á
vorin — syngjandi sumar. Héðan flý-
ið þið á haustin, með afkomendum
ykkar, syngjandi vetur — kalt, kalt
.... en án nokkurs klögunartóns ....
Ó, svanirnir hvítu, fuglar þránna ....
Já, hér uppi er gott. — Hér er sauð-
féð á beit í friði. Hér leika ungu löntb-
itt sér. Stutt sumar — en þó sutnar.
Á veturna er hér enn einmanalegra.
Að eins trygglynd rjúpan, sent nn læð-
ist lvnglit milli þúfanna, klæðir sig í
\etrarfötin og er kyr. Og bka garg-
jrndi hrafninn. Og einstæðingslegur
fálkinn. Og svo vitanlega síhungraður
t.g síþefandi refurinn. Þið eruð allir
vinir mínir -frá því þá. Harðlyndn
vetursetudýr. Eg ltefi veitt ykkur að
wtri til — eins og lög leyfa. Eg vildi
gera það enn eintt sinni. En það verð-
ur tæplega fyrst um sinn, því miður.
En ef til vill heimsækir vkkur ein-
hverntíma gamall gráskeggur með
stirða fseíur og án æsku-öruggleikans
i auga og hönd. Eg veit, ;tð þið tnun-
.ð bjóða mi-g veikominn — eftir eitt
ár jatiit og eftir tíu ■•••
En nú er sumar og friður tnilli fjall-
anna. .
Eg ríð hina þögulu stígi, heilsa göml-