Morgunblaðið - 12.06.1923, Blaðsíða 3

M 0 RG U N B LA BIB
Kaffisopinn indæll er,
eykur1 fjör og skapið kætip;
langbest jafnan likap mjer
Liidvíg David’s kaffibæt
Sirius
u
m:.u,
fer hjeðan á morgun 13. þ. m. kl. I e. h.
... ■
Nic. Bjarnasoiii

'’■
f'-íL*!
Pimið ijólfar um gsðin
]f H7f §m]o'riikisger6m i Reykjavik]
íslenskar vöpup
ágætar tegundir, seljum vjer
í heildsölu:
Ðilkakjot 112 kgr. í tunnu ®
Sauðakjötll2 — - —
Do. 130 — - —
Tólfl í skjöldum og smástykkj-
um mjög hentugum tilsmáeölu.
Kœfa í belgjum.
Spegepylsa o. fl.
Gjörið svo vel að spyrja um
verð og vörugæði hjá oss, áður
en þjer festíð kaup annarstaðar.
Nl
Sfmi 249 tvær línur.
Við fórum frá Lowestoft kl. 4,
'25 „up to mighty London" ; það
er 3ja stunda ferð aðeins, svo að
,jeg var dálítið spentur. Leiðiú
lá fyrst yfir sama lága landið (í
Nerður Suffolk) og áður til Lowes
toft, en fór smáhækkandi, vaxandi
að tilbreyting og fegurð. Hveiti-,
kygg- og hafraakrar, einstök trje,
lundar og smáskógar með mikluin
kurknagróðri skiftist á við víð-
íttumiklar kartöfluekrur og aldin-
gerða, eða engi með ótal kúm, öll-
nm rauðum; hvergi gróðmrlaus
bJettur, nema vegirnir; ræmurn-
ar miilli brautarinnar og girðing-
mrnma ,með henni voru jafnvel oft
mettar kartöfum, Annars virtist
*ijer illgresið vera í meira lagi á
•k runum; sumir voru blóðrauðir
mf draumsóley, er nefnd hvað
vmra „leeland Poppy“; hún vex
þó ekki lijer á landi. Hæðirnar uxu
og brauarskorningarnir dýpkuðu,
og stundum urðu þeir að stuttum
gcngum Lestin brunaði afram hja
rnörgum stöðvum og stansaði að-
eins á einni; landið fór að lækka
aítur; við komum nú inn í Essex,
hið lága land norðan við Thames-
flóa. Klukkan var orðin sjö, svo
nú fór að styttast. Húsnm fór að
fjölga, þorpin fóru að verða að
bæjum, bæírnir fóru að renna
saman. Þarna fórum við framhjá
Ilford, einni af ytstu útborgum
l undúna; nú vissi jeg að borgin
sjálf byrjaði; eintóm hús eða
svæði með allskonar geymslu,
mest járnbrautarvagnar. Alt fór
að verða sótugt. Við fórum undir
gríðarmikla járnbrautarbrú, og að
vörmuspori brunaði lestin inn und
ir glerþökin á einni stærstu og
- ljótustu — brautarstöðinni,
Liverpool Street Station, aðalstöð
Norðansturbrautarinnar. Kl. var
1,25. Jeg var í London. ViS náðum
fljótt í bíl og komumst á Natioual
bótel, eitt af átján í Blumsbury,
eítir að hafa knúið árangurslaust
á dyr bjá þremur, — öll full.
Andlegt lif-
Eftir Sig. Kr. Pjetursson.
Hlutverk kirkna.
Þeir eru margir, er líta svo á
sem kirkjur sjeu fyrst og fremst
samkomuhús, þar sem húsfyllir
ætti að vera á hverjum belgum
degi. En að því er dulspekingar
fullyrða, eru þær og annað og
meira. Þær eru andlegar aflstöðv-
ar, er engin þjóð niá mis.sa.
Mörgum kann að þykja þetta
helst til hjátrúarkend staðhæfing.
En það er tvent, ier styrkir þessa
skoðun, þótt ekki sje tekið tillit
til dulrænna fræða.
Annað er ómenguð eðlishvöt al-
þýðu. Hvenær mun kirkja hafa
verið svo rifin, að fleiri eða færri
hafi ekki talið það spillvirki? Þeir
nunu ekki vera fáir, er fundið
hafa góð og göfgandi áhrif stafa
frá kirkju sinni, þótt þeir hafi
ekki getað gert vísindalega grein
fyrir verkumim þeirra.
Hitt er það, að sjerhver kirkja
er minnismerki, er reist hefir ver-
ið Kristi. Allar kirkjur minna
á hann og verk hans. Er það að
sími levt.i eins og mönnnm, er
borið hafa af öðrum, en oft. reist
niinnisme*rki. Þau verða. ekki til ;
þpss að kitla hjegómatilfinningTi J
látinna manna, eða eru ’að minsta
kosti ekki reist í því skyni, held-
i;r til þess að minna seinni kvn-
slóðir á þau afrek, er eftir þá
liggja. Minningin getur og orðið
þá til þess að skapa eftirbreytni.
Sá maður hlýtur að vera andlega
sJjór, er lætur ekki hugann sleppa
tökum af jarðneskum munum fá-
eign augnabliði, er hann Jítur
kirkju sína, þar sem hann er van-
nr að tigna guð og tilbiðja. Þann-
ig verður kirkjuhúsið, eitt, til þess
að glæða andlegt hugarfar með
mönnum.
En er nú alveg óhugsandi, að
innan kirkju sje einhver huliðs-
kraftur, sem er ekki að finna
annarstaðar í jafnríkum mæli? —
Vera má, að! sumir prestar neiti
að svo sje. Munu þeir þó líklega
færri. Þeir sem neita því, munn
eiga erfitt með að gera sjer skyn-
samlega grein fyrir gildi vígslu.
Kirkjur eru vígðar, prestar eru
vígðir og biskupar eru vígðir.
Allar þessar hátíðlegu vígslur
værn hlægilegur hjegómi, ef ekki
væri ennþá eftir eimur þeirrar
trúar, er kaþólskir menn hafa ekki
mist. Þeir halda fram þeirri skoð-
un, að mikið sje undir því komið
að haldið sje hinni postullegu
vígsluröð.
Hversvegna nægir >ekki guð-
fræðipróf, til þess að gera menn
að prestum, að sínu leyti eins og
inenn geta orðið læknar, er þeir
hafa tekið próf í læknisfræði? Það
■er sökum þess, að menn trúðú því,
fyr á tímum, að vígslan væri sú
athöfn, er kæmi mönnum og kirk-
jum í nánara samband við höf-
und kristninnar, er unt væri að
komast í með öðrum hætti. Vera
niá, að þessi trú sje að mikln
leyti horfin, en hún þarf að rísa
upp aftur og í fegri mynd og
fullkomnari en áður.
Þeir menn, sem eru einna lík-
legastir til að endurreisa hana,
eru dulspekingar. Þeir segja að
Kristur starfi enn í kirkjum sín-
um og veiti inn í þær andlegum
aflstraumum, er verki á mannsál-
irnar. Hjer verðnr ekki gerð ítar-
leg grein fyrir kenningum þeirra
um hina hnldu starfsemi Krists.
En skýra má hana með samlík-
ingu.
Mannssálum mætti líkja við
bJóm, sem ræktuð ern inni í hús-
um. Þegar menn fara í kirkju,
eru þeir sem hlóm, sem borin eru
út í regn. Þar standa þeir í gróðr-
arskúrum andlegs lífs. En það er
eaki nóg að hera blómin út, þegar
rignir, ef sá er her þau út hefir
ekki vit á því að setja þau þar,
sem á þau getur rignt.
^að getur og farið svo, að menn
fari í kirkju, án þess að hafa
veruleg not þeirrar farar. Menn
gota breitt yfir sig vatnsheldar
voðir veraldarhyggju, eða staðið
inni í skúta skilningsleysis og að-
finslusemi. Þá fer svo að frjo-
dögg andlegs lífs get.ur ekki á
þá fallið.
En svo eru aðrir, er hafa stiðið
úti í þessu regni. Þegar þeir koma
&ft,ur inn í salkynni daglega lífs-
ips, eru þeir sem endurnærðir og
styrktir. Þeir eru að vísu sömu
mennirnir og þeir voru áður, al-
veg eins og hlómin eru söinu
hlómin, er þau koma inn aftur.
Engin mikilvæg hreyting hefir
orðið á sálarlífi manna við það að
vera við messu. En það hefir
drukkið í sig andlegt lífsmagn,
ei’ tryggir því framtíðarþroska.
Þá mætti og líkja mönnum við
blóm, er borin eru út í sólskin,
Fyrirliggjandi:
Alummiumvöpur,
E'maileraðar-vörur,
Glervörur.
Hjalfi Ijörnsson & Co.
Lœkjapgöt.. 6B. Simi 720.
er þeir sækja kirkjur. Þar er loft-
ið þrungið lífsmagni andlegs sólar-
ljóss. Sálir þær, er staðið hafa
lengi í dimmu daglegs lífs, drekka
þar í sig ljósið', er yfir þær fellur
frá æðri heimum.
Það er að vísu hugsanlegt, að
rcenn geti verið við guðsþjónustu,
án þess að hafa hennar nokknr
not. Þaði má byrgja blómin mitt
í sólskini, svo að sólin nái ekki
að skína á þau. En það er, þeg-
ar menn koma inn í þett and-
lega sólskin dúðaðir tötrum hroka
og s j álf byr gingsháttar, eins og
þeir ætluðu að ganga út í hríðar-
hyl hleypidóma og þrætugirni.
En allur þorri manna mnn þó
fara frá guðsþjónustum endur-
rærður og styrktur.
Blómin, sem borin ern út í
sóJskinið, sjá ekki sólarljósið'. Þau
ern e.kki gædd ljóss og litaskynj-
un. Þau mundu og naumast trúa
því, að til væri birta, þótt ein-
hver gæti int þeim frá því, og
hugsanalíf þeirra gætiveitthugsun-
um annara viðtöku. Sólarljósið er
þeim liulið ÖLjós. En þau skynja
það sem kraft. Þau finna að þau
verða „snortin" einhverjum ó-
skiljanlegum krafti. Þessi kraft-
ur verður og til að þroska þau.
Því er og eins farið um menn-
ina, er þeir standa í hinni huldu
birtu, er yfir þá fellur frá æðri
heimum viðl hverja guðsþjónustu,
að því er dulfræðingar segja.
Fæstir skynja hana, en margir
finna, að þeir verða „snortnir“,
meðan stendur á ræðu, söng eða
helgum siðum. Mnn það ekki vera
þegar hinn innri maðnr teygar í
eig andlegt lífsmagn, er höfundur
lífsins hefir úthelt, — teygar það,
eins og blómið, er bergir á dagg-
ar- og geislaveigum þeim, er guð,
eða náttúran ber því?
I
Kveðja og þökk.
Islendingar!
Um leið og „Sirius“, sem flutti
mig frá fslandi, er nú að leggja
á stað aftur til ,Fa,rsældar Fróns1,
finn jeg hjá mjer sterka hvöt til
þess áð segja öllum mínum mörgu
vinum þar, mínar alúðarfylstu
þakkir fyrir alla góðvild, sem
rajer var auðsýnd, á meðan jeg í
þetta sinn dvaldi á íslandi. Og
Keglusystkini mín, sem hjeldu
rujer bæði fagnaðar- og skilnaðar-
samsæti, og gáfu mjer til minn-
ingar hið stórfelda málverk „Frá
IIúsafelli“, og auk þess dýrlegan
minjagrip til handa konnnni
niinni, — já, til þeirra segi jeg,
eins heitt og jeg get, þakkir, bæði
fyrir mína eigin hönd og fyrir
hönd konunnar minnar.
Kristianiu, 1. júní 1923.
David Östlund.
í fjarveru herra yíirlæknis Sig-
urðar Magnússonar, gegnir herra
bæjarlæknir Magnús PjeburssoH'
störfum hans við stöðina.
Viðtalstími miðvikudaga og
laugardaga kl. 2y2—8%.
Stjórn Lfknar.
10 Dfinl alsior
af okkar ágætu
Divanteppum.
l nmm s Marms
Laugaveg 44.
mmaa
Gpammophon
stór, mjög vandaður, skáp-
grammophon úr maghoni,
sem nýr, verður seldur í
dag, fyrir aðeins
kr. 400.00.
Isleifur Jónsson
Stýrimannast.íg 9.
Hefi eftir eina
Laxasfong
greenhart, sjerlega vönduð
og skemtileg.
I Prisma kikir
8 X 24
í vönduðu leðuretue.
aðeins kr. 150.00.
‘Það er sá síðasti.
Isleifur Jónsson
Hafnarstræti 15.
•§
i
frnrrruLiju.í íuuluj'ux;1,
Hessian
fyrirliggjandi.
IL Brii
Aðalstræti 9.
Símar: 890 og 949.
:atx*xjumxiJuuuaomxttj
Dagbók.
□ Edda Listinn liggur frammí
til 16. júnL
Ungfrú Signe Liljeqnest söng í gsar-
kvöldi í Nýja Bíó, fyrir troðfullu
husi, og er engu við það að bæta, sem
áður hefir verið sagt um söng ung-
írúariiinar. Hann þótti, eins og fyr,
aðdáanlegur. Svo mikil var aðsóknin
fð þessum söng„ sem menn álitu að
yrði sá síðasti, að fjöldi fólks varð
frá að hverfia. En nú getur Morgun-
bl. glatt menn a því, að ungfrúin
syngur enn í kvöld, bæði vegna