Morgunblaðið - 11.10.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
»>
| Smá-augl/singar|
1 matinn í dag: Ný stórlúða-
Hverfisgötu 123, sími 1456, Salt-
fisksbúðinni, Hverfisgötu 68, sími
2098, Planinu við höfnina, sími
4402, Fiskbúðinni Laufásveg 37,
sími 4956- Hafliði Baldvinsson.
Nýtt livalrengi verður selt síð-
degis í dag bak við verslun G.
Zoega, hjá Beykisvinnustofunni.
Eiginkonan (við mann sinn, er
hann kemur heim undir morgun).
Jeg er alveg orðlaus!
Eiginmaðurinn: Haltu því á-
fram í öllum bænum.
Lítill bókapakki, ómerktur hefir
tapast. Sennilega hefir hann orðið
eftir á einhverri skrifstofu hjer
í bænum, sem eigandinn kom á.
Þeir, sem kynnu að verða pakkans
varir eni vinsamlega beðnir að
skila honum til hr. læknis Daníels
Fjeldsted, gegn ómákslaunum.
Vanur verslunarmaður, sem ný-
lega er fluttur hingað til bæjarins
óskar eftir atvinnu við verslun,
innheimtu eða annað. Lágar kaup-
kröfur. Tilboð sendist A- S- f.
merkt ,,10“.
Sjúklingur (við tannlækni) :
Ætlist þjer til að þessi unglings-
piltur dragi út tönnina.
Tannlæknirinn: Víst ekki það,
hann á að vinna að því að losa um
hana og' svo kem jeg seinna og
kippi henni út.
Matur er mannsins megin-
Hann fá menn hverg'i betri nje
ódýrari en á Café Svanur, við
Barónsstíg.
Gulrófur á 5 krónur pokinn í
Versl. Vísir.
Dívanar, dýnur og allskonar
<toppuð húsgögn. Vandað efni,
tfJnduð vinna. Vatnsstíg 3. Hús-
"tgnaverslun Reykjavíkur.
Nýgift kona sá í bókabúðar-
glugga bók með titlinum: Hvern-
ig á jeg að varðveita ást eigin-
Skeifu hringa, gjalls úr glóð,
gellur slingur hnallur,
stappan þvingar, stikufróð,
steðjinn syngur allur.
lijörtu og lifur
aðeins kr. 0,45 pr. Vi kg.
Kaupfjelag
Borgfirffinga.
Sími 1511.
GardínusteRður,
margar gerðir fyrirliggjandi.
— Hverjum ert þú eiginlega
trúlofaður, má jeg spyrja?
— Stúlku.
— Er þetta nokkurt svar. Hefir
þú nokkiirntíma lieyrt að nokkur
liafi trúlofað sig nema stúlku?
—Já, systir mín til dæmis.
Bragi Steingrímsson, prakt.
dýraíæknír, Eiríksgötu' 29. Sími
3970.
•
i Fallegustu borstofustól- J
• arnir og borstofuborðin J
• fást á Vatnsstíg 3. J
! Húsgagnaverslun j
Reykjavíkur Z
Orgelkensla. . Kristinn Ingvars-
son, Hverfisgötu 16-
mannsins. Hún gekk inn í biið-
ina og keypti bókina- Er hún opn-
aði bókina sá hún að þetta var
matreiðslubók.
Sel heimabakaðar kökur, ýmsar
tegundir, í Tjarnargötu 48 (kjall-
aranuin). Ólafía Jónsdóttir. Sími
2473.
Kjötfars og fiskfars, heimatilbú-
ið, fæst daglega á Fríkirkjuvegi
' Sími 3227. Sent heim. i
Litla Blómabúðin, SkólaVörðu-,
stíg 2. Sími 4957. Mjög fallegir |
og ódýrir burknar og aðrar blaða-
plöntur. Daglega mikið af af-
skornum blómum. Sent heim.
Kvöldskóli Austurbæjarskólans
tekur til starfa í dag'. Börnin mæti
kl. -6 í kvöld.
Ludvig Storr,
Laugaveg 15.
Lifur og Iijörtu.
Klein.
Baldursgötu 14. Sími 3073.
Lampaskermar.
Mjög margar gerðir af pergament-
skermnm og silkiskermum, bæði
fyrir stand- og borðlamþa, loft og
vegglampa, ásamt lestrarlampa.
SKERMABÚÐIN
Laugaveg 15.
l))teTm^lOLSElNl((l
I

I
Si
I
Ekkert
gerir matinn lystugri en
| Golmans mustarðor.
%
I ...........
S
!
Til Eyrarbakka,
Stokkseyrar,
Hveragerðis
tvisvar á dag.
frá Steindóri.
Símí 1580.
ikkert skrum. Bðeins staðreynd.
Bestar og ódýrastar viðgerðir á allskonar skófatnaði, t. d. sólau
og.hæla karlmannsskó kr. 6.00 og kvenna kr. 4.00.
Skóilniuslofan, Nlðlsgfitu 23. Slmi 3814.
Kjartan Ámason skósmiður.
SYSTURNAR. 29.
eins og fábjáni. Enda þótt jeg væri ekki við því
búin, gat jeg ekki annað en sjeð, að Alexander
var afbrýðisssamur. Það er aö segja alls ekki
gagnvart baróninum, sem ætlaði að ganga að eiga
Lottu, heldur gagnvart Martin, sem fjekk að
fara í leikhús með henni síðasta kvöldið áður
en hann færi til vígvallarins. Enn í dag get jeg
ekki skýrt þetta. Og jeg veit, að jafnvel fólk,
sem tekur þátt í ástarævintýrum, og fólk, sem
fæst vísindalega við sálfræði ástarinnar, getur
oft heldur ekki skýrt slíkar einkennilegar mót-
sagnir.
— Jeg er ekkert hrædd, sagði jeg, — jeg þekki
Martin, en það gerir þú ekki. Lotta verður ann-
ars komin innan hálftíma. Segðu mjer heldur frá
næstu fvrirætlunum þínum. — Hvað ætlarðu að •
byggja þegar þú kemur frá vígvellinum?
Alexander barði pípunni svo hart í glugga-
karminn, að jeg hjelt hún myndi brotna, — Ekk-
ert! sagði hann. Og svo fór hann aftur að æða
fram og aftur.
— Hver getur yfirleitt byggt nú á dögum? —
Landið er mergsogið og tært; það sem menn hafa
sparað sjer saman, tekur ríkið frá þeim og gerir
úr því púður. Þeir örfáu menn, sem hafa grætt
á ófriðnum — jú — þeir láta byggja hús; ekk-
ert er nógu dýrt handa þeim, þeir hafa nóg að
gera eitthvað úr peningum sínum — eitthvað,
sem endist. En — fjandinn hafi það alt saman!
— jeg get ekki bygt annað en mannabústaði, ekki
peningahallir! Þá vil jeg heldur fara á vígvöll-
inn og...
Hann varð með hverju augnabliki gramari og
taugaæstari. Alt í einu sagði hann:
— Það nær í rauninni engri átt, að jeg sé að
bíða eftir Lottu hjer. Jeg ætti heldur að sofa út.
Hann vildi ekki þiggja fylgd mína niður.
— Jeg veit hvort sem er vel, hvar minn heið-
arlegi starfsbróðir á baroktímanum hefir komið
glugga dyravarðarins fyrir, sagði hann. — Vertu
nú sæl og líði ykkur vel.
Jeg var í rauninni sárfegin, að hann skyldi f ara
og ekki hitta Lottu í þessu skapi sem hann var í.
Lotta átti skilið að hafa þetta skemtikvöld í næði
— og jeg ætlaði ekki einu sinni að segja henni
frá þessari einkennilegu heimsókn. Jeg slökkti
því undir tekatlinum og setti annan diskinn inn
í skápinn og fór inn í mitt herbergi.
Út um gluggann átti jeg að geta sjeð Lottu
koma. Jeg opnaði gluggann. Nóttin var heit og
orðin sumarleg, þótt snemma væri ársins, og loftið
angaði eins og hnotblað, þegar það er núið. —
Klukkan sló ellefu á kirkju skamt frá. Hún hlaut
að verða komin eftir 20—25 mínútur.
Alexander hafði þrátt fyrir alt, gert mig kvíðna
með þessu bulli sínu. Mjer leið illa þennan hálf-
tíma, sem jeg beið þar við gisna gluggatjaldið,
sem jeg gat sjeð gegn um út á götuna, án þess
að sjást sjálf.
En Lotta kom mjög svo stundvíslega. Jeg sá
hana á löngu færi, og hún bar á handleggnum
kápuna, sem átti við kjólinn hennar, og hún
hafði tekið með sjer fyrir bænastað minn. —
Martin gekk við hlið hennar og þau virtust bæði
þegja. Þau komu hægt yfir götuna.
Hefði jeg hallað mjer út úr glugganum, hefði
jeg vel getað sjeð og heyrt, hvernig þau kvödd-
ust. En það vildi jeg ekki gera. Var það rangt
af mjer? Jeg átti að gæta Lottu og sjá um, að
ekkert misjafnt henti hana og að hún gerði ekki
neina vitleysu af sjer — það var ekki mitt verk
að stinga nefinu inn í viðkvæmustu tilfinningar
hennar og hlera eftir þeim orðum, sem ástfang-
inn ungur maður kynni að segja, þegar hann skildi
við hana, og ef til vill í hinsta sinn. Einskonar •
blygðunartilfinning rak mig til þess að fara af
verði mínum bak við gluggatjaldið. Það er hugs-
anlegt, að jeg hafi verið hrædd um, að þessi ungu,
hjónaleysi myndu kyssast að skilnaði, og jeg vildi.
ógjarna vera sjónarvottur að því — og ef til vill' :
væri það heldur ekki rjett gert.
Jeg sat kyr og hreyfingarlaus á rúminu mínu. 1
næturkyrðinni heyrði jeg, að lyklinum var stungift
í skráargatið og jeg heyrði að hurðin var opnuíf '
og henni lokað aftur. Síðan sofnaði jeg.
Við morgunverðinn sagði jeg Lottu* frá heim--
sókn Alexanders kvöldinu áður, en hún virtist ekki
veita því neina eftirtekt. Hún var mjög föl og
utan við sig. Seinna hringdi Lisbeth okkur upp„.
— I einhverju lítilsverðu tilefni — og þegar húa-
heyrði, að bróðir hennar hefði komið til Wien og
ætlað að heimsækja hana, varð hún hrædd, því,
hann hafði ekki þangað komið.
— Getur þú skilið í þessu? spurði jeg Lottu.
Lotta var eins og hún þyrfti að sækja hugsanir ■
sínar einhvern óraveg, áður en hún svaraði:-------
Hann hefir sennilega ekki viljað ónáða Lisbeth.
Kannske hefir hann gengið fram hjá gluggunum..
hennar og sjeð, að þar var búið að slökkva.
Þetta var auðvitað mjög sennilegt, og enn þá
sennilegra með tilliti til þess hve Alexander var
í örgu skapi; hann hafði auðvitað fengið sjer átyllu.
til að fara ekki til systur sinnar, heldur í eitthvert
veitirigahús, þar sem hann gat setið alt kvöldið
innan um bráðókunnugt fólk, án þess að þurfa að
segja orð, síðasta kvöldið.
— Hvers vegna ættum við að vera að brjóta
heilann um þetta? spurði Lotta. — Við vitum allar,
að Alexander hefir sínar kenjar.
Meðan hún var að segja þessi orð, var hún önn-
um kafin að hreinsa upp úr bensíni hælana á gulu;