Morgunblaðið - 16.02.1945, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 16. febrúar 1945.
Geysibreið súlnagöng, með
þriggja hæða háum súlum,
skrýddum gróskumiklum, ilm-
andi blómum, lágu upp að and-
dyrinu. í súlnagöngunum úði
og grúði af fólki, því að þetta
var um nónbil, og aldrei fleiri
á ferli þar en þá.
— Þegar vagninn nam stað-
ar fyrir framan súlnagöngin,
litu menn fyrst kæruleysislega
á hann, hægðu á ferðinni, námu
síðan alveg staðar og störðu,
með hinni ósvífnu, amerísku
forvitni, á vagn Bart Van
Steed og farþega hans. Bart-
holomew Van Steed, hinn ófor-
betranlegi piparsveinn, örvænt
ing öllum mæðrum, er vildu
gifta dætur sínar — eltur á
röndum af öllum gjafvaxta
meyjum — keyrandi að gisti-
húsanddyrinu um hábjartan
dag í fylgd með kvenmanni —
meira að segja ungum, falleg-
um og ókunnum kvenmanni!
Það var stórkostlegt!
Niður úr vagninum komu
dvergvaxin vera, klædd ein-
kennisbúningi með gyltum
hnöppum, virðuleg, skrautbúin
svertingjakona, sem helst leit
út fyrir að vera drotning í út-
tegð frá Núbíu, Bart Van Steed
og gráklædd, ung kona.
Þau gengu upp sOlnagöngin,
inh í anddyrið, og á eftir þeim
kom hópur af þjónum, sem báru
hattaöskjur, ferðatöskur og
annan farangur.
— Konurnar tóku eftir bún-
ingi Clio, kjól hennar og hatti,
en karlmennirnir tóku eftir á-.
völum, þokkaríkum línum lík-
ama hennar, svörtu hárinu,
dökkum augunum og grönnum
öklunum, er gægðust niður und
an pilsfaldi hennar.
„O, bölvaður hundurinn!“
hugsuðu þeir. „Þessu hefði jeg
aldrei trúað um hann! Hann
þóttist ætla að fára að taka á
móti móður sinni!“
Nú kom Roscoe Bean, gisti-
hússtjórinn, á móti þeim, með
miklu írafári, svo að frakkalöf
hans stóðu beint út í loftið.
„Greifafrú —“, stundi hann.
„Greifafrú! Við áttum ekki von
á yður fyrr en á morgun“.
„Nafn mitt er frú De Chan-
fret“, sagði hún kuldalega.
„Já, auðvitað — fyrirgefið!
í brjefi yðar stóð — —“.
Hún gekk að afgreiðsluborð-
inu, sem var í'einu horni and-
dyrisins, án þess að líta á há-
vaxna manninn, sem stóð og
hallaði sjer letilega upp að
einni súlunni þar rjett hjá.
Hún skrifaði nafn sitt í gesta
bókina með djarflegri, því nær
karlmannlegri rithönd, meðan
gistihússtjórinn hjelt áfram að
barma sjer.
„í brjefi yðar stóð, að þjer
kæmuð ekki fyrr en þann 15,
frú de Chanfret. Sjáið þjer til!
Hjerna ei1 brjefið! Herbergin,
sem þjer báðuð um, losna
snemma í fyrramálið. Það er
hræðilegt, að slík mistök skuli
geta komið fyrir“.
„Jeg hefði ef til vill heldur
átt að fara á eitthvert annað
gistihús“.
,,Frú de Chanfret! Nei, nei!
Við getum látið yður fá bráða-
birgða húsnæði í einu af litlu
húsunum--------“.
„Litlu húsunum!“
„Það eru mjög glæsilegar
íbúðir að húsabaki —“.
„Jeg! Að húsabaki!"
„Já, en þessi litlu hús eru
ekki lítil — þ. e. a. s. þar eru
glæsilegustu íbúðirnar, sem við
höfum. Margir okkar göfugustu
gesta vilja ekki sjá herbergi
annars staðar — t. d. hr. Vand-
erbilt, Jay Gould — og jafnvel
Bandaríkjaforseti sjálfur —“.
Hún hristi höfuðið og sneri
sjer frá honum. Þá heyrði Van
Steed sjálfan sig segja, sjer til
mikillar furðu: „Þetta er frá-
leitt! Þjer verðið að reyna að
hjálpa frúnni eitthvað. Sjálfur
er jeg fús til þess að láta af
hendi herbergi mín-------“.
Nú var kominn heill hópur
af fólki í kringum þau — skrif-
stofustjóri gistihússins, yfir-
þjónn, aðstoðarþjónar, þjón-
ustustúlkur — og ringulreiðin
hafði náð hámarki sínu, ná-
kvæmlega eins og Clio hafði
ætlast til. — Kaka stóð rjett
fyrir aftan hana, með skart-
gripaskrínið í fanginu. Cupide
hallaði sjer kæruleysislega upp
að einu ferðakoffortanna og
horfði í kringum sig í anddyr-
inu. Nokkrir kolsvartir lyftu-
drengir stóðu með galopinn
munninn og störðu á hann, og
ranghvolfdu í sjer augunum af
undrun yfir þessu furðuverki.
Þótt dvergurinn væri orðinn
því vanur, að gónt væri á hann,
gramdist honum 1 þetta sinn
athygli sú, sem hann vakti.
Hann tók alt í einu að gretta
sig ægilega og afskræma, fetta
sig allan og bretta, með ýmis-
konar dularfullum tilburðum,
svo að negradrengirnir forðuðu
sjer hið skjótasta úr augsýn
hans.
I súlnagöngunum fyrir utan
hvíslaðist kvenfólkið á:
— Þetta er þessi greifafrú —
jeg hjelt, að hún kæmi ekki
fyrr en á morgun — sástu dverg
inn — jeg hjelt að þetta væri
smástrákur, þangað til jeg á
framan í hann — jeg hitti Bart
í morgun, og þá sagðist hann
eiga von á móður sinni í dag —
hvað skyldi frú Van Steed
segja, þegar hún frjettir þetta
— hann fær aldrei að snúa sjer
við fyrir henni — frú de Chan-
fret — það er sagt, að hún kæri
sig ekki um að vera kölluð
greifafrú — jeg þarf að skreppa
inn í anddyrið. —r
— Við afgreiðsluborðið hjeldu
afsakanir og útskýringar á-
fram. Maroon. Maroon. .Mar-
oon ofursti hefir þessi her-
bergi. En í fyrramálið-----.
Hávaxni maðurinn, sem stað
ið hafði og hallað sjer upp að
súlunni, gekk nú að borðinu,
tók ofan hvítan, barðastóran
hattinn og sagði:
„Afsakið, frú mín. Nafn mitt
er Maroon — Clint Maroon frá
Texas. Jeg heyrði það, sem
þið------“.
Clio Dulaine leit á hann,
sneri sjer síðan áð Bart Van
Steed, vandræðaleg á svip.
„Þetta er nokkuð —“.
„Þjer megið ékki móðgast,
frú“, drafaði í Maroon.
Bart Van Steed varð nú að
leika hlutverk frelsandi ridd-
ara, er kemur fagurri, saklausri
og varnarlausri ungmeyju til
hjálpar.
„Þjer getið ekki ávarpað
þannig konu, sem þjer hafið
aldrei sjeð áður, Maroon“,
sagði hann, strangur á svip.
„Viljið þjer þá ekki gjöra svo
vel að kynna okkur hvort fyrir
öðru, svo að alt sje eins og það
á að vera. — Mig langar til
þess að hjálpa frúnni. Hún get-
ur fengið þessi herbergi, éf hún
kærir sig um“.
Nauðugur viljugur varð Van
Steed að kynna þau. Clio Du-
laine rjetti Clint smágerða
hönd sína, og hann hneigði sig
með miklum glæsileik.
„Jeg get hreint ekki fengið
af mjer að reka yður úr her-
bergjunum, hr. Maroon“.
„Hugsið ekki um það, frú“.
Hann færði sig nær henni og
slepti ekki hönd hennar. „Jeg
hefi ekkert að gera við þessi
herbergi. Þjer getið flutt þang-
að þegar í stað, ef þjer viljið“.
„Þakka yður kærlega fyrir,
hr. Maroon“, ansaði hún og
brosti elskulega.
Hún kallaði á Kaka og Cup-
ide, og sagði þeim að taka sam
an farangurinn. Síðan sneri
hún sjer að Bart Van Steed.
„Hvernig fæ jeg þakkað yð-
ur, herra Van Steed? Þjer haf-
ið verið svo góður, að mjer
finst við nærri því vera gaml-
ir vinir“.
Varfærnissvipur kom á and-
lit Van Steed. Hann h'neigði sig
stirðbusalega og sagði, fremur
kuldalega: „Það er ekkert að
þakka, frú. Mjer hefir verið
það sönn ánægja að hafa get-
að hjálpað yður“.
Girnilegt!
Brngðgott!
3 mínútna hafraflögunar eru
bakaðar í verksmiðjunni í 12
stundir. Þessvegna hafa þær
hveitikeim! Þessvegna eru þær
svo lystugar og heilnæmar!
Hafið þær í matinn á morgun.
Ollum þykja þær góðar.
3-MINUTE OAT FLAKES
Æfintýr æsku minnar
Cftir Jf. C. ^LL
erSen
3.
vitið. Konan flutti þá með soninn til Odense og þar ljet
hún drenginn, sem var vel gefinn, fara að læra skósmíði,
annað var ekki hægt, þótt hann ætti enga ósk heitari, en
að komast í latínuskóla. Nokkrir efnaðir borgarar höfðu
einu sinni verið að hugsa um að skjóta saman, svo hann
hefði nóg fyrir fæðinu, og gæti þannig komist áfram á
þeirri braut, sem hann sjálfur vildi ganga, en af því
varð ekkert, veslings faðir minn sá ekki sína þráðustu
ósk rætast, en honum leið þetta heldur aldrei úr minni.
Jeg man það, að þegar jeg var lítill, sá jeg einu sinni
tár í augum hans, þegar einn af nemendunum í latínu-
skólanum hafði komið og pantað stígvjel handa honum,
sýnt honum bækurnar sínar og sagt honum frá öllu,
sem hann lærði. „Þenna veg átti jeg líka að fara einu
sinni”, sagði hann og kysti mig. En svo var hann mjög
hljóður allt það kvöld.
Hann umgekkst jafningja sína sjaldan, þótt ættfólk
hans og kunningjar kæmu heim til okkar. Á vetrar-
kvöldin var hann heima eins og áður er sagt, og las eða
smíðaði leikföng handa mjer, á sumrin fór hann út í
skóg á hverjum sunnudegi eða því sem næst og jeg með
honum. Hann talaði fátt þar úti í skóginum, sat hljóður
og hugsaði meðan jeg hljóp um og Ijek mjer, týndi jarð-
arber eða fljettaði blómsveiga. Aðeins einu sinni á ári,
það var í maí, þegar skógurinn var nýútsprunginn, fór
móðir mín með okkur, það var hennar eina árlega
skemtiganga, og þá var hún í brúnum kjól með stórum
rósum, sem hún fór annars ekki í, nema þegar hún var
til altaris, og sem þannig var eina flíkin, sem jeg man
eftir, að hún notaði spari í öll þessi ár. Þegar við fórum
svo heim úr skógarförinni, tók hún alltaf mikið af nýj-
um birkigreinum með sjer og þær voru settar á bak við
ofninn. Jónsmessublómum stungum við inn í rifurnar
milli bjálkanna og áttum við að geta sjeð af þeim hvort
við yrðum langlíf eða skammlíf. Þannig skreyttum við
litlu stofuna okkar, sem mamma hjelt svo vel hreinni.
Hún gætti þess afar vel, að lökin og litlu hvítu glugga-
tjöldin væru tandurhrein.
Viðskiftavinur: — Þetta hár-
meðal, sem' þjer selduð mjer,
hpfir ekki gert mikið gágn. Það
sjest ekki stingandi strá á
skallanum á mjer.
Rakarinn: — Það getur ver-
ið, en það kælir yndislega, þeg-
ar það rennur niður með eyr-
unum. Finst yður það ekki?
★
Þjóðverji nokkur spurði
norskan verkamann, hvaða álit
hann hefði á Bretum.
— Jeg vil heldur vinna fyrir
Þjóðverja en Breta, sagði mað-
urinn.
— Já, er það ekki, sagði Þjóð
verjinn. — Hvað gerirðu ann-
ars?
— Jeg er grafari í kirkjugarð
inum, svaraði Norðmaðurinn.
★
Þrír kunningjar voru að
koma í áætlunarbíl frá Þing-
völlum.
„Þetta er Stardalur“, sagði
einn.
/
„Jæja, jeg hjelt að það væri
sunnudagur", sagði annar.
Þá bætti sá þriðji við: — Jeg
líka. Við skulum koma'út og
fá okkur einn“.
★
•— Andi konunnar yðar er
hjer, sagði miðillinn. Viljið þjer
tala?
— Það er óþarfi. Ef það er
konan mín, þá er jeg viss um,
að hún byrjar að fyrra þfragði.
★
Sigurður var að kaupa sjer
föt. Klæðskerinn var altaf að
barma sjer og sagði, að Sigurð-
ur hefði fengið fötin undir fram
leiðsluverði. Sigurður vissi bet
ur, en leiddist þó rausið og
sagði: — Þú segir þetta í hvert
sinn, sem þú selur föt. Á hverju
lifirðu, maður, sem altaf tapar?
— Jeg hefi dálítið upp úr
umbúðapappírnum, og svo
græði jeg líka nokkuð á teygj-
unum.
★
A loftvarnaæfingu kom eft-
irfarandi tilkynning frá hverf-
isstjóra til aðalstöðvarinnar: •
— Sprengja lenti á áfengis-
versluninni. Enginn særður.
Ekkert, sem gefur til kynna, að
gas hafi verið notað. Áfengi
flýtur í stríðum straumum. Við
gerum okkar besta til að reyna
að stöðva lekann.
Ef Loftur s:etur það ekki
— bá hver?