Morgunblaðið - 27.04.1945, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐItí
Föstudagnr 27. apríl 1945.
Á SAMA SÓLARHRING
Eftir Louis Bromfield
30. dagur
Söngurinn var á enda, og
dynjandi lófatak heyrðist utan
úr myrkrinu. Rósie hneigði sig
lítið eitt og gekk síðan í áttina
til hornborðsins. Hreyfingar
hennar voru ljettar og fjaður-
magnaðar, þótt líkami hennar
væri svona mikill um sig, og
hún virtist ekki kæra sig hót
um það, þótt allra augu mændu
á eftir henni.
Fagnaðarlætin virtust ekki
hafa nein áhrif á hana. Og svo
upphófst jazzinn, ísmeygilegur
og órólegur. Ljósin voru kveikt
aftur. Menn ruddust út á dans-
gólfið, sem var lítið, og innan
stundar var orðið svo þröngt
þar, að menn komust hvorki á-
fram nje aftur á bak, stóðu
kyrrir á sama stað og fettu sig
og brettu með tilburðum, sem
hefðu fengið hárin til þess að
rísa á höfðinu á hvaða fagur-
fræðingi sem var.
3.
Rósa settist við hornborðið
og sagði ástúðlega: „Gott kvöld,
gamli minn“. Hún sá, að viský-
flaska stóð fyrir framan hann,
og hann var þegar allmikið
drukkinn.
„Mjer líður vel. En þjer?“
Rödd hans var dálítið óskýr.
„O-o," mjer líður ekki sem
best“.
„Hvað er að?“
Hún andvarpaði þungan. —
„Jeg veit ekki. Ekkert sjerstakt.
Hefir þú fengið nóg?“
„Jeg ætla bara að Ijúka úr
þessu glasi".
Hún hellti viský í glas, og
fjekk sjer vænan sopa. „Það er
seigdrepandi að vera hjer“.
„Hvað er að þjer?“ spurði
hann aftur. Hann langaði til
þess að vera í góðu skapi, og
gramdist dálítið, að hún skyldi
vera svo hnuggin.
Hún strauk þykkt, svart hár-
ið frá enninu og kveikti sjer í
vindlingi. „Ekkert. —Franconi
er altaf að ybba sig eitthvað.
„Hversvegna?"
„Æ — það er gamla sagan.
Jeg kom ekki hingað á mið-
vikudagskvöldið“.
„Hann færi á höfuðið, ef þú
værir ekki hjer“.
„Já. En það er þreytandi,
þetta eilifa jag og nöldur. Það
h'ður ekki á löngu, áður en jeg
fer hjeðan“.
Þau sátu þögul stundarkorn,
og reyktu. Svo leit hún á hann
og mælti: ,,Já. Það er mjer að
þakka, að þetta svokallaða
hefðarfólk er farið að venja
komur sínar hingað“. Hún
þagnaði andartak, en hjelt síð-
an áfram: „Þjer er ef til vill
verr við að láta sjá þig hjer
nú, þegar þú getur átt á hættu
að rekast á einhvern vina
þinna“.
Hann svaraði ekki. Hún vissi
mætavel, að hann hjet ekki
Wilson, og átti heima meðal
hefðarfólksins. En hún reyndi
ekki að forvitnast um hagi
hans. Hann var prýðisnáungi,
sá besti, sem hún hafði nokkru
sinni þekt. Hún þurfti á mikl-
um peningum að halda, og
hann var mjög örlátur. Hann
fyrtist aldrei við hana, reyndi
aldrei að misþyrma henni, var
aldrei afbrýðissamur, og þegar
hann gerðist mikið drukkinn,
krafðist hann ekki einu sinni
blíðu hennar. Hún hafði einu
sinni sjeð mynd af manni, að
nafni Towner, í einhverju blað-
anna, og hún var viss um, að
það væri Jim. En hún spurði
einskis. Það var ýmislegt í lífi
hennar sjálfrar, sem hún kærði
sig ekki um, að menn væru að
hnýsast í, og þess vegna sá hún
enga skynsamlega ástæðu fyrir
því að spyrja menn um það,
sem þeir ekki vildu tala um
að fyrra bragði.
„Já“, endurtók hann draf-
andi röddu. „Franconi myndi
fara á höfuðið, ef hann hefði
þig ekki“.
„Hvað hefir þú gert þjer til
skemtunar í kvöld?“ spurði
hún.
„Jeg var í veislu — og það
var sú langleiðinlegasta veisla.
sem jeg hefi nokkru sinni kom-
ið í“.
„Er það þess vegna, sem þú
hefir þegar fengið einum of
mikið?“
„Jeg geri ráð fyrir því, já“.
„Þú hefðir getað beðið eftir
mjer. Jeg hefði einhvern veg-
inn ekkert á móti því að drekka
mig þreifandi fulla í kvöld.
Mjer líður ekki of vel“.
Hann tók í hönd hennar og
leit á hana. „Viltu brosa?“
Hún hnyklaði brúnirnar og
hristi svarta lokkana. „Nei.
Ekki í kvöld“.
„Hvers vegna ekki?“
„Því í fjandanum ætti jeg
að brosa? Hvaða ástæðu hefi
jeg til þess að brosa og vera
kát?“ Jim varð vandræðaleg-
ur á svipinn. Rödd hennar var
þrungin svo miklum ofsa, að
hann vissi ekki, hverju svara
skyldi. Hún fjekk sjer aftur
sopa úr glasinu, hallaði sjer á-
fram og strauk blíðlega ljóst
hár hans. „Kærðu þig kollótt-
an um það, sem jeg segi, gamli
vinur. Jeg verð bráðum komin
í betra skap“. Hún vafði lokk
úr hári hans um fingur sjer.
„Jeg er ekki reið við þig“.
„Við hvern ertu reið?“
„Veit það ekki — Franconi,
pabba gamla, bræður mína,
sjálfa mig — alla þessa fávita,
sem hringsnúast á dansgólf-
inu — alla í heiminum, nema
þig. Þú ert svo góður við mig“.
Hún kysti hann á kinnina og
spurði: „Kemur þú heim með
mjer í kvöld?“
Hann hafði aðeins heyrt orð
og orð á stangli af því, sem
hún sagði. Hann sat þögull
stundarkorn, og mælti síðan:
„Veist þú, Rosie, að þú ert eina
mannveran í heiminum, sem
ert mjer góð? Allir aðrir eru
orðnir dauðleiðir á mjer fyrir
löngu“.
Hann var eitthvað svo hjálp-
arvana, að hana langaði til
þess að faðma hann og kyssa.
Hann var eini sjentilmaðurinn,
sem hún hafði þekt um ævina,
og prúðmenska hans vakti hjá
henni löngun til þess að geta
elskað hann meira en hún
gerði. Því að þótt hún elskaði
hann með öllu því, sem gott
var og göfugt í fari hennar,
hafði hún elskað aðra karl-
menn miklu meira, blygðunar-
laust og ofsalega, með líkama
sínum, og henni fanst stund-
um hún svíkja hann, því að
nálægð hans tendraði ekki
þann eld 1 henni, sem líkamar
annara manna gerðu.
Hún spurði aftur blíðlega:
„Kemur þú heim með mjer í
kvöld?“
Hann kysti á handlegg henn-
ar. „Já“.
Þjónn kom alt í einu til
þeirra, beygði sig yfir Rosie og
hvíslaði: „Hann er kominn aft-
ur. Þeir geta ekki losnað við
hann í þetta sinn“.
„Jeg kem“, svaraði hún.
Jim leit á hana. „Hvað er
að?“
„Ekkert. Það er bara Fran-
coni“.
Jim gerði heiðarlega tilraun
til þess að rísa á fætur. „Á jeg
ekki að koma með þjer?“
„Nei. Það myndi aðeins gera
ilt verra“.
Hann settist aftur og horfði
á eftir henni. Hún ruddi sjer
braut milli borðanna að grænu
dyrunum, hinum megin í saln-
um.
4.
Hún vissi, að það var ekki
Franconi, sem beið hennar
frammi. Hún hafði skrökvað að
Jim af ásettu ráði. Hún vissi,
við hvern þjónninn átti, þegar
hann sagði: „Hann er kominn
aftur“.
Kvöld eitt, fyrir rúmum
mánuði, þegar Jim hafði ekki
látið sjá sig og hún hafði set-
ið að sumbli með Tim Jersey
og Reichenbach, sem báðir
voru smyglarar, hafði þessi
sami þjónn komið til hennar
og hvíslað í eyra hennar, að
maður biði hennar frammi, er
ekki vildi segja til nafns síns,
segði aðeins, að hann væri góð-
ur vinur hennar. — Henni datt
þegar í hug, að það væri ein-
hver af fyrri elskhugum henn-
ar, er vildi endurnýja kunn-
ingsskapinn nú, þegar hún var
orðin fræg.
Hún hafði breytt um nafn
til þess að losna við þá. Hún
hafði yfir nöfn þeirra í hug-
anum og komst að þeirri nið-
urstöðu, að það gæti ekki ver-
ið nema einn þeirra, sem vissi,
að Rósa Dugan væri Rosie
Healy. En þegar hún opnaði
dyrnar að móttökuherberginu,
sá hún, að það var einmitt sá
eini elskhugi, sem hún hafði
gleymt, er beið hennar þar.
Límir húsgögn
best.
íinrimirinnnniMiiimnmmmimimminmnnfflim
Æfintýr æsku minnar
Sftir JJ. C. ^LL
eróen
54.
sem mjer sýndist svo lítið, og sem jeg hafði þekkt þegar
jeg var lítill drengur. Þá fanst mjer jeg standa á hátindi
hamingjunnar. Einn daginn fór jeg á bát eftir ánni með
fjölskyldum Guldbergs og biskupsins, og móðir mín
grjet af gleði yfir því, ,,að farið væri með mig eins og
greifabarn". — En öll þessi hrifning var slokknuð og
horfin frá mjer, þegar jeg kom aftur til Slagelse.
Jeg get sagt það með góðri samvisku, að jeg var mjög
iðinn og var mjer þessvegna, straks og gerlegt var,
hleypt upp í hærri bekk í skólanum, en þar sem jeg var
aldrei nægilega þroskaður orðinn fyrir næsta bekkinn,
þá varð þetta ákaflega erfitt fyrir mig, oft og mörgum
sinnum baðaði jeg höfuðið á mjer úr köldu vatni, þegar
jeg ætlaði alveg að sofna yfir bókunum á kvöldin, eða
hljóp út í garðinn til þess að kæla mig, þangað til jeg
var vaknaður aftur og gat haldið áfram að lesa. Rektor-
inn, sem var lærður og gáfaður maður, er gefið hefir
þjóðinni margar ágætar þýðingar, var þrátt fyrir þetta
alt saman ekki fær um að ala upp unglinga. Kenslan
var honum þraut, og okkur ekki síður, flestir lærisvein-
arnir voru hræddir við hann, jeg þó hræddastur, ekki
vegna þess, hve strangur hann var, heldur vegna hæðni
hans, og uppnefnanna, sem hann gaf okkur. Ef kýr voru
reknar eftir götunni, og einhver fór að horfa á þær út
um gluggann, meðan rektor var að kenna, var hann vís
til að skipa okkur öllum út að glugganum, „til þess að
sjá systur okkar fara framhjá“, eins og hann komst að
orði. Og ef mönnum gekk treglega að svara á prófi, þá
hætti hann stundum að spyrja þann sem uppi var, sneri
sjer að ofninum og fc'r að spyrja hann. Það var það
hræðilegasta, sem fyrir mig gat komið, að vera gerður
hlægilegur, þessvegna var jeg alveg lamaður af ótta, þeg-
ar kenslustundir rektors byrjuðu og hann kom inn, og þá
svaraði jeg öllu öfugt, svo það var alveg rjett hjá rektor,
þegar hann sagði, að jeg svaraði ekki orði af viti. Jeg
örvænti um sjálfan mig og eitt kvöld, þegar jeg var sokk-
inn í svartasta þunglýndi, skrifaði jeg Quistgaard yfir-
kennara og bað um x-áð hans og hjálp, þar sem jeg liti
svo á að jeg væri það treggáfaður, að jeg gæti hreint
$/nuJ
Pokerspilari einn hafði þann
leiða vana, eins og fleiri, sem
leggja fyrir sig þá skemtun, að
koma seint heim á kvöldin. Eitt
kvöld bar svo til, að hann kom
óvenju seint heim. Hann sagði
kunningjum sínum eftirfarandi
sögu um tilraunir sínar til þess
að sleppa inn án þess að eftir
honum væri tekið:
•— Þegar jeg var kominn inn
í forstofuna, þá dró jeg skó
mína af fótum mjer, læddist
inn í svefnherbergið og ætlaði
að fara að læðast upp í rúm.
En konan mín á hund, sem bú-
ið er að venja á þann ósið að
skríða undir sængina, þegar
kalt er. Svoleiðis, að þegar jeg
er að breiða ofan á mig, hald-
ið þið þá ekki, að frúin rumski,
snúi sjer að mjer og segi:
„Farðu burtu, seppi“, — en þá
sá jeg mjer leik á borði, dreng-
ir, og sleikti bara á henni hönd-
ina, og þá sofnaði hún aftur á
augabragði.
Hún: — Jeg er ekki með
sjálfri mjer í kvöld.
Dóninn: •— Þá ættum við að
geta skemt okkur sæmilega.
★
A: — Jeg sje hjerna í blað-
inu, að konsertinn í gærkvöldi
hafi tekist prýðilega.
B: — Já, og jeg sem hafði
enga hugmynd um, að við hefð
um skemt okkur svona vel.
★
Læknirinn er að sýna gest-
inum spítalann: — Og hjerna
höfum við þá, sem eru með
bíladellu..
Gesturinn: — Já, en hjer er
enginn maður sjáanlegur. Eru
þá engir sjúklingar hjer?
Læknirinn: — Jú, þeir eru
allir undir rúminu að gera við.
★
— Er hann góður bílstjóri?
— Jæja, það er hreinasta til-
viljun, þegar vegurinn beygir
á sama tíma og hann.
★
Ekillinn: — Bíllinn bíður við
dyrnar.
Eigandinn: — Já, jeg heyri
hann meira að segja vera að
banka.
★
Sá nýgifti: — Úr því að við
erum nú gift, þá geri jeg lík-
lega rjett í því að benda þjer
á nokkra af göllum þínum.
Frúin: — Ó, blessaður vertu
ekki að því, góði, jeg veit alt
um þá. Það eru einmitt þessir
gallar, sem hafa orðið til þess,
að jeg náði ekki í betri mann
(en þig.