Morgunblaðið - 06.09.1945, Síða 8

8
MORGUNBLawIÐ
Fimtudagur 6. sept. 1945
Kolbeinn Arnason, áttræður
- Alþj. velfv.
v
Frh. af bls. 6.
.1 DAG á áttræðisafmæli vin-
jí sæll maður, Kolbeinn Árnason,
• * alkunnur um‘ suðvesturland og
Norðurland. Hann er maður
* kyngöfugur í alla ættliðu, son-
£ arsonur Jóns stúdents Árnason
" ar að Leirá, en hann var dótt-
ursonur sr. Kolbeins Þorsteins-
sonar í Miðdal, þess er þýddi
F Passíusálma sr. Hallgríms Pjet-
| urssonar á latínu og ljet prenta.
f Þaðan er Kolbeins nafn með
I þessum ættmennum, og það
t nafn ber afmælisbarnið. Lang-
| afi Kolbeins Árnasonar var Ól-
t afur Pjetursson, dbrm. á Kala-
f stöðum, iögrjettumaður, skipa-
smiður og atgerfismaður hinn
1 mesti, hinn orðfimasti maður,
r svo að orðlagt var á þeim tím-
’i um. Er þaðan beinn karlleggur
f til Hannesar hirðstjóra Egg-
j ertssonar. í einn ættlið er Kol-
beinn af Lundakyni í Stafholts
{ tungum, og er það raunar sami
karlleggur sem Ólafs dbrm.
Kolbeian fæddist að Hlíðar-
fætí í Svmadal, Bjó þar faðir
hans og var Kolbeinn barn að
aldri, er hann misti hann. Ólst
• hann síðan upp með skyldmenn
um sínum og vandamönnum.
Stundaði hann þau störf, sem
í sveitum tíðkast, og var eigi til
náms hugsað. Og er hann þótti
til fær aldurs vegna, var hann
látinn saskja sjó. Reyndist hann
þegar hinn röskvasti maður, að
hverju sem hann gekk. Bráð-
]ega snerist hugur hans til versl
unar, og gekk hann í verslun-
arþjónustu hjá öðrum, bæði á
Skípaskaga og í Borgarnesí. —
Fluttist hann síðar norður í
Eyjafjörð og hafði verslun um
tíma á Svalbarðseyri-, síðar all-
lengi á Akureyri, en settist síð-
an að hjer í Reykjavík og hef-
ir dvalist hjer síðan uog lengi
átt heima í húsi sínu, Baldurs-
götu 11.
Ókunnugum mun koma það
kynlega fyrir, er þeir sjá Kol-
bein, að hann sje áttræður, svo
er hann unglegur, hvikur á
fæti og fjörugur. Hann er allra
manna glaðlyndastur, hrókur
alls fagnaðar, hvar er hann
kemur á mannamót, enda hinn
glæsilegasti og höfðinglegasti
maður ásýndum. Hann er og
hinn merkasti maður í raun,
brjóstgóður og hjálpsamur. —
. Farnast hefir honum mjög vel
; um ævina, hamingjinnaður í öll
um greinum, enda kvæntur
merkiskonu, Sigríði Jónsdóttur,
eyfirskrar ættar.
Kunnugur.
Ný bók:
„Hargrjet Smiðs-
dóttir"
NÝKOMIN er á bókamark-
aðinn sænsk saga, er gerist upp
til sveita í Norður-Svíþjóð, eft-
ir sænsku skáldkonuna Ástríði
Lind, í þýðingu Konráðs Vil-
hjálmssonar, og nefnist Mar-
grjet Smiðsdóttir.
Svo virðist, sem aðsópsmikl-
ar sænskar skáldkonur sjeu
fyrst og fremst sögufróðar. Og
að í hug þeirra og hneigð eigi
fornar minningar sterk ítök og
djúpar rætur. íslenskum les-
endum og bókavinum eru kunn-
ar ýmsar af sögum Selmu Lag-
erlöf, þar sem skáldkonan hefir
sótt efni sitt í margar hinria
bestu og vinsælustu til feðra
og forfeðra, fjær og na^r. Og
nýskeð hafa birst á íslensku
tvær miklar sveitalífssögur
sænskar, eftir skáldkonur, og
báðar frá liðnum öldum. Sú
fyrri, Glitra daggir, grær fold,
eftir Margit Söderholm, og síð-
ast saga sú, sem hjer að ofan
er nefnd. — Örlagaþráður sög-
unnar Margrjet Smiðsdóttir er
ágæta vel spunninn, svo að at-
hygli lesenda er haldið fast í
sterkri eftix-væntingu um úr-
lausn mála.
Bókin er 350 blaðsíður í
myndarlegu broti og allur frá-
gangur hinn vandaðasti, Norðri
gefur hana út
is. Hvað þeir ræddu um, hefir
enn ekki komið fram.
Alt virtist í himnalagi. — En
seinni hluta næsta dags leysti
forsetinn frá skjóðunni. — Eftir
blaðamannafund forsetans urðu
12 franskir blaðamenn eftir hjá
honum, og voru kynntir fyrir
honum. Forsetinn heilsaði þeim.
Er hann var spurður, hvort hann
hefði nokkuð að segja þeim, sagði
hann, að svo væri. Hann sagði,
að sjer fyndist mál til komið, að
frönsku blöðin færu að koma
sæmilega fram í garð Baridaríkj-
anna.
★
EF ÞESSI setning hefir haft
slæm áhrif á De Gaulle, þá sást
það ekki á honum. Næsta morg-
un kom röðin að honum. Hann
tók á móti amerískum blaðamönn
um í bústað franska sendiherr-
ans, Henry Bonnet. Hann virtist
leika á als oddi, og brosti, þegar
það sem forsetinn hafði sagt við
frönsku blaðamennina, bar á
góma. — Ó-jú, hann sagðist vel
skilja að forsetanum líkaði ekki
margt, sem birst hefði í frönsk-
um blöðum, hann hefði oft og tíð-
um sjálfur orðið hissa á ýmsu,
sem um hann var sagt í Banda-
ríkjablöðunum. Það sem eftir var
af þessum 85 mínútna blaða-
mannafundi, var hershöfðinginn
mjög hjartanlegur. Hann gerði
ekki allt úr Frökkum, en hrós-
aði bandamönnum þeirra, eink-
um Bandaríkjamönnum.
Eftir þetta voru veislur haldn-
ar og gjafir gefnar, orður hengd-
ar á De Gaulle. Og opinberlega
var sagt, að samvinna hinna
tveggja þjóða hefði stórum
styrktst við fund leiðtoganna. .
Ósvarað er þessum spurning-
um: Hvað um hernám Þýska-
lands, sem Frakkar vilja fá stærri
gvæði af? Hvað um bækistöðvar
fyrir Bandaríkin á frönskum
eyjum á Kyrrahafi? Hvað um
endurför Frakka til Indo-Kína?
Líklega verður ekki hægt að
svara þessum spurningum fyrri
en á utanríkisráðherrafundunum.
Og höfðu þeir svo orðið vinir,
hershöfðinginn og forsetinn? Op-
inberir menn í Washington ljetu
uppi þá skoðun, að De Gaulle
hefði að minnsta kosti reynt að
vingast við forsetann. (Time).
LONDON: — Bandamenn
hafa skipað prestinn Niemöll-
er hinn þýska yfir alla hina
evangelisku kirkju Þýskalands.
Niemöller var, svo sem kunn-
ugt er, kafbátsforingi í fyrri
styrjqld, en í þessari var hann
í fangabúðum nasista.
Ingimundur Hall-
grímsson sjötugur
SJÖTUGUR er í dag Ingi-
mundur Hallgrímsson bóndi í
Litla-Hvammi. Hanri er sonur
Hallgríms Guðmundssonar frá
Brekku í Biskupstungum og
konu hans Þóreyjar Ingimundar
dóttur frá Efri-Reykjum í sömu
sveit.
Þegar hgnn var barn að aldri
fluttust foreldrar hans alfarin
til Ameríku. Ingimundi var þá
komið í fóstur að Bræðratungu
til þeirra ágætis hjóna Þorleifs
Þórðarsonar og Þuríðar Páls-
dóttur. Naut hann þess góða
heimilis til fullorðins ára. 1902
giftist hann Margrjeti Bjarna-
dóttir og fluttist þá til Reykja-
víkur. En samvera þeirra var
stutt. Eftir tveggja ára sambúð
misti hann konu sína frá tveim
ur ungum börnum. Átta árum
síðar gekk hann að eiga nú-
lifandi konu sína, Þorbjörgu
Bjarnadóttur, hina ágætustu
konu. Hafa þau eignast 4 mann
vænleg börn.
Árið 1919 byggði hann bæ
sinn Litla-Hvamm við Engjaveg
ásamt Sumarliða Grímssyni
frænda sínum. Þótti það ekki í
þá daga álitlegt að fara úr bæn
um inn í Langaholt þar sem
ekki var annað en mýrar og
melar. En kjarkur Ingimundar
var óbilandi. Og hjer vildi hann
vera og reisa sjer bú. -— Getum
við því nefnt hann einn af land
námsmönnum þess byggðarlags
pg er hann því einn af þeim
sem við eigum það að þakka að
þar sem áður var gróðurlaus
auðn, eru nú gróin tún og blóm
legir garðar. En érfitt hefir það
verið fyrstu árin hjá þeim
frændum. Urðu þeir að vinna
þar sem best gekk sjer og sín-
um fyrir* daglegu brauði, en
yrkja jörð sína í hvíldartíman-
um. -— Hefir þá vinnudagurinn
oft orðið langur en hvíldin
stutt. Eins var það með allan
aðdrátt. Hesta ekki hægt að
nata sakir vegleysis og því síð
ur bíla, enda ekki efni til þess.
Að dagsverki loknu var mat-
föng og annað borið á bakinu,
stundum í myrkri og misjöfn-
um veðrum. Hafa það oft verið
erfið ferðalög eftir langan
vinnudag. En þá yar líka gott
að koma heim. Heim í Ijós og
yl til konu og barna, sem biðu
hans með óþreyju þar til hann
kom með björg í bú.
Það er bjart yfir Ingimundi
sjötugum. Hann er trúmaður og
hefir altaf litið með augum trú-
mannsins á lífið og tilveruna.
Hann gleðst yfir batnandi hag
þjóðar sinnar og yfir að hafa
lifað það að sjá Lýðveldi endur
reist á íslandi. Skyidurækni og
drenglyndi hafa auðkennt öll
hans störf og má hann því líta
ánægður yfir farinn veg á sínu
ævikvöldi.
Að lokum vil jeg óska afmæl
isbarninu allra blessunar og
heilla á komandi árum og að
hann megi sem lengst lifa á
meðal okkar.
Vinur.
Hungur í Jugo-
slavíu
, London í gærkveldi:
HUNGUR mikið er nú víða í
Jugoslavíu, og er stjórnin í
vandræðum með það, hvernig
úr þessu eigi að bæta, þar sem
matarbirgðir eru mjög af skorn
um skammti í landinu. — Hung
ursneyðin er mest í Bosniu og
Herzegovinu, og hefir það ver
ið tekið til bragðs af ríkisstjórn
inni, að taka hveiti það sem um
fram er þarfir í öðrum lands-
hlutum og flytja það til þess-
ara hjeraða, til þess að reyna
að ráða bót á mesta skortinum.
— Reuter.
i
v v v Effir Robert Storm I
■
■
■ ■■■■■*■■■*■■■■■■>■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■»■■■*■■■■■II■■■■•«■8
■
OKA'/, MR, PREXTON,5UH!
l’VE öcrr THE /MAEK'ý, MER£.
LET'ð- TAVE VOUK TOPCOAT,
BUT KEEP VOUR HAT ON!
ÉlF VJE’RE ALL HEPE! L'M
W ðOINð TO TURN ON THE
1 LI6HT5 ANP PRE6ENT
Ék OUR 5PEC/AL 6UE5T !
$HE'D BE-TTER
BE 600Ð, W/LPA!
HA-HA! m
ÖREAT 5C0TTÍ *
WHERE'D 5HE6ETALL
THOSE /MA5K5? AND
I OIDNT BRINQ A
MA5K, WILDA...V0U
E-AlD YOU------
VOU T0$ð THE
/M06T UNUBUAL
PARTIE6, WILDA!
1) Bókaútgefandinn: — ;cp \ m ekki með grímu,
Wilda ... Þú sagðir, að þú , Wilda: — Gerir ekk-
ert til, herra Prexton. Jeg hef grímur hjerna. Láttu
mig fá frakkann þinn, en verui með hattinn áfram.
2) Wilda: — Þá eru allir komnir. Nú ætla jeg
að kveikja og kynna fyrir ykkur heiðursgestinn.
Einn gestanna: — Hún ætti nú ekki að vera sjer-
lega ferleg, eftir því sem þú hefir sagt, Wilda.
Anrar: — Það er altaf eitthvað óvenjulegt við
samkvæmin hjá þjer, Wilda.
3) Einn gestanna: — Hamingjan sanna. Hvar
hefir hún náð í allar þessar grímur, og tilhvers?.