Morgunblaðið - 22.11.1945, Blaðsíða 10

10
r* '"»1
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 22. nóy. 1945.
S KV G G 0 M M
Eftir Thelma Strabel
6. dagur
í einu af símasanatölum
þeirra hafði hún minst á föt
við hann. Hún hafði sagt hon-
um, að hún hefði ekkert vit á
fötum — hvort hann vildi ekki
velja nokkra kjóla fyrir sig.
Hann hafði hlegið að henni
og sagt, að sjer væri alveg
sama, hverju hún klæddist. En
ef hún vildi fá sjer eitthvað af
nýjum fötum, gæti hún keypt
þau þegar hún kæmi til Was-
hington. Dink hafði gefið henni
dálítið af peningum, og hún
hafði farið til Cincinnati, þar
sem hún hafði keypt sjer föt,
meðal annars brúna kjólinn.
Það var snotur kjóll úr góðu
efni sem hafði kostað 50 doll-
ara. Hún hafði einnig farið á
hárgreiðslustofu í Cincinnati.
Hún mundi, hvað hann hafði
sagt um austurlenska andlits-
drætti, og hún hafði látið
greiða sjer í samræmi við það.
Henni hafði fundist það fallegt
þá......
En nú sá hún í stóra spegl-
inum, sam þakti nær einn
vegginn í stofurini, að útlit
hennar var eitthvað öðruvísi,
en það átti að vera. íbúðin, sem
þau leigðu í gistihúsinu, hafði
verið skreytt af frægum húsa-
skreytara. Veggirnir í dagstof-
unni voru hvítir og gólfið gljá-
andi svart. Gluggatjöldin voru
afar skrautleg, svört og hvít,
og á veggnum, millí glugganna
tveggja, var geysistór spegill.
I honum sá hún konurnar, sem
allar voru glæsilega búnar,
samkvæmt nýjustu tísku. Hún
heyrði þær tala um föt. Hattie
Carnegié. Adrian. Hún sá
skrautgripina þeirra glitra í
Ijósinu.
Og hún sá sjálfa sig í nýja,
„snotra“ kjólnum. Hún var al-
veg eins og sveitastúlka í fyrstu
kaupstaðarferðinni. Hún var
ekki eins og hún átti að vera.
Og allir tóku eftir því.
Var Alan Ijóst, hve hún þjáð
ist, þar sem hún sat með þetta
bjánalega bros stirðnað á and-
litinu? Annað veifið kom hann
og settist á stólbríkina hjá
henni eða brosti uppörvandi til
hennar. Hún elti hann með aug
unum hvert sem hann fór. Hann
var langfallegasti maðurinn
þarna inni og hún var tvímæla
laust Ijótasta og klaufalegasta
konan!
Loks voru síðustu gestirnir
að kveðja. Þau stóðu í dyra-
gættinni og Alan hjelt utan um
axlir hennar. .
,,Það hefir verið okkur svo
mikil ánaagja að kynnast yð-
ur, frú Garroway".
„Þakka yður fyrir“.
„Og þið verðið að heimsgekja
okkur þegar þið komið aftur úr
brúðkaupsferðinni“.
„Þakka yður fyrir“.
Nú gátu þau lokað dyrunum.
Hún hallaði sjer upp að dyra-
stafnum. Hún vissi, hvað gest-
irnir myndu tala um og furða
sig á, þegar þeir kæmu heim^
til sín....
„Alan A!an!“
Hún hljóp í áttina til hans.
Hún greip dauðahaldi utan um
hann og grúfði andlitið niður
að öxl hans. Grátur hennar var
^JJjer er ný jramliaidóóaja um un<ja
dúflu, óem ýlftiót ríkum ocj ákrijamilí-
i, en jak uar ókujcji á................
um manni.,
— Djljiót mec> jrá hjrji
ijrjun
stjórnlaus og ofsalegur. Svona
hafði hún ekki grátið síðan
móðir hennar dó.
Alan bar hana yfir að legu-
bekknum og settist þar með
hana. „I guðs bænum gráttu
ekki svona! Hvað í ósköpunum
gengur að þjer?“
Hún reyndi að stöðva grát-
inn og þurkaði tárin með vasa-
klútnum, sem hann rjetti henni.
Þegar hún mátti mæla á ný
krafðist hún þess að fá að vita,
hvers vegna hann hefði eigin-
lega gifst sjer. Var honum ekki
ljóst, hve hann hefði gert
hræðilegt glappaskot? — Af
hverju hafði hann ekki heldur
kvænst einhverri af konum
þeim, sem hjer voru í kvöld?
Hann sagði, að þær væru all-
ar giftar, og eiginmenn þeirra
hefðu víst lítið kært sig um
það.
Hún settist upp. „Alan —
veistu ekki, hvað fólkið, sem
hjer var í kvöld, segir um kon-
una þína? Það segir: Hvernig
í ósköpunum gat Alan Garro-
way dottið í hug að giftast þess
ari stúlkukind? Hún er óásjá-
leg og kann ekki einu sinni að
klæða sig!“
„Var þetta alt og sumt?“
Hann hlóT og klappaði henni á
kinnina.
„Alt og sumt!“
„Hættu að gráta, ástin mín,
og vertu ekki að reyna að telja
sjálfri þjer trú um neina vit-
leysu“. Hann reis á fætur og
náði sjer í vindling. „Á jeg að
segja þjer dálítið — við förum
í búðir á morgun. Og jeg ætla
að svíkja bæði hershöfðingja
og stjórnarembættismenn, sem
jeg var búinn að lofa að hitta,
til þess að geta farið með þjer“.
Hann settist aftur hjá henni.
Hún hallaði höfðinu að öxl hans
og hvíslaði: „Þú ert svo góður
við mig, Alan. Mjer tekst víst
aldrei að gera þjer skiljanlegt,
hvað jeg er þjer þakklát".
Umferðadynurinn vakti hana
snemma morguninn eftir. Hún
dró sængina upp að höku og
sneri sjer á hliðina.
Alan var vakandi. „Er þjer
kalt?“
„Já — hálfkalt“.
Hann geispaði og teygði úr
sjer. Svo leit hann á hana og
brosti: „Hver á þig?“
„Þú“, ansaði hún. „Um alla
eilífð. Amen“.
Brosið var alt í einu horfið
af andliti hans. Hann horfði á
hana undan hálfluktum augna-
lokunum. „Ef þú gleymir því
einhvern tíma“, sagði hann,
„þá áttu eftir /að iðrast þess“.
Svo hallaði hann sjer áfram
og kysti hana laust á ennið.
„Reyndu að sofna aftur, elsk-
an“.
Þegar hún var að klæða sig,
heyrði hún, að Alan var að tala
í símann. Hann var að tala við
eina af konunum, sem hafði
komið til þeirra í gærkvöldi.
„Já, hún er dálítið feimin, en
jeg vil, að þú kynnist henni
betur. Þú ætlar þá að tala við
hárgreiðslukonuna þína fyrir
hana..,.“.
Svo heyrði hún hann hringja
aftur: „Þetta er Alan Garro-
way. Jeg ætla að koma til yð-
ar seinna í dag með konunni
minni. Við höfum nauman
tíma. Gætuð þjer ekki haft til
eitthvað af kjólum, í Ijósum
litum....“.
★
Klukkan var fimm, þegar þau
komu aftur til gistihússins með
alla pinklana.
Þegar Pála hafði lokið við
að búa sig fyrir kvöldverðinn,
gekk hún inn í Ragstofuna. Al-
an hafði farið niður, til þess að
sjá um borð handa þeim: Hún
staðnæmdist fyrir framan stóra
spegilinn.
Hún sá unga konu, í látlaus-
um, svörtum kjól með fagra
gullkeðju um halsinn. Hár henn
ar var skift í miðjunni, og greitt
aftur, í mjúkum liðum. Hið
sjerkennilega lag augabrún-
anna og fylling rauðra varanna
kom enn betur í ljós en áður.
Nú var hún líka búin að vera
hjá fegrunarsjerfræðingi.
Hún virti þessa framandi og
sjerkennilega fögru konu fyrir
sjer með athygli, og var ekki
laust við, að hún kendi ótta.
Hún gekk nokkur skref frá
speglinum, og leit síðan í kring
um sig í herberginu. Nú átti
hún heima sjer. Spegillinn
sagði henni það. Nú leit hún út
eins og konu Alan Garroway
bar.
En þetta var aðeins fyrsta
skrefið. Hún ætlaði ekki að
láta Alan þurfa að blygðast sín
fyrir hana öðru sinni. Hún ætl-
aði að læra að semja sig að hátt
um og siðum vina hans, alveg
eins og hún hafði lært efnafræði
formúlur, til þess að geta hjálp
að föður sínum.
Alm. Fasteignasalan |
er miðstöð fasteignakaupa. 1
Bankastræti 7. Sími 6063. =
Stríðsherrann á Mars
Jt)renjjaóaja
Eftir Edgar Rice Burrougiu
75.
Tveim dögum seinna stóð loftskipið uppi á varðturn-
inum, búið til feroar. Thuvan Dihn og Kulan Tith höfðu
boðið mjer allt, sem þjóðir þeirra gátu í tje látið, miljónir
iiermanna vildu þeir fá mjer, en skipið bar aðeins tvo
menn auk Woola,
Um leið og jeg steig á skip, kom. Thuvan Dihn á eftir
mjer. Jeg leit á hann spyrjandi og undrandi. Hann sneri
sjer að æðsta foringja sínum, sem komið hafði með hon-
um til Kaol.
„Þjer treysti jeg til þess að koma fylgdarliði mínu
heilu heim til Ptarrth”, sagði hann. Þar mun sonur minn
stjórna vel í fjarveru minni. Prinsinn af Helium skal ekki
fara einn til fjandmannalands. Jeg hefi talað. Lifið heilir!”
VIII. kafli.
Gegnum hrægöngin.
Beint í norður, dag og nótt, stefndi áttaviti okkar á
eftir hinu loftskipinu, en á það hafði jeg beint honum
þegar er við fórum úr Þernavirkinu löngu áður.
Snemma aðra nóttina fórum við að finna, að kólna tók
í lofti, og af hinni löngu leið, sem við höfðum farið frá
Miðjarðarbaugnum, vissum við, að við hlutum að vera-
iarnir að nálgast norðurskautið.
Vitneskja mín um hina mörgu leiðangra, sem farið
höfðu til þess að rannsaka hið ókunna norðurskaut, bljes
mjer varúð í brjóst, því aldrei hafði eitt einasta loftskip
komið aftur, sem flogið hafði yfir hin voldugu, ísilögðu
íjöll, sem liggja í hring umhverfis heimskautalöndin.
Enginn veit, hvað af þeim varð, aðeins það, að þau
hurfu að eilífu sjónum manna inn í hið dularfulla heim-
skautaland.
Fjarlægðin frá fjallgarðinum til skautsins var ekki
meiri en svo, að hraðskreytt loftskip hefði átt að kom-
•ast þangað á fáeinum klukkustundum, svo gert var ráð
íyrir að einhverjar skelfingar hefðu komið fyrir þá, sem
komu í þetta forboðna land, eins og Marsbúar alment
nefndu það.
Verksmiðjueigandi nokkur
hafði það fyrir venju að ganga
í eftirlitsferð um verksmiðjur
sínar á hverjum mánudegi.
Honum fjell altaf mjög þungt,
ef hann sá menn standa verk-
lausa. Eitt sinn sá hann ungl-
ing, sem hann hafði ekki sjeð
áður meðal verkamannanna 1
verksmiðjunni. Hann stóð þar
með hendur í vösum. Verk-
smiðjueigandinn gekk til hans
og sagði:
„Hvað hafið þjer hátt viku-
kaup?“
„Jeg fæ 200 krónur“, svaraði
drengurinn.
„Einmitt það“, sagði eigand-
inn, um leið og hann skrifaði
eitthvað á blað. „Farið með
þetta til verkstjórans“, hjelt
hann áfram, „og hjerna fáið
þjer 200 krónur".
Þegar verksmiðjueigandinn
var farinn, fór drengurinn
himinlifandi af fögnuði að tala
um það, hvílíkur öðlingsmaður
hann væri.
„Vertu ekki svona kátur“,
sagði einn verkamaðurinn. —•
„Þetta þýðir, að það er búið að
segja þjer upp hjer“.
„Já, en jeg vinn alls ekki
hjerna“, svaraði drengurinn,
„jeg var bara sendur hingað
með smávegis11.
★
Á skipsfjöl.
„Mjer þykir það- leitt, frú“,
sagði stýrimaðurinn við mið-
aldra konu, „en þjer verðið að
borga fult gjald fyrir þennan
dreng“.
„Nei, það geri jeg aldrei“,
sagði konan blíðlega.
„En þjer losnið nú samt ekki
við það“, sagði stýrimaðurinn.
„Drengurinn er orðinn það stór,
að það fer eins mikið fyrir hon
um og fullorðnum. Hvað er
hann gamall?“
„Jeg hefi ekki minstu hug-
mynd um það“, sagði konan,
„jeg hefi aldrei sjeð hann fyr“.
★
Vinkonan: — Hvað sagði
maðurinn þinn, þegar hann
kom heim í morgun?
Frúin: — Hik.
★
Jón: — Sjáið þið feitu kerl-
ingargribbuna þarria yfirfrá,
jeg held að hún sje að reyna að
blikka mig.
Sveinn: — Jeg skal spyrja
hana að því. Hún er konan
mín.