Morgunblaðið - 07.11.1946, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 7. nóv. 1946
BmiiiiiiiiiiMiiii!iiiiiiiii!iiiii!iiii!iiiiiiiiii''niiiiiiiiiiiiiiiiiiiimi!imiii!iiiiiiiiiiii!iiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiim!miiiimimiuiimmuuumimiiii!ii!iiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!ii|
1 1
BLÓÐSUGAN
Cftir Joli n, Cjo dujin,
gmiimiiimimmimimimmmnmmmiuimmimmmmmi
iimmmmmmmmmmmimmimmimiimmmmmiiiiiiís
Að jarðarmiðjul
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
32. dagur
Tólf dögum síðar hófst yfir-
heyrslan yfir Ducros. Þrátt
fyrir allar fullyrðingar Cra-
vens, voru hinir fjelagarnir með
lífið í lúkunum. Craven var
ekki sjálfur viðstaddur yfir-
heyrsluna, en Ijet sjer næ^ja
að senda þann taugastyrkari af
fjelögum sínum, til að sjá og
heyra hverju fram færi. Rjett-
arsalurinn var troðfullur.
Ducros sat í ákærðrastólnum,
rólegur og að því er virtist,
hafði það, sem fram fór, engin
áhrif á hann. Svörtu augun
voru algerlega sviplaus og
störðu beint fram. Þessi rósemi
með örlögin minnti næstum á
Austurlandabúa.
Opinberi ákærandinn tók til
máls:
— Akærði hefir, eins og þjer
vitið, herra dómari, játað það
á sig að hafa tekið þátt 1 mann-
ráni og fjárprettum, með kúg-
un og ofbeldi, eins og segir í
skjölunum, sem þegar hafa
verið lögð fram. Þessvegna
eru vitanlega engin vitni að
kalla til varnar og jeg vísa
málinu til yðar hágöfgi til
dóms.
Gula andlitið á Culebra sást
meðal áheyrenda aftarlega í
salnum. Uppi á svölunum sat
frú Garth í loðkápu, föl og köld
á svip, og augnaráðið óútreikn-
anlegt, eins og sagt er um
augnaráð Sfinxins.
Nú heyrðist óánægjukliður
meðal áheyrendanna víðsveg-
ar í salnum, þegar ákærandinn
hafði lokið þessari stuttu ræðu
sinni. Blöðin höfðu vakið hjá
fólki vonir um, að ýmislegt
,,spennandi“ myndi koma fram,
og að sagan, sem smátt og
smátt yrði rakin, mundi gera
bergmál um alla borgina.
I stað þess heyrðu þeir nú
aðeins lesna upp kæru, fulla af
lagamáli og svo þessi fáu orð
ákærandans. Það var sýnilegt,
að rjettvísin hafði allar sann-
anir í sinni hendi, og engin
þörf á að fara að lesa þær upp,
úr því sakborningurinn játaði
sekt sína. Meira að segja var
ekki þörf á kviðdómnum, sem
sat þarna lokaður inni í stúku
sinni. Gamlir stöðugir gestir í
rjettarsalnum, sem voru kunn-
ugir gangi glæpamála, skildu
þetta. En meiri hluti áheyr-
endanna skildi það ekki, og
fannst þeir hafa verið prettað-
ir.
Dómarinn kvað samt ekki
upp dóminn tafarlaust. Hann
beið ofurlitla stund og leit til
opinbera ákærandans.
— Aður en dómur er kveð-
inn upp, sagði hann, — vil jeg
segja nokkur orð, sem mjer
finnst eigi að segja opinber-
lega. Jeg hefi kynnt mjer ná-
kvæmlega allan vitnaframburð
í málinu. Akærður játar á sig
ákæruna, enda er hún nægi-
lega sönnuð.
— En í þessu máli hafa ekki
fjártjón og þjáningar verið
einu afleiðingarnar af glæpn-
um. Það er sannað, að einn
maður ef ekki tveir, eru dánir,
enda þótt líkin hafi ekki fund-
ist, og verði sennilega aldrei
fundin. Það er * fljótu bragði
sennilegt, að verkið, sem varð
þeim að bana hafi verið fram-
ið til þess að verða öðrum að
bana, þótt það, sem betur fór,
mishepnaðist. Þessvegna gæti
hlutdrægur áhorfandi látið sjer
detta í hug, að rjettvísin gæti
höfðað mál gegn ákærða fyrir
þátttöku í morðtilraun.
Aheyrendur spertu eyrun.
Kannske var eitthvað sem tíð-
indum sætti, í vændum, þrátt
fyrir alt.
— Herra dómari, sagði ákær-
andinn með lotningu, — þetta
atriði hefir, að jeg held, verið
vandlega athugað, en jeg skip-
aði svo fyrir, að kæran skyldi
ekki verða tekin upp, þar eð
rjettvísin fær ekki sjeð, að það
geti orðið að neinu liði. En þar
sem þjer, herra dómari, hafið
vikið að málinu, er rjett að rifja
það upp í stuttu máli.
— Konan, sem varð fyrir
þessu fantalega tilræði, var
numin burt, er hún var stödd
í leiguhúsi einu í Wo'olwich.
Tilgangurinn með glæpnum
leynir sjer ekki, því hún er
dóttir mjög auðugrar konu, frú
Garth. Síðan var hún flutt út í.
vöruflutningabát, sem iá við
festar úti á ánni. Þessi bátur
var undir stjórn " manns, sem
hjet James Vance og var
glæpamaður, sem lögreglan
þekti mjög vel.
— Ungfrú Garth hafði verið
bundin og kefluð og flutt þann-
ig út á skipið, að hún gat ekk-
ert sjeð — og var raunveru-
lega ekki með fullri meðvit-
und — fyrr en hún var búin
að vera góða stund úti á bátn-
um. Þá var hún leyst, að
nokkru leyti og sá þá manninn,
sem átti að gæta hennar, vel-
nefndan Vance, og lögreglan
hefir kannast við hann eftir
lýsingu hennar. Henni var
haldið þarna fangi og í bönd-
um. „
En á meðan fór ákærði Du-
cros, fjelagi Vance, og heim-
sótti frú Garth heima hjá henni
og heimtaði fje fyrir að leysa
dóttur hennar, og fór loks með
henni áleiðis þangað, sem bát-
urinn var.
— Vance hafði, til þess að
engin merki skyldu sjást eft-
ir glæpinn, komið fyrir vítis-
vjel og miklu af sprengiefni í
vöruflutningabátnum, en
klukka var höfð til þess að
kveikja í með. Hver tilgangur-
inn hefir verið með þessu —
morð eða annað — er ekki
hægt að vita, nema samkvæmt
framburði ákærða Ducros,
hversu mikils virði sem hann
kann að vera. Því bæði Vance
og óþekti maðurinn, sem með
honum var eru horfnir úr lif-
cnda tölu — fjellu á sínu eig-
in bragði. Einu leifarnar, sem
fundist hafa af þeim, er sviðin
húfa, sem Vance hefir átt. Það
er haldið, að tilgangurinn hafi
verið að eyðileggja bátinn og
alt sem á honum var, til þess,
að engin verksummerki skyldu
sjást eftir glæpinn, ef svo færi,
að mönnunum yrði hætta á upp
ljóstrun.
— Það er sama sem sannað,
að ungfrú Garth hefði látið
lífið, ef hr. Orme hefði ekki
með frábæru hugrekki bjargað
henni. Hr. Orme er þingmaður
og vinur Garth-fjölskyldunnar,
og hafði farið með ungfrúnni
til Woolwich. Honum tókst að
komast að því, hvar hún var
geymd, áður en það var um
seinan, og hann synti út í bát-
inn og lenti í handalögmáli við
dólgana tvo, sem þar voru. Og
bar þá ofurliði. Hann sló þá í
rot, eða að minsta kosti gerði
þá óferðafæra og fann síðan
ungfrú Garth niðri í káetunni í
bátnum, bundna og ósjálf-
bjarga. Þó vissi hún fullvel um
hættuna, sem hún var í stödd,
því Vance hafði sýnilega þá
þegar sett klukkuna í gang,
þegar hann varð þess var, að
hætta var á ferðum. Hr. Orme
hafði enga löngun til að stofna
ungfrúnni í frekari hættu, en
kaus heldur að kasta sjer í ána
með hana, þar eð hann er góð-
ur sundmaður, og fór þá auð-
vitað ekki að forvitnast frekar
um líðan fantanna, sem eftir
voru í bátnum, og höfðu nú
fengið þau málagjöld, sem þeir
höfðu vafalaust ætlað honum.
Loks björguðust þau bæði í
annað vöruflutningaskip á ánni
og komust þannig af. Að líf
þessara tveggja ágætu persóna
týndust ekki, ber eingöngu að
þakka hugrekki, flýti ,og ráð-
snilld hr. Orme — sem annars
er áður þekktur sem hraustur
hermaður og hefir verið sæmd-
ur Viktoríukrossinum.
Nú gullu við fagnaðaróp í
öllum rjettarsalnum, sem stóðu
nokkra stund, án þess að hægt
væri að þagga þau niður. Sag-
an um björgunina, hafði þegar
borist út til almennings í ýms-
um útgáfum, og verið básúnuð
í blöðunum og ekki dregið af
fremur en endranær, þegar
blaðamönnum berst einhver
sælgætisbiti. Orme var sjálfur
í salnum, kraminn inn á milli
annara áhorfenda, og var því
fegnastur, að hann var þar, án
þess að þekkjast.
— Það er rjett að bæta því
við, gagði ákærandinn, þegar
þysinn tók að lægja, — að
brottnám ungfrúarinnar var
uppgötvað af litlum dreng, sem
heitir Flynn. Þessi drengur elti
glæpamennina niður að ánni,
þar sem báturinn lá út undan,
og sagði síðan hr. Orme frá
öllu saman, en hann þekti
drenginn og hafði áður reynst
honum vel. Þannig varð slóðin
rakin. Drengurinn Flynn, hef-
ir verið prófaður og þekt á-
kærða — Ducros eða Latour,
hvort sem nú rjettara er —*
aftur sem brottnámsmanninn.
— Það er víst, að Ducros
hefir ekkert um þessa björgun
vitað, því hans hlutverk var að
fá lausnargjaldið greitt. Hann
var á leið á vettvang með frú
Garth, sem heimtaði að fá að
komast til dóttur sinnar, en
þá varð sprengingin og vöru-
pramminn fór í þúsund mola.
Hefðu þau verið einni mínútu
fyr á férðinni, hefðu þau aldrei
komist lífs af. En ákærði var
tekinn af hafnarlögreglunni og
játaði þegar á sig brottnámið.
.'iitKtrtiiiiiiiiiffiifmiiimiiiiitfimiMnMiiiitiiiiifiiiiiiiíf*
í MATVÆLAGEFMSLAN H.F. I
| — SÍMI 7415 —
miaimifiimiiiiMiniiiiiiiimfiiiiiiiiriiimiiKiinnnilM*
12.
vissu að við sjeum . . . byrjaði Perry, en komst svo ekki
lengra. Fyrir aftan okkur drundi eitthvert ógurlegasta
öskur, sem jeg hefi nokkurn tíma heyrt. Við snarsnerumst
á hæli til þess að athuga hvaðan þessi óhljóð kæmu.
Ef jeg hefði enn verið í vafa um að við værum ofan-
jarðar . þá gerði sú sjón, sem nú blasti við. alveg út af við
þann efa. Út úr skóginum kom ægilega stórt dýr, sem
mest virtist líkjast bjarndýri. En það var að minnsta kosti
eins stórt og stærsti fíll, sem jeg hafði sjeð og hafði feikn-
stórar klær á hinum miklu hrömmum. Nefið stóð langt
fram neðri skoliinn, eins og þetta væru leifar af rana.
Hinn mikli skrokkur var hulinn stórgerðu, úfnu hári.
Dýrið hjelt áfram að öskra og kom áleiðis til okkar á
einhverskonar klunnalegu brokki. Jeg sneri mjer að Perry
til þess að stinga upp á því við hann, að viturlegt mætti
vera að koma sjer á burtu, en Perry var þá kominn að
minstakosti fimmtíu metra í butru, svo honum hafði þá
dottið þetta í hug og hann jók hraðann á hverri sekúndu.
Jeg hafði aldrei vitað að þessi aldraði heiðursmaður væri
slíkur spretthlaupari.
Jeg sá hann stefndi á skógarodda eiiin og hraðaði mjer
á eftir honum. Skepnan sem elti okkur var ekki neitt hröð
áhlaupunum svo jeg þurfti ekki að leggja að mjer. Allt
sem mjer fannst vera nauðsynlegt var að komast upp í
Þótt mjer væri ekki hlátur í hug, gat jeg ekki annað
en brosað að því hve Perry gekk illa að klifra upp í trjeð
sem hann hafði valið sjer. Hann datt niður aftur hvað
eftir annað. Að lokum náði hann í vafningsjurt eina digra
og komst' upp á henni eins og þegar maður vegur sig upp
eftir kaðli. Hann hafði næstum því komist upp í neðstu
grcin trjesins, þcgar vafningsjurtin slitnaði og Perry fjell
til jarðar aftur endilangur rjett við fætur mjer.
Nú fór gamanið heldur að kárna, þar sem ófreskjan var
nú farin að nálgast okkur. Jeg þreif í öxi Perry og tog-
aði hann á fætur og síðan dró jeg hann með mjer að öðru,
smærra trje, sem hann náði utan um með handleggjum
Drengur nokkur hafði feng-
ið skriflegt leyfi til að veiða í á,
sem rann um land bónda nokk-
urs. Eitt sinn var hann að veiða
með fjelaga sínum, þegar vinnu
maður bóndans birtist skyndi-
lega. Strákurinn rak upp
hræðsluóp og tók til fótanna.
Vinnumaðurinn elti.
Eftir að hafa hlaupið um tvo
kílómetra, náði hann strákn-
um og stundi upp:
— Hefirðu leyfi til að fiska
í ánni?
— Auðvitað, -svaraði strák-
ur.
— Svo, já? Sýndu það.
Drengurinn dró leyfisbrjefið
upp úr vasa sínum og sýndi
honum. Vinnumaðurinn bölv-
aði gremjulega.
— Hvers vegná varstu þá
að hlaupa? spurði hann.
— Svo að hinn strákurinn
kæmist undan, var svarið. Hann
hafði ekki leyfi.
★
I Danmörku var eitlr sinn á
stríðsárunum sýnd þýsk kvik-
mynd, þar sem brugðið var upp
myndum af uppskipun í Kaup-
mannahöfn. Skipin áttu að
heita að vera þýsk, og upp úr
þeim kom gnægð matvara —
ket, ostur, grænmeti o. fl.
Einn kvikmyndahúsgestanna
hrópaði reiðilega:
— En hvers vegna í skratt-
anum sýna þeir myndina aftur
á bak?
★
Enskt flugfjelag flutti ný-
lega allstóran hóp pílagríma
flugleiðis frá Bagdad til Mekka,
hinnar heilugu borgar Mú-
hameðstrúarmanna. Þetta er
talið vera í fyrsta skipti, að
pílagrímar ferðist loftleiðis.
★
Hann var þlfinninganæmur
unglingur, sem um tíma hafði
liðið allar kvalir elskhugans.
— Hvað er að þjer? spurði
faðir hans.
— Jeg get varla sagt þjer
það, andvarpaði sonurinn. Jeg
er loks búinn að biðja hennar
og hún sagði nei.
— Blessaður vertu, sagði
faðirinn glaðlega, þetta verður
allt í lagi. „Nei“ konunnar er
oft sama og ,,Já“.
— Máske þú hafir rjett fyr-
ir þjer, stundi sonurinn, en
þessi kona sagði ekki ,,Nei“.
Hún sagði „Snautaðu“.
★
Þegar verið var að kvik-
mynda bandarísku myndina
„Lydia“, varð Merle Oberon
að þola það, að vera slegin ut-
an undir 54 sinnum sama dag-
inn.