Morgunblaðið - 10.01.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 10. jan, 1947
| GRÍPTU ÚLFINN
5. dagur
Corn virti hann gaumgæfi-
lega fyrir sjer, en Helgi horfði
út á hafið og var hinn alvar-
legasti, nema hvað ofurlitlar
viprur komu í kringum munn-
vikin.
— Þjer eruð glöggskygn, Mr.
Templar.
— Kallið mig ekki Mr.
Templar, það er allt of hátíð-
legt. Kallið mig Helga. Auð-
vitað er jeg glöggskygn. Ef jeg
væri það ekki, þá væri jeg
dauður. Sjerstaklega er jeg
glöggur á að þekkja menn.
— Þjer eruð glöggskygn, Mr.
Templar, en að þessu sinni
skjátlast yður og þess vegna
gerið þjer yður of dælt við ó-
kunnan mann.
Helgi brosti.
— Jæja, það er mannlegt að
skjátlast, er ekki svo? En seg-
ið mjer Dr. Corn hvernig
stendur á því, að þjer látið
marghleypu skemma sniðið á
fallegu fötunum yðar. Eða eruð
þjer hræddur við að mæta ein-
hverjum draug hjer á heið-
inni?
Helgi veifaði stafnum sínum
og horfði gletnislega framan 1
eldrautt snjáldrið á Dr. Corn.
Og það var eins 'og Corn yrði
ekki um sel.
— Herra minn, sagði hann
að lokum af þrjósti, jeg skal
segja yður ....
— Jeg var líka einu sinni
fulltrúi í riddaraliði sviss-
neska flotans, greip Helgi fram
í góðlátlega og þá var eins og
Corn vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið. En Helgi venti sínu
kvæði í kross:
— Ósköp er jeg annars ó-
kurteis. Gerið svo vel að koma
með mjer heim í Hjallinn og
borða með mjer. Það er að vísu
ekki upp á mikið að bjóða. Við
hættum við nýja kjötið hjerna
eftir að mávur drapst af því
að jeta það. Eft jeg á gott
brennivín og Orace er snilling-
ur í að steikja síld.
Svo tók hann undir arm
Corns og dró hann með sjer.
Hann ljet dæluna ganga og það
er til marks um það, hvað hann
gat verið skemtilegur og við-
kunnanlegur, að Corn fylgdi
honum mótstöðulaust heim í
Hjallinn.
A meðan þeir sátu að snæð-
ingi töluðu þeir um alla heima
og geima, þar á meðal um
stjórnmál og hafði Helgi þar
mjög einkennilegar skoðanir.
Eftir að þeir höfðu drukkið
kaffi fór Orace fram fyrir og
þeir sátu einir eftir. Corn dró
þá upp vindlahylki sitt og bauð
Helga.
— Nei, jeg þigg ekki vindil,
ekki einu sinni af yður, kæri
vinur, sagði Helgi. Corn sárn-
aði.
— Það er ekkert að vindl-
unum.
— Þá þykir mjer vænt um
það, að þjer hafið sparað einn
vindil.
— Ef jeg gef yður dreng-
skaparorð ....
— Drengskaparorð yðar vil
jeg þiggja, en ekki vindilinn.
Corn ypti öxlum. Svo kveikti
hann sjer í vindli.
— Mjer þykir vænt um að
sjá það að þjer eruð ekki vopn-
aður marghleypu, sagði Com
svo.
— Það gerir mann óvinsælan
að ganga með vopn, sagði
Helgi. Lögreglan er líka vön
því að koma með allskonar ó-
þægilegar spurningar, ef menn
efu skotnir vegna þess að þeir
gefa ilt auga. En jeg ræð eng-
um til þess að treysta á að jeg
taki tillit til þess heima hjá
mjer.
Corn kiptist við.
— Við höfum nú verið í
skollaleik í rúmar tvær klukku
stundir, sagði hann. Er ekki
best að við reynum að vera
hreinskilnir?
— Jeg felst á allar óskir yð-
ar, Sagði Helgi.
— Jeg veit það að þjer eruð
á hnotskóg eftir einhverju. En
jeg hefi aflað mjer upplýsinga
og veit að þjer eruð ekki leyni-
lögreglumaður. Þjer eruð ekki
heldur í leyniþjónustu ríkisins.
Jeg veit þó nokkuð um ævifer-
il yðar og jeg geri ráð fyrir því
að þjer sjeuð ekki kominn hing
að til þess að setjast í helgan
stein og rækta kartöflur. Þjer
eruð einn af þeim sem vilja
komast yfir fje með hægu móti,
þótt nokkrar hættur fylgi. En
hvað haldið þjer svo að jeg sje
að gera hjer?
— Þjer eruð sennilega að
eltast við afturgöngu.
Corn gerðist óþolinmóður.
— Jeg sagði áðan að þjer
væruð glöggskygn og jeg stend
við það. En þjer skuluð ekki
láta eins og þjer haldið að jeg
sje asni, því að það er upp-
gerð. Þjer sitjið hjer um tæki-
færi og jeg held að jeg viti
hvað það er. Og ef jeg hefi
rjett fyrir mj^r, þá neyðist jeg
til þess að vera yður alls staðar
þrándur í götu, nema því að-
eins að þjer viljið taka höndum
saman við mig. Jeg legg nú
spilin á borðið fyrir yður og
sýni yður með því traust og jeg
vil heldur vinna með yður en
á móti yður. Viljið þjer það?
Það var komið myrkur og
ekki annað ljós í herberginu en
lítill olíulampi sem Orace hafði
komið með.
— Það er nákvæmlega ein
miljón, sem er ástæða til þess
að jeg vil ekki, mælti Helgi.
Hún hvarf úr Confederated
Bank í Chicago fyrir nokkru,
og jeg ætla mjer hana einum,
Corn minn góður.
— Þjer haldið þó ekki að
þjer komist undan með hana?
— Það eru engin takmörk
fyrir hyggjuviti mínu, þegar
um það er að ræða að komast
undan með eitthvað, sagði
Helgi blátt áfram.
Svo var þögn dálitla stund
og það var eins og Helgi hnipr
aði sig niður í hægindastólinn.
— Og miljónasta og fyrsta
ástæðan er sú, að jeg læt ekki
Úlfshvolpana hlusta á það, sem
jeg hefi að segja.
— Hvað eigið þjer við?
spurði Corn.
—■ Jeg á við það, mælti
Helgi hátt og snjalt, að einmitt
á þessari stundu er einn þeirra
að reyna að gægjast hjer inn
bak við gluggatjöldin. Jeg
miða á hann og ef hann aðeins
deplar augunum," þá skýt jeg
af honum augnalokin.
III.
Stryk í reikninginn.
Corns stökk á fætur og greip
til bakvasans, en Helgi skelli-
hló.
— Hann er farinn, sagði
hann. Hann hvarf um leið og
jeg hækkaði róminn. En nú
getið þjer máske sannfærst um
hve ilt er að komast hjá því
að vera drepinn, þegar ein-
hverjum er það áhugamál að
stúta manni.
Hann talaði ósköp blátt á-
fram, en var þó ekki aðgerða-
laus á meðan. Um leið og Car-
us stökk á fætur slökti hann
ljósið og Corn heyrði að hann
var kominn út í dyr.
— Jeg sje ekkert. Hann hefir
verið jafn kvikur og mús, sem
ætlar sjer að bíta í kampana á
kisu. Jeg ætla að skreppa út.
Standið kyn þarna, vinur.
Svo heyrði Corn að hann
fór út ög litlu seinna heyrði
hann skraf í eldhúsinu. Svo
kom Orace inn með kertaljps í
annari hendi og stóru marg-
hleypuna sína í hinni. Hann
setti kertið út í horn, svo að
það kastaði ekki geisla út um
gluggann.
— Það er svei mjer glatt á
hjalla hjá ykkur, sagði Corn.
— Uss, sagði Orace og skók
marghleypuna.
I sama bili kom Helgi inn
aftur.
— Ekki varð -sú för til fjár,
sagði hann. Það er svo bik-
svart úti, að ekki sjer handa
skil, og hann hefir sjálfsagt
tekið til fótanna þegar hami
vissi að jeg hafði orðið hans
var. Komdu með öl, Orace.
— Já, já, svaraði hann og
læddist fram.
Corn horfði á eftir honúm
og var skrítinn á svip.
— Eruð þið fleiri hjer?
spurði hann. ^
— Nei, sagði Helgi.
Hann kveikti nú á lampan-
um aftur og blossinn af eld-
spýtunni ljómaði snöggvást á
andliti hans. Corn varð þungt
hugsandi. Hann hafði árum
saman fengist við allskonar
menn. Hann hafði kynst mörg-
um vitrum mönnum, ýmsum
hættulegum mönnum og fjölda
af óútreiknanlegum mönnum.
En á þessari stundu var hann
að velta því fyrir sjer hvort
hann hefði nokkurn tíma kynst
manni, sem væri jafn vitur,
jafn hættulegur og jafn óút-
reiknanlegur eins og þessi
Helgi.
— Jeg vil heldur hafa yður
með mjer en móti, sagði hann.
Hugsið um það, að það er líka
betra fyrir yður.
Helgi studdi höndum á
mjaðmirnar og horfði gletnis-
lega framan í Corn.
— Á jeg að taka þetta sem
opinbert tilboð?
— Auðvitað ekki. En við
getum unnið saman fyrir því.
Ward, Z)L oriaciud
hæstarj ettarlðgmaður
ABalstræti t. Sími 1875
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
60.
Til allrar hamingju var vatnsgeymirinn djúpur, þar sem
jeg kom niður, svo jeg meiddist ekkert við fallið, en um
leið og jeg nálgaðist vatnsyfirborðið á leiðinni upp, fylltist
hugur minn af skelfingu, þegar jeg hugsaði til þeirra
örlaga, sem biðu mín, strax og skriðdýrs-ófreskjurnar
kæmu auga á þann, sem á svo sviplegan hátt hafði raskað
svefnró þeirra.
Jeg hjelt mjer í kafi eins lengi og mjer var unt og
synti hratt í áttina að gerfieyjunum, til að gera mitt ýtr-
asta til að bjarga lífi mínu. Að því kom þó, að jeg neydd-
ist til að koma upp á vatnsyfirborðið til að anda, og
er jeg leit óttasleginn í áttina til Maharanna og Thiptar-
anna, brá mjer illilega í brún, er jeg sá, að þeir voru
allir horfnir að steinum sínum og hvergi sjáanlegir í
musterinu.
í fyrstu var mjer ómögulegt að skilja þetta, þar til
mjer varð það ljóst, að skriðdýrs-ófreskjurnar, sem
voru heyrnarlausar, höfðu auðvitað ekki getað heyrt, er
jeg fjell í vatnið, og þar sem tími er ekki til á Pellucidar,
var ómögulegt að segja, hversu lengi jeg hafði verið í
kafi. Það var erfitt að reyna að mæla tímann samkvæmt
venjum jarðbúa, en þegar jeg gerði tilraun til þess, fór
mjer að skiljast, að vel gat verið að jeg hefði verið í
kafi í eina sekúndu, eða mánuð, eða þá als ekki. Þú
getur ekki gert þjer í hugarlund, hversu allt er öfugt
og einkennilegt, þegar aðferðir þær, sem við jarðbúar
notum til tímamælinga, eru als ekki til.
Jeg ætlaði að fara að óska sjálfum mjer til hamingju
með kraftaverkið, sem hafði bjargað mjer, þegar jeg
minntist dáleiðslueiginleika Mahara og mjer datt í hug,
hvort þeir væru nú að leika þessa list á mjer, þannig,
að það væri aðeins hugarburður minn að jeg væri einn
í musterinu. Við tilhugsunina rann mjer kalt vatn milli
skinns og hörunds, og er jeg skreið upp úr vatninu upp
á eina hinna litlu gerfieyja, skalf jeg eins og hrísla.
Enginn getur gert sjer í hugarlund, hversu jafnvel til-
hugsunin ein um hina viðbjóðslegu Mahara getur gert
mann óttasleginn, eða að hafa það á tilfinningunni, að
maður sje á valdi þeirra — að þeir sjeu að skreiðast á
eftir þjer, til þess að draga þig niður í vatnið og jeta
þig. Þetta er voðaleg tilfinning.
Gamli póstmeistarinn hafði
mjög gaman af veiðiferðum og
veiðisögurnar han^ voru víð-
frægar. Dag nokkurn fóru
nokkrir vinir hans á fiskirí og
buðu honum með, en hann
hafði ekki tíma til þess. Fjell
honum það mjög illa, sem von-
legt var, en hann var fyrsti
maður, sem tók á móti þeim,
er þeir komu að landi.
„Veidduð þið vel?“ spurði
hann.
„Nei,“ svöruðu þeir, „en það
beit hákarl á hjá okkur. Við
drógum hann'alveg upp að
borðstokknum og er snoppan
kom upp úr spurði hann hvort
póstmeistarinn væri ekki með.
Við sögðum honum að svo væri
ekki, og þá sló hann til sporð-
inum, sleit sig lausan og hvarf.
★
Einstæðingsskapur * á einn
góðan vin — vinnuna.
— Auerbach.
★
Hún gretti sig.
Prestur einn í„ Philadelphia
að nafni Isaac Bobst hefir far-
ir fram á skilnað við konu sína.
Ástæðan er sú, að konan grett-
ir sig altaf framan í mann sinn,
hóstar og rekur út úr sjer
tunguna á meðan á predikun
stendur í kirkjunni.
★
Fjell 350 m. og lifði.
Nýlega fjell 15 ára námu-
maður við kolanámuna í Golt-
horpe í Englandi 350 m. niður
og lifði það af. Það var niður
um námuop, sem hann datt.
Hann kom niður á lyftu, sem
var á niðurleið, og það varð
honum til lífs. Eini stóri áverk-
inn, sem hann hlaut,. var fót-
brot.
★
Ahuginn á knattspyrnu er
hvergi meiri í víðri veröld en
í Englandi, enda er knattspyrn
an þjóðaríþrótt Englendinga.
Nýlega er fótboltakappleikur
for fram í Glasgow milli Skota
og íra voru áhorfendur 98 þús.
— 50 þús. þeirra voru verka-
menn, sem öðrum störfum áttu
að sinna á sama tíma. Þeir tóku
sjer frí. — Atvinnurekendur
hafa nú farið fram á það við
ríkisstjórnina að hún banni
knattspyrnukappleiki í miðri
viku, því að þá er ekki nokkur
leið að halda nokkrum manni
á vinnustað.