Morgunblaðið - 24.01.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstuðagur 24. jan. 1947
GRÍPTU ÚLFINN
(CCJ^tir oCeólie (Charterió
————*
+—

Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS. |
70.
Hann greip aldin og ljet það falla til jarðar.
— Líttu á, sagði hann, jafnvel þetta örsmáa aldin
fellur, sje því sleppt, þar til það kemur niður á eitthvað,
sem stöðvar það. Ef Pellucidar væri ekki haldið uppi af
eldhafinu, mundi það einnig falla niður, eins og aldin-
ið. Þú hefir sjálfur sannað þetta.
Þetta virtist vonlaust verk, og jeg gafst upp, í bili að
minnsta kosti, því þegar jeg hugsaði til þess, að jeg
mundi verða að skýra fyrir Ja sólkerfið og himintungl-
in, gerði jeg mjer ljóst, hversu vonlaust þetta var.
— Jæja, Ja, sagði jeg hlægjandi, hvort sem við stönd-
um á höfðinu eða ekki, þá er það staðreynd, að hjer
erum við staddir, og það sem mestu máli skiptir, er ekki
hvaðan við komum, heldur hitt, hvert við ætlum nú að
halda. Hvað sjálfan mig snertir, vildi jeg helst, að þú
vísaðir mjer leiðina til Phutra, þar sem jeg get gefið
mig á vald Mahörunum, svo að jeg og vinir mínir getum
enn einu sinni lagt drögin að þeim flótta, sem Sagoth-
arnir komu í veg fyrir, þegar þeir. smöluðu okkur sam-
an, til að vera viðstadda hegningu þrælanna, sem
drápu vörðinn.
Jeg -vildi óska, hjelt jeg áfram, að jeg hefði ekki
yfirgefið hringleikahúsið, því vel hefði svo getað farið,
að við hefðum sloppið.
— Ætlarðu að framselja þig? hrópaði Ja.
— Vinir mínir eru þarna, svaraði jeg, einu vinirnir,
sem jeg á á Pellucidar, að þjer undanskildum. Hvað
annað get jeg gert, þegar svona stendur á?
Hann hugsaði sig andartak um. Svo hristi hann höf-
uðið dapurlega.
— Hugrakkur maður ög vinfastur getur ekki annað
gert, sagði hann, og þó virðist þetta vera svo heimsku-
legt, því Maharar munu áreiðanlega dæma þig til dauða
fyrir að flýja, og þú munt því ekkert geta liðsint vinum
þínum, þótt þú snúir aftur. Aldrei á ævinni hefi jeg heyrt
þess getið, að strokufangi sneri aftur til Mahara af frjáls-
um vilja. Aðeins örfáir komast undan þeim, og þeir mundu
frekar láta lífið, en verða fangaðir á ný.
— Jeg sje enga leið aðra, Ja, sagði jeg, þó að jeg getj,
fullvissað þig um það, að jeg vildi frekar leita Perrys í
Sheol en Phutra. En Perry er trúræknari en svo, að nokk-
uð bendi til þess, að jeg muni nokkru sinni verða að gera
tilraun til að bjarga honum úr fyrnefndum stað.
17. dagur
— Það er best að hann skýri
dómaranum frá þessu, mælti
lögregluþjónninn.
— Jeg ímynda mjer, sagði
Bloem, að mitt góða mannorð
verði þyngra á metunum en
lygaframburður yðar.
Helga brá ekki hið minsta.
— Þjer segið að við höfum
flogist á, mælti hann, og jeg
vérð að viðurkenna það að jeg
lít nú út eins og jeg hafi verið
í áflogum. En sjer þá ekkert á
yður?
Bloem brosti drýgindalega
og hnepti frá sjer frakkann.
Mátti þá sjá að hann var víða
blár og bólginn eins og honum
hefði verið misþyrmt. Jú, úlf-
urinn kunni að gera ráð fyrir
öllu. Helgi sá að nú fór að hall-
ast ískyggilega á sig. en hann
var ekki á því að gefast upp.
— Það er þýðingarlaust fyr-
ir yður að þrjóskast, sagði
Bloem, og lögregluþjónninn
tók undir það.
— Hvað var það, sem hann
sagði og þjer skilduð ekki?
spurði nú Corn, jeg á við þarna
þegar hann ógnaði yður með
marghleypimni.
— Það var alveg óskiljan-
legt, sagði Bloem. Hann sagði:
Jeg er að leita að bæli úlfsins
og nú held jeg að jeg .sje á
rjettri leið. Þetta sagði hann,
og jeg skil það ekki enn.
Helgi tók upp vindlingaveski
sitt, tók upp úr því vindling og
hamraði með honum á þumal-
nögl sinni. Hann Ijet sem hann
tæki ekki eftir neinu, en hann
sá glögt að Corn hnykti mjög
við er hann heyrði þetta. Hann
gaf Bloem líka hornauga og sá
að hann var mjög hróðugur yf-
ir því að hafa fundið upp á
þessu. Helga datt snöggvast í
hug, að þeir mundu hafa Corn
grunaðan, en Bloem leit ekki á
hann. Nei, þeir gátu ekkert um
það vitað hver Corn var í raun
og veru. Bloem hafði aðeins
slegið þessu fram til þess að
sauma betur að honum sjálf-
um, og þóttist nú hafa ráð hans
í hendi sjer.
Helgi var ónéitanlega kom-
inn í klípu. Patricia gat ekki
hjálpað honum, og Corn ekki
heldur^þótt hann hefði viljað.
Það var varla efi á því, að
dómarinn mundi taka kæru
Bloems til greina. Bloem vissi
eins vél og hann, að ekki þýddi
að fara að segja frá því, sem
skeð hefði heima hjá Bittle.
Bittle mundi ekki hika við að
Ijúga, og úlfurinn hafði auð-
vitað fundið upp einhverja
skýringu á þeim hávaða, sem
hafði verið þar í garðinum.
Helgi vissi ósköp vel, að úlf-
urinn ætlaði sjer að koma hon-
um út úr spilinu. Hann mátti
þakka fyrir ef hann fjekk ekki
þyngri refsingu en 6 mánaða
varðhald fyrir árásina á Bloem
og aðra sex mánuði fyrir að
leggja hönd á lögregluþjón,
sem var að skyldustarfi. En á
meðan mundi T. T. Deeps vera
úr sögunni og úlfurinn og fje-
lagar hans horfnir út í veður
og vind. Hjer var sannarlega
úr vöndu að ráða.
Samt sem áður hafði hann
enn yfirhöndina, því að þeir
biðu eftir því að hann gæfi’st
upp. Bloem var enn með marg-
hleypuna á lofti og þóttist hafa
ráð hans í hendi sjer. En lög-
regluþjónninn hafði fengið nóg
af viðureigninni og hímdi úti í
horni. Patricia var mjög á-
hyggjufull, því að hún sá ekki
neina leið honum til bjargar.
En auðvitað trúði hún ekki
einu orði af því, sem Bloem
sagði. Ef öðru vísi hefði staðið
á, mundi hún máske hafa trú-
að, en hún hafði nú sjálf kom-
ist í kynni við þennan bófa-
flokk og vissi hvernig þeir
voru innrættir. Corn gat ekki
skift sjer neitt af þessu. Frá
hans sjónarmiði gat saga
Bloems hvort heldur var verið
sönn eða uppspuni frá rótum.
Þó þótti honum líklegra að hún
væri sönn, eftir þeim kynnum,
sem hann hafði af Helga. Og
þeir Helgi voru andstæðingar,
þótt báðir vildu hafa hendur í
hári úlfsins. Og Corn mátti
auðvitað ekki skerast í leikinn,
því þá varð hann að koma upp
um sig að hann væri leynilög-
reglumaður frá Skotland Yard,
og þá væri loku fyrir það skot-
ið að honum yrði nokkuð á-
gengt í rannsókn sinni.
— Við bíðum eftir yður,
sagði Bloem að lokum.
— Jeg sje það, mælti Helgi,
og ef þjer getið biðið svolítið
lengur, þá getum við athugað
málið ofurlítið betur. Hafið
þjer nokkuð á móti því að lofa
lækninum að sjá meiðslin eftir
höfuðhöggið, sem jeg greiddi
yður og varð til þess að þjer
rotuðust?
Hann gaf Bloem nákvæmar
gætur og varð ekki um sel þeg-
ar hann sá að þetta kom ekkert
flatt upp á hann. Corn gekk
til Bloems.
— Góði vinur, en hvað þjer
hafið lagt á yður, sagði Helgi.
Corn leit á Helga og var á-
hyggjusamlegur.
— Hann hefir fengið slæmt
högg aftan við eyrað, sagði
hann. Jeg er hræddur um að
þjer losið yður ekki úr þessari
klípu.
— Þá skuluð við ekki eyða
meiri tíma í þetta, sagði Bloem.
Lögregluþjónn, þjer eruð með
handjárnin. Setjið þau á hann
og jeg skal skjóta, ef hann
þrjóskast aftur.
En í sama bili kom maður í
opinn gluggann og þrumaði:
— Hvað er hjer á seiði?
Það var Orace.
VIII.
Helgi ver sig.
Bloem hnykti stórkostlega
við, því að hann sneri baki að
glugganum. Svo leit hann við
og fjellust hendur, því að Orace
miðaði á hann stóru marghleyp
unni sinni. Orace hallaði sjer
inn úr glugganum og var sýni-
lega hróðugur út af því að hafa
komið nógu snemma.
— Upp með hendurnar,
þrumaði hann. Það virðist
hættulega að láta yður ganga
lausan. Lögregluþjónn, þjer
eruð með handjárnin. Gerið
skyldu yðar.
. — En góði maður------stam
aði Bloem.
— Látið vera að kalla mig
góðap mann, sagði Orace og
skók byssuna framan í hann.
Þjer eruð staðinn að verki, og
þjer getið ekki smeygt yður út
úr þessu. Hvað hugsið þjer,
lögregluþjónn? Smellið hand-
járnunum á hann undir eins,
eða jeg þruma á hann.
Bloem misti marghleypuna
og hún datt á gólfið, en Hélgi
tók hana upp til vonar og vara.
— Jeg get gefið skýringu,
sagði Bloem.
— Fjandinn hafi að þjer get-
ið það, mælti Orace reiður. En
allir bófar þykjast geta gefið
skýringu.
— Hann getur gefið skýr-
ingu, sagði Helgi. Hættu að
veifa þessu morðvopni, Orace,
og komdu hingað inn. Jeg var
einmitt að hugsa um það, hvar
þú væri niður kominn.
Orace var nokkra stund á
báðum áttum, en hlýddi svo.
Hann klifraðist inn um glugg-
ann, en hafði ekki augun af
Bloem eitt andartak.
— Þetta er alt saman mis-
skilningur, sagði Helgi. Og það
er því að kenna hvað Bloem var
ákafur. Má jeg kynna yður —
þetta er Orace úr sjóliði hans
hátignar og nú þjónn minn.
Hann getur skýrt yður frá því
að jeg var heima hjá mjer
klukkan ellefu og fór ekki út
fyr en klukkan langt gengin
tólf.
Helgi leit ekki einu sinni á
Orace meðan hann sagði þetta.
Hann þurfti þess ekki. Hann
þekti manninn. En Corn gaf
Orace nánar gætur og sá að
honum kom þetta á óvart.
— Það er alveg satt. sagði
Orace. Hver segir annað?
— Sannleikurinn er sá,
mæiti Helgi, að einhver ó-
kunnugur maður braust inn til
Bloems í kvöld, og hann hjelt
að það hefði verið jeg, svo að
hann ætlaði að láta taka mig
fastan.
Orace fussaði eins og honum
byði við Bloem.
— Er það nú ímyndun! sagði
hann.
Helgi sneri sjer þá að Bloem.
— Máske þjer viljið nú biðja
mig afsökunar, mælti hann.
Segið eins og er, að þjer hafið
ekki sjeð árásarmanninn
greinilega, og þjer hafið bara
haldið að það væri jeg. Hann
hefir líka máske haft grímu ..
Þeir horfðust' í augu um
stund. Það var alveg ljóst hvað
Helgi var að fara. Hann gaf
Bloem tækifæri til þess að
smeygja sjer út úr þessu.
Bloem vissi með sjálfum sjer,
að honum hafði sjest yfir að
segja, að enginn hefði sjeð á-
rásarmanninn nema hann einn,
og að ásökunin ge£n Helga
mundi því ekki duga gegn
framburði Orace um það að
Helgi hefði verið heima hjá
sjer á sama tíma. Ulfurinn
hafði gleymt Orace þegar hann
lagði ráðin á. Eða máske hafði
hann búist við því, að Orace
mundi ekkert fá að vita um
handtöku Helga, og þá væri
hægt að veiða þá játningu upp
úr honum, að Helgi hefði ekki
verið heima alt kvöldið. En nú
hafði Orace komið þarna eins
og þjófur á nóttu, þegar allra
verst gengdi, og hafði þar með
kollvarpað fyrirætlunum úlfs-
ins.
— Hvað liggur þjer svona
þungt á hjarta? _spurði vinur-
inn.
— Skrifarinn minn er kom-
inn aftur frá vígvellinum sem
ofursti, og jeg þorj varla orðið
að tala við hann.
★
Börn Mussolini höfðu ofan
af fyrir sjer í sumar með sinni
eigin danshljómsveit. Nú hafa
þau einnig sett á stofn brauð-
búð í Ischia. Eftirlætisdóttir
Mussolinis, Anna-María, er af-
greiðslustúlka.
★
Þeir heyra bækur.
25 þúsund blindir Amerík-
anar geta nú ,,lesið“ nýjustu
bækurnar — með eyrunum,
þar sem stofnsett hefir verið
bókasafn með nokkurskonar
,,diktafón“. 1200 bækur hafa
verið „talaðar inn“, og gert er
ráð fyrir, að aukningin nemi
150 bækur á þessu ári.
★
La Guardia stakk því að full
trúum sameinuðu þjóðanna, að
aka ekki eins hratt um götur
New York þorgar og þeir
gerðu, heldur ættu þeir að hafa
hraðann á störfum sínum og
framkvæmdum.
★
Nýlega kom til Málmeyjar
með flutningaskipi 15 ára gam
all drengur frá Suður-Amer-
íku. Hann var ekki skráður á
skipið og hafði ekki heldur
ætlað að fara með því sem
laumufarþegi. Hann átti erindi
við skipstjórann, er skipið lá í
höfn í Rio de Janeiro. Skip-
stjórinn var aftur á móti ekki
við, þegar drengurinn'kom um
borð. Gert var ráð fyrir að
hann kæmi fljotlega, svo að
drengurinn ákvað að bíða.
Lagði hann sig á bekk og stein-
sofnaði. Vaknaði hann ekki fyr
en skipið var komið á haf út.
★
Samkvæmt amerísku mjólk-
urtímariti er kaplamjólk bæði
mjög nærandi og heilbrigð
handa ungbörnum. í sumum
Asíu-löndum þykir kaplamjólk
hið mesta sælgæti, og er mjög
sóst eftir henni.