Morgunblaðið - 20.09.1947, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 20. sept. 1947
MÁNADALUR
JddL áldóacja ej^tie J/acL cJdondo
a
7. dagur
Þegar Billy var kominn út
úr þrönginni bað hann írann
að gæta Saxon. Sjálfur rauk
hann inn í hringiðuna aftur.
Eftir nokkrar mínútur kom
hann aftur og clró þau Mary og
Bert á eftir sjer. Bert var al-
blóðugur, hafði fengið stórt sár
á eyrað, en var í besta skapi.
Mary var þvæld og æst.
„Þetta er ekki íþrótt“, sagði
hún hvað eftir annað. „Þetta
er hneyksli — reginhneyksli“.
„Við skulum komast burtu
hjeðan“, sagði Billy. „Þetta er
aðeins upphafið“.
„Nei, bíddu“, sagði Bert.
„Þetta er ódýr skemtun fyrir
átta dollara — jafnvel hvað
mikið, sem borgað væri fyrir
hana. Það er langt síðan að jeg
hefi sjeð jafn marga menn
snýta rauðu og vera með brot
in nef og blá augu“.
„Jæja, farðu þá aftur þangað
og skemtu þjer“, sagði Billy.
„Jeg ætla að fara með stúlk-
urnar hjerna upp á hólinn. Það-
an getum við sjeð alt sem fram
fer. En gáðu að því að augun
verða öðruvísi í þjer í kvöld, ef
írarnir ná í þig“.
Eftir ótrúlega stutta stund
voru ólætin gengin um garð.
Upp á dómarapallinn kom mað
ur með lúður og tilkynnti að
nú byrjaði kapphlaup milli
drengja. Bert varð fyrir mestu
vonbrigðum og kom röltandi á
eftir þeim hinum. Þau stóðu nú
öll á hólnum og horfðu niður
á leikvanginn.
Það var ekki aðeins drengja
hlaup, sem átti að fara fram,
heldur allskonar kapphlaup —
kapphlaup stúlkna, kapphlaup
kerlinga, kapphlaup ístru-
belgja, kapphlaup feitra
kvenna, pokahlaup og hafta-
hlaup. Keppendur komu fram
á sviðið, og aðstoðarmennirnir
hrópuðu eins og þeir væri orðn
ir vitlausir. Allir höfðu gleymt
reipdrættinum. Og nú hugsuðu
allir um að skemta sjer að vera
glaðir.
Fimm ungir piltar gengu
fram að marki og beygðu sig
niður svo að þeir snertu jörð-
ina með fingurgómunum. Þann
ig biðu þeir þess að ræsir gæfi
merki. Þrír voru á sokkunum,
en tveir höfðu hlaupaskó með
broddum.
„Kapphlaup drengja“, las
Billy upphátt úr leikskránni.
„Aðeins ein verðlaun — 25 doll
arar. Lítið á þennan rauð-
hærða á hlaupaskónum — þenn
an lengst til vinstri. Hann kepp
ir fyrir San Francisko. Hann
er uppáhald þeirra og þeir
hafa veðjað miklu á hann“.
„Hver heldurðu að sigri?“
spurði Mary.
„Það veit jeg ekki“, svaraði
Billy. „Jeg hefi aldrei sjeð þá
hlaupa. Annars eru þetta allra
liðlegustu strákar. Og nú er alt
undir því komið að sá besti
vinni“.
I því kvað skotið við og
drengirnir ruku af stað. Tveir
urðu þegar fremstir, sá rauð-
hærði og annar svarthærður.
Það var þegar auðsjeð að þeir
mundu berjast um sigurinn. Að
hálfnuðu hlaupi fór sá svarti
fram úr og ætlaði sjer sýnilega
að vera fremstur eftir það.
Hann var tíu skrefum á undan
þeim rauðhærða og nú dró
ekkert saman með þeim.
„Þetta er röskur piltur",
sagði Billy, „og hann tekur enn
ekki á öllu sem hann á. E« sá
rauðhærði er að þrotum kom-
inn“.
Sá svarthærði fór yfir mark-
ið tíu skrefum á undan hinum,
og þá var lostið upp dynjandi
fagnaðarópi. En inn á milli
heyrðust blístur og öskur. Bert
var frá sjer numinn af áhuga.
„Heyrið þið, heyrið þið“,
hrópaði hann. „Nú eru þeir í
San Francisko að verða vitlaus-
ir. Bráðum kemur betra, sann-
ið þið til. Sko, þeir mótmæla.
Dómarinn neitar að afhenda
verklaunin. Og allir þorpar-
arnir flykkjast um hann. Óhó,
jeg hefi ekki skemt mjer eins
vel síðan hún tengdamóðir mín
lærbrotnaði.“
„Hvers vegna vill dómarinn
ekki greiða verðlaunin?“ spurði
Saxon. „Sá svarthærði sigraði
með sóma“.
„Þeir í San Francisko halda
því fram að hann sje atvinnu-
hlaupari“, sagði Billy. „Um það
rífast þeir núna. En það er
mesta vitleysa. Allir voru þeir
að keppa um peninga, og þess
vegna eru þeir allir atvinnu-
hlauparar".
Fyrir framan dómarapallinn
var alt í uppnámi. Mannbröng-
in bylgjaðist fram og aftur,
menn rifust og öskruðu. Dóm-
endapallurinn var Ijelegur tví-
lyftur turn. Efri hæðin var op-
in fram að leikvanginum, og þar
mátti sjá dómendur og voru
þeir engu síður æstir en mann-
fjöldinn.
„Nú gerist eitthvað“, sagði
Bert. „Hvert ætlarðu þorpar-
inn þinn?“
Nokkrir menn lyftu svart-
hærða drengnum upp og hann
ætlaði að klífa upp til dómend-
anna.
„Sá, sem afhendir verðlaun-
in er á hans bandi“, sagði Billy.
„Sko, honum eru afhent verð-
launin. Sumir dómendanna eru
með honum, en aðrir mótmæla
harðlega. Og þarna koma hin-
ir, þeir sem haldið hafa með
þeim rauðhærða“. Hann sneri
sjer að Saxon og brosti. „Það
er gott að við erum utan við
hópinn að þessu sinni. Það
verða lagleg ólæti niðri á leik-
vanginum bráðum“!
„Dómararnir reyna að telja
hann á það að skila peningun-
um aftur“, sagði Bert. „Geri
hann það ekki taka hinir þá af
honum. Sjáum til, þarna byrja
þeir á því að reyna að hrifsa
peningana af honum“.
Verðlaunin voru 25 silfur-
dollarar vafðir innan í pappír.
Sá svarthærði hjelt þeim hátt
yfir höfði sjer. Fjelagar hans
slógu hring um hann og beittu
öxlunum til að stjaka frá þeim,
sem ætluðu að hrifsa pening-
ana. Handalögmál voru ekki
byrjuð, en æsingin jókst og svo
varð mikill troðningur umhverf
is dómendapallinn, að hin veik
bygða bygging riðaði fram og
aftur. Köll og læti. Sumir köll-
uðu til sigurvegarans: „Skil-
aðu peningunum undir eins aft
ur“. Aðrir kölluðu: „Haltu fast
umi þá Tim“ eða „Þú vanst þá
með heiðri og sóma, Timmy“.
Og svo var öskrað: „Skilaðu
peningunum undir eins, ræn-(
inginn þinn“. Skammir og
hrósyrði, svívirðingar og heil-
ræði dundu á Tim.
Æsingin jókst. Fjelagar Tims
reyndu að halda honum á lofti
svo að aðrir næðu ekki að
hrifsa peningana. En svo náði
einhver í ermi hans og dró
handlegginn niður. Aftur kom
handleggurinn á loft, en þá var
pappírinn rifinn utan af pen-
ingunum. í gremju sinni jós
Tim því sem eftir var yfir höf-
uðin á fólkinu. Þá sljákkaði
nokkuð í mönnum, en samt var
rifist og skammast.
„Jeg vildi að þeir hættu
þessu, svo að við getum farið
að dansa“, sagði Mary. „Það er
ekkert gaman að þessu“.
Kallari kom nú fram'á dóm-
endapallinum og veifaði báðum
handleggjum til merkis um það
að hann hefði tilkynningu að
flytja. Þá datt alt í dúnalogn.
„Dómendur hafa ákveðið, þar
sem þessi dagur er helgaður
bræðralagi og drengskap
byrjaði hann.
„Heyr, heyr“, hrópuðu marg
ir. „Þetta er rjett“. „Engin ó-
læti — engan fjandskap“.
„Þess vegna hafa dómendur
ákveðið að leggja fram ný verð
laun, 25 dollara og láta sömu
menn keppa um þá“.
„En Tim“, hrópaði fjöldinn.
„Hann hefir verið svikinn“ —
„Dómendur hafa svik í
frammi“.
Kallarinn veifaði höndum og
aftur þagnaði hávaðinn.
„Til þess að gera alla á-
ngegða“, hrópaði kallarinn, „þá
hafa dómendur ákveðið að Tim
othy McManus skuli keppa. Og
ef hann sigrar, þá fær hann
peningana“. |
„Þetta er skammarlegt“,
sagði Billy. „Ef Tim hefir rjett
til að keppa núna, þá hafði
hann líka rjett til þess áðan.
Og úr því að hann sigraði þá
átti hann að fá verðlaunin“.
„Jeg-hugsa að sá rauðhærði
sprengi sig af tómum ákafa í
þetta skifti“, sagði Bert glott-
andi.
„Ætli Tim geri það ekki
líka“, sagði Billy. „Þú getur
reitt þig á það að hann er reið-
ur og gerir nú hvað hann get-
ur“.
Það leið stundarfjórðungur
áður en tókst að ryðja fólki af
hlaupabrautinni. En að þessu
sinni voru það aðeins þeir Tim
og sá rauðhærði, sem gengu
fram til kepni.
Tim varð þegar á undan.
Það er svo sem auðsjeð að
hann er atvinnuhlaupari“, sagði
Billy. „Sjáið þið hvað hann
herðir sig“.
Þeir voru hálfnaðir með
sprettinn og altaf dró sundur
með þeim. Nú átti Tim skamt
eftir að marki og var þá langt
á undan keppinaut sínum. En
er hann kom á móts við hólinn
sem þau Billy stóðu á, kom
óvæntur atburður fyrir. Rjett
hjá hlaupabrautinni stóð lag-
legur ungur maður, með göngu
prik í hendi. Þetta var sýni-
lega einhver aðkomumaður og
fylti hvorugan flokkinn. Billy
sagði að hann væri uppskafn-
ingur, en Bert hjelt að hann
mundi vera danskennari.
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBLAÐINU
t
SKÓFATNAÐUR
niHiiiiitiiiiiEiuiiuinminimiiiiiuiiiiiiiuiiiiuiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiHuiiimiiiiiiitinmiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiumnn
| HVERSVEGNA |
| þjer veljið \
I ÞESSA SKÓ I
f§ • Þeir hafa þá fegurð og þæg-
| indi, sem aðeins John White
| merkið getur veitt yður.
i • Þetta frábæra skólag
1 hefir náðst með fram-
1 leiðslu 27.000.000 pörum af
1 karlmannaskóm.
uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
FRAMLEITT í ENGLANDI
Iðnnemar og meistarar
í iðnaði
Að gefnu tilefni vill stjórn Iðnnemasambands Islands
tilkynna hjermeð, að samkv. 108. gr. laga um almanna-
tryggingar þá ber iðnmeistara að greiða tryggingargjald
fyrir nemendur sína. Þessu til staðfestingar birtum við
108. gr. umræddra laga.
„108. gr.
Meistarar í iðnaði og stofnanir, er veita verklega
kennslu, skulu greiða iðgjöld fyrir nema sína, og er ó-
heimilt að draga iðgjöldin frá kaupi þeirra.“
Þetta eru iðnnemar og meistarar í iðnaði beðnir að
athuga.
Stjórn Iðnnemasambandsins.
A.
<3>3x$><^k$^<5>3x$>^<5x$x$k$x$x^<5x$k$k£3x^<$x$x$3>3x^^^>3>3>^^^^<$<$x5x^^
Klæðskerasveinn og stúlka
geta fengið starf á saumastofu vorri nú þegar. Uppl. i>
hjá Brynleifi Jónssyni klæðskerameistara, sími 5, Borg
arnesi.
-JJaap^je lac^ dJoTCjj-iJiyicja
*^®*Íx$x$k$x$><5x5x$x$x$k5x$x$k$x$x$x$x$x$x5x5x£<$x$x5x$k$k$x$x$x$xSx5x$x$x$x$xSxSxSx5x5x$x5x5*>
Röskur piltur
óskast til afgreiðslustarfa og sendiferða.
Silti & Vaiái !
Háteigsveg 2.